Als de kat van huis is....

De afgelopen twee weken blogte ik over zaken waar ik intussen wel aan gewend ben, maar er is iets waar ik nog steeds niet aan gewend ben: vuurwerk 's ochtends vroeg. We hebben de pech in een nieuwbouwwijk te wonen, want elke keer als mensen in een nieuw huis komen wonen, moeten de boze geesten afgeschrikt worden door keihard vuurwerk. De toverdokter bepaalt de dag en het tijdstip van dit ritueel en ik vraag me af waarom het altijd zo vroeg moet zijn!? Vanmorgen was het om half zes, vlak onder het slaapkamerraam van de kinderen. Hoera, vijf mensen om half zes wakker! We zijn toch niet de enigen in deze maatschappij die waarde hechten aan een goede nachtrust?!

Afgelopen week waren Robin en Juda een weekje samen naar de Grote Stad voor een home school week. Fantastisch dat er een lieve Britse juf uit Lente Stad komt om een week lang allerlei activiteiten te organiseren voor een groep van acht jongens tussen de 5 en 10 jaar. Het thema was: ridders en kastelen. Heel to
epasselijk natuurlijk voor deze leeftijd en voor een groep van alleen maar jongens. Er werd geknutseld, gesport, gezongen, gedanst, pizza gegeten en nog veel meer waar ik geen weet van heb.

Hoewel mijn taallessen 's ochtends gewoon doorgingen, was ik verder vrij veel thuis bij de meiden en ik greep deze gelegenheid aan om de indeling van het huis eens goed onder handen te nemen. Zoals jullie weten hebben we een appartement met drie slaapkamers. Voorheen was dat een slaapkamer voor ons, met daarin een 'kantoor-hoek- voor Robin, een slaapkamer voor de kinderen en een speelkamer voor de kinderen. De laatste tijd ging het me steeds meer frustreren dat ikzelf geen plekje in huis had. Een plekje om rustig Bijbel te kunnen lezen, om wat aan de muur te kunnen hangen, om m'n computer neer te zetten. Mijn nachtkastje werd langzamerhand dat plekje, maar ja, dat houdt natuurlijk ook niet over. Dus ik besloot voor mezelf op te komen: de speelkamer moest maar slaap- én speelkamer worden en de oude slaapkamer van de kinderen werd voor de helft mijn 'kantoor-hoek'. Dus ik heb in mijn eentje met kasten gesleept door het huis, maar ben zoooooo blij met het resultaat! Eindelijk ben ik niet meer de hele dag mijn spullen van hot-naar-her aan het sjouwen, maar kunnen ze lekker op mijn bureautje blijven staan en eindelijk heb ik een kastje voor mijzelf.

Ik had Robin een verrassing beloofd bij thuiskomst, maar dit was geloof ik niet het soort verrassing waar hij op gehoopt had, hahaha. Waarschijnlijk omdat hij na een busreis van 6,5 uur direct aan de slag moest om het stapelbed uit elkaar te halen en in een andere kamer weer in elkaar te zetten. Maar uiteindelijk prees hij me toch voor mijn creativiteit.

 Tada....! Mijn eigen hoekje

 En de andere helft van de kamer is alsnog lees- en speelhoek

 De meiden zwaaien de mannen uit op het busstation

 Halloween-party op de school waar Robin les geeft. De juffen hadden mega-grote cadeaus gekocht voor onze kinderen, blijkbaar dachten ze dat dat bij dit feest hoorde. Misschien leden ze een beetje gezichtsverlies toen ze hoorden dat we niks aan Halloween doen en waarom niet.

 Iedereen draait mee in het zondagsschool-rooster, dus ik ook. Wat een heerlijk clubje.

Met de Robins collega's een dagje op stap naar een barbecue-eiland.

Ze waren niet de enigen die op zaterdag dit idee hadden gekregen.

 Maar het was desondanks wel erg gezellig

 Rijst roosteren in bamboe

Met Juda en Zoë op stap. Juda wilde graag een melk-thee drinken, maar Zoë vond dit dessert er wel lekker uitzien. Het bleken bonen met aardappel en rijstballetjes te zijn. Wel zoet, maar het viel helaas toch niet in de smaak bij Zoë.  Dan eet mama het wel weer op...

 Aangezien er vorige week twee bedden leeg waren, konden Lauren en Mia mooi komen logeren!

