Ons kippenavontuur begon in maart 2013, toen Robin zelf een mooi kippenhok in elkaar timmerde en we via een vriendin drie kippen kochten. Geen idee hadden we waar we aan begonnen, we wisten nog niet eens wat ze moesten eten toen we de beesten al in huis hadden! Maar in een jaar tijd zijn we heel wat wijzer geworden. Bijvoorbeeld dat ze inderdaad op een stok slapen, dat een kip een andere kip dood kan pikken, dat ze veel poepen en hun hok zodoende enorm kan gaan stinken en dat ze hun eieren lekker vinden om op te eten.
Dit laatste is de reden waarom afgelopen week ook kip no. 3 aan haar einde is gekomen. We gaven haar elke dag trouw te eten en schepten elke morgen de poep uit het hok, maar als stank voor dank at ze direct de eieren op die ze legde. We hebben een paar weken genade met haar gehad, maar nu was ik het zat. Het probleem is: ik ben echt niet zo'n held als het om kippen gaat en al helemaal niet als het om het slachten van kippen gaat. Gelukkig is onze hulp Hanna niet anders gewend en terwijl ze met één hand de spartelende kip vasthield, draaide ze met haar andere hand handig de poten en vleugels aan elkaar vast en nam ze kip no. 3, door de kinderen ook wel Kippetjekip genoemd (uit een boek van Carry Slee), op haar scooter mee naar de markt om haar te laten slachten en plukken. En vertrouw me, dat gaat er heel anders aan toe dan dat je je hond of kat laat inslapen bij de dierenarts. Toegegeven, ik weet niet eens precies hoe het eraan toe gaat, maar het moet een bloederig gebeuren zijn, want de straat waaraan deze slachtplaatsen liggen is altijd bezaaid met bloed.
's Middags kwam Hanna bij ons terug met een zakje met daarin een kaalgeplukte kip. Niks bijzonders, zag eruit als elke andere kip die ik altijd op de markt koop. Maar om zomaar mijn gevoelens uit te schakelen? Nee, dat kon ik niet. We hadden deze kippen in eerste instantie niet voor de slacht gekocht, maar als huisdieren. En zoals dat in het Westen gaat, ga je je op de een of andere manier toch hechten aan je huisdier. Een jaar lang had ik dit dier met liefde en zorg omringd en dus voelde het als heel onnatuurlijk om haar die avond vol te stoppen met ui, knoflook en selderij, te bestrijken met boter en een uur lang in een hete oven te zetten. En weet je, ze was niet eens lekker, want ze was eigenlijk al te oud en dus heel taai. 's Avonds lag ik in bed en voordat ik in slaap viel dacht ik nog even: vanmorgen heb ik haar nog rijst gevoerd en nu zit ze in mijn buik. Hoe bizar. De volgende dag nog een bouillon gekookt van de overgebleven botten (die was gelukkig wel heerlijk) en dat was het einde van ons kippenavontuur.
Nu weet ik dat sommige mensen deze aversie tegen het slachten van dieren als argument gebruiken voor veganisme, maar voor mij laat het juist zien hoe ver we in het westen van de natuur verwijderd zijn geraakt. Denk maar niet dat de jagers en verzamelaars van vroeger dachten als ze een hertje of konijntje zagen: o wat schattig! Nee, ze dachten natuurlijk: snel mijn speer pakken, dat is mijn avondeten! En ook hier in China bestaat het idee van huisdieren eigenlijk nog nauwelijks (hoewel honden de laatste jaren wel in opkomst zijn). Ook hier is een dier nog steeds: eten (en hondenvlees is een lokale specialiteit).
Na ons verlof maar weer een poging wagen met nieuwe kippen!
Hè hè, die koude winter is eindelijk voorbij
Robin was een nachtje weg, dus een mooie gelegenheid voor een slaapfeestje. Eerst maar met z'n allen dumplings eten.
Als toetje een beker melkthee voor iedereen
En met de pyjama's aan Frozen kijken
Het leuke van thuisscholing is dat je zelf je knutselprojecten kunt verzinnen. Juda en Zoë hadden veel lol met deze 'pruiken'
Ook dit jaar weer op pad met mensen naar het platteland om het Graf Veeg Festival te vieren.
Salomé vindt de slingers, die aan de graven gehangen worden, wel erg mooi.
Zoë alweer 5 jaar. Ze was helemaal in haar nopjes met haar Tangled-jurk en Frozen-pop.
's Avonds kwamen Lauren en Mia pizza en taart eten.
Juda maakte in een boze bui een niet-storen-bord en hing het aan zijn bed
Juda, Zoë en Salomé mochten met Pasen mee komen doen met de activiteiten op de school waaraan Robin lesgeeft. Hier zijn ze eieren aan het versieren.
Afscheid van juf Anneke op 18 maart. Zoals je ziet: Juda houdt echt niet van foto's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
We vinden het leuk om zo nu en dan iets van onze lezers te horen. Je reactie wordt niet direct zichtbaar, maar pas nadat hij door ons gelezen is. Graag je naam erbij vermelden.