De kwast

Gistermorgen, zondagmorgen, stonden wij als gezin In Focus, zoals dat zo mooi heet. Op alle stoelen lagen foldertjes met daarop een foto van ons gezin en met grote letters onze namen. Heel erg goed bedoeld natuurlijk, maar ik stoorde me er eerlijk gezegd aan. Alsof het om ons zou gaan. Alsof het geld waarmee deze groep mensen ons ondersteunt als einddoel ons gezin zou hebben.

Ik hoop dat mensen verder kunnen kijken. Dat ze niet achter ons staan uit liefde voor ons, maar uit liefde voor Hem en uit bewogenheid voor het verlorene. Als mensen hun hoop op ons stellen, dan zullen ze absoluut teleurgesteld raken. Wij zijn geen fantastische mensen. Ook wij maken fouten, ook wij hebben te maken met gevoelens van trots, onzekerheid, twijfel, hebberigheid en jaloezie. Ook wij doen wel eens dingen met verkeerde motieven. Tja, we blijven tenslotte mens.

Later tijdens de dienst moest ik denken aan een schilder die een schilderij schildert. Wat komt er uiteindelijk in het museum terecht? Juist ja, het schilderij met daarbij een bordje met de naam van de schilder. De kwast? Die wordt vergeten. Zelfs weggegooid waarschijnlijk. Ik heb nog nooit een kwast naast een schilderij zien hangen met daarbij de tekst 'En met deze kwast werd dit kunstwerk geschilderd'. Wij zijn slechts het instrument, de kwast, maar het gaat uiteindelijk om de Artiest en om het kunstwerk dat Hij aan het maken is.

Járen geleden hoopte ik wel eens dat er ooit een boek over ons geschreven zou worden, zoiets als De Dappere Heldendaden van Robin en Tanja in Azië. Maar nu realiseer ik me dat dat een heel saai en oninteressant boek zou worden. Nu hoop ik dat er ooit een boek zal verschijnen met als titel De wonderbaarlijke werken van Hem in Azië. En dat dit boek vol zal staan met verhalen over wonderen, tekenen, genezingen en bekeringen. En dat op iedere bladzij door zal klinken dat het Zijn werk was en dat ook alleen Hem alle eer daarvoor toekomt.