 Fijn Zoë, dat je je uitgeleefd hebt op ons balkonmeubilair met de watervaste stift

Da's even schrikken: ontdek je op een ochtend zo'n dikke bult onder de arm van je dochter. Ik natuurlijk meteen in de stress. Gelukkig hebben we een dokter op afstand die advies kan geven en het bleek slechts een ontstoken haarzakje die twee dagen later openbarstte (ik zal jullie de details besparen).

12 x verandering (vervolg)

Zul je natuurlijk altijd zien: nadat ik vorige week die twaalf veranderingen had opgeschreven, schoten mij in de dagen erna nog veel meer dingen te binnen. Zelfs genoeg om nóg een blog post mee te vullen. Dus deze week: nummer 13 t/m 24!

13.  hét tijdverdrijf van Chinezen: zonnebloempitten eten. Sommige mensen spelen met een pen, een sleutelbos of een stress-balletje, Chinezen pellen zonnebloempitten. Intussen hebben wij ook een grote bak zonnebloempitten op tafel staan en bij een vergadering of ander soort bespreking zit iedereen de hele tijd pitjes te pellen.
14. deze schaam ik mij eigenlijk voor: ik ben veel gemakkelijker geworden met afval op straat gooien. Geen plastic ofzo hoor, maar schillen van een mandarijn of banaan of andere etensresten. Ik denk ten eerste dat ik deze slechte gewoonte heb gekregen omdat iedereen het hier zo doet (maar dan ook met snoeppapiertjes enzo, zo ver ga ik nog niet) en ten tweede kom je iedere vijftig meter wel een straatveger tegen die de hele dag niks anders doet dan die vijftig meter straat schoonhouden. Lastig te zeggen wat hier nu oorzaak-gevolg is. Zijn die straatvegers er omdat mensen overal hun rommel neergooien? Of gooien mensen overal hun rommel neer omdat ze weten dat het toch wel achter hun kont opgeruimd wordt?
15. Deze sluit aan bij de voorgaande: in een restaurant gooi je je afval op de grond. Schilletjes van zonnebloempitten, vleesbotten, plastic omhulsels van stokjes of kommetjes: alles gaat op de grond. Tja, je wil die rommel toch ook niet op tafel hebben?
16. Ik ben anders aan gaan kijken tegen het drinken van zuivel. Chinezen drinken namelijk geen zuivel. En toen ik na een snelle Google-search ontdekte dat zelfs 75% van de wereldbevolking lactose-intolerant was, ben ik mijn vraagtekens gaan zetten bij de richtlijnen van het Voedingscentrum om elke dag 450 ml melk te drinken. Natuurlijk heb je calcium nodig, maar het schijnt dat Chinezen dat halen uit groene bladgroenten (waarvan ze echt heeeeel veel eten) en noten en zaden (bv. sesamzaad).
17. geld lijkt veel meer waard te zijn geworden. Een taxiritje van 15 minuten voor ruim één Euro is pure afzetterij en een appartement huren voor 150 Euro per maand is belachelijk. Uit eten gaan zou je niet meer dan 3,5 Euro mogen kosten en een 12 uur durende busrit kost 35 Euro. Niet dat we hierdoor veel geld overhouden hoor, want uiteraard is ons budget ook ingesteld op het leven in China en niet op het leven in Nederland.
18. dacht je dat een groen voetgangerslicht betekende dat je onbezorgd de straat kunt oversteken? Mis! Je moet continu alert zijn en ogen in je achterhoofd hebben, want van alle kanten kan het gevaar tevoorschijn schieten. Je in het verkeer begeven betekent continu opletten en vooral het onverwachte en onvoorspelbare verwachten.
19. Toen we bijna zes jaar geleden voor het eerst in China kwamen wonen, moest ik echt even slikken toen ik erachter kwam dat we in een appartement terecht zouden komen. Intussen weet ik niet beter dan dat het wonen in een appartement bij het leven in China hoort. Uiteraard is het nadeel dat we geen tuin hebben, maar aan de andere kant: de kinderen hebben een heel park tot hun beschikking om in te spelen!
20. Mijn gevoel voor afstand is heel anders geworden. Vroeger vond ik de rit naar mijn opa en oma in Groningen een halve wereldreis, nu is de dichtstbijzijnde stad waar we boter of bloem kunnen kopen 5 uur rijden. De provincie waarin we wonen is 5,5 keer zo groot als Nederland en de hoofdstad van dit land ligt hemelsbreed op ruim 2000 km afstand.
21. Ik ben anders aan gaan kijken tegen buitenlanders in Nederland. Sommige zaken zijn echt niet zo eenvoudig als de politiek ze doet voorkomen: het leren van een nieuwe taal, het aanpassen aan een vreemde cultuur en het mengen met 'anders-soortigen'. Zelfs na vijf jaar blijven deze dingen een dagelijkse struggle en dat terwijl we wel heel erg gemotiveerd zijn; we hebben tenslotte een doel voor ogen! Wat als je niet zo'n doel voor ogen hebt?
22. Ik ben eraan gewend geraakt om ongegeneerd met Robin over allerlei onderwerpen te praten in het openbaar. Over iemand praten die naast je staat, of je diepste gevoelens delen: niemand kan je toch verstaan. Wel weer even oppassen geblazen nu Anneke er is, want ineens is er nóg iemand die Nederlands verstaat.
23. Robin en ik waren al nooit zo stipt wat tijd betreft, maar het wonen in Azië heeft dat niet bepaald beter gemaakt. Je kunt gerust ergens (veel) te laat komen, zonder dat iemand zich daar druk over maakt. Een bijeenkomst begint niet op een bepaalde tijd, maar pas als iedereen er is waarvan je denkt dat hij/zij gaat komen.
24. Mijn gevoel van eigenwaarde is als een raket omhooggeschoten, aangezien mensen me dagelijks vertellen hoe mooi ik ben (ja ja, ik weet het: mijn eigenwaarde zou niet afhankelijk moeten zijn van wat andere mensen zeggen...). Hoe mooi wit mijn huid is, hoe mooi blauw mijn ogen en hoe mooi goud mijn haar. Altijd en overal mensen die foto's van je willen maken; de paparazzi is er niks bij. Oja, en wist je trouwens al dat we ook nog eens prachtige kinderen hebben? Dat horen we misschien nog wel vaker. Nu maar hopen dat ze niet naast hun schoenen gaan lopen, want voor Nederlandse begrippen zijn ze natuurlijk niet zo bijzonder.

