Zo nu en dan kijken we in het weekend een filmpje, zo ook gisteravond. Van een vriendin had ik de volgende filmtip gekregen: About Time. Het was inderdaad zeker de moeite waard (hoewel ze sommige scenes van mij wel wat anders hadden mogen invullen), maar ik zal hier niet teveel ingaan op de inhoud van de film, want eigenlijk moet je hem natuurlijk zelf kijken.
Na afloop vroeg Robin mij: "Welk moment in je leven zou jij wel over willen doen?" Pfff, goeie vraag. Als ik nog een keer voor de keus zou staan om een studie te kiezen, zou ik dan weer Taalwetenschap kiezen? Als ik nog een keer voor de keus zou staan om met Robin te trouwen of niet, zou ik het dan weer doen? Zou ik wéér naar Azië vertrekken, in de wetenschap dat het zó zwaar, maar ook zó mooi zou zijn?
Ten eerste moest ik gelukkig tot de conclusie komen dat ik eigenlijk best tevreden ben met mijn leven en dat ik er weinig aan zou willen veranderen. Of mijn leven dan altijd over rozen is gegaan? Nee, natuurlijk niet. Maar terugkijkend kan ik wel zien dat de moeilijke momenten mij gevormd hebben, dat er kostbare lessen zaten in de gevolgen van verkeerde beslissingen. Zou een leven zonder blunders, zonder verkeerde beslissingen, zonder teleurstellingen en pijn niet resulteren in een erg oppervlakkig persoon? Zoals goud door het vuur moet gaan om het puur te worden, zoals een diamant geslepen moet worden om te glinsteren, zoals een boom gesnoeid moet worden om beter te kunnen groeien, zo moet een mens waarschijnlijk ook moeilijke dingen meemaken om zich bepaalde levensvaardigheden aan te leren.
Maar goed, eerlijk is eerlijk, er zijn wel bepaalde dingen die ik anders had gedaan als ik van tevoren had geweten wat ik nu weet. Onder andere:
- nee, ik had niet opnieuw voor Taalwetenschap gekozen. Het was een leuke studie en ik had ontzettend leuke studiegenoten, maar voor de arbeidsmarkt is het volgens mij waardeloos, tenzij je het onderzoek in wilt. Ik ontdek steeds meer dat ik toch meer een praktisch persoon ben en dat het wetenschappelijk onderwijs dus sowieso misschien niet echt iets voor mij was.
- ik had die galblaas er veel eerder uit laten halen! Toch ongelooflijk dat ik twee jaar lang onnodig met een zak met stenen in mijn buik heb rondgelopen, terwijl ik het twee jaar geleden al bij mijn dokter heb aangekaart.
- ik had het leven van mijn ouders niet zo zuur moeten maken toen ik een tiener was. Nu ik zelf moeder ben weet ik: ouders doen ook maar hun best en zijn verre van perfect. O, hoe vaak ik de fout in ga met mijn kinderen en mijn excuses aan hen moet aanbieden! Hoe heb ik ooit perfectie kunnen eisen van mijn eigen ouders?
Anyway, de vraag ik meenam uit de film About Time was: zou mijn leven echt beter zijn als alles op rolletjes ging? Of is het juist de kunst van het leven om de waarde in te zien van zowel de toppen als de dalen? Het liefst zouden we een brug bouwen van de ene top naar de andere, maar: "bruggen zijn het werk van mensen, dalen zijn het werk van God."
maandag 31 maart 2014
maandag 24 maart 2014
DE NORM
Ik lees zojuist een berichtje van mijn schoonzus met de vraag of ik al aan het aftellen ben naar augustus. Want, voor wie het nog niet wist, in augustus hopen we weer naar Nederland te komen voor zes maanden. Nou, ik ben er niet zoveel mee bezig hoor, het lijkt nog zo ver weg.
