Hagelslag op tafel

Eindelijk konden we weer eens bezoek uit Nederland ontvangen. Ik weet niet hoe lang het geleden was dat we voor het laatst bezoek vanuit Nederland ontvingen (met uitzondering van Anneloes natuurlijk), maar ik denk wel 2,5 jaar (mijn broer en schoonzus in januari 2011). Want hoewel we natuurlijk hard ons best doen om een compleet beeld te geven van ons leven en werk hier door middel van de nieuwsbrief en deze blog, je kunt het toch niet helemaal overbrengen. Je moet het zien, ruiken, proeven en voelen; je moet het meemaken.

We voelden ons dan ook zeer vereerd dat een jeugdvriend van Robin (die toevallig zelf ook Robin heet) en zijn vrouw hun twee kleine kinderen voor 10 dagen bij familie onder brachten en die lange reis naar Vrede Stad ondernamen. Leuk om bij te praten, leuk om zelf weer eens wat toeristische dingen te doen en leuk om weer eens hagelslag op tafel te hebben! Vanmorgen hebben we ze weer uitgezwaaid en we maken snel alles klaar voor het volgende bezoek, namelijk mijn ouders. Ze zijn al een paar dagen in China en hopen op woensdag bij ons te arriveren. Wat zullen de kinderen het heerlijk vinden om boekjes te lezen en te knutselen met oma, of om te stoeien met opa!

Op woensdag vierden we Robins 36e verjaardag. Leuke dag!

Speciaal voor de kinderen om het een beetje feestelijk te maken: 's avonds naar de nep-KFC. Ze eten er bijna niks, maar spelen heerlijk op het klimrek.

's Avond om 21.00 uur als verrassing een feestje georganiseerd in een 'beer club', waar je toevallig ook heerlijk kan barbecueën. Het was leuk om een keer onze buitenlander-vrienden en onze lokale vrienden bij elkaar te hebben.

Met ons bezoek een hoge berg beklommen, ongeveer twee keer zo hoog als de Dom in Utrecht.

Robin, Gabriella, Robin en ik

Thanks ayi!

Ik hou van experimenteren, nieuwe dingen proberen. Zelf sojamelk maken, dat kon toch niet zo moeilijk zijn? Dus bonen gekocht, recept gegoogled en na een nachtje weken in water kon ik met de bonen aan de slag. Eerst maar de bonen fijnmalen in de blender en dan, zei het recept, in de grootste pan die je hebt. Ik, eigenwijs als ik ben, dacht: hoezo grootste pan? Het gaat toch maar om een liter sojamelk? Dus ik pakte een kleine pan, zette die op het vuur en begon te roeren. Terwijl het goedje begon te schuimen, kwam Hanna, onze helper (of 'ayi' = tante), naast me staan en ze begint haar zin: "Misschien had ik je nog moeten vertellen dat het de melk hééél hoog komt...." Maar het was al te laat: het hele fornuis zat onder de sojamelk. Thanks ayi!

Een andere keer had ik voor het eerst pinda's op de markt gekocht. Ik liet ze aan Hanna zien en vroeg haar wat ik ermee mee moest. Gelukkig wist ze het meteen: ze moesten op een rooster in de oven, hoge temperatuur, totdat ze gaan barsten. Daarna moet je ze in de lucht gooien en ondertussen de velletjes ervan af blazen. Je moet het maar weten! Ik wist niet eens dat ze rauw waren, ik had ze zo opgegeten en dan waarschijnlijk gedacht: bah, wat een vieze pinda's, om ze vervolgens weg te gooien. Thanks ayi!

Een ander experiment is natuurlijk ons kippenproject. Maar wat weet ik nou helemaal van kippen? Bijvoorbeeld: waarom waren ze nou zo aan de diarree? Gelukkig wist Hanna meteen raad: "Je geeft ze te veel kool. Daar krijgen ze diarree van." Aha, wie had dat gedacht? En dan vorige week, toen ik Hanna meenam naar het kippenhok met de mededeling dat ze die lelijke zwarte kip maar mee naar huis moest nemen, want die kwam niet meer van het nest af. En bovendien werd hij tot bloedens toe gepikt door de andere kippen, die zijn hele kam van z'n kop hadden gepikt! Maar volgens Hanna was het allemaal heel normaal en zou het zo lang duren als het normaal gesproken duurt om een ei uit te broeden. En kippen die eieren leggen hebben een mooie, rechtopstaande kam en kippen die geen eieren meer leggen hebben dat niet. Thanks ayi!

