De weg naar succes?

Een paar weken geleden, op de dag dat we de verjaardag van Juda hadden gevierd, belde een vriendin me op en vertelde dat ze op straat twee middelbare scholieren was tegengekomen die graag in contact wilden komen met een buitenlander. Nu is deze vriendin zelf ook een buitenlandse, namelijk een Koreaanse, maar met een Aziatisch uiterlijk kom je voor de Chinezen niet in aanmerking voor de eretitel ‘buitenlander’. De vriendin vroeg of ik die avond tijd zou hebben om deze meiden thuis te ontvangen. Terwijl de laatste gasten nog niet eens de deur uit waren, het huis nog een bende was, de afwas er nog stond, de kinderen nog niet in bed lagen, Robin niet thuis was en ik helemaal dood-op was, stemde ik in met haar voorstel. Typisch zo’n geval waarbij ik na het neerleggen van de hoorn bij mezelf denk: Tanja, hoe zit het met je grenzen?!

Maar goed, de meiden waren erg lief en geïnteresseerd en het werd een gezellige avond. Ik liet ze foto’s van Nederland zien en liet ze een stuk zelfgemaakte pizza proeven (het was de eerste keer in hun leven dat ze pizza aten en dat ze mes en vork gebruikten). Het was een grote teleurstelling en verrassing voor ze dat de kinderen al sliepen, aangezien Chinese kinderen meestal pas om een uur of elf naar bed gaan. Natuurlijk hadden ze nog graag wat met de kinderen gespeeld. Toen ik voorstelde dat ze op een andere dag terug zouden komen om met de kinderen te spelen, bleek dit onmogelijk: deze meiden van 15 jaar zitten 7 dagen per week op school, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Zaterdagavond was het enige moment in de week dat ze geen les hadden. Hoewel ik wel wist dat de druk om te presteren op dit moment enorm hoog is onder de Chinese scholieren, wist ik niet dat ze het zó druk hadden. Ook begon ik me af te vragen wanneer we dan onze Engelse club konden gaan organiseren. Moesten we dat dan op zaterdagavond doen? Op de enige avond dat de studenten eens aan iets anders konden denken dan aan school? Waarschijnlijk gaat dat hem wel worden ja, maar ideaal is anders.

Het greep me erg aan, dat de huidige school-generatie gewoon vrijwel geen tijd heeft om tot rust te komen, bij te tanken en leuke dingen te doen. Wat zal er van deze generatie worden? Zullen het succesvolle, goed-verdienende volwassenen worden? Of zullen ze vóór die tijd al overspannen zijn?

p.s. afgelopen woensdag kwamen onze vijf paspoorten per post terug met vijf schitterende visa erin voor een jaar! Het spreekt voor zich dat we hier heel erg blij mee en dankbaar voor zijn.

Huisdieren

Eén van de twee visjes was geen lang leven beschoren. Op zondag hadden we Zoë en Blub aangeschaft, woensdagmorgen dreef één van de twee al op z'n zijkantje. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen: wie kan er nou nog niet eens drie dagen een goudvis in leven houden?! Juda nam het gelukkig goed op en zei: "Dan was hij vast en zeker ziek." Ja, lieverd, laten we hopen dat dat het was, dacht ik in m'n hoofd. Zoë vroeg: "Is die van mij of van Juda dood gegaan?" Nu hadden de kinderen wel twee namen verzonnen, maar waren ze niet op het idee gekomen om die toe te kennen aan een specifieke vis (hoewel ze wel heel verschillend zijn). Gelukkig maar, anders was dat vast nog hééél vaak ter sprake gekomen. Intussen vraagt Juda al regelmatig: "Mam, als deze vis ook dood is, wat voor huisdier zullen we dan kopen?" En toen we vanavond na het eten tegen Zoë zeiden dat ze zelf mocht weten waarvoor ze wilde danken, bad ze: "Lieve Here God, dank u wel dat de vis veilig is doodgegaan." Blijkbaar ben ik er nog het rouwigst om.