Tegelijkertijd ben ik er tijdens het lesgeven wél veel mee bezig hoe ik Juda en Zoë het beste klaar kan stomen voor groep 4 en groep 2. Zouden we niet Nederland in het vooruitzicht hebben, dan zou ik veel meer ontspannen les kunnen geven, dan zou ik ze onderwijzen wat IK op dit moment belangrijk vind voor hen om te leren. Maar nu ik weet dat ze straks in juni aan de norm voor eind groep 3 en eind groep 1 moeten voldoen, dan word ik een beetje nerveus. Niet wat betreft formele vakken zoals rekenen en taal, want daar heeft Juda niet zo'n problemen mee, maar meer wat betreft dingen die hier wat gecompliceerder liggen, zoals gym, maar ook de hele gang van zaken op een school en in een klas. Juda heeft dan wel de eerste helft van groep 1 in Nederland gedaan, maar dat is wel heel wat anders dan groep 4.
Onze kinderen moeten straks in Nederland weer voldoen aan DE NORM, iets waar we ons hier in Vrede Stad (gelukkig) geen zorgen over hoeven te maken. DE NORM schrijft precies voor hoe een kind zich dient te ontwikkelen en te gedragen. DE NORM vertelt ons ook hoe hard onze kinderen dienen te groeien en hoe zwaar ze moeten zijn. En er gaan meteen allerlei alarmbellen rinkelen als ons kind afwijkt van DE NORM. Als je kind misschien niet zo lang stil kan zitten als zijn/haar klasgenootjes, als hij/zij nog niet zindelijk is met 4 jaar, als hij/zij liever alleen speelt dan met andere kinderen, als hij/zij niet zo assertief is, als hij/zij nog geen kopvoeter kan tekenen halverwege groep 1, als je kind nog niet zonder zijwieltjes fietst als hij/zij 6 jaar is, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik schrok ervan toen ik laatst ergens las dat zelfs kinderen op de peuterspeelzaal nu al getoetst worden op hun vaardigheden. Er zullen vast goede redenen voor zijn, maar voor mij is dat echt een stap te ver.
Maar het begint denk ik al veel eerder, nog voordat een kind geboren wordt. DE NORM vertelt ons dat kinderen gezond dienen te zijn als ze ter wereld komen en we sporen de afwijkende gevallen door middel van tripeltesten, nekplooimetingen en vruchtwaterpuncties vroegtijdig op, want een kindje met het syndroom van Down of een open ruggetje voldoet bepaalt niet aan DE NORM.
Wat naar mijn idee nog wel eens vergeten wordt, is dat elk kind anders is, dat er niet zoiets bestaat als het normale kind en dat het helemaal oké is als je kind afwijkt van DE NORM. En daarom zie ik er enigszins tegenop om naar Nederland te gaan. Want natuurlijk wijken onze kinderen af van de Nederlandse (cultuurbepaalde) norm. Onze kinderen zijn verre van normaal, ze zijn juist heel bijzonder :-). Hier in China gelden weer heel andere normen, kinderen zijn bijvoorbeeld al vóór hun eerste jaar zindelijk, maar slapen tot hun achtste jaar bij hun ouders in bed. Salomé wordt hier aangekeken omdat ze nog niet zindelijk is, terwijl in Nederland Jeugdzorg erbij geroepen wordt als een kind op z'n achtste nog bij z'n ouders in bed slaapt. Wat ik hiermee alleen maar wil zeggen is dat we moeten oppassen met snel oordelen, want de Nederlandse, cultuurbepaalde norm is niet de enige of perfecte norm. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
Het wordt tijd dat we kinderen laten zijn wie ze zijn en dat we ze niet voorschrijven wie ze moeten zijn. Dat geldt voor bestuurslieden, voor leerkrachten, maar ook voor ouders onder elkaar.
Zo, en hiermee rond ik mijn betoog af :-)
Tegelijkertijd ben ik er tijdens het lesgeven wél veel mee bezig hoe ik Juda en Zoë het beste klaar kan stomen voor groep 4 en groep 2. Zouden we niet Nederland in het vooruitzicht hebben, dan zou ik veel meer ontspannen les kunnen geven, dan zou ik ze onderwijzen wat IK op dit moment belangrijk vind voor hen om te leren. Maar nu ik weet dat ze straks in juni aan de norm voor eind groep 3 en eind groep 1 moeten voldoen, dan word ik een beetje nerveus. Niet wat betreft formele vakken zoals rekenen en taal, want daar heeft Juda niet zo'n problemen mee, maar meer wat betreft dingen die hier wat gecompliceerder liggen, zoals gym, maar ook de hele gang van zaken op een school en in een klas. Juda heeft dan wel de eerste helft van groep 1 in Nederland gedaan, maar dat is wel heel wat anders dan groep 4.
