Er móet iets op papier komen

En daarom zou ik dus nooit een vaste columniste van een tijdschrift willen worden: soms heb je gewoon niks te vertellen. Soms ben je gewoon bezig met allerlei niet-interessante dingen (of met zaken waar je beter niet publiekelijk over kunt schrijven, zoals in mijn geval), maar de deadline ligt er en er móet iets op papier komen. En het móet natuurlijk grappig, scherp, confronterend en gevat zijn.

Meestal borrelt er al tijdens het weekend een onderwerp voor een stukje omhoog, maar dat was dit weekend niet het geval. Vandaag overdag kreeg ik ook geen heldere ingeving, dus eerst maar een half uurtje gewandeld nadat de kinderen op bed lagen. M'n hoofd leegmaken, ruimte maken voor die inspiratie. Maar nee hoor, ik zit nu al een uur op de bank met m'n computer op schoot, ben bijgelezen op Nu.nl (heftig hoor, die storm) en Facebook, maar ik kan jullie vandaag gewoon niet boeien met een amusant voorval of een controversieel onderwerp.

Dus als je belangrijke dingen te doen hebt, stop dan hier en verspil je tijd niet.

...

Leuk! Blijkbaar ben je ook geïnteresseerd in mijn blog als ik niet iets bijzonders te vertellen heb.

Nou, hier komen mijn hoogtepunten van de afgelopen week:
- wat een gedoe rondom het Sinterklaasfeest. Echt ON-GE-LOOF-LIJK dat de VN zich ermee gaat bemoeien. Ik heb dus ook de Pietietie-page geliked op Facebook. In feite hebben we er hier natuurlijk weinig mee te maken; we kunnen Sinterklaas vieren zoals ze willen en over discriminatie maken ze zich hier nog niet zo druk. Maar toch, Nederland blijft toch mijn land.
- Salomé is momenteel zó ondeugend. Zodra ze op een onbewaakt ogenblik een potlood te pakken krijgt, gaat ze ermee op meubels of op de muur zitten kalken. Afgelopen week had ze een mooi rood kunstwerk op de witte muur boven de bank gemaakt. Gelukkig heeft die lieve Anneke flink haar best gedaan met tandpasta om het eraf te boenen (en daarmee ook meteen een laagje muur...). Ook toen Robin alvast de tafel voor de lunch gedekt had en daarna was weggelopen, was ze op een stoel geklommen en had een half stuk kaas naar binnen gewerkt en en half pak hagelslag in een beker gegoten, waarvan ze lekker zat ze smikkelen (en dan te bedenken dat we voor hagelslag afhankelijk zijn van de bevoorrading uit Nederland). Intussen hebben alle stiften ons huis moeten verlaten (liggen nu op school), nadat we Salomé op een dag zo aantroffen. Blijkbaar had ze toevallig net de goede variant te pakken die redelijk afwasbaar is, want we hebben ook een soort die wel drie dagen blijft zitten.
- één keer per week kijken we met drie vriendinnen Downton Abbey. Zelfs Robin is overstag en kijkt graag mee. Wat heerlijk dat we na al die maanden wachten eindelijk aan seizoen 4 konden beginnen.  Nog meer fans?
- Robins baard is er weer af. Helaas, want het stond hem wel. Maar er waren intussen vier mensen in dit huis die 'allergisch' reageerden op zijn kussen, haha. De klacht: "Het prikt zo!"

Is het ideale huwelijk cultuurbepaald?

Tijd weer voor een culturele breinbreker van de bovenste plank.

Robin en ik hadden vorige week het voorrecht om een 2-daagse huwelijksseminar voor lokale gelovigen bij te wonen. Nou ja, eigenlijk waren we deelnemers, maar het voelde meer als toeschouwers. Ten eerste omdat we er weer even bij stilgezet werden dat onze taal nog lang niet is waar we graag zouden willen dat het was. Ten tweede omdat de huwelijksbeleving van de locals mijlenver verwijderd ligt van onze eigen visie op het huwelijk.