Weer iets anders: een recept op internet zei dat je pannenkoeken lekker in varkensvet moest bakken. Het proberen waard, leek me. Dus Hanna vertelde me dat ik naar de markt moest gaan en daar een stuk varkensvel met vet eraan moest kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat moest ik er dan mee? Gelukkig nam Hanna het van me over en wist precies hoe ze het vet uit moest bakken. En ja, de pannenkoeken waren heerlijk! Thanks ayi!

En gelukkig wist ze mee ook te vertellen wat voor granen ik had gekocht, toen ik in een gekke bui een keer een zakje onbekende granen had gekocht (het bleek haver te zijn). En ze wist me te vertellen hoe ik een jackfruit te lijf moest gaan, toen ik in een andere gekke bui zo'n vrucht van 10 kilo had gekocht. En natuurlijk ziet ze het meteen als ik met iets verkeerds thuiskom van de markt, bijvoorbeeld een witte wortel in plaats van een lotuswortel, of knoflookbladeren in plaats van lente-ui. Voor al die dingen: thanks ayi!

Zo zie je maar: Hanna betekent voor ons veel meer dan alleen een hulp in de huishouding. Daarom noem ik haar ook niet graag zo. Ze is onze oppas, ze helpt ons allemaal met het leren van de taal en ze staat altijd paraat als ik weer eens iets wil weten over eten of over de cultuur. Zij is misschien wel mijn grootste hulp bij het inburgeren en misschien ook wel mijn beste lokale vriendin. Thanks ayi, wat zouden we toch zonder jou moeten?

Ballerina

Zoë is gek op dansen, wat waarschijnlijk geldt voor de meeste meisjes van haar leeftijd. En als je het mij vraagt, heeft ze er ook aanleg voor, maar dat zeggen waarschijnlijk ook alle moeders met meisjes van haar leeftijd :-) Een paar maanden geleden brachten we samen een bezoekje aan de dansschool hier in de stad en ik schrok er eerlijk gezegd best een beetje van: wow, dit was serieus. Niks geen lol, geen geklets, maar de zweep erover (niet letterlijk gelukkig). Maar Zoë had het gezien en sindsdien vroeg ze me dagelijks: "Mam, wanneer mag ik nou naar dansles?" Eindelijk begon er vorige week een cursus voor beginnende dansertjes en ik dacht: vooruit, we zullen het eens proberen.

Zoals ik net al noemde, als Chinezen hun kinderen op dansles doen, dan doen ze dat niet voor de lol. Dan hebben ze al een soort van visioen voor zich dat hun kind later op grote podia zal optreden en hopelijk daarmee ook groot geld zal verdienen. Een Amerikaanse vriendin van mij had al eens gevraagd of de dansjuf niet een dansklasje wilde organiseren wat er wat meer spelenderwijs aan toe zou gaan. Maar mijn vriendin was recht in haar gezicht uitgelachen. Nee dus, geen optie. De enige mogelijke danscursus deze zomervakantie was dan ook een 6-weekse cursus, waarbij elke week 10 uur getraind wordt. 2 uur per dag. Een beetje heftig, voor een 4-jarige. Maar het is dat of niets. En wat hier ook geldt: als je niet op heel jonge leeftijd begint, dan kom je er nooit meer tussen.

We hebben nu de eerste week erop zitten en Zoë klaagt niet, vindt het juist helemaal prachtig. Tijdens de lunch eet ze als een paard en 's avonds valt ze als een blok in slaap. Ook weer mooi meegenomen. En als het té veel voor haar wordt? Dan stoppen we er gewoon mee; dan is ze er meteen van genezen. Voordeel is dat het hier allemaal niet zo duur is, dus je hebt het niet zo snel over weggegooid geld (een paar dansschoentjes kostte bijvoorbeeld 1,50 Euro).

Auto

Eind 2009 kochten we een auto van ons spaargeld, met in het vooruitzicht de verhuizing naar een klein, landelijk stadje in de bergen. De belangrijkste reden was: stel dat we met speod naar de stad moeten, dan willen we gewoon in de auto kunnen stappen en weg kunnen sjeezen. Wisten wij toen veel hoe hard we dat voertuig nodig zouden gaan hebben in het jaar dat volgde, omdat we steeds maar een visum van 30 dagen kregen. We hebben heel wat tripjes naar de grens met Hong Kong en Vietnam gemaakt! En dan is een auto toch wel handig met een peuter, een dreumes en een zwangere buik.

