Sommige dingen moet je niet willen

Vandaag was zo'n dag. Nou ja, eigenlijk niet alleen vandaag, ze komen wel vaker voor.

Maar eerst even terug in de tijd. Afgelopen zaterdag herinnerde een Amerikaanse vriend ons eraan dat twee dagen later een belangrijk feest voor de deur zou staan. Iedereen dacht dat hij zich vergiste en verbeterde hem: "Nee, dinsdag is het pas 1 mei," want dan vieren de Chinezen de dag van de arbeid. Maar nee, hij had het niet over de dag van de arbeid, maar over Koninginnedag. Ik reageerde dat we er niks aan zouden doen, want Koninginnedag is iets dat gevierd moet worden met anderen en niet in je eentje. Onze vriend antwoordde dat hij het niet erg zou vinden om het met ons te komen vieren. Nu ben ik van mening dat je Koninginnedag eigenlijk met landgenoten moet vieren, maar bij gebrek daaraan toch gisteravond laat nog een mailtje de deur uit gedaan met een uitnodiging om de volgende dag Nederlandse pannenkoeken te komen eten. Dress code: oranje.

Nu hebben de kinderen twee dagen vrij van school i.v.m. dag van de arbeid (dit betekende wel dat ze eigenlijk op zaterdag en zondag naar school hadden gemoeten, om de vrije dagen in te halen). Een vrije dag voor de kinderen betekent voor mama helaas een extra drukke dag. We besloten vanmorgen eerst even op zoek te gaan naar een boiler, want rond de feestdagen kun je goed koopjes scoren. Binnen de kortste keren waren zowel Juda als Zoë het méér dan zat en zaten alleen maar te huilen en te klagen. Vervolgens moest het huis aan kant gemaakt worden, moesten er nog heel veel eieren en melk gekocht worden, moest er frisdrank in huis gehaald worden en moesten er natuurlijk heel veel pannenkoeken (±70) gebakken worden (want hoewel we het feestje nogal laat aangekondigd hadden, waren er binnen de kortste keren toch 16 aanmeldingen). En ondertussen waren de kinderen moe en vroegen om aandacht.

Spijt als haren op mijn hoofd, dat ik weer zoiets als een koninginnedagfeest wilde organiseren. Zijn mijn stresslevels de laatste tijd gewoon wat aan de lage kant? Of wil ik gewoon te veel? Een vriendin schreef laatst in een e-mail: "Sommige dingen moet je gewoon niet willen." Ik besloot dat dat mijn nieuwe levensmotto moest worden. Ik moet niet én een keukenprinses willen zijn én de beste moeder én een super-sociale en gastvrije vriendin én een goede taalstudent én een leuke kleuterjuf én een succesvolle buitenlandwerker én een schoon en opgeruimd huis willen hebben én alle contacten in Nederland willen onderhouden én mijn teennagels lakken én én én.....

Anyway, ik zie mezelf gedurende de middag langzaam in een monster veranderen. Kort lontje, zo gezegd. En ik vraag mezelf af: ik ben toch niet de eerste die een huishouden met drie kinderen draaiende probeert te houden?! Hoe deden die moeders met tien of meer kinderen dat toch in de vorige eeuw? Toen er nog geen afwasmachines, wasmachines, wasdrogers en auto's bestonden? Of is misschien de sleutel opnieuw: we willen gewoon te veel? Hoewel het aan de ene kant erg benauwend klinkt, denk ik dat de verantwoordelijkheden van de toenmalige moeder (Keuken, Kerk en Kinderen) juist ook wel bevrijdend werkte. Meer dan dat hóefde gewoon niet.
(nu krijg ik vast alle feministen onder mijn lezers over me heen.....)

Natuurlijk werd het een fantastische avond, met lieve vrienden en veel gezelligheid. En terwijl iedereen lovende woorden uitsprak over de pannenkoeken en het zelfgemaakte ijs, voelde ik het monstertje uit me wegsluipen en kon ook ik lekker ontspannen en genieten.

Fijne Koninginnedag!

Een bevoorrecht mens

Het is negen uur 's ochtends. Juda en Zoë zijn naar school en Salomé slaapt alweer. Even wat tijd voor mezelf. Ik plof op ons bed neer, doe m'n ogen dicht en bedenk me waarvoor ik allemaal dankbaar ben.

