Herinneringen maken

Ik was eens op een workshop die ging over Third Culture Kids. Dit zijn kinderen die opgroeien in twee verschillende culturen en daardoor hun eigen derde cultuur creëren. Ik was toen zwanger van Juda, maar ik was er al best veel mee bezig wat voor toekomst we ons kind zouden geven door naar het buitenland te verhuizen. Tenminste één ding is me bijgebleven van die workshop: we moeten herinneringen maken voor ons kind (to create memories). Ik weet niet eens meer of dit nu specifiek ging over TCK's of over kinderen in het algemeen, maar volgens ervaringsdeskundigen was dit in elk geval erg belangrijk.

Nu, 4½ jaar later, krijgt dit begrip pas echt betekenis voor mij. Waarom rijden we in de zomervakantie voor een paar uurtjes Parijs in en parkeren we bijna ónder de Eiffeltoren? Omdat ik weet dat het Juda bij zal blijven. Waarom reed ik afgelopen vrijdagavond met drie kinderen naar de kop van Noord-Holland om Sint-Maarten te lopen? Omdat ik weet dat Juda het er nog máánden over zal hebben. Ponyrijden, Sinterklaas, Aviodrome, Ouwehands Dierenpark, Franse kastelen, de stoomtrein, het indianenbos, schat zoeken: het zijn allemaal dingen die zó speciaal zijn voor Juda, dat ik hoop dat hij een voorraadje herinneringen zal aanleggen waarop hij de komende jaren in Azië kan teren.

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me opnieuw dat kinderen een belangrijke plek innemen in de Nederlandse samenleving. In Vrede Stad moeten we veel meer ons best doen om leuke uitjes te verzinnen voor de kinderen. Veel verder dan vliegeren en picknicken komen we eigenlijk niet. Tja, als ze eenmaal oud genoeg zijn om bergen te beklimmen of om te raften, dan wordt het echt interessant voor ze.

Het is dan ook niet raar dat ik volop geniet van deze weken voorafgaand aan Sinterklaas. Juda maakt het allemaal voor het eerst mee en kijkt zijn ogen uit. En ik heb het gevoel dat ik mijn eigen jeugd een beetje herleef. Ik heb tenslotte al 22 jaar niet meer serieus meegedaan aan Sinterklaas. Juda snapt het nog niet helemaal; hij dacht bijvoorbeeld dat het zetten van zijn schoen afgelopen zaterdag het hoogtepunt van het Sinterklaasfeest was. Hij maakte een mooie tekening van een raket en liet mij opschrijven: "Lieve Sinterklaas, dank u wel dat ik een playmobil-raket krijg." Toen hij de volgende morgen zijn pakje openmaakte en ontdekte dat er slechts een tiental Toy Story-figuurtjes in zat, reageerde hij verontwaardigd (bijna boos): "Maar dit had ik niet gevraagd!"

Volgend verlof (2014) zal Juda al zeven zijn en waarschijnlijk niet meer zo opgaan in het hele gebeuren. Nu maar extra genieten dus, want in ons geval kan het maar één keer.