Ik ben zo iemand die altijd maar bezig is om zijn leven op orde te krijgen. Zo hang ik echt aan elkaar van schemaatjes, weekindelingen, planningen, to-do-lijstjes en notitieblokjes. Vorige week wilde ik eens voor mezelf op papier zetten wat eigenlijk mijn doelen voor onze kinderen zijn. Het lijstje werd langer dan ik in eerste instantie had gedacht.
Ik wil graag dat ze...
...weten wie hun Hemelse Vader is
...zich op sociaal vlak ontwikkelen
...zich op muzikaal vlak ontwikkelen
...zich op intellectueel vlak ontwikkelen
...zich op creatief vlak ontwikkelen
...een gezond zelfbeeld hebben
...voldoende lichaamsbeweging krijgen
...gezond eten
...weten dat ze onvoorwaardelijk geliefd zijn door hun ouders
Ik voelde bovenstaand lijstje als een juk op mijn schouders drukken, want in dit land is het niet zo eenvoudig om deze doelen te realiseren. En zeker wanneer je, zoals ik, van plan bent om in de toekomst thuisscholing te gaan geven, dan wordt de verantwoordelijkheid ineens wel heel erg groot.
Maar dat is wel hoe het in onze moeder-hersens werkt toch? We willen graag dat onze zoon/dochter een tweede Mozart wordt, maar ook een tweede Michael Jordan, daarnaast ook hoogbegaafd is, maar tegelijkertijd ook heel veel vriendjes heeft, maar ook goed kan tekenen, schilderen, koken, schrijven, een leuk koppie heeft, niet te dik is, maar ook niet te dun, enz.
In een babytijdschrift las ik over het boek "Exit Supermama, Hoe word ik een Goed Genoeg Moeder?". Hoewel ik het boek niet gelezen heb, denk ik dat dát is wat ik wil zijn: niet een perfecte moeder, maar een goed-genoeg-moeder.
Pff... daarmee valt een hele last van me af.
Daarnaast realiseerde ik me dat het opstellen van een dergelijk doelen-lijstje een westerse luxe is. Dagelijks zie ik om me heen ouders die het zich helemaal niet kunnen permitteren om doelen op te stellen voor hun kinderen. Overleven is het enige wat telt. Aan het eind van de dag is het steeds weer de vraag: heb ik vandaag genoeg geld verdiend om eten te kunnen kopen voor mijn gezin? Je kind inschrijven voor muziekles of een sportclub is hier alleen weggelegd voor een enkele rijke. En dat geldt waarschijnlijk voor het overgrote deel van de ouders op deze aardbol. Welk percentage zou de mogelijkheid hebben om verder te kunnen kijken dan de basisbehoefte van kleding, voedsel en onderdak?
Met toch nog het doelen-lijstje in mijn hoofd ben ik de volgende dag eens gaan kijken bij de peuter-/kleuterschool in onze wijk. Zij zouden mij waarschijnlijk wel kunnen helpen om naar een aantal van mijn opgestelde doelen toe te werken. Juda vond het fantastisch, want ze hadden er een glijbaan en hij kreeg van de juf een lollie. Hij heeft waarschijnlijk nog niet door dat er de komende week een moment komt waarop we hem bij deze school gaan achterlaten (voor een paar uurtjes dan). Eens kijken hoe leuk hij die glijbaan dan nog vindt en of een lollie de pijn kan verzachten. We hopen in ieder geval dat het goed zal zijn voor zijn taal en voor zijn sociale ontwikkeling en dat hij zich er heel snel op zijn gemak zal voelen.
