Gezegend gezinnetje

Een paar weken geleden hadden we met een middelbare scholiere afgesproken die we een jaar geleden een keer in het park hadden ontmoet. We brachten lekker de middag buiten door, zittend op het gras en kletsend over onze levens. Eén van de eerste dingen die ze zei was: wat zijn jullie als gezin toch gezegend! Ik dacht: het zal wel, waarschijnlijk doelt ze op het feit dat we drie kinderen hebben (in plaats van de hier toegestane één). Maar even later vertelde ze dat haar moeder al een aantal jaar in een fabriek aan de oostkust werkt en slechts één keer per jaar naar huis komt. Haar vader woont soms in een afgelegen dorp, soms in Vrede Stad, haar tiener-broertje woont bij haar opa en oma op het platteland en zijzelf woont op de campus van de middelbare school. Opnieuw zei ze: jullie zijn echt een gezegend gezin, en pas toen realiseerde ik me dat het inderdaad een zegen is als je als gezin met elkaar opgroeit: vader, moeder en kinderen bij elkaar. Voor ons zo vanzelfsprekend, maar hier bijna een uitzondering.

Twee jaar geleden ontmoetten we een jonge meid die werkte als serveerster in de hoofdstad van dit land. Ze vertelde dat ze zelf ook een zoontje van 2 had, die bij zijn opa en oma woonde in een stad een paar duizend kilometer verderop. Ze ging één keer in de twee jaar naar huis.

Vorige week sprak ik ook nog met een andere middelbare scholiere. Ze vertelde dat ze op school zat een paar honderd kilometer bij Vrede Stad vandaan. Ik schrok: waarom dan? Ze hebben hier toch ook een middelbare school? Maar die ver weg gelegen school was de beste in de provincie (onthoud: een provincie hier is 72x zo groot als een Nederlandse provincie) en alleen het beste was blijkbaar goed genoeg voor hun dochter dat haar ouders haar daarheen hadden gestuurd.

Natuurlijk maak ik alles van een afstandje mee, dus ik kan ernaast zitten, maar ik heb het idee dat het gezonde gezinsleven hier redelijk op z'n gat ligt. Dus ja, de economische vooruitgang hier is enorm, maar natuurlijk eist het op een ander vlak z'n tol.

Toch verhuizen

Nee, schrik niet, we gaan niet onze wortels hier uit de grond trekken en ergens anders opnieuw beginnen, maar toch zijn we genoodzaakt om ons boeltje weer te pakken en op een nieuwe plek weer een thuis te maken. Want twee dagen voor onze vakantie in Thailand begon, kondigde onze huisbaas aan dat hij in september het appartement terug wil. Ik was er best verdrietig over, ten eerste omdat een huis zoeken veel werk is, ten tweede omdat een verhuizing veel werk is en ten derde omdat ik zo van dit plekje hou. Vooral van de keuken die als een soort woonkeuken functioneert en waarin we veel tijd in doorbrengen.

Zoals alles gaat ook het zoeken naar een huis hier anders dan in Nederland, dus ik liep al dagenlang elke middag een rondje door de wijk om maar met zo veel mogelijk mensen een praatje te maken en te laten weten dat we naar een nieuw huis zochten. Nu wil het geval dat onze wijk juist op dit moment uitgebreid wordt met 700 nieuwe appartementen, waardoor onze kans op succes vergroot werd. Dus vorige week zag ik in het nieuwe stuk van de wijk wat mensen op straat staan en ik dacht: laat ik maar weer gewoon eens de gekke buitenlander spelen, dus ik stapte meteen op ze af en zei: "Ik ben op zoek naar een huis." Ik zag de ogen van de vrouw meteen oplichten en ze vertelde dat een vriendin van haar nog een appartement had dat ze graag wilde verhuren. Na een kijkje in dit appartement te hebben genomen en de voordelen tegen de nadelen te hebben afgewogen, hebben we vorige week het contract voor 2 jaar getekend en maken we ons dus klaar voor de verhuizing half augustus. Voordelen van dit huis zijn: het bevindt zich in dezelfde wijk als waar we nu wonen, het is heel netjes afgewerkt en het is op de eerste verdieping. Nadelen zijn: het is iets kleiner dan waar we nu wonen (we doen toch iets verkeerd: met elk kind dat we erbij krijgen, gaan we er qua woonruimte op achteruit, want ons appartement in Lente Stad was weer groter dan ons huidige appartement in Vrede Stad), het grenst aan een grote bouwput en om ons heen wordt overal nog dag-in-dag-uit geklust om appartementen bewoonbaar te maken. Maar goed, we zijn heel erg blij dat we al zo snel iets vonden en dat het redelijk naar onze zin is.

