Infobesitas

Zondagavond. Ik neem mezelf voor om even snel twee e-mailtjes te tikken en dan direct de computer weer uit te zetten. Het is tenslotte zondag en Robin heeft deze dag bestempeld als zijn computer-vrije dag en eigenlijk vind ik dat wel een mooi principe. Maar ik kan me tóch niet beheersen: als de twee berichtjes de deur uit zijn, even snel op Facebook kijken. Nou ja, en dan ook nog maar even op NU.nl. O, ik zie dat de nieuwe (digitale) Kruidvat-folder uit is; eventjes het maar liefst 84 pagina's tellende reclameboekwerk doorkijken, want ik wil natuurlijk niet een goede aanbieding mislopen. Oja, en een vriendin zou nog een update over haar zieke zoontje op haar blog plaatsen. Ook nog maar even snel lezen.
Hoppa, we zijn zo anderhalf uur verder. Even snel twee e-mailtjes tikken. Ja ja...

Als ik mezelf de vraag stel waarom ik eigenlijk van mijn 300+ Facebookvrienden wil weten wat ze die dag gedaan hebben en of ze vanavond wel of geen appelmoes bij hun aardappels gegeten hebben, dan moet ik mezelf het antwoord schuldig blijven. Kijk, als het nu ging om goede vrienden, vooruit. Maar ik kan niet beweren dat ik 327 goede vrienden heb. Sterker nog: sommige van mijn beste vrienden zitten niet eens op Facebook!
Toen ik nog bij Kodak werkte en de hele dag achter de computer zat, checkte ik meerdere malen per dag NU.nl, want stel je voor dat ik niet helemaal op de hoogte was van het wereldnieuws!
En elke avond klik ik even op het tabblad Blogs in mijn browser, waarna ik de melding krijg "You are about to open 20 tabs. ..." Ja, ik check vrijwel elke avond of mijn 20 bloggende vrienden iets nieuws te melden hebben.
Gisteren las ik in een tijdschrift dat 80% van de mensen geen weerstand kan bieden aan het piepje dat een mailprogramma geeft wanneer er een nieuwe e-mail binnenkomt. Je móet gewoon direct kijken.

Laatst kwam ik ergens de term infobesitas tegen en ik realiseerde me dat dat mijn probleem misschien wel is. En waarschijnlijk niet alleen mijn probleem, maar ook het probleem van een heel aantal mede-landgenoten. Mijn hoofd zit vol met informatie. Té vol. Ik wil van té veel dingen op de hoogte blijven, ik ben té bang om ook maar iets te missen. Infobesitas; ik had zelf geen mooier woord kunnen verzinnen.
Ik heb wel eens nagedacht over de aanschaf van een iPhone. Niet dat we daar geld voor zouden hebben, maar dat terzijde. Maar zou ik daarmee niet die hunkering naar directe, altijd en overal beschikbare informatie alleen maar voeden?

Als ik ons leven hier vergelijk met het leven van onze Aziatische vrienden, dan kom ik tot de conclusie dat het in hun hoofd een stuk rustiger is, omdat hun wereldje veel kleiner is. Ze weten niet wat er buiten de dorpsgrenzen gebeurt en zijn alleen geïnteresseerd in het wel-en-wee van hun naaste familieleden. Geen computers, geen internet, geen iPhones. Nóg niet....