Het oorspronkelijke plan was dat Juda en Zoë weer naar dezelfde basisschool in Harderwijk zouden gaan als waar Juda tijdens ons vorige verlof ook op had gezeten. 3 kilometer fietsen, maar dat was de dichtstbijzijnde. Een week voordat Juda en Zoë met school zouden beginnen kwam ik in de supermarkt echter de directeur van een andere basisschool tegen. Aangezien we hem en zijn vrouw uit de kerk kennen, raakten we aan de praat en toen we het hadden over de school waar Juda en Zoë naartoe zouden gaan, raadde hij me ten sterkste af om ze daarheen te laten gaan. Niet dat we dan zo nodig onze kinderen naar zijn school (in Ermelo) moesten sturen, maar volgens hem waren er ook in Harderwijk wel betere scholen. Diezelfde dag besloten Robin en ik om zijn advies op te volgen en we switchten naar De Klokbeker, in Ermelo, de school waar deze man directeur was.
In de weken die volgden twijfelde ik zo nu en dan aan onze keuze: omdat de school op bijna 6 km afstand lag, moesten we de kinderen noodgedwongen elke dag met de auto naar school brengen. Ook leek de afstand me niet echt uitnodigend voor klasgenootjes om te komen spelen.
Ondertussen waren onze spullen vanuit China in een container onderweg naar Nederland. We hadden verwacht dat dit drie maanden zou duren, maar na drie weken kregen we al een e-mail dat de container een week later in de haven van Rotterdam zou arriveren. Gelukkig hadden we een vriend die her en der verspreid door Putten nog wel wat bergruimte had, dus we mobiliseerden voor vrijdag 19 september een aantal sterke mannen om onze huisraad vanuit de container over te brengen naar de verschillende bergruimtes.
Donderdagavond 18 september om 23.00 uur gaat de telefoon. Het is iemand van de Hervormde Kerk die ons meedeelt dat we de leegstaande pastorie kunnen huren. Robin vraagt of hij direct de sleutel op kan komen halen en nog net voor middernacht komt Robin weer thuis met in zijn bezit de sleutel van ons nieuwe huis. De volgende morgen vroeg wijzigen we de lokatie waar de vrachtwagenchauffeur onze container moet brengen en lichten we de ‘sterkte mannen’ in dat ze naar Ermelo mogen komen in plaats van naar Putten. En zodoende kunnen we de volgende ochtend onze spullen een plekje geven in ons nieuwe huis, in plaats van in de opslag.
Als het telefoontje van de Hervormde Kerk twaalf uur later was gekomen, dan hadden onze spullen in de opslag gestaan in Putten in plaats van in ons nieuwe huis.
En dan terug naar de school van de kinderen. Ons nieuwe huis bevindt zich op 1,2 km afstand van de school waar Juda en Zoë nu naartoe gaan. 5 minuutjes fietsen dus. Toen we eind augustus van school switchten wisten we natuurlijk niet dat dit huis in het verschiet lag, maar Iemand Anders wist het wel en zorgde ervoor dat we net voor het begin van het schooljaar de juiste keus maakten.
dinsdag 7 oktober 2014
dinsdag 16 september 2014
Geloofsavontuur
Toen we acht jaar geleden stopten met werken en van giften gingen leven, dachten we dat we het echte geloofsavontuur begonnen waren. Anderhalf jaar later werden we uitgezonden door een organisatie die zich kenmerkt door geloofszending, wat wil zeggen dat de werkers geloven dat God zal voorzien in hun noden. In de praktijk kwam het er echter op neer dat, zodra je groen licht had om naar het veld te vertrekken, de organisatie ervoor zou zorgen dat je op het veld voldoende had om van te leven. Mochten er echt onvoldoende giften binnenkomen, dan moest je natuurlijk wel terugkeren naar je thuisland om aan je achterban te werken. Voor ons is het gelukkig nooit zover gekomen: God heeft het altijd voldoende mensen op hun hart gelegd om ons financieel te ondersteunen.
Nu zou je denken: met onze terugkeer is ook het geloofsavontuur voorbij. Wisten wij veel dat het échte geloofsavontuur nu pas zou beginnen! De giften stoppen straks, we zijn tenslotte geen zendelingen meer. We komen niet in aanmerking voor bijstand, omdat we een paar jaar geleden dachten dat het een slimme zet was om ons pensioengeld op een spaarrekening te storten in plaats van te beleggen. Te veel spaargeld dus.
Mensen om ons heen herinneren ons er ondertussen aan dat door de crisis banen niet voor het oprapen liggen. Een 'tussenpauze' van 8 jaar zal dan vast niet helpen.
