Als Juda bijvoorbeeld aan mij vraagt waarom hij niet onbeperkt mag snoepen, is mijn antwoord: "Omdat het slecht voor je tanden is en je kan er dik van worden." (en daarmee implicerend dat dik-zijn verschrikkelijk is).
Als de kinderen tegensputteren als ik ze 's middags naar buiten stuur, maak ik ze duidelijk dat lichaamsbeweging goed voor ze is: even lekker rennen, springen en klimmen. Maar in werkelijkheid is er dat stemmetje in mijn hoofd dat fluistert: "Als die kinderen nauwelijks buiten komen, slibben ze dicht!"
Als ik bij de McDonalds een zwaarlijvig iemand zie zitten die een hamburger naar binnen werkt, heb ik in mijn hoofd al een oordeel over ze geveld (vind je 't gek dat je zo dik bent als je op dit soort plekken eet?). Nee, ik spreek het niet uit, maar het feit dat ik het denk, zegt al genoeg over wat er in mijn hart is.
En dan het fat-shaming naar mezelf toe. Na 3,5 zwangerschap en ruim drie jaar borstvoeding is mijn lichaam niet meer zo ... ehm ... tja, hoe zullen we het noemen? ... strak? als tien jaar geleden. Resultaat? Schaamte. Waarom? Omdat de samenleving mij vertelt dat ik me moet schamen voor dikke billen. Omdat de samenleving mij vertelt dat je pas mooi bent als je maatje 36 hebt. Tijdschriften en reclames verkondigen de boodschap dat elke vrouw altijd maar aan de lijn moet doen, calorieën moet tellen, haar buikje moet wegwerken en cellulitis moet wegsmeren.We worden/zijn gehersenspoeld.
Het wonen in China helpt niet echt. Ten eerste omdat Chinezen zelf veel smaller gebouwd zijn en ten tweede omdat ze hun mening over iemands lichaam niet onder stoelen of banken steken. Als ze vinden dat jij (of je kind) te dik bent/is, dan hebben ze er geen enkel probleem mee om dat recht in je gezicht te zeggen. Het is maar goed dat Salomé er nog zo weinig van begrijpt, want vooral over haar zeggen Chinezen vaak dat ze zo dik is.
De maatvoering van kleding is trouwens ook heel vreemd en ontmoedigend, zelfs in Europa. Zou het niet logisch zijn als je een gezond gewicht hebt dat je dan in maatje Medium past? Hoe kan het dan zijn dat ik met een BMI van 21 naar maatje L moet grijpen? (of XL hier in Azië). Of als Medium meer zoiets zou betekenen als 'gemiddeld', dan zou kledingmaat Medium nóg groter moeten zijn, aangezien de gemiddelde Nederlandse vrouw een BMI heeft van 25. Is het dan niet misleidend dat je pas in maatje M past als je in feite (bijna) ondergewicht hebt?
We weten dus hoe we aan deze denkwijze komen (gehersenspoeld), maar een belangrijkere vraag is: hoe komen we eraf? De tips in dit artikel helpen daarbij: 15 Tips for Raising Kids With a Positive Body Image
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.