Onze kinderen moeten straks in Nederland weer voldoen aan DE NORM, iets waar we ons hier in Vrede Stad (gelukkig) geen zorgen over hoeven te maken. DE NORM schrijft precies voor hoe een kind zich dient te ontwikkelen en te gedragen. DE NORM vertelt ons ook hoe hard onze kinderen dienen te groeien en hoe zwaar ze moeten zijn. En er gaan meteen allerlei alarmbellen rinkelen als ons kind afwijkt van DE NORM. Als je kind misschien niet zo lang stil kan zitten als zijn/haar klasgenootjes, als hij/zij nog niet zindelijk is met 4 jaar, als hij/zij liever alleen speelt dan met andere kinderen, als hij/zij niet zo assertief is, als hij/zij nog geen kopvoeter kan tekenen halverwege groep 1, als je kind nog niet zonder zijwieltjes fietst als hij/zij 6 jaar is, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik schrok ervan toen ik laatst ergens las dat zelfs kinderen op de peuterspeelzaal nu al getoetst worden op hun vaardigheden. Er zullen vast goede redenen voor zijn, maar voor mij is dat echt een stap te ver.
Maar het begint denk ik al veel eerder, nog voordat een kind geboren wordt. DE NORM vertelt ons dat kinderen gezond dienen te zijn als ze ter wereld komen en we sporen de afwijkende gevallen door middel van tripeltesten, nekplooimetingen en vruchtwaterpuncties vroegtijdig op, want een kindje met het syndroom van Down of een open ruggetje voldoet bepaalt niet aan DE NORM.
Wat naar mijn idee nog wel eens vergeten wordt, is dat elk kind anders is, dat er niet zoiets bestaat als het normale kind en dat het helemaal oké is als je kind afwijkt van DE NORM. En daarom zie ik er enigszins tegenop om naar Nederland te gaan. Want natuurlijk wijken onze kinderen af van de Nederlandse (cultuurbepaalde) norm. Onze kinderen zijn verre van normaal, ze zijn juist heel bijzonder :-). Hier in China gelden weer heel andere normen, kinderen zijn bijvoorbeeld al vóór hun eerste jaar zindelijk, maar slapen tot hun achtste jaar bij hun ouders in bed. Salomé wordt hier aangekeken omdat ze nog niet zindelijk is, terwijl in Nederland Jeugdzorg erbij geroepen wordt als een kind op z'n achtste nog bij z'n ouders in bed slaapt. Wat ik hiermee alleen maar wil zeggen is dat we moeten oppassen met snel oordelen, want de Nederlandse, cultuurbepaalde norm is niet de enige of perfecte norm. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden.
Het wordt tijd dat we kinderen laten zijn wie ze zijn en dat we ze niet voorschrijven wie ze moeten zijn. Dat geldt voor bestuurslieden, voor leerkrachten, maar ook voor ouders onder elkaar.
Zo, en hiermee rond ik mijn betoog af :-)
maandag 17 maart 2014
Tijd voor weer wat foto's
Vanavond hebben we een afscheidsfeestje bij ons thuis gehad en aangezien het nu alweer elf uur is, dit keer alleen een korte fotoserie van de afgelopen tijd.
Leuk vermaak tijdens Chinees Nieuwjaar: vliegeren! In geen járen gedaan, maar eigenlijk is het best wel leuk.
Het is suikerrietseizoen en Zoë is er gek op.
Eerste zelfgemaakte pindakaas. Ja, het was echt zo makkelijk als men zei: pinda's in de blender en net zolang laten draaien tot je een smeuïge substantie krijgt. Daarna wel in de koelkast bewaren, want anders gaat het al na een paar dagen muf ruiken (weten we nu uit ervaring)
We moesten weer het land uit voor ons visum en we besloten één nachtje in Hong Kong te blijven en wel in deze nagebouwde ark van Noach op waar formaat.