Dom genoeg hebben we ons in het verleden nooit ingeschreven voor sociale huur, waarvoor een wachtlijst van 6 jaar geldt, dus een sociale huurwoning zit er niet in voor ons. Nee, je krijgt geen urgentie als je terugkeert uit het buitenland. Wel als je gaat scheiden overigens, dus dat hebben we gekscherend wel als noodoplossing laten vallen :-) Zelfs voor huurwoningen in de vrije sector geldt dat de huurder een vast inkomen moet hebben dat ook nog eens minimaal 4 keer zoveel moet zijn als de huurprijs. Als je zóveel verdient, waarom zou je dan überhaupt nog huren?!
Eerlijk is eerlijk: menselijk gezien lijkt de situatie redelijk uitzichtloos en af en toe zakt ons de moed in de schoenen. Maar dan worden we weer herinnerd aan de woorden van Jezus in Matteüs 6, waarin Hij zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken over de dag van morgen, want God weet wat we nodig hebben (zie hieronder als je het hele gedeelte wilt lezen).
En dus ben ik aan een nieuw soort 'geestelijke oefening' begonnen. Telkens wanneer ik nadenk over de toekomst en even niet meer weet hoe we hieruit gaan komen, stel ik mezelf de vraag: Tanja, heb je VANDAAG een dak boven je hoofd? Heb je VANDAAG voldoende voedsel om te eten en voldoende kleding om aan te trekken? Ja? Nou, KAPPEN DAN MET ZORGEN MAKEN!
(Dit stukje zat al langer in mijn hoofd om te schrijven, dus ik heb het toch maar 'op papier' gezet zoals het al een tijdje in mijn hoofd zat. Het geval wil echter dat Robin afgelopen vrijdag al zijn eerste sollicitatiegesprek heeft gehad in Ermelo en dat hij er morgen eentje heeft in Barneveld, beiden voor functies als leraar Engels. De situatie lijkt al wat minder uitzichtloos!)
Matteus 6:25-34:
Maak je geen zorgen over jezelf en over wat je zult eten of drinken, noch over je lichaam en over wat je zult aantrekken. Is het leven niet meer dan voedsel en het lichaam niet meer dan kleding? Kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en oogsten niet en vullen geen voorraadschuren, het is jullie hemelse Vader die ze voedt. Zijn jullie niet meer waard dan zij? Wie van jullie kan door zich zorgen te maken ook maar één el aan zijn levensduur toevoegen? En wat maken jullie je zorgen over kleding? Kijk eens naar de lelies, kijk hoe ze groeien in het veld. Ze werken niet en weven niet. Ik zeg jullie: zelfs Salomo ging in al zijn luister niet gekleed als een van hen. Als God het groen dat vandaag nog op het veld staat en morgen in de oven gegooid wordt al met zo veel zorg kleedt, met hoeveel meer zorg zal hij jullie dan niet kleden, kleingelovigen? Vraag je dus niet bezorgd af: “Wat zullen we eten?” of: “Wat zullen we drinken?” of: “Waarmee zullen we ons kleden?” – dat zijn allemaal dingen die de heidenen najagen. Jullie hemelse Vader weet wel dat jullie dat alles nodig hebben. Zoek liever eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden. Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.
Nu zou je denken: met onze terugkeer is ook het geloofsavontuur voorbij. Wisten wij veel dat het échte geloofsavontuur nu pas zou beginnen! De giften stoppen straks, we zijn tenslotte geen zendelingen meer. We komen niet in aanmerking voor bijstand, omdat we een paar jaar geleden dachten dat het een slimme zet was om ons pensioengeld op een spaarrekening te storten in plaats van te beleggen. Te veel spaargeld dus.
Mensen om ons heen herinneren ons er ondertussen aan dat door de crisis banen niet voor het oprapen liggen. Een 'tussenpauze' van 8 jaar zal dan vast niet helpen.
Dom genoeg hebben we ons in het verleden nooit ingeschreven voor sociale huur, waarvoor een wachtlijst van 6 jaar geldt, dus een sociale huurwoning zit er niet in voor ons. Nee, je krijgt geen urgentie als je terugkeert uit het buitenland. Wel als je gaat scheiden overigens, dus dat hebben we gekscherend wel als noodoplossing laten vallen :-) Zelfs voor huurwoningen in de vrije sector geldt dat de huurder een vast inkomen moet hebben dat ook nog eens minimaal 4 keer zoveel moet zijn als de huurprijs. Als je zóveel verdient, waarom zou je dan überhaupt nog huren?!
Eerlijk is eerlijk: menselijk gezien lijkt de situatie redelijk uitzichtloos en af en toe zakt ons de moed in de schoenen. Maar dan worden we weer herinnerd aan de woorden van Jezus in Matteüs 6, waarin Hij zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken over de dag van morgen, want God weet wat we nodig hebben (zie hieronder als je het hele gedeelte wilt lezen).
