Waar begint ze aan?!

Een half jaar geleden riep ik nog wel stoer op mijn blog "Misschien hebben we het niet persé bij het juiste eind als het om het huwelijk gaat," maar soms gaat het Chinese huwelijk er gewoon niet in bij mij. Zoals nu.

Al sinds het begin van onze vriendschap met Gele Pruim, onze voormalige Chinese lerares, is ze single. Ze is al een paar jaar voorbij de dertig, maar in onze ogen hoeft ze gaan haast te hebben. Die juiste persoon komt heus wel op de juiste tijd op haar pad. Haar ouders zijn echter overtuigd van het tegendeel; een ongehuwde zoon of dochter en geen nageslacht hebben lijkt het ergste te zijn wat je als ouders kan overkomen. Het is dan ook zaak om flink wat druk uit te oefenen op je zoon/dochter, voor het geval ze het belang van het tijdig vinden van een levenspartner zelf nog niet hadden ingezien.

En zo werd Gele Pruim dit jaar, tijdens de viering van het Chinese Nieuwjaar in februari, flink gekweld door zeurende ouders en andere familieleden, zodanig dat ze in de week erna zomaar een willekeurige man van de straat plukt en besluit dat dat haar levenspartner moet worden. Twee weken geleden hoorden we pas voor het eerst dat ze een relatie had met deze man, maar toen bleek ze al verloofd te zijn en de bruiloft voor volgende week gepland te hebben. "Ken je hem dan wel?" vroegen we, "Nee, eigenlijk helemaal niet," was haar antwoord. "Weet je wel wat zijn hobby's zijn dan?" "Hij heeft helemaal geen hobby's. Hij runt samen met een vriend een biertent en is elke nacht om drie a vier uur thuis." We proberen haar in te laten zien dat ze misschien nog wel vijftig jaar aan deze persoon 'vastzit' en dat vijftig jaren hééél lang kunnen duren met iemand van wie je niet houdt. Het huwelijk is al moeilijk genoeg wanneer je getrouwd bent met iemand van wie je zielsveel houdt, hoe moeilijk moet het dan zijn wanneer je getrouwd bent met iemand die je eigenlijk helemaal niet mag? En als ze dan dingen zegt als "Ik vind het eigenlijk veel fijner als hij niet thuis is, ik ben veel liever alleen" of "Ik heb nog geen vrede in mijn hart over mijn beslissing," dan hebben we weinig hoop. Welke hoop ze zelf heeft? "Misschien wordt mijn leven dan weer wat beter, want dan doen mijn ouders hopelijk weer normaal tegen me."

Sowieso vinden we het jammer dat ze niet iemand heeft uitgekozen die haar kan bemoedigen en bijstaan in haar nog jonge geloof, maar we zien ook wel dat gelovige single mannen niet voor het oprapen liggen in dit land, laat staan in deze stad (er is er welgeteld één). Maar om te zien dat ze deze keuze maakt om haar ouders tevreden te stellen en niet omdat dit is wat ze zelf wil, is frustrerend. Alsof je je eigen kind een domme keus ziet maken, maar er niets tegen kunt doen (ze is tenslotte ons 'geestelijk kind').

Hoezeer we ook ons best doen deze situatie door een Chinese 'bril' te bekijken, het lijkt onmogelijk om ons westerse wereldbeeld 'uit te zetten'.  Het maakt niet uit hoe vaak we tegen elkaar zeggen: "Maar dat is hoe ze dingen hier doen!" het gaat er gewoon niet in.