Deze drie schoonheden namen we mee vanuit de grote stad. We hebben er anderhalve dag mee gesjouwd en er 1000 km mee afgelegd, maar het was de moeite meer dan waard!
Nog een eerste: gebraden kip uit de oven, volgepropt met knoflook, ui en citroen.
En dan nog: mijn eerste cheesecake. Helaas een beetje droog geworden, maar de smaak was prima.
Kipkluif: één van de weinige dingen die Salomé graag eet (samen met brood, mandarijnen en snoep). Ik denk dat ze in haar eentje zo een hele kip op zou kunnen.
Om de laatste schooldag met juf Anneke te 'vieren' gingen we met z'n allen melkthee drinken. Een enorm populaire lekkernij hier en een ware traktatie voor de kinderen. Zoals de jongeren in Nederland 's avonds graag op stap gaan voor een biertje, zo gaan de jongeren in Vredestad graag 's avonds samen melkthee drinken.
maandag 10 maart 2014
Carrière maken als moeder
Vandaag tijdens een gesprek kwamen we op het onderwerp taalstudie. In hoeverre is taalstudie nodig voor iemand die hier komt met als doel het lesgeven van onze kinderen? Ik betrok het op mezelf en zei dat als ik ergens zou wonen waar ik de taal niet sprak, hoe zou ik me dan thuis kunnen voelen?
Toch is dit realiteit bij een bevriend (Amerikaans) echtpaar. Hij kwam zes jaar geleden naar Azië om zijn droom na te jagen, zij ging met hem mee en stortte zich volledig op het huishouden en de kinderen, inclusief thuisscholing. Omdat haar man een voltijd baan heeft, heeft zij nooit de kans gehad om de taal te leren en spreekt dus vrijwel geen Chinees.
Ik zou het niet kunnen, denk ik. Ik zou niet als een eilandje kunnen functioneren in een vreemde cultuur en zo nu en dan naar het eilandje van een andere expat springen en daarna weer terug naar mijn eigen veilige eilandje. Hoe houd je zoiets jarenlang vol?
Maar de afgelopen week mocht ik proeven van hoe zo'n leven eruit zou zien. Anneke was een paar dagen in Hong Kong voor haar visum, dus ik mocht elke ochtend en elke middag met de kinderen aan de slag op school. Hoe zo'n dag er dan uitziet? Ontbijten, lesgeven, lunchen, lesgeven, boodschappen doen, koken, eten, kinderen naar bed brengen, afwassen en dan nog kijken of er iets belangrijks moet gebeuren voordat ik mijn bed induik. Geen tijd voor taalstudie, geen tijd om mensen te ontmoeten. En vanaf volgende week mag ik tot augustus weer vol aan de bak, want Anneke kreeg in Hong Kong helaas maar een visum van twee weken en is daardoor genoodzaakt om vervroegd naar huis terug te keren.
Nu moet je niet denken dat ik het lesgeven niet leuk vind. Ik vind het fantastisch om op die manier met onze oudste twee kinderen bezig te zijn. Maar tegelijkertijd knaagt er iets: daarvoor ben ik toch niet hier gekomen? Het zoeken naar deze balans is al een jarenlange worsteling van mij: ik wil een goede moeder zijn, ik wil dat mijn kinderen goed onderwijs krijgen, ik wil wil een goede vrouw en huisvrouw zijn. Tja, dan zit je dag wel vol, dat weet elke moeder van drie jonge kinderen die ze ook nog eens zelf les geeft. Waarom is het toch zo moeilijk voor mij om hier genoegen mee te nemen? Om niet óók nog van alles te willen betekenen voor de mensen hier?
Ik geef de 'maatschappij van tegenwoordig' de schuld. Opgroeiende kinderen/tieners worden tegenwoordig aangemoedigd om ambities en dromen te hebben, maar niemand vertelt ze erbij dat ze die ambities even op een laag pitje zullen moeten zetten als ze de verantwoordelijkheid voor een gezin krijgen. In de kleuterklas kon je op de vraag "Wat wil je later worden?" nog antwoorden "Moeder", maar ik denk niet dat onze decaan op de middelbare school dat een bevredigend antwoord had gevonden. Onze generatie is jarenlang aangepraat dat we een carrière moeten najagen en zo langzamerhand zijn we gaan denken dat onze opleiding en onze baan bepalen wie we zijn. Als je dan ineens thuis zit met je handen in de poep, snot, kwijl en tranen, dan is de connectie met die eerdere ambities en dromen ver te zoeken.