En dus ben ik aan een nieuw soort 'geestelijke oefening' begonnen. Telkens wanneer ik nadenk over de toekomst en even niet meer weet hoe we hieruit gaan komen, stel ik mezelf de vraag: Tanja, heb je VANDAAG een dak boven je hoofd? Heb je VANDAAG voldoende voedsel om te eten en voldoende kleding om aan te trekken? Ja? Nou, KAPPEN DAN MET ZORGEN MAKEN!
(Dit stukje zat al langer in mijn hoofd om te schrijven, dus ik heb het toch maar 'op papier' gezet zoals het al een tijdje in mijn hoofd zat. Het geval wil echter dat Robin afgelopen vrijdag al zijn eerste sollicitatiegesprek heeft gehad in Ermelo en dat hij er morgen eentje heeft in Barneveld, beiden voor functies als leraar Engels. De situatie lijkt al wat minder uitzichtloos!)
Matteus 6:25-34:
Maak je geen zorgen over jezelf en over wat je zult eten of drinken, noch over je lichaam en over wat je zult aantrekken. Is het leven niet meer dan voedsel en het lichaam niet meer dan kleding? Kijk naar de vogels in de lucht: ze zaaien niet en oogsten niet en vullen geen voorraadschuren, het is jullie hemelse Vader die ze voedt. Zijn jullie niet meer waard dan zij? Wie van jullie kan door zich zorgen te maken ook maar één el aan zijn levensduur toevoegen? En wat maken jullie je zorgen over kleding? Kijk eens naar de lelies, kijk hoe ze groeien in het veld. Ze werken niet en weven niet. Ik zeg jullie: zelfs Salomo ging in al zijn luister niet gekleed als een van hen. Als God het groen dat vandaag nog op het veld staat en morgen in de oven gegooid wordt al met zo veel zorg kleedt, met hoeveel meer zorg zal hij jullie dan niet kleden, kleingelovigen? Vraag je dus niet bezorgd af: “Wat zullen we eten?” of: “Wat zullen we drinken?” of: “Waarmee zullen we ons kleden?” – dat zijn allemaal dingen die de heidenen najagen. Jullie hemelse Vader weet wel dat jullie dat alles nodig hebben. Zoek liever eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven worden. Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.
dinsdag 9 september 2014
Even wennen
De stilte op mijn blog is dit keer niet te wijten aan een gebrek aan inspiratie, maar meer aan een gebrek aan energie. Ik weet niet of het komt door culture shock of door de zwangerschap of door een combinatie van beiden, maar wanneer 's avonds de kinderen op bed liggen kun je mij ook opdweilen.
Het is wel even wennen voor me, terug zijn in Nederland. Elke dag zijn er weer situaties die ik voor het eerst meemaak en plekken waar ik voor het eerst kom. Elke dag zijn er weer nieuwe dingen te leren: hoe werkt dit? Wat wordt er hier van me verwacht? Wat voor regels gelden hier? Dit soort vragen spelen in het verkeer, op school, in winkels, in het ziekenhuis, in de kerk. Misschien ben ik daardoor wel zo moe.
Daarnaast is het ook min of meer nieuw voor me om huismoeder te zijn. In China hadden we een househelper die hielp met schoonmaken, wassen, strijken, koken en ook vooral met de zorg voor de kinderen (met name Salomé). Daardoor had ik tijd om me bezig te houden met thuisscholing, taalstudie of lokale contacten. Op dit moment ben ik nog bezig met het uitzoeken hoe ik mijn tijd ga invullen. Huishouden, boodschappen, kinderen wegbrengen en ophalen, ontspanning: ineens moet ik een nieuwe invulling van mijn dagen gaan bepalen. Ook het zoeken naar een nieuwe routine kost (mentale) energie!
Tenslotte ben ik er in mijn hoofd ook veel mee bezig hoe de kinderen deze tijd ervaren. Salomé voor het eerst naar de peuterspeelzaal, Zoë voor het eerst naar school (groep 2) en Juda voor het eerst serieus aan de slag op een Nederlandse school. Juda had tijdens ons vorige verlof wel de eerste helft van groep 1 meegemaakt, maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal dan groep 4. Hoewel we met de thuisscholing in China alles deden wat we volgens het Nederlandse curriculum moesten doen, was ik redelijk vrij in de manier waarop we door de lesstof heen gingen. Als Juda een rustige omgeving nodig had om goed te kunnen werken, dan gaf ik hem die. Als hij halverwege een taak even zijn benen wilde strekken, dan gaf ik hem die vrijheid. Als hij een opdracht te lang vond, dan liet ik hem 's ochtends de helft doen en 's middags de andere helft. Met andere woorden: ik probeerde te zorgen voor een leeromgeving waardoor hij optimaal tot zijn recht kwam. Hier in Nederland is het andersom: niemand die de leeromgeving aanpast opdat Juda goed functioneert, maar Juda heeft zich aan te passen aan hoe de juf en de klas functioneren. Je zult begrijpen dat dat niet makkelijk is voor Juda en hij klaagt dan ook dat hij het veel te luidruchtig vindt in de klas. Hopen voor hem dat het snel went!
