Ziekte is er altijd al geweest, maar de laatste twee maanden lijken we er extra veel mee geconfronteerd te worden. Zo was er die e-mail van collega's in Taiwan, die hun 18-jarige zoon aan kanker verloren. Of die e-mail van een goede vriendin, bij wie een tumor in haar hoofd werd ontdekt. Of die e-mail van een tante, bij wie ook een tumor aan haar hersens werd ontdekt. En dan het bericht van een collega in het zuiden van deze provincie, die plotseling kanker in zijn hele lichaam bleek te hebben. Of de vriendin die me vertelde over haar 27-jarige vriend, die onlangs is gestorven aan kanker en een vrouw, een peuter en een baby achterliet. Of de vriendin die me vertelde dat bij haar vader kanker was geconstateerd. Of de vriendin die me een e-mail stuurde en me daarin wees op een weblog van een vader die schrijft over de kanker van zijn nog geen 2-jarige dochter. En dat alles in de laatste twee maanden.
In eerste instantie besloot ik om de weblog van die vader niet te lezen. Wat voegt het tenslotte toe om te lezen over het leed van iemand die je niet kent? Bovendien zou ik me alleen maar zorgen gaan maken over onze eigen kinderen. Toen ik na een week of twee nog eens onze inbox doorspitte, kwam ik weer die e-mail tegen en ik besloot om toch te gaan lezen. Wat een heftig en triest verhaal. En wat ontzettend moeilijk voor de ouders die hun dreumes door het hele circus van chemo's, bestralingen en operaties moeten zien gaan. Ik durf niet te citeren van zijn weblog, misschien kom ik wel in de knel met copyright, auteursrechten, enz., maar de woede, de angst, de hopeloosheid, de hulpeloosheid, de machteloosheid en de onzekerheid straalden ervan af. Ik kreeg een knoop in mijn maag tijdens het lezen en moest denken aan onze eigen peuter en hoe moeilijk ik het zou vinden om hem te verliezen.
De laatste in het rijtje is een vriend en collega van ons in Chiang Mai. Van hem kregen we afgelopen vrijdag een e-mail waarin hij ons informeerde ons over zijn 16-jarige zoon, bij wie onlangs Hodgkin lymfoom (een vorm van kanker die uitgaat van het lymfestelsel) was geconstateerd. Hieronder een vertaling van een deel van zijn e-mail:
"Hij wil ons uitrekken tot nieuwe dimensies en diepten van vertrouwen in Hem. Ik geloof dat nieuwe uitdagingen voor ons klaarliggen." Dit is wat we in onze nieuwsbrief in januari schreven en kijk eens waar we nu zijn. Als we het over uitdagingen hebben, dan is kanker er zeker één van en Hem vertrouwen in een nieuwere diepte is zeker wat we moeten doen. Er zijn veel onzekerheden en dingen die we niet weten betreffende onze 16-jarige zoon die Hodgkin lymfoom heeft. De behandeling kan veel bij-effecten en complicaties hebben. We danken Hem dan Hij betrouwbaar is en we kiezen ervoor om Hem te vertrouwen. Waar kunnen we anders naartoe? Er is niemand anders en geen andere plek waar we naartoe zouden willen gaan. ... We zijn dankbaar dat ondanks deze uitdaging, Hij het gebruikt om er goede dingen uit voort te laten komen.
Daarna vertelt onze vriend op welke manieren deze uitdaging een zegen is geworden voor verschillende mensen om hem heen. En hij eindigt zijn e-mail met de woorden: "even if it doesn't end in the way we expect, we are blessed beyond measure." (zelfs als dit niet de afloop heeft die we verwachten, dan nog zijn we ongekend gezegend)
Wow, ik werd van binnen warm vanwege zijn geloof, vertrouwen en dankbaarheid.
Begrijp me niet verkeerd, ik denk nog steeds dat kanker een verschrikkelijke ziekte is, maar als ons gezin ooit zoiets overkomt, dan hoop ik dat mij de genade gegeven zal worden om ook te kunnen zeggen "we are blessed beyond measure - we zijn ongekend gezegend."
PS1: Het is niet mijn bedoeling om de bloggende vader in een negatief daglicht te stellen, ik vind het fantastisch hoe eerlijk hij zijn gevoelens durft te delen met de rest van internettend Nederland.
PS2: Verder heb ik nog wat foto's geplaatst van de maand februari.