Dan even iets heel anders. Vorige week zaten we met een aantal collega's bij ons thuis toen één van hen vertelde dat een lokale vriendin van haar zwanger was. Toen ze vroeg hoe deze vrouw genoeg voedingsstoffen binnen kon krijgen, antwoordde ik: "Af en toe een eitje wil wel helpen." Maar dat was echt not done, want volgens mijn collega zouden de meeste eieren hier nep zijn. WAT? NEP? Hoe kan een ei nou nep zijn? Ik weet dat de Chinezen alles namaken: kleding, auto's, speelgoed. Maar eieren? Nee, dat ging er bij mij niet in. Maar de andere aanwezige buitenlanders beaamden de uitspraak van mijn collega en waren er ook heilig van overtuigd dat er nep-eieren in de omloop waren. "De eieren van 7 mao per stuk zijn nep, die van 1 kuai zijn echt", was de bewering. Nu kosten vrijwel alle verkrijgbare eieren 7 mao, dus ik was vastbesloten om hier eens wat meer over op te zoeken. En ja hoor, als je Googlet op 'fake eggs China' krijg je een hele waslijst van hits die het verhaal van mijn college bevestigen. Na het lezen van een aantal artikelen was ik op de hoogte van het gerucht dat zich al jarenlang de ronde doet, maar overtuigd ben ik nog altijd niet. Oké, je kunt een rauw ei namaken, maar dat die na koken of bakken dan precies dezelfde geur-, kleur- en smaakeigenschappen zou hebben als een echt ei? Nou nee, ik geloof het nog steeds niet (maar ik ben geen scheikundige). Of dat je pannenkoeken of cakes met nep-eieren net zo lekker zouden smaken? Ik kan het me niet voorstellen.
Ben benieuwd wat jullie ervan denken.
Maar misschien weet ik intussen wel ons volgende huisdier: een kip op het balkon.

Tijdens Robins afwezigheid...

Terwijl Nederland weer in de ban lijkt van Boer Zoekt Vrouw (tenminste, dat maak ik op uit alle Facebook-posts) en van de laatste zomerdag, zit ik alweer aan m'n derde stroopwafel (met dank aan schoonmoeder!). Tja, ik heb wat in te halen, zullen we maar zeggen :-)
Eerst maar even iedereen geruststellen: we bevinden ons niet in het gebied dat getroffen is door de aardbeving. Of het dichtbij is? 't Is maar net hoe je het bekijkt: ruim 500km bij ons vandaan (vergelijk: de hoofdstad van dit land is hier ruim 2000km vandaan).

Ik ben blij dat dag nummer zes van deze vader-loze week er alweer bijna opzit. Het is flink aanpoten geblazen zo zonder Robin en aan het eind van de dag wil ik niks liever dan met de voeten omhoog languit op de bank, maar dan is ook juist de enige tijd dat ik even de computer open kan doen en wat achterstallige communicatie kan bijwerken. Maar tijdens dit soort dagen komt ook echt de team-spirit van de buitenlanders hier naar boven en van alle kanten wordt er hulp aan geboden. Vanmiddag heb ik zelfs twee uur met twee vriendinnen door de bergen kunnen fietsen, omdat de man van één van die vriendinnen aanbood om op de kinderen te passen. Wat een luxe.
Dat Robin een hele week weg is naar Hong Kong kwam totaal onverwachts. Hij vertrok op woensdag en rekende erop om zaterdag weer terug te zijn. Maar toen hij donderdagochtend zijn visumaanvraag indiende kreeg hij te horen dat Nederlanders niet meer gebruik kunnen maken van de express-service en dat hij dus pas op dinsdagochtend zijn visum op kon halen. Wat een tegenvaller, ook juist omdat we voor zaterdagmiddag een feestje voor Juda gepland hadden. Maar niet alleen dat, ook omdat Hong Kong zo ontzettend duur is om te verblijven en omdat het visum van mij en de kinderen a.s. donderdag verloopt en het dus nog spannend wordt of het allemaal gaat lukken om ons nieuwe visum vóór die tijd te regelen. We zullen zien...