• Het leven! Dat ik deze ochtend weer wakker mocht worden, mijn hart alweer zo'n 1000 keer heeft geslagen sinds ik mijn ogen opendeed, dat mijn longen zich weer vulden met lucht.
• Een huis om in te wonen, een plek die ik thuis kan noemen. Geen vanzelfsprekendheid, want hoeveel daklozen leven er op deze wereld? Hoeveel mensen zijn op de vlucht?
• Drie prachtige kinderen. Ook niet vanzelfsprekend...
• Gezondheid. Oké, ik voel me niet helemaal honderd, maar ik functioneer nog prima. Ik kan lopen, fietsen, springen, tillen, rennen, dansen. Robin is gezond en de kinderen ook. Ondertussen liggen de ziekenhuizen vol en sterven er dagelijks duizenden mensen aan ziekten als AIDS, kanker, malaria en zelfs diarree.
• Eten. In overvloed, kan ik er rustig aan toevoegen. Zelfs zonder stroopwafels, drop en hagelslag zijn we nog altijd veel beter af dan die miljoenen mensen wereldwijd die in hongersnood leven. En onder dit kopje kan ik ook nog schoon drinkwater noemen, iets wat zelfs in dit gebied een luxe is.
• Dat de kinderen naar school kunnen. Ook een voorrecht. Op sommige plekken hebben ouders geen geld voor school, op andere plekken kunnen kinderen niet naar school omdat ze niet geregistreerd staan (omdat ze het tweede of derde kind zijn terwijl er maar één kind toegestaan is), op weer andere plekken moeten kinderen op straat bedelen, in fabrieken werken of met geweren rondlopen in een oorlogsgebied.
• Robin. Mijn maatje, mijn beste vriend. We lachen veel samen en laten af en toe een traantje. We zitten al 6 jaar jaar lang zo'n 24 uur per dag op elkaar lip en zijn elkaar nog steeds niet zat. We zien ernaar uit dat we over twee maanden al tien jaar huwelijk mogen vieren!
• Dat we in een land wonen waar vrede heerst. Op het nieuws horen we berichten over oorlogen, opstanden (en een vallend kabinet), maar hier gelukkig geen soldaten, tanks en geweren op straat.
• Vrienden. Ik weet dat mensen dichtbij en ver weg om ons geven, met ons meeleven en van ons houden. Hoeveel mensen voelen zich wel niet eenzaam?
• Familie. Überhaupt dat we lieve ouders, oma's, nog één opa, broers en zussen hebben, maar ook dat we een goede relatie met hen allemaal hebben. Geen verstoorde relaties, geen verbroken contacten. Denk eens aan al die weeskinderen in Aziatische, Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen.
• Financiële middelen om een TV, een koelkast, een computer, een auto, kleding, boeken, speelgoed, een mobiele telefoon en nog véél meer te kunnen kopen. Sommige mensen kunnen alleen maar dromen van zoveel rijkdom.

De dag is pas twee uur oud en toch al zoveel dingen waarvoor ik dankbaar kan zijn. Al de bovenstaande dingen zijn geen vanzelfsprekendheden; ik voel me een bevoorrecht mens.

Leven in een 'klasseloze samenleving'

Er was eens een tijd waarin de fiets heel normaal was in het Oosterse straatbeeld. Zelfs toen we vier jaar geleden naar Lente Stad verhuisden, was zeker de helft van het verkeer nog fietsers. Vandaag de dag ben je een zeldzaamheid als je je nog op de fiets voortbeweegt. Je bent óf arm óf buitenlander. Sterker nog, in verhouding tot de lokalen worden wij buitenlanders steeds armer.
Er was ook eens een tijd dat ik me bijna schaamde dat we een TV aan de muur hadden hangen, want zouden de locals daar wel geld voor hebben? Onder andere om die reden kwam onze TV in onze slaapkamer terecht, zodat we niet meteen de ogen van ons bezoek ermee uit zouden prikken. Maar toen ik op een avond vanuit het keukenraam naar het flatgebouw tegenover ons stond te kijken, zag ik al snel dat in vrijwel elke huiskamer een mooie, grote flatscreen aan de muur prijkte.
Hetzelfde geldt voor de auto. In Lente Stad is er door de enorme (exponentiële!) groei van het aantal auto's een enorm parkeer- en fileprobleem ontstaan gedurende de afgelopen jaren. In Vrede Stad is het zo ver nog niet, maar ook hier zien we een enorme toename van het aantal auto's. En dan hebben we het over Audi's en Mercedessen!
In onze wijk vragen mensen vaak "Heb je hier een appartement gekocht?" en ze zijn hoogst verbaasd als we antwoorden dat we een appartement huren. Want eigenlijk iedereen hier koopt iets en dan zou zo'n buitenlander er geen geld voor hebben? Nee dus, daar hebben we geen geld voor.
Regelmatig hebben we het erover hoe dit land zich verder zal gaan ontwikkelen. En mijn antwoord is bijna standaard: "Kwestie van tijd." Kwestie van tijd voordat de eerste sportschool geopend wordt, voordat er een zwembad komt, voordat er een parkeerprobleem ontstaat in onze wijk, voordat mensen reizen naar andere provincies of zelfs naar het buitenland gaan maken, voordat er koffie- en pizzatentjes geopend worden en voordat overgewicht ook hier een groot probleem wordt. Kwestie van tijd voordat wij als buitenlanders als arm gezien worden en het westen zijn aantrekkingskracht gaat verliezen.