Hoewel ik nooit een succesvolle carrière heb geambieerd, kan ik zeggen dat mijn dromen niet bestonden uit het verschonen van luiers en het lesgeven van kinderen. En toch is dat op dit moment mijn 'roeping' en ik hoop en bid dat God me de genade zal geven om daarmee tevreden te zijn.
Toch is dit realiteit bij een bevriend (Amerikaans) echtpaar. Hij kwam zes jaar geleden naar Azië om zijn droom na te jagen, zij ging met hem mee en stortte zich volledig op het huishouden en de kinderen, inclusief thuisscholing. Omdat haar man een voltijd baan heeft, heeft zij nooit de kans gehad om de taal te leren en spreekt dus vrijwel geen Chinees.
Ik zou het niet kunnen, denk ik. Ik zou niet als een eilandje kunnen functioneren in een vreemde cultuur en zo nu en dan naar het eilandje van een andere expat springen en daarna weer terug naar mijn eigen veilige eilandje. Hoe houd je zoiets jarenlang vol?
Maar de afgelopen week mocht ik proeven van hoe zo'n leven eruit zou zien. Anneke was een paar dagen in Hong Kong voor haar visum, dus ik mocht elke ochtend en elke middag met de kinderen aan de slag op school. Hoe zo'n dag er dan uitziet? Ontbijten, lesgeven, lunchen, lesgeven, boodschappen doen, koken, eten, kinderen naar bed brengen, afwassen en dan nog kijken of er iets belangrijks moet gebeuren voordat ik mijn bed induik. Geen tijd voor taalstudie, geen tijd om mensen te ontmoeten. En vanaf volgende week mag ik tot augustus weer vol aan de bak, want Anneke kreeg in Hong Kong helaas maar een visum van twee weken en is daardoor genoodzaakt om vervroegd naar huis terug te keren.
Nu moet je niet denken dat ik het lesgeven niet leuk vind. Ik vind het fantastisch om op die manier met onze oudste twee kinderen bezig te zijn. Maar tegelijkertijd knaagt er iets: daarvoor ben ik toch niet hier gekomen? Het zoeken naar deze balans is al een jarenlange worsteling van mij: ik wil een goede moeder zijn, ik wil dat mijn kinderen goed onderwijs krijgen, ik wil wil een goede vrouw en huisvrouw zijn. Tja, dan zit je dag wel vol, dat weet elke moeder van drie jonge kinderen die ze ook nog eens zelf les geeft. Waarom is het toch zo moeilijk voor mij om hier genoegen mee te nemen? Om niet óók nog van alles te willen betekenen voor de mensen hier?
Ik geef de 'maatschappij van tegenwoordig' de schuld. Opgroeiende kinderen/tieners worden tegenwoordig aangemoedigd om ambities en dromen te hebben, maar niemand vertelt ze erbij dat ze die ambities even op een laag pitje zullen moeten zetten als ze de verantwoordelijkheid voor een gezin krijgen. In de kleuterklas kon je op de vraag "Wat wil je later worden?" nog antwoorden "Moeder", maar ik denk niet dat onze decaan op de middelbare school dat een bevredigend antwoord had gevonden. Onze generatie is jarenlang aangepraat dat we een carrière moeten najagen en zo langzamerhand zijn we gaan denken dat onze opleiding en onze baan bepalen wie we zijn. Als je dan ineens thuis zit met je handen in de poep, snot, kwijl en tranen, dan is de connectie met die eerdere ambities en dromen ver te zoeken.