Zoë heeft het erg naar haar zin in groep 2. Natuurlijk is het sowieso veel makkelijker om in te stromen in groep 2 dan in groep 4, maar daarnaast staat Zoë ook meer open voor nieuwe ervaringen en onbekende mensen. Zoë is niet zo'n denker en piekeraar, maar laat alles gewoon over zich heenkomen.
Nu ik fulltime huismoeder ben, breng ik ineens veel meer tijd met Salomé door. Pas nu realiseer ik me dat ik de afgelopen jaren maar weinig tijd voor haar heb gehad. En dus geniet ik extra van haar praatjes, grapjes, spelletjes, van haar lach, haar eigenwijsheid en haar knuffels. En tegelijkertijd geniet zij zichtbaar van de onverdeelde aandacht die zij ineens van papa en mama krijgt. Dat is natuurlijk nieuw voor haar en misschien had ze dat wel heel hard nodig.
Dus als je me de komende tijd tegen het lijf loopt en eigenlijk wilde vragen: "Al een beetje geland?" (dat vraagt namelijk 90% van de mensen die ik spreek), dan heb je hierboven het antwoord. Misschien is het een idee om nu alvast na te denken over een alternatieve vraag :-)
Het is wel even wennen voor me, terug zijn in Nederland. Elke dag zijn er weer situaties die ik voor het eerst meemaak en plekken waar ik voor het eerst kom. Elke dag zijn er weer nieuwe dingen te leren: hoe werkt dit? Wat wordt er hier van me verwacht? Wat voor regels gelden hier? Dit soort vragen spelen in het verkeer, op school, in winkels, in het ziekenhuis, in de kerk. Misschien ben ik daardoor wel zo moe.
Daarnaast is het ook min of meer nieuw voor me om huismoeder te zijn. In China hadden we een househelper die hielp met schoonmaken, wassen, strijken, koken en ook vooral met de zorg voor de kinderen (met name Salomé). Daardoor had ik tijd om me bezig te houden met thuisscholing, taalstudie of lokale contacten. Op dit moment ben ik nog bezig met het uitzoeken hoe ik mijn tijd ga invullen. Huishouden, boodschappen, kinderen wegbrengen en ophalen, ontspanning: ineens moet ik een nieuwe invulling van mijn dagen gaan bepalen. Ook het zoeken naar een nieuwe routine kost (mentale) energie!
Tenslotte ben ik er in mijn hoofd ook veel mee bezig hoe de kinderen deze tijd ervaren. Salomé voor het eerst naar de peuterspeelzaal, Zoë voor het eerst naar school (groep 2) en Juda voor het eerst serieus aan de slag op een Nederlandse school. Juda had tijdens ons vorige verlof wel de eerste helft van groep 1 meegemaakt, maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal dan groep 4. Hoewel we met de thuisscholing in China alles deden wat we volgens het Nederlandse curriculum moesten doen, was ik redelijk vrij in de manier waarop we door de lesstof heen gingen. Als Juda een rustige omgeving nodig had om goed te kunnen werken, dan gaf ik hem die. Als hij halverwege een taak even zijn benen wilde strekken, dan gaf ik hem die vrijheid. Als hij een opdracht te lang vond, dan liet ik hem 's ochtends de helft doen en 's middags de andere helft. Met andere woorden: ik probeerde te zorgen voor een leeromgeving waardoor hij optimaal tot zijn recht kwam. Hier in Nederland is het andersom: niemand die de leeromgeving aanpast opdat Juda goed functioneert, maar Juda heeft zich aan te passen aan hoe de juf en de klas functioneren. Je zult begrijpen dat dat niet makkelijk is voor Juda en hij klaagt dan ook dat hij het veel te luidruchtig vindt in de klas. Hopen voor hem dat het snel went!
Zoë heeft het erg naar haar zin in groep 2. Natuurlijk is het sowieso veel makkelijker om in te stromen in groep 2 dan in groep 4, maar daarnaast staat Zoë ook meer open voor nieuwe ervaringen en onbekende mensen. Zoë is niet zo'n denker en piekeraar, maar laat alles gewoon over zich heenkomen.
Nu ik fulltime huismoeder ben, breng ik ineens veel meer tijd met Salomé door. Pas nu realiseer ik me dat ik de afgelopen jaren maar weinig tijd voor haar heb gehad. En dus geniet ik extra van haar praatjes, grapjes, spelletjes, van haar lach, haar eigenwijsheid en haar knuffels. En tegelijkertijd geniet zij zichtbaar van de onverdeelde aandacht die zij ineens van papa en mama krijgt. Dat is natuurlijk nieuw voor haar en misschien had ze dat wel heel hard nodig.
