Vertrouwen

Vorige week zaterdag zaten we met een aantal Maleisische vriendinnen te eten. Ik weet niet meer hoe het gesprek erop kwam, maar één van hen waarschuwde me dat ik een bepaald merk olie niet meer moest gebruiken. Oja, en melk van het merk MengNiu had ook problemen. Een andere vriendin viel haar bij en vertelde dat we geen pannen van het merk Supor konden gebruiken, want daar zat een kankerverwekkend laagje op. Dit is niet voor het eerst dat dit soort geruchten ons bereiken. Eerder hoorden we al horrorverhalen over het zout (slechts één merk zou deugen), het vlees (hormonen), rozijnen (chemicaliën), groenten en fruit (pesticiden) en restaurantvoedsel (bevat MSG = een smaakversterker). En zuivelproducten zijn natuurlijk al jarenlang uit den boze, na het melamineschandaal in 2008. Natuurlijk heel lief van al deze mensen die ons willen helpen door voor al deze zaken te waarschuwen, maar ik vraag me af of we er wel echt mee geholpen zijn. We moeten toch eten?! Als we geen vlees, groenten, fruit, zuivel en zout meer kunnen kopen/eten, dan kunnen we beter naar huis gaan.

Maar toch blijft er het wantrouwen. En niet alleen op het gebied van eten, maar bijvoorbeeld ook als je het hebt over verf, speelgoed en kleding. Gaat het niet om giftige stoffen, dan gaat het wel om slechte kwaliteit. En het gaat nóg verder, want ook de gezondheidszorg en het onderwijs vertrouw ik nauwelijks.

En dan de mensen. Vorige week waren we de autopapieren kwijt. Robin dacht dat hij ze misschien onderweg was verloren en we vroegen ons af of we naar de politie zouden gaan om te vragen of ze misschien gevonden waren. Maar allebei kwamen we al snel tot de conclusie: een local zou nooit een gevonden voorwerp naar de politie brengen. Zo werkt het hier gewoon niet. Geen idee waarom niet, want de mensen zijn echt niet onaardig of gemeen, maar soms missen ze (naar westerse maatstaven) wel een stukje inlevingsvermogen en hulpvaardigheid.
En omdat we hier in een eercultuur leven en niet een rechtvaardigheidscultuur, is liegen heel gewoon. Het is belangrijker om de eer van jezelf of van een ander hoog te houden, dan om de waarheid te spreken.

Nu schrijf ik dit allemaal niet om even lekker negatief te doen over het land waarin we wonen, maar om aan te geven dat ik hier best mee worstel. Als wij ons hier willen settelen, hier ons thuis willen maken, een leven en relaties op willen bouwen, dan moet de basis toch vertrouwen zijn? We kunnen toch niet eindeloos westers speelgoed, westers eten en westerse kleding blijven kopen? Nou ja, het kán wel, want er zijn genoeg expats (vooral in de grote steden) die in een soort expat-bubble leven. Maar dat kan toch niet de bedoeling zijn? In ieder geval niet voor ons, want dan missen we ons doel van het hier zijn. Maar hoe we er dan toch op een goede manier mee om moeten gaan? Ik weet het (nog) niet.