Hoewel ik nooit een succesvolle carrière heb geambieerd, kan ik zeggen dat mijn dromen niet bestonden uit het verschonen van luiers en het lesgeven van kinderen. En toch is dat op dit moment mijn 'roeping' en ik hoop en bid dat God me de genade zal geven om daarmee tevreden te zijn.
maandag 3 maart 2014
Tjonge, wat een verschrikking: die aanslag op het treinstation in Lente Stad. We wonen er dan misschien niet meer, maar we hebben er wel 2,5 jaar gewoond en we hebben er nog heel veel vrienden. Niemand die we kennen was op dat moment op het station, maar zoiets doet natuurlijk wel iets met het gevoel van veiligheid in de stad en waarschijnlijk ook in het hele land. Zelf komen we net terug van opnieuw een tripje naar Hong Kong. We moesten sowieso tussen januari en juni één keer het land uit en aangezien Anneke voor haar visum het land uit moest, zijn we maar met haar meegereisd. Dus na 5 dagen continu gebruik te hebben gemaakt van het Chinese openbaar vervoer, realiseer je je dat het overal had kunnen gebeuren.
We besloten één nacht in Hong Kong te blijven, voordat we China weer ingingen. We reisden met de ferry naar een klein eilandje en toen we daar liepen, riep Juda ineens: "Kijk daar! De ark van Noach!"
Robin en ik heel enthousiast: "Wauw, wat goed gezien, Juda!"
Juda: "Kunnen we daar even gaan kijken?"
Wij: "Goed idee, doen we!"
En zo kwamen we terecht bij een immense ark van Noach en we brachten er zelfs één nacht door.
Uiteraard was dit al van tevoren door ons geboekt, maar het was zo leuk om Juda in de waan te laten dat hij het 'ontdekt' had.
Nog even eendoe-het-zelf-update:
- vorige week zelf pindakaas gemaakt. Inderdaad net zo simpel als men zei: pinda's in de blender, laten draaien en na een tijdje is het mooie smeuige pindakaas. Beetje zout erbij en klaar-is-Kees. Ik denk alleen wel dat we hem in de koelkast hadden kunnen bewaren, want hij ruikt nu al een beetje muf.
- de week ervoor ook leverpastei maar eens geprobeerd. Ik had gehoopt dat de leversmaak gemaskeerd zou worden door de eieren, kruiden en bouillon, maar echt lekker kon ik het niet noemen. En we hebben nu vier potjes! Wel erg goedkoop, want 250 gram kippenlever kostte slechts 25 Eurocent. Wat doet Unox dan anders dan ik doe? Ze verklappen het antwoord zelf op hun website: er zit maar 23% lever in! Daarnaast nog 15% varkensvlees en de andere 60% is 'rommel'. Ja, zo kan ik ook leverpastei maken die niet naar lever smaakt :-)
Overigens doe ik veel ideeën op via Pinterest. Omdat ik zelf zo enthousiast ben over Pinterest, wilde ik het ook eens bij mijn lezers introduceren, want ik heb het idee dat het nog niet zo bekend is in Nederland (maar ik kan er natuurlijk naast zitten).
Nu denk je misschien: wéér een sociaal netwerk! Nee, Pinterest is geen sociaal netwerk, het werkt niet met vrienden en je zet er geen persoonlijke dingen op.
Weet je nog dat je vroeger stukjes uit kranten of tijdschriften knipte en ze dan bewaarde? Recepten, interessante artikelen, weetjes, spreuken, mooie foto's.... Maar hoe moet dat nu, nu dat soort dingen allemaal online zijn? Uitscheuren gaat niet meer. Wat ik voorheen deed was: een bookmark van desbetreffende pagina aanmaken óf de info opslaan op mijn computer. Wat ik nu doe? Ik klik op het Pinterest-icoontje op de toolbar van mijn browser, Pinterest vraagt me op welke van mijn 30 prikborden het item geprikt moet worden en that's it. Ik pin van alles: ideeën voor school, spreuken, bijbelteksten, filmpjes, artikelen, informatie, recepten, tips, mooie foto's.
Daarnaast kun je prikborden volgen van dingen waarin je geïnteresseerd bent. Zo volg ik een aantal prikborden met citaten erop, maar ook heel veel mensen die in het onderwijs werken en veel leuke ideeën pinnen. Tenslotte kun je ook nog een aantal geheime prikborden (secret boards) aanmaken waarop je dingen pint die je wel graag wilt bewaren, maar die je liever voor jezelf houdt.