12 x verandering

Iedereen zou denk ik wel een blog-post kunnen schrijven over hoe het leven hem/haar veranderd heeft. Hoe iemand veranderd is door zijn baan, door het ouderschap of door het huwelijk. Maar voor mij dit keer: hoe heeft het leven in China mij veranderd?

1. ik kan niet meer zomaar met m'n schoenen aan een huis binnenbanjeren. Schoenen doe je bij de deur uit. Punt.
2. uit je mond stinken is een teken van dat je lekker gegeten hebt. In de Chinese keuken geldt: hoe meer knoflook hoe beter. Als ik af en toe op de markt een stuk of drie bolletjes knoflook koop, kijken ze me altijd vragend aan: weet je zeker dat je er niet meer wilt? Niemand hier lijkt zich te storen aan een enorme knoflooklucht die om iemand heen hangt en ik stoor me er ook niet meer aan. En ook voor mij geldt: geen (avond)maaltijd zonder knoflook!
3. ik ben een heel gewiekste voordringer geworden, net zoals elke andere willekeurige Chinees. Ik weet intussen dat wachten op je beurt geen zin heeft, want dan kun je wachten tot je een ons weegt. Je moet je rechten opeisen, ervoor vechten. Ellebogenwerk!
4. ik zeg vrijwel nooit meer 'tot ziens' als ik een winkel uitloop. Als je hebt wat je nodig had, dan loop je gewoon weg. Niemand die nog een groet van je verwacht.
5. ik steek niet meer m'n hand op als ik een bekende tegenkom op straat en zeg ook geen "nihao". Voor paal!!! Alleen een beschaafd knikje en een kleine glimlach.
6. ik ontwijk blikken als ik de straat opga. Heel irritant namelijk dat je anders altijd en overal oogcontact met iedereen zou hebben, want iedereen staart je aan.  (ja nog steeds, na 3 jaar...)
7. ik kan me er steeds beter bij neerleggen dat je na de lunch tot een uur of drie rustig aan doet. In het begin vond ik het heel vervelend dat je nooit met iemand kon afspreken tot een uur of drie of dat je geen boodschappen kon doen tussen twaalf en drie. Maar ik heb geleerd om een beetje af te remmen en het helpt dat Salomé vaak ook nog slaapt na de lunch. Onze househelper en taallerares zijn ook vrij tussen 12 en half drie. Even opladen voor de rest van de dag.
8. de prijs van een artikel is nooit vast; het is altijd het proberen waard om af te dingen. Het hoort bij het leven hier en niemand kijkt ervan op als je vraagt: "Kan het ook voor iets minder?" Dat gezegd hebbende, ik denk dat we nog steeds vaak afgezet worden, we hebben gewoon (in dat opzicht) onze huidskleur niet mee.
9. ik ben een gevaar in het verkeer geworden. Tegen het verkeer in fietsen, afsnijden, nog net door rood fietsen. Het komt hier allemaal niet zo nauw en alle andere weggebruikers zijn op dit soort acties berekend.
10. Ik vertrouw niemand meer op z'n woord. Niet dat mensen leugenaars zijn, ze zeggen gewoon niet wat ze bedoelen. Ja is dus geen ja, en nee is dus geen nee. Je moet altijd tussen de regels doorlezen en vooral kijken of er een kwestie van gezichtsverlies/-behoud in het spel is.
11. ik doe er niet moeilijk over om te vragen hoeveel iemand verdient, aangezien we die vraag zelf ook bijna dagelijks krijgen. Waar doen we in Nederland toch zo moeilijk over?
12. zodra de thermometer zich beneden de 20 graden Celsius begeeft, drink ik heet water. Heerlijk! Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat Nederlanders óf koud water óf thee drinken. Maar nee, Chinezen zweren erbij: koud water is niet goed voor je.

