Als je het allemaal over zou kunnen doen

Zo nu en dan kijken we in het weekend een filmpje, zo ook gisteravond. Van een vriendin had ik de volgende filmtip gekregen: About Time. Het was inderdaad zeker de moeite waard (hoewel ze sommige scenes van mij wel wat anders hadden mogen invullen), maar ik zal hier niet teveel ingaan op de inhoud van de film, want eigenlijk moet je hem natuurlijk zelf kijken.

Na afloop vroeg Robin mij: "Welk moment in je leven zou jij wel over willen doen?" Pfff, goeie vraag. Als ik nog een keer voor de keus zou staan om een studie te kiezen, zou ik dan weer Taalwetenschap kiezen? Als ik nog een keer voor de keus zou staan om met Robin te trouwen of niet, zou ik het dan weer doen? Zou ik wéér naar Azië vertrekken, in de wetenschap dat het zó zwaar, maar ook zó mooi zou zijn?

Ten eerste moest ik gelukkig tot de conclusie komen dat ik eigenlijk best tevreden ben met mijn leven en dat ik er weinig aan zou willen veranderen. Of mijn leven dan altijd over rozen is gegaan? Nee, natuurlijk niet. Maar terugkijkend kan ik wel zien dat de moeilijke momenten mij gevormd hebben, dat er kostbare lessen zaten in de gevolgen van verkeerde beslissingen. Zou een leven zonder blunders, zonder verkeerde beslissingen, zonder teleurstellingen en pijn niet resulteren in een erg oppervlakkig persoon? Zoals goud door het vuur moet gaan om het puur te worden, zoals een diamant geslepen moet worden om te glinsteren, zoals een boom gesnoeid moet worden om beter te kunnen groeien, zo moet een mens waarschijnlijk ook moeilijke dingen meemaken om zich bepaalde levensvaardigheden aan te leren.

Maar goed, eerlijk is eerlijk, er zijn wel bepaalde dingen die ik anders had gedaan als ik van tevoren had geweten wat ik nu weet. Onder andere:
- nee, ik had niet opnieuw voor Taalwetenschap gekozen. Het was een leuke studie en ik had ontzettend leuke studiegenoten, maar voor de arbeidsmarkt is het volgens mij waardeloos, tenzij je het onderzoek in wilt. Ik ontdek steeds meer dat ik toch meer een praktisch persoon ben en dat het wetenschappelijk onderwijs dus sowieso misschien niet echt iets voor mij was.
- ik had die galblaas er veel eerder uit laten halen! Toch ongelooflijk dat ik twee jaar lang onnodig met een zak met stenen in mijn buik heb rondgelopen, terwijl ik het twee jaar geleden al bij mijn dokter heb aangekaart.
- ik had het leven van mijn ouders niet zo zuur moeten maken toen ik een tiener was. Nu ik zelf moeder ben weet ik: ouders doen ook maar hun best en zijn verre van perfect. O, hoe vaak ik de fout in ga met mijn kinderen en mijn excuses aan hen moet aanbieden! Hoe heb ik ooit perfectie kunnen eisen van mijn eigen ouders?

Anyway, de vraag ik meenam uit de film About Time was: zou mijn leven echt beter zijn als alles op rolletjes ging? Of is het juist de kunst van het leven om de waarde in te zien van zowel de toppen als de dalen? Het liefst zouden we een brug bouwen van de ene top naar de andere, maar: "bruggen zijn het werk van mensen, dalen zijn het werk van God."