Dus als je me de komende tijd tegen het lijf loopt en eigenlijk wilde vragen: "Al een beetje geland?" (dat vraagt namelijk 90% van de mensen die ik spreek), dan heb je hierboven het antwoord. Misschien is het een idee om nu alvast na te denken over een alternatieve vraag :-)
donderdag 28 augustus 2014
Lekker weg, 20-weken-echo en foto's
Wat is het toch een luxe om opa en oma 'in de buurt' te hebben! Robin en ik zijn lekker twee nachtjes naar Den Haag/Scheveningen geweest (een cadeautje van Robins ouders), terwijl de kinderen bij opa en oma logeerden, wat voor hen natuurlijk ook een hele belevenis was. Morgen één dagje thuis en dan vrijdag weer op pad voor een familieweekend. Een drukke week net voordat Juda en Zoë met school beginnen!
Verder vorige week voor het eerst een 20-weken-echo gehad. Tijdens eerdere zwangerschappen was ik steeds in het buitenland rond de 20 weken. Gelukkig zag alles er goed uit, wat uiteraard geen garantie biedt, maar toch is het een geruststellend idee.
Ik heb al een aantal keer de vraag gehad of ik nu ook doorga met bloggen. Tja, hoe interessant is mijn leven nu nog? Nu ben ik gewoon een huismoeder in Nederland met drie kleine kinderen. Daarvan zijn er misschien nog wel een miljoen. Dus nee, ik zal waarschijnlijk niet doorgaan met mijn wekelijkse stukjes, tenzij ik iets heel interessants te melden heb.
En dan tenslotte nog wat foto's van de laatste weken in China (niet op chronologische volgorde):
Verder vorige week voor het eerst een 20-weken-echo gehad. Tijdens eerdere zwangerschappen was ik steeds in het buitenland rond de 20 weken. Gelukkig zag alles er goed uit, wat uiteraard geen garantie biedt, maar toch is het een geruststellend idee.
Ik heb al een aantal keer de vraag gehad of ik nu ook doorga met bloggen. Tja, hoe interessant is mijn leven nu nog? Nu ben ik gewoon een huismoeder in Nederland met drie kleine kinderen. Daarvan zijn er misschien nog wel een miljoen. Dus nee, ik zal waarschijnlijk niet doorgaan met mijn wekelijkse stukjes, tenzij ik iets heel interessants te melden heb.
En dan tenslotte nog wat foto's van de laatste weken in China (niet op chronologische volgorde):
Spelletjes doen met Chinese vriendinnen
Voor het eerst: koekhappen!
Dat kippenhok had Robin op het balkon in elkaar gezet, maar nu moest het er toch in z'n geheel vanaf en het paste niet door de deur. Dan maar zo.
Afscheid nemen van haar vriendinnen in Vrede Stad viel vooral Zoë erg zwaar. Het eerste deel van de busreis was ze ontroostbaar.
Voor het laatst door 'onze' stad rijden. Gek hoor.
Barbecuën tijdens de cultural exchange
De laatste week verbleven we in het appartement van vrienden. Zo verhuisden we onze vijf koffers van de ene naar de andere wijk (de fiets ging een paar keer 'steigeren')
Vlak voor ons vertrek werd er een nieuw restaurant geopend: Koreaanse barbecue, oftewel: gourmetten. In de laatste week hebben we er twee keer gegeten.
Een woonkamer vol met dozen, klaar om in de vrachtwagen geladen te worden
Het was veel, maar het ging gelukkig vrij vlot. Binnen drie uurtjes zat alles erin.
Als afscheidsuitje nog een laatste keer naar de watervallen. Naast Deborah gingen ook onze helper Hanna en haar dochtertje mee.
Degene die we het meest missen, in allerlei opzichten: Hanna, de 'tweede moeder' van Salomé
Op de ochtend van vertrek had zich een hele groep vrienden op het busstation verzameld. Hardverwarmend en hartverscheurend...
Onze kinderen met hun beste vriendinnen Lauren en Mia. Erg sneu voor Lauren en Mia, die nu niemand meer hebben om mee te spelen.
Op de avond voor onze verhuizing naar het appartement van vrienden nog een laatste keer barbecuën op ons balkon.