Nu ik dit zo heb opgeschreven en ik kijk met mijn Nederlandse 'bril' naar het bovenstaande, dan denk ik: wat ben ik een aso geworden! Maar ik denk dat ik ook wel in positieve zin veranderd ben: ik heb meer geduld met mensen, oordeel niet meer zo snel en doe meer mijn best om in harmonie met anderen te leven. Misschien dat die dingen de balans weer een beetje rechttrekken?

Vooruitgang

Buitenstaander: een vervelend woord. We associëren het met eenzaam zijn, anders zijn, het pispaaltje zijn. Ik beschouw mezelf als buitenstaander. Ik ben een buitenstaander voor zowel de Nederlanders als voor de Chinezen. Ik hoor er niet meer helemaal bij in Nederland. Ik weet niet wat de mode is, ik heb geen idee wie er op dit moment in de Tweede Kamer zit, ik ben niet op de hoogte van populaire muziek, populaire boeken, populaire woorden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik aan Nederland denk, dan denk ik aan het Nederland van vóór 2006. En 2006 is steeds verder weg en ik raak steeds verder van Nederland verwijderd. Ondertussen ga ik me gelukkig steeds meer thuisvoelen in China. Vriendschappen worden hechter, mijn taal wordt vloeiender, gesprekken worden dieper, we hebben steeds vaker rijst op het menu staan en ik begrijp steeds een beetje meer van wat er in het hoofd van een Chinees omgaat. Maar mezelf een insider noemen? Nou nee. Ik blijf een outsider, een buitenstaander.

Gelukkig ben ik niet de enige buitenstaander. Gelukkig is er een groepje buitenstaanders in Vrede Stad waarbij ik me wél een echte insider kan noemen. En het is ook fijn om te weten dat er wereldwijd nog vééééél meer Nederlanders zijn die zich ook zo voelen. Nederlanders die ook de intocht van Sinterklaas niet bij kunnen wonen, die ook niet zomaar even gezellig bij hun ouders op de koffie kunnen gaan, die geen stroopwafel of bastognekoek of appelkoek of sprits of pennywafel bij de koffie kunnen nemen, die zich af en toe zorgen maken over de scholing van hun kinderen en die hun kinderen niet op zwemles of op muziekles of op een sport kunnen doen.

Anyway, waar ik eigenlijk over wilde schrijven is hoe je wat makkelijker gaat analyseren als je aan de zijlijn van een cultuur staat. Ik merk dat ik dat doe bij zowel de Nederlandse als bij de Chinese cultuur. Gisteren genoot ik van het lezen van de bijlage van een oude Volkskrant met als onderwerp Vroeger was alles beter, iets wat ik me de laatste tijd ook wel vaak heb afgevraagd. Ik stel mezelf bijvoorbeeld de vraag: bestaat er wel zoiets als vooruitgang? Is wat wij vooruitgang noemen misschien in werkelijkheid achteruitgang? Natuurlijk kijk ik dan naar de vooruitgang in Nederland, maar ook naar China, waar de vooruitgang de afgelopen jaren enorm snel is gegaan. Zelfs in de drie jaar dat we nu in Vrede Stad wonen heeft de stad een ware metamorfose ondergaan en bereidt zich voor op een enorme groei, op een snelweg en op een treinlijn naar de grote stad. Mensen krijgen meer geld, maar worden ze ook gelukkiger? Meer tieners kunnen naar de middelbare school en naar de universiteit, maar de druk van ouders en van de samenleving is zó groot dat het aantal zelfmoorden schrikbarend hoog is. Meer mensen kunnen hun hart ophalen bij de McDonalds en vrijwel elke Chinees is in het bezit van een elektrische scooter, maar ondertussen neemt het aantal mensen dat lijdt aan welvaartsziekten fors toe. Steeds meer voedsel wordt in fabrieken verwerkt, maar wie weet nog wat er eigenlijk in zit?

