Nachtmerrie van elke ouder

Afgelopen vrijdagmorgen was ik Juda aan het lesgeven in ons schoolappartement en Robin was aan het lesgeven op de peuterschool. Opeens ging mijn telefoon: het was Hanna, onze house helper. Ze vertelde dat ze met Zoë en Salomé buiten was gaan spelen en dat op de terugweg Zoë alleen vooruit was gerend naar huis. Toen ze bij ons huis aankwam en ze verwachtte dat Zoë bij de deur op de trap zou zitten, trof ze daar niemand aan. Vreemd: normaal zou Zoë daar altijd wachten. Ze liep weer naar beneden en trof daar een schoonmaakvrouwtje aan. Ze vroeg haar of ze misschien een blond meisje had gezien. Het schoonmaakvrouwtje had Zoë inderdaad gezien en ze vertelde hoe ze had gezien dat ze bij iemand op de scooter wegreed.

De nachtmerrie van elke ouder: je kind wordt meegenomen door een vreemde. Robin was intussen thuisgekomen en stapte meteen op de fiets om Zoë te gaan zoeken. Ook ik snelde naar huis, zodat Hanna ook kon gaan zoeken, terwijl ik bij Juda en Salomé bleef. Minuten leken uren te duren en ondertussen kon ik niks anders doen dan bidden voor ons meisje, terwijl een onbehaaglijk gevoel zich langzaam van me meester maakte. Wat als.....?

Mijn gedachten gingen terug naar drie jaar geleden in Beijing. Eén keer eerder had ik me zo onbehaaglijk en machteloos gevoeld. We waren in een klein supermarktje met twee verdiepingen en Juda was met mij boven, terwijl Robin met Zoë beneden was. Juda vroeg aan mij: "Mag ik naar papa toe gaan?" Ik vond het prima en ging ondertussen door met winkelen. Toen ik na een tijdje weer beneden kwam, trof ik daar alleen Robin en Zoë aan. "Is Juda niet naar jou toegekomen?' vroeg ik. "Nee," antwoordde Robin, "ik dacht dat hij boven bij jou was." "Ja, maar hij zou naar jou toe gaan." Ik weer naar boven gerend, maar daar was hij niet. Beneden was hij ook niet. Wij allebei naar buiten toe, de straat op, maar er was geen spoor van Juda te bekennen. Allerlei gedachten schieten op zo'n moment door je hoofd, zeker in zo'n grote, drukke, onbekende stad. Wat als....? En het ergste scenario speelt zich als een film af in je hoofd. Na een minuut of vijf zoeken liepen we toch maar weer de supermarkt in en toen hoorden we boven een bekend gehuil. Wat bleek? Juda was helemaal niet naar beneden gegaan, maar was een magazijn ingelopen. Eind goed, al goed. Maar het gevoel van zo'n moment is onbeschrijflijk: als je denkt dat je je kind echt kwijt bent.

Terug naar het verhaal van afgelopen vrijdag. Terwijl ik uit het raam stond te kijken, zag ik een bovenbuurvrouw op haar scooter thuiskomen, met haar dochtertje achterop. Misschien weet zij iets, dacht ik, dus ik deed de deur open voordat zij onze deur voorbij zou zijn. Lachend kwam ze op me af: "Ik had haar meegenomen! Jullie waren je zeker rotgeschrokken? Hoeft niet joh!" En ze had er de grootste lol om. Uit beleefdheid lachte ik mee, maar van binnen kookte ik van woede. Je neemt toch niet zomaar een kind mee? Ze vertelde daarna wat er was gebeurd: toen zij de trap afkwam, vond ze daar Zoë huilend op de trap omdat er niemand thuis was. Toen had ze gedacht hulpvaardig te zijn door haar mee te nemen op haar scooter om haar dochter van school op te halen. In totaal waren ze ongeveer 20 minuten weggeweest. Uiteindelijk was Robin ze op straat tegengekomen en die had Zoë toen van haar overgenomen. We lachten er nog een keer samen om (ik natuurlijk nog altijd niet van harte) en toen vervolgde ze haar weg naar boven. Even later kwam Robin ook met ons verloren schaapje aanfietsen. Opnieuw: eind goed, al goed. Maar het duurde wel een paar uur voordat de spanning uit onze lichamen was verdwenen. Zoveel stress is niet goed voor een mens!