Omdat de vrachtwagen onze wijk niet in mocht, moesten al onze spullen met kleine karretjes naar de vrachtwagen gebracht worden.
dinsdag 19 augustus 2014
De reis en eerste dagen in Nederland
Zoals verwacht was de terugreis naar Nederland lang en vermoeiend. Geen verrassingen in dat opzicht. Op dinsdag namen we eerst de bus vanaf het busstation in Vrede Stad, waar we uitgezwaaid werden door een hele groep lieve vrienden. Na de busreis van 5,5 uur stapten we 's avonds om 7 uur in de nachtbus, die ons naar de grens met Hong Kong bracht. Toen kwam het moeilijkste stuk: de grens over, wat betekent een paar honderd meter sjouwen (trap op, trap af) met 6 zware koffers en 6 stuks handbagage. Gelukkig was Robin goed voorbereid en had hij een stuk touw gekocht waarmee hij twee enorme weekendtassen aan twee koffers vastbond. En opnieuw moet ik zeggen: ik weet niet wat we zonder Deborahs hulp hadden gemoeten.
Vraag niet hoe, maar het is gelukt en om de reis een beetje te breken hadden we in Hong Kong een hotelletje voor één nacht geboekt. In de stromende regen heb ik die middag en avond Deborah een snelle tour door Hong Kong gegeven en hebben we onze laatste inkopen gedaan, voordat we op woensdag ons naar het vliegveld begaven voor de 12-uur lange vlucht naar Amsterdam.
Normaal gesproken proberen we de dagelijkse 'schermtijd' voor onze kinderen te beperken, maar soms zijn we bereid om uitzonderingen te maken, bijvoorbeeld tijdens een vliegreis van 12 uur. Voor de ogen van de kinderen draaiden zich allerlei leuke Disney-films af en ondertussen maakten we zelf ook van de gelegenheid gebruik om van wat entertainment te genieten. Deborah had zich ontfermd over de twee meiden, Robin en ik hoefden ons alleen te bekommeren om Juda. Makkie dus.
Op Schiphol wachtte ons een warm onthaal door vrienden en familie en in Ermelo aangekomen konden we vrijwel meteen ons bed induiken, waar we ook wel aan toe waren, want volgens Chinese tijd was het intussen vier uur 's nachts.
Nederland went snel en voordat nieuwe, vreemde dingen me niet meer opvallen, noem ik ze maar meteen:
Vraag niet hoe, maar het is gelukt en om de reis een beetje te breken hadden we in Hong Kong een hotelletje voor één nacht geboekt. In de stromende regen heb ik die middag en avond Deborah een snelle tour door Hong Kong gegeven en hebben we onze laatste inkopen gedaan, voordat we op woensdag ons naar het vliegveld begaven voor de 12-uur lange vlucht naar Amsterdam.
Normaal gesproken proberen we de dagelijkse 'schermtijd' voor onze kinderen te beperken, maar soms zijn we bereid om uitzonderingen te maken, bijvoorbeeld tijdens een vliegreis van 12 uur. Voor de ogen van de kinderen draaiden zich allerlei leuke Disney-films af en ondertussen maakten we zelf ook van de gelegenheid gebruik om van wat entertainment te genieten. Deborah had zich ontfermd over de twee meiden, Robin en ik hoefden ons alleen te bekommeren om Juda. Makkie dus.
Op Schiphol wachtte ons een warm onthaal door vrienden en familie en in Ermelo aangekomen konden we vrijwel meteen ons bed induiken, waar we ook wel aan toe waren, want volgens Chinese tijd was het intussen vier uur 's nachts.
Nederland went snel en voordat nieuwe, vreemde dingen me niet meer opvallen, noem ik ze maar meteen:
- wat is het koud! Natuurlijk wist ik dat het kwik 's zomers maar zelden boven de 30 graden uitkomt, maar dit slaat toch wel werkelijk alles. Gisteren en vandaag een graad of 15. Robin en ik hadden de neiging om de verwarming aan te zetten in ons huisje.
- niet meer na hoeven denken over twee soorten water: drinkwater en kraanwater. In Azië ben je de hele dag door bezig met dit onderscheid en vooral bij het koken maakte ik steeds weer de afweging: gebruik ik drinkwater of kraanwater. En zo'n gek idee dat we ons hier met drinkwater douchen of dat er hele zwembaden gevuld zijn met drinkwater. Ondenkbaar in China!
- ik kan op mijn computer en telefoon gewoon zomaar Facebook, Blogger en Google openen. In Azië moet je daarvoor eerst een beveiligde netwerkverbinding instellen, wat best omslachtig is en niet eens altijd lukt. Nadeel is wel dat ik makkelijker tussendoor even snel mijn Facebook check, terwijl ik dat voorheen maar één keer per dag deed.