Er was een team uit Maleisië gekomen en die hadden het materiaal van The Marriage Course van Alpha met zich meegebracht. Nu waren dit allemaal mensen met een Chinees uiterlijk, Chinese voorouders en ze spraken ook vloeiend Chinees. Maar... het waren geen Chinezen. Het waren Maleisiërs. En misschien dat ze er niet op hadden gerekend dat ze een culturele omschakeling zouden moeten maken.

Er waren naast ons nog twaalf deelnemers aan de seminar, 6 stellen. Waarschijnlijk dachten deze stellen tot vorige week donderdag dat ze het best aardig deden als man en vrouw en beschouwden ze zichzelf als redelijk gelukkig. Niet dat er enige vorm van communicatie, intimiteit of lichamelijke aanraking plaatsvond, maar hé, als dat niet gebruikelijk is in je cultuur, dan mis je het ook niet, toch? Totdat je ineens wordt overspoeld met een paar uur video waarop een Britse echtpaar je haarfijn vertelt hoe een goed huwelijk écht in elkaar zit. Ineens realiseer je je dat je huwelijk eigenlijk helemaal niet deugt en dat je van alles zult moeten veranderen om te voldoen aan de maatstaven van Nicky en Sila Lee. Je zult chocola en kaarsen moeten aanschaffen, want die staan blijkbaar voor gezelligheid. Maar je houdt eigenlijk helemaal niet van chocola en kaarsen zijn toch alleen bedoeld voor het vereren van voorouders? Je zult een agenda moeten aanschaffen, want daarin moet je je wekelijkse date night markeren. Maar je hebt nog nooit een agenda gehad, want je leeft tenslotte met de dag en plant nooit iets langer dan een paar uur van tevoren. Je zult een gast de deur moeten wijzen als die onaangekondigd langs komt op jullie date night, terwijl dat totaal ongepast is in je cultuur. Je zult moeten gaan communiceren, luisteren, elkaars hand vasthouden, elkaar knuffelen en tegen elkaar zeggen dat je van elkaar houdt, terwijl je nog nooit iemand anders iets dergelijks hebt zien doen en je het idee hebt dat dat ook totaal ongepast is.

Het was dan ook fascinerend om te zien hoe aarzelend de locals waren toen gezegd werd dat ze elkaar moesten knuffelen. Of hoe moeilijk ze het vonden om te zeggen "Ik hou van je," sommigen kregen het gewoon níet over hun lippen. Toen de presentator de groep aanspoorde om je man/vrouw bij zijn/haar naam te noemen, protesteerde één vrouw hevig en zei: "Dat kan gewoon niet. Zo doen we dat niet hier in deze cultuur, dat zou een teken zijn van minachting." Maar de presentator dwong haar er toch toe.

Na afloop stelden Robin en ik elkaar de vraag in hoeverre we ons ervan bewust zijn welke maatstaven voor een goed huwelijk eigenlijk door cultuur bepaald zijn en welke door God. Zijn de maatstaven van de Marriage Course werkelijk Bijbelse maatstaven? Of zijn het dingen die ons Westerlingen gelukkig maken binnen een huwelijk? Wat is eigenlijk een Bijbels voorbeeld van een goed huwelijk? Abraham en Sara? Isaak en Rebekka? Mozes en Sippora? David en Michal/Ahinoam/Abigaïl/Bathseba/...? Leek een huwelijk in Bijbelse tijden misschien meer op een huwelijk in het huidige China dan op het ideale huwelijksplaatje voor Westerlingen? En moeten we dus eigenlijk wel óns ideaalbeeld van het huwelijk (bepaald door onze Westerse cultuur) opleggen aan mensen uit een andere cultuur?