Vertraging

We hebben vijf jaar lang heerlijk brood kunnen bakken met de broodbakmachine. En het brood was niet alleen lekker, het kostte ook een minimale tijd aan voorbereiding, dus ook lekker makkelijk. Vorig jaar waren we al aan onze derde machine toe, maar ach, als je elke dag minstens één brood bakt (soms wel twee), dan mag dat ook wel. Maar deze zomer ontdekte ik vaak een soort zwart smeer in het deeg en daarnaast begon de anti-aanbaklaag los te laten. Twee dingen die ik liever niet ín m'n brood heb! En deze machine was pas net een half jaar oud! Dus ik heb de broodbakmachine aan de kant gezet en moest dus noodgedwongen zelf mijn brood gaan kneden, laten rijzen, kneden, weer laten rijzen en tenslotte bakken. Wat een werk. En je kunt het ook niet even snel doen, want je schijnt het echt twee keer een kwartier ofzo te moeten kneden voor een redelijk resultaat. Alsof ik niks beters te doen heb. Maar wat is een Nederlander zonder brood?

En toen kreeg ik van mijn moeder het boekje "Koester je hart; 40 stiltetips voor je leven" door Mirjam van der Vegt. Wat een heerlijk boekje (bedankt mam!), want hoewel niet alle tips me aanspraken, heeft het me zeker wel geholpen om wat rust te krijgen in mijn hoofd. Eén van de tips die me aansprak was om vertraging in te bouwen in je leven. Al dat gestres en gehaast levert tenslotte niks op. Nu bouw ikzelf nog niet echt bewust vertraging in mijn leven in, maar ik heb hem zo verdraaid: geniet van de vertraging.

Normaal gesproken zou mijn reactie op ongeplande vertraging irritatie zijn: "Balen dat die bus twee uur vertraging heeft." Of: "Kun je alsjeblieft een beetje doorlopen?" (tegen Juda of Zoë). En dat brood bakken met de hand was natuurlijk al helemaal een verspilling van mijn kostbare tijd.
Sorry, ik ben gewoon een wat ongeduldig typje.

Maar sinds het lezen van het boekje geniet ik van het kneden van het brood. Even lekker mijn handen aan het werk zetten in plaats van mijn hoofd. Even nergens aan denken, gewoon dom werk doen.

Een andere term die Mirjam in haar boekje introduceert is lummeltijd en dan met name voor je kinderen. Nu hebben onze kinderen in verhouding met Nederlandse kinderen wel erg veel lummeltijd, tot grote ergernis van hun moeder. Maar ik kan nou eenmaal niet 5,5 uur per dag school aanbieden, ik kan er niet elke middag met ze op uit trekken om bergen te beklimmen of in rivieren te zwemmen. En verder is er hier weinig te doen voor kinderen en ze hebben ook niet veel vriendjes of vriendinnetjes en we hoeven niet alle verjaardagen van ooms, tantes, neefjes en nichtjes af te lopen. Veel lummeltijd dus, waarin ze lekker een boek lezen, een hut bouwen of met het poppenhuis spelen.

En die ergernis daarover? Die is bij mij verdwenen. Laat ze maar lekker wat lummelen. Beter dan die hectiek die ik soms proef als ik verhalen uit Nederland hoor. Kinderen die niet eens de tijd hebben om zich te vervelen, omdat ze van hot-naar-her moeten rennen.

Ik zou nog wel meer kunnen schrijven over dingen die me aanspraken uit het boekje, maar straks kom ik met de copyright in de problemen :-)
Dussss.... eigenlijk moet je het gewoon zelf lezen.
Maar voor nu: geniet van de vertraging!

In beeld

Aangezien het alweer meer dan een maand geleden is dat ik voor het laatst foto's plaatste en ik verder op dit moment toch weinig interessants te melden heb, dit keer een fotoreportage:

 

Op 30 augustus vierden we Salomé's tweede verjaardag. Gelukkig is ze nog klein genoeg om tevreden te zijn met één cadeautje (daar komen we volgend jaar waarschijnlijk niet meer mee weg...)

 Een leuke verrassing moet kunnen op z'n tijd: Robin met Juda en Zoë naar Monsters University

En op 4 september alweer Juda's zesde verjaardag. Het cadeau, een radiografisch bestuurbare auto, is een echt succes gebleken, want hij speelt er nu al een paar weken dagelijks mee

Lekker nog klein genoeg om op papa's schoot te slapen tijdens een busrit van 6 uur.