- Wat kun je hier veel op je brood doen! We waren gewend aan pindakaas, jam, honing en kaas, maar nu hebben we bij het ontbijt en de lunch een tafel vol lekkernijen staan. En dan is er nog ontbijtkoek, beschuit en knackerbrot. Zoals jullie begrijpen vermijd ik voorlopig even de weegschaal :-)
- en dan boodschappen doen bij de supermarkt. Het begon al buiten, waar ik een karretje wilde pakken. Oja, daar moet een muntje in, in China heb ik dat nog nooit gezien. Nou ja, dan maar zonder, want ik had geen muntje. Terwijl mijn weg probeer te zoeken in de gangpaden, realiseer ik me dat ik niet alleen voor die avond (zaterdagavond) boodschappen moet doen, maar ook voor zondag. Ik schaam me ervoor het te zeggen, want ik ben een absolute voorstander van de zondagsrust, maar in China hoef je wat boodschappen betreft gewoon nooit een dag vooruit te denken. Winkels zijn er 7 dagen per week, tot elf uur 's avonds open. Toch maar knap lastig dat de winkels hier 's avonds niet open zijn, of niet op maandagmorgen of zaterdagmiddag. Dan moet je ineens gaan plannen, iets wat ik min of meer afgeleerd heb. In China leef je met de dag.
- Tenslotte kwam ik bij de kassa. Wat?! Een rij?! Ik ben gewend dat er in de supermarkt zomaar 10 kassa's open zijn, waarachter jonge meiden zich staan te vervelen en staan te wachten op klanten. Volgens mij hebben Chinese supermarkten nooit een personeelstekort.
- Ik ben aan de beurt. Man, wat doet die jongen dat snel! Mijn inpak-tempo kan zijn scan-tempo nauwelijks bijhouden. Ik voel me helemaal opgejaagd. Vanwaar die haast?
- En dan weet ik natuurlijk niet hoe die pinpas in dat apparaatje moet. Ik gok: door de zijkant swipen maar. De jongen achter de kassa grinnikt en je hoort hem denken: waar heb jij de afgelopen jaren uitgehangen? Ongemakkelijk lach ik en zeg: "Ja sorry hoor, ik ben een paar jaar weggeweest."
maandag 11 augustus 2014
Week voor vertrek
Sorry lezers, vorige week een weekje overgeslagen wat betreft bloggen. Het was echt *piep*druk. Het regelen van een container om onze spullen naar Nederland te brengen lukte niet zo, maar volgens onze eigen planning zou deze op vrijdag de 8e bij ons voor de deur staan. Op maandag kregen we te horen dat ze eerst een goederenlijst nodig hadden voordat de haven in Shenzhen de vracht goed kon keuren. Dus als een gek aan het inpakken geslagen, want we moesten dus zo snel mogelijk weten hoeveel dozen er in de container moesten (en als je probeert te schatten: het zijn er toch altijd meer dan je denkt). Twee hele dagen doorgebikkeld, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Uiteindelijk dinsdagavond de lijst naar de vervoerder gemaild. Krijgen we op woensdagmiddag te horen dat de haven de vracht niet accepteert. Dat vonden we, op z'n zachtst gezegd, niet zo leuk. Gelukkig werd er een alternatief gevonden en konden onze spullen wel via de haven van Guangzhou vervoerd worden. Een kleine vrachtwagen was op zo'n korte termijn niet beschikbaar, dus werden onze spullen op vrijdagmorgen in een enorme vrachtwagen geladen. Pfff.... dat luchtte op zeg!
Aan het begin van de week waren we al naar een ander appartement (van vrienden op verlof) verhuisd, met vijf koffers met daarin alles wat we in het vliegtuig mee wilden nemen, dus na vrijdagochtend was het eigenlijk alleen nog een kwestie van onze twee appartementen opruimen en schoonmaken. Het weekend was dus iets minder stressvol.
Deze dagen hadden we niet overleefd zonder Deborah en Hanna. Deborah is iemand uit Nederland van wie we eind juni hoorden dat ze wel graag voor een maandje wilde komen. Twee weken later stond ze op de stoep... Wat heeft ze ons veel werk uit handen genomen door elke dag de kinderen op sleeptouw te nemen! Hanna is onze hulp in de huishouding en zij heeft de afgelopen week afwisselend op de kinderen gepast of meegeholpen met inpakken, sjouwen, opruimen en schoonmaken. Twee engelen recht uit de hemel!
Qua afscheid nemen viel de drukte wel mee, want we hadden twee afscheidsfeestjes. Zaterdag hadden de buitenlanders een bijeenkomst voor ons georganiseerd en vanavond hadden we zelf een feest georganiseerd voor lokale vrienden. Niet al te veel tijd aan kwijt dus, maar wel goed.
En dan vraagt iedereen nog: 'Hoe gaat het met de zwangerschap?" Ik kan alleen maar antwoorden: "Ik weet het niet, ik hoop maar dat het goed gaat." Vóór deze zwangerschap dacht ik dat ik het emotioneel allemaal goed aankon, dat ik de misgelopen zwangerschap van vier jaar geleden goed verwerkt had, maar nu de hormonen door mijn lichaam gieren merk ik dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik denk: "Het gaat weer mis." Natuurlijk zou het verschrikkelijk zijn als het weer mis ging, maar wat me op dit moment het ergste lijkt is als het híer mis zou gaan. Dat kan ik er nu echt even niet bij hebben. Dus ik tel de dagen af dat we in Nederland arriveren en ik toegang heb tot normale zorg. Nog drie nachtjes slapen!