Maar niet iedereen in de samenleving heeft deel aan deze economische groei. Ons hart breekt als we een oud vrouwtje op blote voeten en raggen van kleding op de rand van de enorme vuilcontainer buiten ons wooncomplex zien klimmen, met moeite over de rand kijkend, op zoek naar iets bruikbaars. Iemand van die leeftijd zou in Nederland een AOW'tje krijgen, misschien een pensioentje erbij en lekker met leeftijdsgenoten meedoen aan de bejaardenbingo.
Buiten de steden zijn nog steeds duizenden dorpen waar geen verharde weg naartoe is en waar mobieltjes, auto's en computers hun intrede nog niet hebben gedaan. Ik zou bijna iets politiek getints gaan schrijven, maar jullie weten waarschijnlijk wel wat ik bedoel als ik zeg "Hoezo gelijkheid?"

Hoe is het nu met...

Alweer een week voorbij. Een week waarin we Zoë's derde verjaardag vierden en waarvan Salomé een paar dagen ziek is geweest (ik verdenk haar van de zesde ziekte). Gelukkig is de koorts nu eindelijk voorbij en heeft ze alleen nog wat vlekjes op haar lichaampje. Toch elke keer weer schrikken als een kind ziek wordt, want goede medische zorg is niet bepaald in de buurt.
Nog even terugkomen op de onderwerpen waarover ik de afgelopen weken schreef:

Nieuwe vrienden

Toen onze vrienden waarover ik vorige week schreef hoorden dat Zoë vorige week drie zou worden, nodigden ze zichzelf uit voor haar verjaardag. Hmmm... lastig, want we hadden eigenlijk alleen Lauren (4) en Mia (2) met hun ouders uitgenodigd en een groep locals (je weet nooit hoeveel er komen opdagen) kunnen een heel andere draai geven aan je verjaardagsfeestje. Dus we besloten ze uit te nodigen voor gistermiddag en nóg een keer Zoë's verjaardag te vieren, nu speciaal voor onze nieuwe vrienden. Dus we lieten de slingers nog even hangen en bakten wéér een taart. Uiteindelijk stonden inderdaad niet alleen de genodigden voor de deur, maar ook nog vier andere mensen die het ook wel interessant vonden om het huis van een westerling eens van binnen te bekijken. In het begin liepen ze allemaal door ons huis alsof ze door een museum liepen en bekeken alles wat erin stond met grote interesse en maakten continu foto's. Niet iedereen durfde het aan om van de chocoladetaart te proeven, hoewel hij er prima in ging bij de twee dochters van de gereedschapsverkoper. Toen we aankondigden dat we ze allemaal mee wilden nemen naar de DFC (de nep-KFC), haakten de vier niet-genodigden af met de mededeling dat ze dat bu-hao-yisi (=ongepast) vonden, omdat zo'n restaurant voor kinderen is.

School

Met de kinderen gaat het gelukkig wat beter op school. Hoewel vooral Juda nog steeds met tegenzin naar school gaat, zijn ze allebei wel vrolijk als we ze op komen halen. Wanneer we de kinderen elke ochtend om kwart voor twaalf ophalen, hebben de andere kinderen altijd al hun eten (rijst) op en liggen al in hun bedjes (dit geldt zowel voor Juda's klas als voor Zoë's klas). Vandaag lag Zoë zelfs ook in een bedje!