Tot zover de kritiek. Want ondanks deze 'missers' (in mijn ogen) was er toch toenadering tussen man en vrouw. Het was ontroerend om te zien dat een man en een vrouw die elkaar een jaar niet gesproken hadden aan het eind van de seminar samen geknield zaten te bidden. Gelukkig kan met een kromme stok toch een rechte slag geslagen worden.

p.s. Toen we dit onderwerp gisteren met nog een aantal andere buitenlanders bespraken, kwamen we ook nog op het onderwerp polygamie. Ook zoiets waar wij in het Westen een sterke mening over hebben, maar wat God lijkt te tolereren. Misschien was Hij er niet blij mee, maar tegelijkertijd waren mannen als Abraham en David hartstikke polygaam en waren ze toch geloofshelden en mannen naar Gods hart. Apart toch? (Robin, als je dit leest: haal je maar niks in je hoofd...)

Lekker weekendje weg

Ik zal jullie eerst maar eens bijpraten over ons visum. Toen we vorige maand in Hong Kong waren om een nieuw visum aan te vragen, bleek dat er tóch een visum voor 1 jaar beschikbaar was, waarbij je dan wel elke 90 dagen het land uit moet, maar geen nieuw visum hoeft aan te vragen. Het was in één keer wel een hele klap geld, maar als we het hele jaar door steeds maar een visum van 30 dagen hadden gekregen, waren we net zo veel kwijt geweest aan reizen, hotels en de visa zelf, om nog maar te zwijgen over de tijd en energie die zo'n trip steeds weer kost. Dus we grepen deze mogelijkheid met beide handen aan en stuurden onze paspoorten meteen terug naar HK, zodra we weer in China gearriveerd waren. Het werd nog een beetje spannend qua timing, want uiteindelijk konden we pas onze paspoorten in ontvangst nemen op de dag dat we ook alweer op reis moesten omdat ons 30-dagen-visum de volgende dag zou verlopen. Maar het is goedgekomen en we zijn ontzettend dankbaar.

Onze vrienden Jan en Mieneke brachten anderhalve week met ons door en we hebben leuke uitstapjes gedaan, goede gesprekken gehad en lekkere (of soms minder lekkere) wijn gedronken :-)

Vorige week donderdag arriveerde juf Anneke, die voor zes maanden hoopt te blijven. Maar wij pakten de dag erna alweer met z'n zevenen de bus richting Hong Kong, waar we na de grensovergang afscheid namen van Jan en Mieneke. Daarna zijn wij meteen de grens opnieuw overgestoken (het is tenslotte alleen een kwestie van stempels), aangezien China een stuk goedkoper is dan Hong Kong. En nu zijn we weer thuis. In één weekend tijd in totaal 38 uur in de bus.... er zijn leukere weekendjes weg te bedenken! Oja, en dan liep ik de helft van de tijd ook nog eens met krukken, omdat ik mijn enkel flink verzwikt/verstuikt (wat is het verschil?) had. Maar al dat zitten/liggen in de bus was natuurlijk wel bevorderlijk voor het genezingsproces.

Zo, en dan nu weer aan de slag. Nieuwe Nederlandse juf, nieuwe Chinese juf, voorlopig geen bezoek meer, geen reisplannen. Yay voor routine en regelmaat!

p.s. naar aanleiding van het bezoek van Jan en Mieneke heb ik me gerealiseerd dat ik twee zaken recht moet zetten met mijn lezers. Ten eerste: de kippen staan niet op ons balkon, maar op het balkon van het schoolappartement. Mijn excuses als ik ten onrechte de indruk heb gewekt dat wij ons 's ochtends laten wekken door het gekakel van die beesten. Ten tweede: na een paar weken zelf het brooddeeg gekneed te hebben, heb ik deze taak overgedragen aan Hanna, onze helper, die het dagelijks met veel liefde voor ons doet.

 Eén van de leuke dingen van bezoek is, is dat je eens wat alledaagse plaatjes krijgt, zoals hier: op straat fruit kopen

 Of op de fiets door de stad

 Juda's auto is nog steeds favoriet

 Ondertussen leven de vrouwen zich uit met cake pops

 Wandeling rond het meer

 In de 3-wiel-taxi

 Dagje op de boot en picknicken langs de waterkant

 Robin met zijn nieuwe, ruige look en ik met mijn...zwoele?...look

 Soms heb je gewoon even een helpende hand nodig om je tot dat vervelende klusje te zetten. Robin en Jan hebben samen een avondje zitten lijmen, met name speelgoed dat soms al een jaar geleden in de fix-bak was beland.

