Dus na 5 'school-loze' weken vonden we het toch wel tijd om weer eens een kijkje te gaan nemen bij de plaatselijke peuter-/kleuterschool Roodkapje. Niet alleen voor wat uitdaging en afwisseling voor de kinderen, maar ook zodat Robin en ik af en toe even onze handen vrij hebben. Want 24 uur per dag, 7 dagen per week drie kids in huis is toch wel druk, als je ondertussen ook nog bezig bent om je huis en je leven weer een beetje op orde te krijgen.
Totdat.... we op school arriveerden en Juda zich leek te realiseren dat iedereen daar Chinees sprak (wat hij echt helemaal kwijt lijkt te zijn), dat hij niet meer in hetzelfde lokaal zou zitten en dat hij andere juffen zou hebben. Waarschijnlijk was hij in de weken ervoor ook even vergeten dat ze op school drie keer per dag rijst eten, geen speelgoed hebben en niet knutselen. Intussen hebben we hem al drie ochtenden gebracht en elke ochtend is het huilen geblazen (terwijl hij dat in Harderwijk nooit heeft gedaan). Gelukkig mag hij af en toe even bij zijn zusje kijken, die een verdieping lager zit. Ook hoeft hij maar naar de TV te wijzen en de juf zet voor hem (het zeer educatieve) Spongebob aan.
Het verschil in karakter tussen Juda en Zoë werd ook in deze situatie weer duidelijk. Juda is gevoelig en afwachtend, Zoë verwelkomt nieuwe situaties en nieuwe mensen met open armen en stapt elke ochtend moedig haar klas binnen, waar ze vervolgens natuurlijk de hele ochtend vertroeteld wordt door haar juffen.
Toen we de kinderen die eerste ochtend weggebracht hadden verliet ik wéér een school met tranen in mijn ogen. Voor de hoeveelste keer nu al, vroeg ik me af. Eerst toen we Juda voor het eerst naar school brachten in Lente Stad, vervolgens toen hij daar afscheid moest nemen. Daarna voor het eerst naar school in Vrede Stad en natuurlijk moest hij daar vorig jaar ook weer afscheid nemen. Voor het eerst naar school en peuterspeelzaal in Harderwijk, waar ze vorige maand na zes maanden afscheid moesten nemen van de zeer geliefde juffen Trudie en Rosalie. En nu dit weer...
Het is dus moeilijk, maar ik probeer ook steeds naar Juda toe te benadrukken dat we graag willen dat hij naar school gaat zodat hij Chinees kan leren. Hoe kan hij anders met de andere kinderen in de buurt spelen? Gisteren vroeg Juda aan me: "Mama, heb ik hier vriendjes?" Ik antwoordde: "Ja, je hebt toch Lauren?" Maar in gedachten zei ik tegen mezelf: "Tanja, dat is niet z'n vriend(innet)je, dat is toevallig het enige niet-chinese (maar toch half-chinese) leeftijdsgenootje in de stad." Wat is het pijnlijk voor een moeder om te zien dat je kind worstelt, terwijl je hebt gezien dat hij op een andere plek zo goed functioneerde. Maar goed, niemand zal ook beweren dat het moederschap makkelijk is....
Sorry Tan om te lezen dat het toch niet zo 'makkelijk' gaat als je had gehoopt. Dapper van je dat je doorzet. Ik zit zelf te denken: oh help, hoe gaan we dat straks met dit kleintje doen? Liefs en zegen. Mirjam
BeantwoordenVerwijderenMoeilijk hoor... Ik leef met je mee.
BeantwoordenVerwijderenLieve Tanja, uit het hart dit stuk, dat kun je het best als het een kind betreft. En vaak is dat de meest kwetsbare oudste in het gezin. Heel veel liefde en wijsheid. Dit is een stukje gebrokenheid waar jij en je kind in moeten acteren(er is geen keuze op dit moment). Succes met het leiden naar vriendjes toe. Jan
BeantwoordenVerwijderen