Het leek zo'n mooi plan: ons kind groeit op onder de Chinezen, leert de taal spreken en maakt vriendjes met de locals. Juda was tenslotte vijf maanden oud toen we hierheen verhuisden en wist dus niet beter dan dat hij hier hoorde. Dus toen hij twee jaar en drie maanden oud was brachten we hem twee ochtenden per week naar de lokale peuter-/kleuterschool. Na onze verhuizing naar Vrede Stad, hij was toen ruim drie, brachten we hem weer elke ochtend naar de lokale peuter-/kleuterschool. In het begin huilde hij veel, maar na verloop van tijd begon hij zich thuis te voelen. Toen gingen we naar Nederland en na terugkomst in Vrede Stad was hij niet alleen negen maanden ouder, maar besefte hij zich waarschijnlijk veel beter dat hij Nederlander is en geen Chinees. En dit keer lukte het hem echt niet om te aarden. Hij vertelde dat als de kinderen aan het werk gingen hij nooit mee wilde doen, omdat hij geen Chinees spreekt. Hij weigert ook op school te eten (waar ik me ergens wel iets bij voor kan stellen), dus ook tijdens het ontbijt en de lunch zat hij aan een tafeltje aan de kant. Dus we hebben de knoop doorgehakt, ondanks het feit dat hij toch wel wat Chinees heeft opgepikt de afgelopen maanden en ondanks zijn twee hele lieve juffen: Juda gaat niet meer naar de Chinese school. Het heeft even geduurd voordat we tot dit punt gekomen zijn, maar we zien gewoon dat het hem geen goed doet en niet het resultaat oplevert waarop we gehoopt hadden. Toen ik dit vanmorgen aan zijn juffen uitlegde, begrepen ze me gelukkig helemaal en ze vertelden zelfs dat Juda elke keer moest huilen als ze hem vroegen of hij bij de rest van de groep wilde gaan zitten. Arme jongen; ik wist niet eens dat het zo erg was.
Dus nu ...
... is Juda weer 24 uur per dag thuis
... moet ik echt serieus aan de slag met thuisscholing
... gaat Zoë elke ochtend alleen naar school (kijken hoe lang ze dat pikt...)
... ben ik m'n lekkere rustige ochtend kwijt
... moeten we nadenken over hoe Juda op een andere manier de taal kan leren (want dat vinden we nog steeds wel belangrijk)
Het voelt als het afsluiten van een hoofdstuk, maar gelukkig begint er een nieuw hoofdstuk, waar ik eerlijk gezegd betere hoop voor heb.
Moeilijke beslissing, maar hopelijk een goede... Ik kan me wel voorstellen dat je even moet wennen aan 24 uur per dag een kleuter om je heen :-) Ik hoop dat jullie snel een weg vinden in deze nieuwe situatie. Succes met de voorbereidingen voor thuisscholing!
BeantwoordenVerwijderenHoi
BeantwoordenVerwijderenErg herkenbaar om dit te lezen. Herken de gevoelens en afwegen van de verschillende kanten. Bij Nathan hetzelfde gehad en uiteindelijk hem er ook van af gehaald. Nu gaat hij naar een goede bi lingual school maar straks na de verhuizing is dat ook over en ben ik bang dat we dan ook stoppen met Thaise scholing. Je wilt inderdaad dat je kind de taal spreekt maar mag niet ten koste gaan van zijn ontwikkeling/zelfvertrouwen. Als ze elkaar huilen, zich niet thuis voelen is dat voor hun ook helemaal niet goed en ze leren de taal inderdaad ook niet. (Nathan kent nu al wel Engels maar nog steeds bijna geen thai) Veel succes nu je hem zelf scholing moet geven en hopelijk blijft het bij Zoe nog even goed gaan. Groetjes Reinout en ARenda
Hoi Robin En Tanja! Ik ben blij dat er tegenwoordig zoveel informatie is over thuis-scholing, dus er is genoeg hulp denk ik zo :-).
BeantwoordenVerwijderenGoed om weer wat van jullie te lezen!
Knuffel,
Wijnand en Annet