Pinterest is gewoon leuk, want het staat vol met dingen die je interesseren. Als je te druk bent geeft het ook niet, want omdat het geen sociaal netwerk is, heb je niet het idee dat je wat mist als je een paar dagen/weken niet kijkt. Aan iedereen die bezig is met onderwijs, kinderen, interieur, fotografie, koken, gezondheid, sporten of DIY kan ik het zeker aanraden!
We besloten één nacht in Hong Kong te blijven, voordat we China weer ingingen. We reisden met de ferry naar een klein eilandje en toen we daar liepen, riep Juda ineens: "Kijk daar! De ark van Noach!"
Robin en ik heel enthousiast: "Wauw, wat goed gezien, Juda!"
Juda: "Kunnen we daar even gaan kijken?"
Wij: "Goed idee, doen we!"
En zo kwamen we terecht bij een immense ark van Noach en we brachten er zelfs één nacht door.
Uiteraard was dit al van tevoren door ons geboekt, maar het was zo leuk om Juda in de waan te laten dat hij het 'ontdekt' had.
Nog even eendoe-het-zelf-update:
- vorige week zelf pindakaas gemaakt. Inderdaad net zo simpel als men zei: pinda's in de blender, laten draaien en na een tijdje is het mooie smeuige pindakaas. Beetje zout erbij en klaar-is-Kees. Ik denk alleen wel dat we hem in de koelkast hadden kunnen bewaren, want hij ruikt nu al een beetje muf.
- de week ervoor ook leverpastei maar eens geprobeerd. Ik had gehoopt dat de leversmaak gemaskeerd zou worden door de eieren, kruiden en bouillon, maar echt lekker kon ik het niet noemen. En we hebben nu vier potjes! Wel erg goedkoop, want 250 gram kippenlever kostte slechts 25 Eurocent. Wat doet Unox dan anders dan ik doe? Ze verklappen het antwoord zelf op hun website: er zit maar 23% lever in! Daarnaast nog 15% varkensvlees en de andere 60% is 'rommel'. Ja, zo kan ik ook leverpastei maken die niet naar lever smaakt :-)
Overigens doe ik veel ideeën op via Pinterest. Omdat ik zelf zo enthousiast ben over Pinterest, wilde ik het ook eens bij mijn lezers introduceren, want ik heb het idee dat het nog niet zo bekend is in Nederland (maar ik kan er natuurlijk naast zitten).
Nu denk je misschien: wéér een sociaal netwerk! Nee, Pinterest is geen sociaal netwerk, het werkt niet met vrienden en je zet er geen persoonlijke dingen op.
Weet je nog dat je vroeger stukjes uit kranten of tijdschriften knipte en ze dan bewaarde? Recepten, interessante artikelen, weetjes, spreuken, mooie foto's.... Maar hoe moet dat nu, nu dat soort dingen allemaal online zijn? Uitscheuren gaat niet meer. Wat ik voorheen deed was: een bookmark van desbetreffende pagina aanmaken óf de info opslaan op mijn computer. Wat ik nu doe? Ik klik op het Pinterest-icoontje op de toolbar van mijn browser, Pinterest vraagt me op welke van mijn 30 prikborden het item geprikt moet worden en that's it. Ik pin van alles: ideeën voor school, spreuken, bijbelteksten, filmpjes, artikelen, informatie, recepten, tips, mooie foto's.
Daarnaast kun je prikborden volgen van dingen waarin je geïnteresseerd bent. Zo volg ik een aantal prikborden met citaten erop, maar ook heel veel mensen die in het onderwijs werken en veel leuke ideeën pinnen. Tenslotte kun je ook nog een aantal geheime prikborden (secret boards) aanmaken waarop je dingen pint die je wel graag wilt bewaren, maar die je liever voor jezelf houdt.
Pinterest is gewoon leuk, want het staat vol met dingen die je interesseren. Als je te druk bent geeft het ook niet, want omdat het geen sociaal netwerk is, heb je niet het idee dat je wat mist als je een paar dagen/weken niet kijkt. Aan iedereen die bezig is met onderwijs, kinderen, interieur, fotografie, koken, gezondheid, sporten of DIY kan ik het zeker aanraden!
Abonneren op:
Posts (Atom)