Maar het trieste is dat, sinds we terug zijn uit Nederland, die auto alleen maar op zijn (betaalde!) parkeerplaatsje staat en hij nauwelijks gebruikt wordt. Vrede Stad is namelijk van een dergelijk formaat, dat je alles makkelijk op de fiets kunt doen. Lange ritten met de auto maken we eigenlijk nauwelijks meer, afgelopen jaar welgeteld 3 keer. Dan tikken dingen als verzekering, belasting, verplichte beurt, reparatiekosten en parkeerkosten best wel aan.

Toch hebben we lang gewacht met het doorhakken van de knoop om de auto te verkopen. Het is tenslotte toch wel een handig ding. Maar een paar weken geleden toch die stap gezet en de auto te koop aangeboden op verschillende websites en mailinglijsten. En dan zie je dat je best wel gehecht bent geraakt aan dit luxe vervoermiddel en dat je dingen gaat denken als: maar wat nou als het regent? Of als ik er alleen op uit wil met de drie kids? En zal ik het rijden niet verleren als ik geen auto meer rij? En als we op vakantie gaan, hoe krijgen we dan al die baggage mee in de bus? Ja, het doet gewoon een beetje pijn om er afstand van te doen. Maar het feit blijft gewoon dat onze stalen ros minstens 300 dagen per jaar stil staat en niet gebruikt wordt.

We hebben overigens al best wel wat geïnteresseerden gehad, maar iedereen haakt af als blijkt dat er maar 5 stoelen in zitten en geen 7. Dus of we hem echt gaan kwijtraken? De tijd zal het leren.

Op vrijdag met 14 studenten op stap geweest naar een meer hier niet ver vandaan.

Jawel hoor: met de bus!

In de rotsen achter ons waren verschillende grotten,

waarvan één helemaal bezaaid was met botten en schedels van dode dieren (waarschijnlijk koeien of geiten ofzo).

Een beetje luguber, maar dat maakte het voor Juda natuurlijk extra avontuurlijk!

Als Salomé moet kiezen tussen een cakeje of een stuk watermeloen, dan gaat ze voor het laatste!

O nee, de zon! Snel, haal je paraplu tevoorschijn!

Want stel dat je ‘zwart kleurt’ (zo zeggen de Chinezen dat)

Tussenstand

De laatste week van Anneloes’ verblijf hier is aangebroken. Oh, wat zullen de kinderen haar missen! Zodra Anneloes eind van de middag over de drempel stapt om te komen eten, roept Zoë: “Muziekje aan! Anneloes, kom, we gaan dansen!” En dan dansen ze (Anneloes, Zoë en Salomé) wat, totdat mama de pret bederft en zegt dat ze aan tafel moeten komen zitten. Salomé is ook helemaal op haar gemak bij Anneloes en Juda vindt het gelukkig ook weer helemaal prima (na een korte dip van een paar weken in mei). Ja, ze hoort er echt helemaal bij en nu moeten we weer ‘ontwennen’. Nu moet ik weer voor vijf personen tafeldekken in plaats van voor zes, nu moet ik weer zelf de kippen voeren en het moestuintje bewateren en het allerbelangrijkste: nu moet ik zelf weer aan de slag met thuisscholing. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het heerlijk om zo één-op-één met Juda bezig te zijn, maar er gaat wel veel tijd in zitten.

Over onze balkonboerderij gesproken, dat is een waar experiment gebleken. Ik weet nog niet of ik van succes kan spreken. Oké, de kippen leven nog alledrie, dus dat is voor mij al een hele prestatie (na het fiasco van de goudvissen, die allebei al binnen twee weken het loodje legden). Een tijd lang konden we twee eieren per dag rapen en tijdens onze afwezigheid legden ze er soms zelfs drie per dag (die dan geraapt werden door onze huishelper). Maar sinds we terugzijn is de opbrenst matig: slechts 3 eieren in bijna drie weken tijd. Niet echt een lucratieve business dus.

Wat de moestuin betreft: de tomaten- en paprikaplanten lijken het aardig te doen. Maar de courgetteplanten en de zonnebloemen hebben het niet gehaald (wel gebloeid, maar waarschijnlijk toch te weinig water gehad). Om maar niet te spreken van de lavendel, Thaise basilicum, broccoli en sla die ik gezaaid had en waarvan helemaal niks is opgekomen. Zelfs nog geen sprietje. Maar.... na terugkomst uit Thailand Italiaanse basilicum geplant en dat schoot zo de grond uit. Kom maar op met die zelfgemaakte pesto!