Auto

Eind 2009 kochten we een auto van ons spaargeld, met in het vooruitzicht de verhuizing naar een klein, landelijk stadje in de bergen. De belangrijkste reden was: stel dat we met speod naar de stad moeten, dan willen we gewoon in de auto kunnen stappen en weg kunnen sjeezen. Wisten wij toen veel hoe hard we dat voertuig nodig zouden gaan hebben in het jaar dat volgde, omdat we steeds maar een visum van 30 dagen kregen. We hebben heel wat tripjes naar de grens met Hong Kong en Vietnam gemaakt! En dan is een auto toch wel handig met een peuter, een dreumes en een zwangere buik.

Maar het trieste is dat, sinds we terug zijn uit Nederland, die auto alleen maar op zijn (betaalde!) parkeerplaatsje staat en hij nauwelijks gebruikt wordt. Vrede Stad is namelijk van een dergelijk formaat, dat je alles makkelijk op de fiets kunt doen. Lange ritten met de auto maken we eigenlijk nauwelijks meer, afgelopen jaar welgeteld 3 keer. Dan tikken dingen als verzekering, belasting, verplichte beurt, reparatiekosten en parkeerkosten best wel aan.

Toch hebben we lang gewacht met het doorhakken van de knoop om de auto te verkopen. Het is tenslotte toch wel een handig ding. Maar een paar weken geleden toch die stap gezet en de auto te koop aangeboden op verschillende websites en mailinglijsten. En dan zie je dat je best wel gehecht bent geraakt aan dit luxe vervoermiddel en dat je dingen gaat denken als: maar wat nou als het regent? Of als ik er alleen op uit wil met de drie kids? En zal ik het rijden niet verleren als ik geen auto meer rij? En als we op vakantie gaan, hoe krijgen we dan al die baggage mee in de bus? Ja, het doet gewoon een beetje pijn om er afstand van te doen. Maar het feit blijft gewoon dat onze stalen ros minstens 300 dagen per jaar stil staat en niet gebruikt wordt.

We hebben overigens al best wel wat geïnteresseerden gehad, maar iedereen haakt af als blijkt dat er maar 5 stoelen in zitten en geen 7. Dus of we hem echt gaan kwijtraken? De tijd zal het leren.

Op vrijdag met 14 studenten op stap geweest naar een meer hier niet ver vandaan.

Jawel hoor: met de bus!

In de rotsen achter ons waren verschillende grotten,

waarvan één helemaal bezaaid was met botten en schedels van dode dieren (waarschijnlijk koeien of geiten ofzo).

Een beetje luguber, maar dat maakte het voor Juda natuurlijk extra avontuurlijk!

Als Salomé moet kiezen tussen een cakeje of een stuk watermeloen, dan gaat ze voor het laatste!

O nee, de zon! Snel, haal je paraplu tevoorschijn!

Want stel dat je ‘zwart kleurt’ (zo zeggen de Chinezen dat)