Afgelopen weekend heb ik me ertoe gezet om ons gezin voor het eerst te voorzien van huisdieren (Juda vroeg daar regelmatig om). Nu is Robin daar geen voorstander van, dus ik besloot dat het dan maar moest gebeuren tijdens zijn afwezigheid, zodat we het later als verrassing aan hem konden presenteren (iemand leerde ons eens dat het soms beter is om achteraf om vergeving te vragen dan vooraf om toestemming). Nu zijn we dus in het bezit van twee goudvissen (ja, je moet niet te moeilijk beginnen). Juda en Zoë mochten allebei een naam verzinnen; Juda verzon Blub en toen ik aan Zoë vroeg wat ze een mooie naam vond, zei ze: "Zoë". Blub en Zoë dus, ik had zelf geen betere namen kunnen verzinnen ;-) Pas nadat we ze gekocht hadden, en daarbij een mooie kom, las ik op internet dat je goudvissen NOOIT in een kom moet houden, omdat ze dan niet de ruimte hebben om te zwemmen en dan doodongelukkig zullen worden. Nu kijk ik elke keer in de verdrietige ogen van de visjes (de kom staat hier naast mij op de keukentafel), terwijl ze me aankijken en elke seconde hun bek opendoen en lijken te zeggen "Help, help, help, help" (maar het kan ook "blub, blub, blub, blub" zijn). Heb ik er wel goed aan gedaan om twee goudvissen aan te schaffen??

Verjaardagen

Salomé werd afgelopen donderdag één jaar en ik ben zowel blij als een beetje verdrietig over het feit dat we nu officieel 'uit de baby's' zijn.

Een dag later ben ik (na vijf jaar luiers te hebben gebruikt) eindelijk overgestapt op stoffen luiers. Ja, ik ben een langzame leerling... Die stap had ik natuurlijk al veel eerder kunnen/moeten maken, maar pas nu was ik overtuigd. En met nog zeker anderhalf jaar luiers voor de boeg, haal ik het aankoopbedrag van 18 luiers er makkelijk uit.

En nu, een paar dagen later, staan we alwaar aan de vooravond van de volgende verjaardag: Juda wordt morgen vijf! De taart (appel-kruimel) is al gebakken, de slingers hangen al, alleen de cadeautjes moeten nog ingepakt worden. Vorig jaar had hij een geweldige ervaring in Nederland toen hij 4 jaar werd, dus ik hoop maar dat hij voor dit jaar niet te hoge verwachtingen heeft. Laatst zei hij: "Ik denk wel dat al mijn Nederlandse vrienden me een cadeautje gestuurd hebben." Ik heb braaf geknikt, maar in mijn achterhoofd dacht ik: ik ben bang van niet jongen. Hoewel Juda het nog dagelijks over zijn vriendjes (en juffen) van de basisschool heeft, weet ik dat daar het leven gewoon verder is gegaan zonder Juda en dat de meeste kleuters hem al vergeten zullen zijn. Pijnlijk, maar waar.
Maar om toch met een positieve noot af te sluiten: ondanks het feit dat hij wel (jongens)vriendjes om zich heen mist, geniet hij zichtbaar van de thuisschool en doet hij hartstikke goed mee. Elke ochtend is het een feest voor hem wanneer ik zeg: "Kom Juda, trek je schoenen aan, we gaan naar school." En zelf geniet ik er ook van om me elke ochtend anderhalf a twee uur ongestoord op hem te kunnen richten.

Ach we waren toch bij de fotograaf voor pasfoto's. Voor nog geen Euro maar meteen een foto van de kinderen laten maken.