 Een middagje naar een dorp. Als Zoë mag kiezen tussen de brommer of bij mama achterop de fiets, dan weet ze het wel.

Schuldig

Vorige week las ik het volgende artikel: What's wrong with fat-shaming? (Als je tijd hebt en Engels kunt lezen, zou ik je aanraden om het eerst te lezen voordat je verder leest.) Nadat ik het gelezen had, bleef ik er de hele avond over na denken, want het artikel had me geraakt. Waarom? Omdat ik er ook schuldig aan ben (en ik schaam me ervoor om het toe te geven).

Als Juda bijvoorbeeld aan mij vraagt waarom hij niet onbeperkt mag snoepen, is mijn antwoord: "Omdat het slecht voor je tanden is en je kan er dik van worden." (en daarmee implicerend dat dik-zijn verschrikkelijk is).
Als de kinderen tegensputteren als ik ze 's middags naar buiten stuur, maak ik ze duidelijk dat lichaamsbeweging goed voor ze is: even lekker rennen, springen en klimmen. Maar in werkelijkheid is er dat stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: "Als die kinderen nauwelijks buiten komen, slibben ze dicht!"
Als ik bij de McDonalds een zwaarlijvig iemand zie zitten die een hamburger naar binnen werkt, heb ik in mijn hoofd al een oordeel over ze geveld (vind je 't gek dat je zo dik bent als je op dit soort plekken eet?). Nee, ik spreek het niet uit, maar het feit dat ik het denk, zegt al genoeg over wat er in mijn hart is.

En dan het fat-shaming naar mezelf toe. Na 3,5 zwangerschap en ruim drie jaar borstvoeding is mijn lichaam niet meer zo ... ehm ... tja, hoe zullen we het noemen? ... strak? als tien jaar geleden. Resultaat? Schaamte. Waarom? Omdat de samenleving mij vertelt dat ik me moet schamen voor dikke billen. Omdat de samenleving mij vertelt dat je pas mooi bent als je maatje 36 hebt. Tijdschriften en reclames verkondigen de boodschap dat elke vrouw altijd maar aan de lijn moet doen, calorieën moet tellen, haar buikje moet wegwerken en cellulitis moet wegsmeren.
We worden/zijn gehersenspoeld.

Het wonen in China helpt niet echt. Ten eerste omdat Chinezen zelf veel smaller gebouwd zijn en ten tweede omdat ze hun mening over iemands lichaam niet onder stoelen of banken steken. Als ze vinden dat jij (of je kind) te dik bent/is, dan hebben ze er geen enkel probleem mee om dat recht in je gezicht te zeggen. Het is maar goed dat Salomé er nog zo weinig van begrijpt, want vooral over haar zeggen Chinezen vaak dat ze zo dik is.

De maatvoering van kleding is trouwens ook heel vreemd en ontmoedigend, zelfs in Europa. Zou het niet logisch zijn als je een gezond gewicht hebt dat je dan in maatje Medium past? Hoe kan het dan zijn dat ik met een BMI van 21 naar maatje L moet grijpen? (of XL hier in Azië). Of als Medium meer zoiets zou betekenen als 'gemiddeld', dan zou kledingmaat Medium nóg groter moeten zijn, aangezien de gemiddelde Nederlandse vrouw een BMI heeft van 25. Is het dan niet misleidend dat je pas in maatje M past als je in feite (bijna) ondergewicht hebt?

We weten dus hoe we aan deze denkwijze komen (gehersenspoeld), maar een belangrijkere vraag is: hoe komen we eraf? De tips in dit artikel helpen daarbij: 15 Tips for Raising Kids With a Positive Body Image