Nee, dit stukje is geen aansporing om méér geld te geven. We zijn erg dankbaar dat we in de afgelopen twee jaar voldoende financiële middelen hebben ontvangen om hier te kunnen wonen en taalstudie te kunnen doen. We kunnen niet anders dan zeggen dat het een wonder is dat vrienden, familie en bekenden steeds opnieuw die duizenden Euro's bij elkaar brengen om ons hier in Azië in leven te houden, zeker in een tijd van economische crisis.
Misschien zijn er wel mensen die denken: lekker makkelijk, leven in Azië en tegelijkertijd teren op andermans portemonnee. Maar vanuit menselijk oogpunt bekeken is teren op andermans portemonnee echt niet zo makkelijk; ik zou veel liever zelf geld verdienen dan afhankelijk zijn van wat andere mensen ons geven.
Als je zelf je geld verdiend hebt, dan hoef je aan niemand verantwoording af te leggen over hoe je het uitgeeft. Of dat nu is aan een vakantie, een nieuw huis, een verbouwing, een auto, kleding, sporten of meubels: who cares?
Maar bij elk dubbeltje dat wij uitgeven denk ik in m'n achterhoofd: is dit wel waarvoor mensen in Nederland het hebben gegeven? Mensen geven tenslotte in eerste instantie voor 'het goede doel' en niet voor het levensonderhoud van Robin en Tanja.
Het leven van giften is voor ons absoluut één van de moeilijkere dingen van hier in Azië wonen. Robin en ik hebben het er regelmatig over in hoeverre wij verantwoording verschuldigd zijn aan onze supporters over het besteden van ons geld. Of zijn we alleen verantwoording verschuldigd aan Hem die voorziet in onze noden en ons door andere mensen heen zegent? Iedereen denkt er het zijne van en ik ben er zelf nog niet helemaal over uit.
Iets weggeven geeft een goed gevoel; ontvangen is veel moeilijker.
We zijn het liefst onafhankelijk en 'doppen onze eigen boontjes', maar jezelf afhankelijk opstellen vraagt veel meer van je.
