Dit is dus waar we wonen. Nee, dit is niet een foto die we maakten tijdens een verre vakantie, dit is thuis. Ik heb heel wat van de wereld gezien, maar ik vind dat er weinig plekken op de wereld zijn die zo mooi zijn als onze provincie. Maar als je de gemiddelde inwoner van Vrede Stad zou vragen of hij de omgeving mooi vindt, zou hij waarschijnlijk zijn schouders ophalen en je aankijken met zo'n blik van: wat bedoel je? Want de gemiddelde inwoner van Vrede Stad komt de stad nooit uit. En als hij al de stad uitkomt, dan misschien naar de hoofdstad van onze provincie, maar echt niet verder. Vrijwel niemand is ooit in de hoofdstad van het land geweest en nóg minder mensen hebben zich ooit over de landsgrens begeven. Waarom wij het landschap daar zo mooi vinden? Omdat we weten dat het anders en uniek is. Maar als je nooit iets anders hebt gezien, dan zul je ergens ook niet de schoonheid van in kunnen zien.
Als het nooit winter zou zijn, zouden we dan net zo veel van de zomer genieten?
Als we niet 3,5 jaar zonder hagelslag hadden gezeten, zou een boterham met deze zoete lekkernij dan net zo lekker smaken?
Als we nooit ziek zouden zijn, zouden we dan net zo dankbaar zijn voor de dagen dat we gezond zijn?
Doet de confrontatie met de dood ons niet extra genieten van elke dag van dit leven?
Doet het verlies van een kind je niet extra beseffen dat het leven een groot wonder is? Dat elke hartslag en elke ademhaling een geschenk is?
Is de schaduw niet het bewijs dat de zon schijnt?
Geniet van het gewone, want misschien kom je er ooit wel achter dat het gewone eigenlijk wel heel bijzonder was.
(geïnspireerd door de preek van Jason Upton gistermorgen)
Klik hier voor het vervolg van de fotoserie van afgelopen zomer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.