Ik merk dat een verhuizing steeds minder impact op me gaat maken. Als ik een opsomming maakt van alle plekken waar we de afgelopen 10 jaar hebben gewoond, dan tel ik 13 plekken! (nee, in deze berekening heb ik géén vakantieplekken meegenomen). Met andere woorden: het went en waarschijnlijk heb ik geleerd om me niet meer zo te hechten aan een huis.

Dus zodra Robin terug is van zijn teacher-training, gaan we weer beginnen met inpakken en organiseren. Gelukkig is het maar 100 meter verderop...

Robin de hort op

Het komt gelukkig maar heel weinig voor dat Robin eens een nachtje niet thuis is. In tien jaar huwelijk waren we twee keer eerder voor langere tijd van elkaar gescheiden. De eerste keer was in 2007 vijf weken lang, toen Robin in Engeland zijn lesbevoegdheid Engels (TEFL/TESOL) haalde. De tweede keer was vorig jaar, toen Robin en mijn broer Remko drie weken naar Nepal gingen om een expeditie naar het Base Camp van Mount Everest te ondernemen. En dan staat nu de derde keer voor de deur: aanstaande donderdag vertrekt Robin voor tien dagen naar een stad vijf uur ten noorden naar ons om daar, samen met nog een paar anderen, les te geven aan zestig Engelse leraren. Ik weet zeker dat hij daar een geweldige tijd zal hebben (ook al zal hij ons zo nu en dan wel een beetje missen), want het moet toch heerlijk zijn om even tien dagen lang aan de rompslomp, ahum, correctie: feest (!) van het gezinsleven te kunnen ontsnappen (begrijp me niet verkeerd: ik hou HEEL VEEL van mijn kinderen, maar zo nu en dan een break zou ik echt niet erg vinden).

Eigenlijk wilde men (onze vrienden die deze training organiseren) graag dat ik en de kinderen ook mee zouden gaan, maar ik zag het echt niet zitten om tien dagen lang in een dorp zonder enig entertainment onze kinderen op een hotelkamer te moeten vermaken. Dus het leek ons beter als de kinderen en ik in Vrede Stad zouden blijven om het fort te bewaken.

Maar ook wij gaan vast een geweldige tijd hebben, want op de dag dat Robin vertrekt, arriveert een vriendin uit Nederland, Daniela, om een weekje bij ons door te brengen. Leuk om weer bij te praten, toeristische uitstapjes te maken en een indruk te geven van hoe we hier wonen.

School

Het leek zo'n mooi plan: ons kind groeit op onder de Chinezen, leert de taal spreken en maakt vriendjes met de locals. Juda was tenslotte vijf maanden oud toen we hierheen verhuisden en wist dus niet beter dan dat hij hier hoorde. Dus toen hij twee jaar en drie maanden oud was brachten we hem twee ochtenden per week naar de lokale peuter-/kleuterschool. Na onze verhuizing naar Vrede Stad, hij was toen ruim drie, brachten we hem weer elke ochtend naar de lokale peuter-/kleuterschool. In het begin huilde hij veel, maar na verloop van tijd begon hij zich thuis te voelen. Toen gingen we naar Nederland en na terugkomst in Vrede Stad was hij niet alleen negen maanden ouder, maar besefte hij zich waarschijnlijk veel beter dat hij Nederlander is en geen Chinees. En dit keer lukte het hem echt niet om te aarden. Hij vertelde dat als de kinderen aan het werk gingen hij nooit mee wilde doen, omdat hij geen Chinees spreekt. Hij weigert ook op school te eten (waar ik me ergens wel iets bij voor kan stellen), dus ook tijdens het ontbijt en de lunch zat hij aan een tafeltje aan de kant. Dus we hebben de knoop doorgehakt, ondanks het feit dat hij toch wel wat Chinees heeft opgepikt de afgelopen maanden en ondanks zijn twee hele lieve juffen: Juda gaat niet meer naar de Chinese school. Het heeft even geduurd voordat we tot dit punt gekomen zijn, maar we zien gewoon dat het hem geen goed doet en niet het resultaat oplevert waarop we gehoopt hadden. Toen ik dit vanmorgen aan zijn juffen uitlegde, begrepen ze me gelukkig helemaal en ze vertelden zelfs dat Juda elke keer moest huilen als ze hem vroegen of hij bij de rest van de groep wilde gaan zitten. Arme jongen; ik wist niet eens dat het zo erg was.