Het hotel in Hong Kong stond vol met dit soort kunst. Heerlijk toch?

Met de beste bedoelingen had ik Juda's schoolwerk meegenomen naar Hong Kong, maar het is er helaas maar één keertje van gekomen. Die cola diende ter motivatie: na elke opdracht mocht hij een slok.

 Best goed te doen: 13 uur in een slaapbus

 Zoë's danslessen zijn weer begonnen. Helaas op een minder fijne tijd: zaterdag- en zondagochtend om 9 uur. Daar gaan je uitslaapochtenden....

Belangrijke zaken en belangrijker zaken

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in gezond eten. In Nederland kocht ik al halvarine, magere yoghurt, halfvolle melk en zo donker mogelijk brood. Ik ging liever voor vruchtensap dan voor frisdrank, liever voor nootjes dan voor chips en liever voor fruit dan voor snoep. So far so good, want ik denk dat de meesten van jullie hetzelfde doen.

Maar de afgelopen maanden raakte ik verzeild op websites die veel verder gingen dan het bovenstaande. Interessant, dacht ik, want als je nóg meer voor je gezondheid kunt doen, waarom zou je dat dan laten? Het begon volgens mij met De Planteneter, iemand die zweert bij een volledig plantaardig dieet. Ook kocht ik een kookboekje met E-nummer-vrije recepten. Niet dat het me om het E-nummer-vrije ging, maar alle recepten waren from scratch, wat in onze situatie erg van pas komt. En zo tuimelde ik verder in deze hype en ontdekte ik dat je naast vlees-, zuivel-, ei- en E-nummer-vrij ook beter glutenvrij en suikervrij kon eten. Natuurlijk moest alles biologisch zijn en als vanzelfsprekend waren ook alcohol, koffie en zout uit den boze. Witte rijst kon natuurlijk niet, of misschien zelfs alle granen niet? Niet dat ik zelf zo’n dieet volgde, lijkt me hier eigenlijk praktisch onmogelijk, maar ik was langzaamaan wel aan het kijken hoe ik kleine veranderingen kon maken in ons eetpatroon.

Maar ook de dingen die in eerste instante wél leken te mogen, zoals sojamelk, amandelen, tomaten, aubergines, paprika’s, gojibessen, honing, dadels, groene bladgroenten, aardappels, speltmeel, groene smoothies en pindakaas, werden vervolgens op één of andere site wel in twijfel getrokken. Het lijkt erop dat niks van wat we eten 100% gezond is en dat we daardoor de weg een beetje kwijt zijn. We wantrouwen alles wat ons wordt voorgeschoteld. Maar, zoals Robin altijd zegt: "Van leven ga je dood." (wist je trouwens dat zelfs zuurstof giftig is, als je er te veel van krijgt?)

En dus ben ik er even klaar mee. Ja, vlees, zuivel, suiker en pakjes-en-zakjes gebruik ik nog steeds met mate, maar als deze gezonde levensstijl meer een obsessie wordt dan een goede gewoonte en ik niet meer gewoon van een lekkere boterham met hagelslag kan genieten omdat ik argwanend ben tegenover alles wat erin zit of zou kúnnen zitten, dan vraag ik me af wat zwaarder weegt: ontspannen leven en genieten, of obsessief gezond eten en argwanend zijn tegenover alles wat eetbaar is? Want laten we wel wezen: als je het bovenstaande dieet op de letter zou volgen, dan blijft er toch niet veel over?

En daarnaast: there’s more to life than food. Daarin word ik ook geïnspireerd door het leven bij ons op het platteland van China. Men let hier niet veel op gezond eten (het eten is vet, zout en bespoten) en natuurlijk eten ze twee of drie keer per dag WITTE rijst, maar hun levenstempo ligt veel lager. Ze hebben geen computers en smartphones, maar brengen tijd door met familie en vrienden, liggen tussen de middag lekker twee uur lang op bed en als je even niks te doen hebt, dan ga je toch lekker voor je huis zitten niksen?

Misschien zijn dit wel belangrijkere factoren voor kwaliteit in je leven dan het schrappen van alle lekkere dingen? Niet voor niets ligt niet ver bij Vrede Stad vandaan een gebied waar het grootste percentage 100-plussers ter wereld woont. Google maar eens op ‘Bama’.