Mijn gezondheid

Hoewel de bobbel achter mijn oor er nog steeds zit en ik nog steeds last heb van mijn luchtwegen, heb ik vrijwel geen hoofdpijn meer. Vorige week ben ik hier ook nog naar het plaatselijke ziekenhuisje geweest om een CT-scan te laten maken, want ik vond dat ze in Lente Stad niet een goede scan hadden gemaakt (alleen van mijn hersenen, terwijl het juist ging om mijn luchtwegen). Hoewel de knul die mij hielp er in mijn ogen alles behalve betrouwbaar uitzag, voelde ik me toch gerustgesteld toen hij tot de conclusie kwam dat de bobbel in mijn nek een ontstoken nekspier was. Hij voelde de bobbel tenminste! (dit in tegenstelling tot mijn huisarts in Ermelo en de Amerikaanse arts in Lente Stad, die beiden zeiden dat er helemaal niks te voelen was). Ik denk dat met deze geruststelling automatisch wat stress van mij af is gevallen en de klachten meteen minder erg lijken.

Graf vegen

Er zijn soms van die dingen die in een seconde van onoplettendheid gebeuren en die je hele dag veranderen. Zoals een kind dat uit je handen glipt en met haar hoofd naar beneden van de commode valt. Of een sleutel die je aan de binnenkant van de deur laat zitten wanneer je het huis verlaat. Beide zijn mij afgelopen maand overkomen. Het gevolg van het eerste was dat we een hele dag met een verdrietige Salomé op de arm hebben gelopen. Het gevolg van het tweede was dat we ons huis niet meer inkonden (want een slot waar aan de binnenkant een sleutel in zit, kun je van de buitenkant niet openmaken).

Eerst maar de kinderen naar school gebracht en daarna na gaan denken over een oplossing. Robin kwam met het heldere idee om het hangslot dat aan het hekwerk aan de achterkant van ons appartement hangt kapot te zagen. Dus bij een gereedschapszaakje voor één Euro een zaag gekocht, ergens een ladder geleend om op het balkon te komen en vervolgens het slot doorgezaagd. Ondertussen zat ik met een slapende Salomé in de auto me af te vragen wat de bedoeling van dit alles was. Ik kwam tot de conclusie dat het waarschijnlijk een les in geduld moest zijn. Tien minuten later was het klusje geklaard en bleek de schade niet zo erg te zijn als we van tevoren gedacht hadden.

's Middags ging Robin terug naar de man bij wie hij de zaag had gekocht om nog eens verder te kijken in zijn shopje. Ze raakten aan de praat en uiteindelijk nodigde deze man ons uit om met zijn familie het graf-veeg-feest (na het Chinees Nieuwjaar is dit het belangrijkste festival) te komen vieren. We gingen ervan uit dat hij dit puur uit beleefdheid vroeg en kwamen er niet meer op terug. Maar gistermorgen om negen uur belde deze man Robin op om te vragen of we mee gingen naar de graven van zijn voorouders, om hen eer te brengen. Dus we gooiden de plannen voor die dag om, stapten in de auto en niet veel later werden we geïntroduceerd aan alle ooms, tantes, nichten en neven van onze nieuwe vriend. Het bijwonen van het 'graf-vegen' was een hele belevenis op zich, waarbij drinken en eten aan de voorouders werden geofferd, samen met wierook en vuurwerk. Maar het belangrijkste is dat we heel veel nieuwe contacten opdeden en dat we de mogelijkheid hadden om te getuigen over de reden waarom wij niet meededen aan dit soort rituelen.

Zo zie je maar: uit ogenschijnlijk kleine dommigheden (want ja, ik voelde me behoorlijk dom toen ik die deur dicht liet vallen) kunnen heel bijzondere dingen voortkomen.

 Ook Zoë maakt nieuwe vrienden

De bergen in (want graven bevinden zich altijd op een berghelling)

Ook (nep)geld hoort bij het offer. Tja, je zult maar zonder komen te zitten in het hiernamaals....

En als alle offers zijn gebracht, alle wierook is gebrand en alle graven er weer netjes bij liggen, tenslotte nog heel veel en hard vuurwerk.

's Avonds nog een diner met onze nieuwe vrienden in een restaurant. Op het menu stonden: sprinkhanen!

De kinderen kunnen lekker aan de slag in de studeer-/schoolkamer