Vriendschappen

Afgelopen vrijdag ging ik naar een reünie van mijn klas van de basisschool. Helaas kwam nog niet eens de helft opdagen, maar met diegenen die er wel waren, had ik een hele gezellige avond. Geen van de aanwezigen had ik na groep 8 ooit nog gezien, dus het was voor het eerst in ruim 17 jaar dat ik ze weer eens zag. Opmerkelijk was dat ik de enige van het gezelschap was die al kinderen had, terwijl de gemiddelde leeftijd waarop een Nederlandse vrouw een kind krijgt toch echt 29,4 jaar is (wat ik toevallig net ben).

Wat betreft mijn klasgenoten van de basisschool ging het gezegde "Uit het oog, uit het hart" absoluut op. Je trekt acht jaar lang met een groep kinderen op, je deelt lief en leed met elkaar, je schuifelt met elkaar op dansfeestjes, je verzint geheime clubjes, je schrijft elkaar brieven in geheimtaal, maar met het nieuwe begin van de middelbare school sloot ik blijkbaar ook heel resoluut mijn basisschooltijd af. Ach zo gaat dat in het leven; je kunt niet iedereen te vriend houden. Ik vind het dan ook prima dat het zo gelopen is.

Waar ik meer moeite mee heb, is dat onze jaren in het buitenland er ook toe hebben bijgedragen dat wij en sommige vrienden uit elkaar gegroeid zijn. Natuurlijk is het onvermijdelijk: ons leven is verdergegaan, we hebben honderden nieuwe mensen ontmoet en tientallen nieuwe vrienden gemaakt. En na ons vertrek ging hun leven ook gewoon door. Zonder ons. Maar nu we weer terug zijn in Nederland, doet het toch wel een beetje pijn om straal voorbijgelopen te worden door iemand die ik een paar jaar geleden een vriendin had genoemd. Of als ik een gesprek heb met iemand, maar merk dat het gesprek niet echt loopt, omdat de vroegere raakvlakken er niet meer zijn. Het lijkt een continu aftasten: hoe benaderen we elkaar? Hoe verhouden we ons tot elkaar? Bevinden we ons nog in de inner circle of zijn we verplaatst naar de outer circle? De lege plek die wij 5 jaar geleden achterlieten toen we naar Engeland vertrokken, is vanzelfsprekend opgevuld. En wij kunnen nu bij onze terugkomst niet verwachten dat we diezelfde plek weer kunnen innemen in de levens van mensen.

Dit is gewoon hoe dingen gaan en het is ook een tweezijdig proces. Want ja, tijdens het opbouwen van ons nieuwe leven in Azië, zijn de relaties met mensen in Nederland ook wat naar de achtergrond geraakt en hebben we daar niet voldoende tijd in geïnvesteerd. Maar, zoals gezegd, het is dus wel een beetje pijnlijk om hiermee geconfronteerd te worden nu we terug zijn. Al voordat we terugkwamen naar Nederland werden we ervoor gewaarschuwd: Azië zal nooit helemaal thuis worden, maar Nederland zal ook niet meer helemaal als thuis voelen. En de boeken voorspellen dan het volgende gevoel: Waar hoor ik nu eigenlijk thuis?
Heel herkenbaar.