Terugkijkend had ik dus beter op tijd naar bed kunnen gaan op die avondjes dat ik nog tot laat op internet artikelen zat te lezen over gezonde en ongezonde voeding. En natuurlijk had ik overdag veel beter de computer uit kunnen zetten en lekker naar buiten kunnen gaan met de kinderen, dan te proberen erachter te komen hoe ik nog gezonder kon leven. Er zijn belangerijke zaken en belangrijker zaken...

Zoals voor al mijn blogs geldt: wat ik schrijf is niet bedoeld om iemand tegen de schenen te schoppen, alleen om mijn eigen ‘reis’ weer te geven. Doe er je voordeel mee :-)

Weer op reis

Het is weer zover: we zijn weer op reis, dit keer voor ons visum. Zondagochtend uit Vrede Stad vertrokken en maandag tegen lunchtijd in Hong Kong gearriveerd. Visum aangevraagd, bustickets gekocht en toen de ferry genomen naar een eiland, waar we vier dagen wachten op ons visum. Helaas heeft het hotel geen internet, maar ik zal proberen morgen een wat langer stuk te plaatsen.
Bedankt voor jullie geduld!

Het grote land

We wonen in een klein stadje en af en toe lijkt het of iedereen elkaar kent. Zo werd ik een paar weken geleden ineens gebeld door een onbekend nummer en een vrouwenstem vroeg me: "Is dit de mama van Zoë?" Ik dacht: dan zal het vast iemand van Zoë's school of van dansles zijn, want wie spreekt me anders zo aan? Maar het bleek het hoofd van een nieuwe peuter-/kleuterschool te zijn (dat soort scholen schieten hier als paddenstoelen uit de grond) die via via had gehoord dat Robin in het verleden wel eens les had gegeven op een andere school.

Nu had deze nieuwe school zich in een ongelukkige parket gewerkt door een groot bord bij de ingang te handen waarop stond: "tweetalige en internationale school". Als je wist in wat voor gat we wonen, dan zou je begrijpen dat het nogal misplaatst is om een dergelijke school op te zetten in een zo afgelegen plek. Maar aan de andere kant: als je zo'n bord bij je poort hangt, kun je meer schoolgeld van de ouders vragen en heb je automatisch ook een hogere status.

Maar je moet het natuurlijk wel waar kunnen maken...

Een dag later zat ik bij de directrice op haar kantoor. Ze legde me uit dat ze in de afgelopen maanden iemand van Afrikaanse afkomst hadden gehad om Engelse les te geven, maar dat was niet zo goed afgelopen. De arme man kreeg op straat zoveel commentaar dat het hem op een gegeven moment te veel werd en een mes had getrokken. Ja, ik weet er alles van: de Chinezen steken hun mening over iemands uiterlijk niet bepaald onder stoelen of banken. Ik was echter wel verbaasd met wat voor salaris ze deze kerel uit een stad uit de oostkust hadden gelokt: hij kreeg per maand ruim 1200 Euro! En dan te bedenken dat een gemiddeld salaris hier rond de 160 Euro ligt.

Maar nu zocht de school dus een nieuwe Engelse leerkracht en dit keer móest het een blanke zijn. Tja, dan ben je snel klaar met zoeken in Vrede Stad: dat zijn er welgeteld drie (waarvan Robin en ik er twee zijn). Ik legde haar onze visumsituatie uit en vertelde dat het echt niet ging lukken, maar deze vrouw was echt wanhopig. Als ze vóór het einde van de week niet een docent gevonden had, dan zou het bureau van onderwijs één of andere licentie intrekken. Geen idee waarom, maar de emoties van deze vrouw raakten me.

Om een lang verhaal kort te maken: we zijn gezwicht. En dus staat Robin weer drie ochtenden per week voor acht klassen gillende peuters en kleuters. Let wel: onbetaald. Niet echt zijn droombaan, maar we zijn blij dat we de school tijdelijk uit de brand kunnen helpen en hen even flink wat 'face' kunnen geven. Want ja, Robin heeft net zijn eerste week achter rug, maar het nieuws heeft zich al als een lopend vuurtje door de stad verspreid en vanaf allerlei kanten komen mensen naar ons toe die via de tam-tam hebben vernomen dat Robin nu les geeft op "Het grote land". We zijn ook van die goedzakken :-)