Dus nu ...
... is Juda weer 24 uur per dag thuis
... moet ik echt serieus aan de slag met thuisscholing
... gaat Zoë elke ochtend alleen naar school (kijken hoe lang ze dat pikt...)
... ben ik m'n lekkere rustige ochtend kwijt
... moeten we nadenken over hoe Juda op een andere manier de taal kan leren (want dat vinden we nog steeds wel belangrijk)

Het voelt als het afsluiten van een hoofdstuk, maar gelukkig begint er een nieuw hoofdstuk, waar ik eerlijk gezegd betere hoop voor heb.

Blijf nog maar even klein

We hebben twee stofzuigers in huis: eentje die we zo nu en dan tevoorschijn halen en een andere die full-time én volautomatisch zijn werk doet. Die eerste laat nog wel eens een kruimeltje liggen, maar die tweede doet zijn werk echt heel grondig.

Ik heb het natuurlijk over Salomé. Fijn dat een kind zich ontwikkelt, maar ergens wel lastig dat je haar veel meer in de gaten moet houden nu ze kruipt. Toen Juda ging kruipen was het makkelijk om het huis kind-veilig te maken. Toen Zoë ging kruipen was Juda net een peuter en was het huis dus ook nog zo goed als kind-veilig. Maar nu Salomé kruipt, slingeren overal in het huis stukjes Lego, Playmobil, scharen, waskrijtjes en kapotgetrokken kralenkettingen. En dus zitten Robin en ik de hele dag door dingen uit haar mond te vissen (want die keer dat mijn zusje als peuter een kraal in haar neus had gestopt en vervolgens naar het ziekenhuis moest en er een stuk of 5 mensen aan te pas moesten komen om die kraal eruit te krijgen, heeft op de één of andere manier heel veel indruk op me gemaakt).

Zet haar dan in de box, hoor ik je denken. Nu hebben we inderdaad met veel moeite een box van Nederland naar Vrede Stad verscheept, omdat Salomé een echt box-kindje was en zich prima urenlang kon vermaken in de box. Tot we naar Thailand gingen was dat ook zo. Maar na een maand lang van de vrijheid van het box-loze leven geproefd te hebben, staat ze alleen nog maar te brullen in de box, alsof het een gevangenis is. De aanhouder wint, zeggen ze, maar ik ben benieuwd wie in dit geval de aanhouder zal zijn en wie deze strijd dus zal winnen.

Sowieso moeilijk om de jongste groot te zien worden. Voor m'n gevoel heb je juist bij de jongste zoiets van: blijf nog maar even lekker klein, want ik geniet er zo van om met je te knuffelen, om je kleine lijfje tegen me aan te voelen als je na een voeding voldaan in slaap valt, om dat Pamper-kontje heen en weer te zien gaan als je door de gang kruipt. Maar de tijd is niet te stoppen en langzaamaan vinden de babyspullen hun weg naar nieuwe moeders, die nog aan het begin van dit avontuur staan. Nee, we sluiten het babytijdperk nog niet af, maar het einde is in zicht.
(maar er kan nog van alles veranderen; ik ben tenslotte pas net 30.....)

 6,5 maand oud

 6,5 maand oud

Zoë's derde verjaardag (3 april), waarop ze o.a. een nieuwe fiets en vlinder-vleugels kreeg

8 maanden oud

 8 maanden oud (toen was het nog dikke pret in de box)

8 maanden oud

Zoek de verschillen in de foto's hierboven (de linker is de foto die gemaakt werd, de rechter is de afdruk die we meekregen)