Gezegend gezinnetje

Een paar weken geleden hadden we met een middelbare scholiere afgesproken die we een jaar geleden een keer in het park hadden ontmoet. We brachten lekker de middag buiten door, zittend op het gras en kletsend over onze levens. Eén van de eerste dingen die ze zei was: wat zijn jullie als gezin toch gezegend! Ik dacht: het zal wel, waarschijnlijk doelt ze op het feit dat we drie kinderen hebben (in plaats van de hier toegestane één). Maar even later vertelde ze dat haar moeder al een aantal jaar in een fabriek aan de oostkust werkt en slechts één keer per jaar naar huis komt. Haar vader woont soms in een afgelegen dorp, soms in Vrede Stad, haar tiener-broertje woont bij haar opa en oma op het platteland en zijzelf woont op de campus van de middelbare school. Opnieuw zei ze: jullie zijn echt een gezegend gezin, en pas toen realiseerde ik me dat het inderdaad een zegen is als je als gezin met elkaar opgroeit: vader, moeder en kinderen bij elkaar. Voor ons zo vanzelfsprekend, maar hier bijna een uitzondering.

Twee jaar geleden ontmoetten we een jonge meid die werkte als serveerster in de hoofdstad van dit land. Ze vertelde dat ze zelf ook een zoontje van 2 had, die bij zijn opa en oma woonde in een stad een paar duizend kilometer verderop. Ze ging één keer in de twee jaar naar huis.

Vorige week sprak ik ook nog met een andere middelbare scholiere. Ze vertelde dat ze op school zat een paar honderd kilometer bij Vrede Stad vandaan. Ik schrok: waarom dan? Ze hebben hier toch ook een middelbare school? Maar die ver weg gelegen school was de beste in de provincie (onthoud: een provincie hier is 72x zo groot als een Nederlandse provincie) en alleen het beste was blijkbaar goed genoeg voor hun dochter dat haar ouders haar daarheen hadden gestuurd.

Natuurlijk maak ik alles van een afstandje mee, dus ik kan ernaast zitten, maar ik heb het idee dat het gezonde gezinsleven hier redelijk op z'n gat ligt. Dus ja, de economische vooruitgang hier is enorm, maar natuurlijk eist het op een ander vlak z'n tol.