Wat me het meest trof in de bijlage was de zin "De kern van de moderniteit is versnelling.....De meritocratie is harder lopen om bij te kunnen blijven." Maar iedereen weet toch dat hardlopers doodlopers zijn? We kunnen toch niet eindeloos blijven versnellen? We lopen toch ergens tegen de grens van ons kunnen aan?

Ik ben me ervan bewust dat ik naar dit soort ontwikkelingen kijk met een bepaalde 'bril' op, namelijk met mijn christelijke 'bril'. Zie ik de dingen zoals ik ze zie omdat ik de Bijbelse voorspellingen voor deze wereld ken? Of zie ik de dingen zoals ieder ander ze zou zien en wordt dat bevestigd door de Bijbel? Ieder hierover zijn eigen mening.

Tot slot: vergelijk eens onderstaande stukjes tekst met elkaar:

"Vier keer per jaar vraagt het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) een groep geënquêteerden naar de grootste problemen in onze samenleving. In de top tien staan egoïsme, individualisme, onverdraagzaamheid, verharding, onverschilligheid, mentaliteit, ikke en lontjes." (Volkskrant Vonk p. 2, 28 september 2013)

"Weet dat de laatste dagen zwaar zullen zijn. De mensen zullen egoïstisch zijn, geldzuchtig, zelfingenomen en arrogant. Ze zullen God lasteren, geen ontzag tonen voor hun ouders, ondankbaar zijn en niets heilig achten. Ze zullen harteloos zijn, onverzoenlijk, lasterziek, onbeheerst en wreed. Ze zullen het goede haten en onbetrouwbaar, roekeloos en verblind zijn. Het genot zullen ze meer liefhebben dan God, ze zullen de schijn van vroomheid ophouden, maar de kracht ervan miskennen." (2 Timoteüs 3:1-5) 

Oké, de lijsten komen niet helemaal overeen, maar voor m'n gevoel had het lijstje van het SCP zo een lijstje uit de Bijbel kunnen zijn, behalve dan dat de woorden "ikke" en "lontjes" misschien niet formeel genoeg zijn...

Zo, dat zijn alweer bijna 800 woorden, terwijl ik het streven heb om binnen de 400 woorden te blijven (aangezien dat het aantal woorden voor een column schijnt te zijn). Ik heb weer té veel van jullie kostbare tijd ingenomen, want in een wereld waar alles om versnellen en hardlopen gaat, is een column van 800 woorden natuurlijk uit den boze :-)

 Juda's eerste viservaring

 Robin en Anneke samen voor de klas

Juf / meester gezocht

We zijn op zoek naar een leerkracht (m/v) voor onze zoon Juda (6) en dochter Zoë (4) vanaf februari 2015 voor een periode van minimaal 6 maanden. Wij wonen met onze drie kinderen in een klein stadje in het zuiden van China en onze oudste twee kinderen krijgen Nederlandse thuisscholing. Juda zal begin 2015 in groep 4 zitten en Zoë in groep 2.

We zijn op zoek naar iemand die:

• een afgeronde HBO/WO opleiding heeft (bij voorkeur PABO)
• zelfstandig, flexibel en ondernemend is, initiatief neemt en avontuurlijk is ingesteld
• een Christelijke levensovertuiging heeft
• beschikbaar is vanaf februari 2015 voor een periode van minimaal 6 maanden
• zich redelijk uit kan drukken in het Engels

Hoewel het gaat om een vrijwillige functie, hebben we het volgende te bieden:

• de mogelijkheid om Chinese taalstudie te volgen
• vriendschappen bouwen met locals en expats
• een schitterende omgeving, midden in de bergen, met veel toeristische attracties
• vergoeding van de helft van een retourticket Amsterdam - Nanning (bij verblijf van 1 jaar)
• een leerzame en onvergetelijke ervaring!

Wil je jezelf aan ons voorstellen? Stuur een email naar mooievoeten@gmail.com.
Reageren kan tot 1 mei 2014.