Carrière maken als moeder

Vandaag tijdens een gesprek kwamen we op het onderwerp taalstudie. In hoeverre is taalstudie nodig voor iemand die hier komt met als doel het lesgeven van onze kinderen? Ik betrok het op mezelf en zei dat als ik ergens zou wonen waar ik de taal niet sprak, hoe zou ik me dan thuis kunnen voelen?

Toch is dit realiteit bij een bevriend (Amerikaans) echtpaar. Hij kwam zes jaar geleden naar Azië om zijn droom na te jagen, zij ging met hem mee en stortte zich volledig op het huishouden en de kinderen, inclusief thuisscholing. Omdat haar man een voltijd baan heeft, heeft zij nooit de kans gehad om de taal te leren en spreekt dus vrijwel geen Chinees.

Ik zou het niet kunnen, denk ik. Ik zou niet als een eilandje kunnen functioneren in een vreemde cultuur en zo nu en dan naar het eilandje van een andere expat springen en daarna weer terug naar mijn eigen veilige eilandje. Hoe houd je zoiets jarenlang vol?

Maar de afgelopen week mocht ik proeven van hoe zo'n leven eruit zou zien. Anneke was een paar dagen in Hong Kong voor haar visum, dus ik mocht elke ochtend en elke middag met de kinderen aan de slag op school. Hoe zo'n dag er dan uitziet? Ontbijten, lesgeven, lunchen, lesgeven, boodschappen doen, koken, eten, kinderen naar bed brengen, afwassen en dan nog kijken of er iets belangrijks moet gebeuren voordat ik mijn bed induik. Geen tijd voor taalstudie, geen tijd om mensen te ontmoeten.  En vanaf volgende week mag ik tot augustus weer vol aan de bak, want Anneke kreeg in Hong Kong helaas maar een visum van twee weken en is daardoor genoodzaakt om vervroegd naar huis terug te keren.

Nu moet je niet denken dat ik het lesgeven niet leuk vind. Ik vind het fantastisch om op die manier met onze oudste twee kinderen bezig te zijn. Maar tegelijkertijd knaagt er iets: daarvoor ben ik toch niet hier gekomen? Het zoeken naar deze balans is al een jarenlange worsteling van mij: ik wil een goede moeder zijn, ik wil dat mijn kinderen goed onderwijs krijgen, ik wil wil een goede vrouw en huisvrouw zijn. Tja, dan zit je dag wel vol, dat weet elke moeder van drie jonge kinderen die ze ook nog eens zelf les geeft. Waarom is het toch zo moeilijk voor mij om hier genoegen mee te nemen? Om niet óók nog van alles te willen betekenen voor de mensen hier?

Ik geef de 'maatschappij van tegenwoordig' de schuld. Opgroeiende kinderen/tieners worden tegenwoordig aangemoedigd om ambities en dromen te hebben, maar niemand vertelt ze erbij dat ze die ambities even op een laag pitje zullen moeten zetten als ze de verantwoordelijkheid voor een gezin krijgen. In de kleuterklas kon je op de vraag "Wat wil je later worden?" nog antwoorden "Moeder", maar ik denk niet dat onze decaan op de middelbare school dat een bevredigend antwoord had gevonden. Onze generatie is jarenlang aangepraat dat we een carrière moeten najagen en zo langzamerhand zijn we gaan denken dat onze opleiding en onze baan bepalen wie we zijn. Als je dan ineens thuis zit met je handen in de poep, snot, kwijl en tranen, dan is de connectie met die eerdere ambities en dromen ver te zoeken.

Hoewel ik nooit een succesvolle carrière heb geambieerd, kan ik zeggen dat mijn dromen niet bestonden uit het verschonen van luiers en het lesgeven van kinderen. En toch is dat op dit moment mijn 'roeping' en ik hoop en bid dat God me de genade zal geven om daarmee tevreden te zijn.