Hopelijk tot snel allemaal!
Aan het begin van de week waren we al naar een ander appartement (van vrienden op verlof) verhuisd, met vijf koffers met daarin alles wat we in het vliegtuig mee wilden nemen, dus na vrijdagochtend was het eigenlijk alleen nog een kwestie van onze twee appartementen opruimen en schoonmaken. Het weekend was dus iets minder stressvol.
Deze dagen hadden we niet overleefd zonder Deborah en Hanna. Deborah is iemand uit Nederland van wie we eind juni hoorden dat ze wel graag voor een maandje wilde komen. Twee weken later stond ze op de stoep... Wat heeft ze ons veel werk uit handen genomen door elke dag de kinderen op sleeptouw te nemen! Hanna is onze hulp in de huishouding en zij heeft de afgelopen week afwisselend op de kinderen gepast of meegeholpen met inpakken, sjouwen, opruimen en schoonmaken. Twee engelen recht uit de hemel!
Qua afscheid nemen viel de drukte wel mee, want we hadden twee afscheidsfeestjes. Zaterdag hadden de buitenlanders een bijeenkomst voor ons georganiseerd en vanavond hadden we zelf een feest georganiseerd voor lokale vrienden. Niet al te veel tijd aan kwijt dus, maar wel goed.
En dan vraagt iedereen nog: 'Hoe gaat het met de zwangerschap?" Ik kan alleen maar antwoorden: "Ik weet het niet, ik hoop maar dat het goed gaat." Vóór deze zwangerschap dacht ik dat ik het emotioneel allemaal goed aankon, dat ik de misgelopen zwangerschap van vier jaar geleden goed verwerkt had, maar nu de hormonen door mijn lichaam gieren merk ik dat er geen dag voorbij gaat zonder dat ik denk: "Het gaat weer mis." Natuurlijk zou het verschrikkelijk zijn als het weer mis ging, maar wat me op dit moment het ergste lijkt is als het híer mis zou gaan. Dat kan ik er nu echt even niet bij hebben. Dus ik tel de dagen af dat we in Nederland arriveren en ik toegang heb tot normale zorg. Nog drie nachtjes slapen!
Hopelijk tot snel allemaal!
maandag 28 juli 2014
Tevreden mannen
Ik weet nog dat ik het als kind zo moeilijk vond om iets voor mijn vaders verjaardag te kopen. Ik dacht eigenlijk dat het aan mijn vader lag, want die zei altijd: "Ik heb toch alles al wat mijn hartje begeert?" Dus ieder jaar kocht ik een nieuw flesje after shave. Ieder jaar hetzelfde merk, lekker makkelijk.
Afgelopen donderdag werd Robin 37. En in de weken vóór zijn verjaardag kon ik maar niks bedenken om hem te geven. Ik wist dat hij een stuk of 500 ongelezen e-books had, dus een boek ging het niet worden. Itunes beslaat met 5.000 nummers een groot deel van onze harde schijf, dus misschien was een nieuw muziek album ook niet echt nodig. Waar Robin zelf graag geld aan uitgeeft? Elektrische dingen (snoertjes, stekkertjes, computer accessoires etc.) en zo nu en dan wat gereedschap. Dat soort dingen kan hij beter zelf uitzoeken, leek me, en dat doet hij ook als het nodig is. Dus ik zat met mijn handen in het haar wat betreft een cadeau.
Gelukkig: op maandag arriveerde een pakketje van mijn moeder met daarin een blik met drop, een CD en een cadeaukaart (naast nog heel veel andere lekkere dingen). Drie prima cadeaus, zodat elk van de kinderen in ieder geval niet met lege handen stond op de ochtend van de 24e (uiteraard wist Robin donders goed dat dit cadeautjes van zijn schoonouders waren). En ik? Ik stopte al mijn liefde in een lekkere appeltaart; dat was dan mijn cadeau.
Misschien lag het toch niet aan mijn vader en is het gewoon een mannending: tevreden zijn met wat je hebt. Vrouwen daarentegen hebben altijd wel wat te willen, anders zou er toch ook geen lol te beleven zijn aan een dagje winkelen?!
Ik hoop maar dat Robin straks in Nederland één of andere leuke hobby ontwikkelt, anders worden de komende 40 jaar wel heel eentonig wat verjaardagscadeaus betreft.
Afgelopen donderdag werd Robin 37. En in de weken vóór zijn verjaardag kon ik maar niks bedenken om hem te geven. Ik wist dat hij een stuk of 500 ongelezen e-books had, dus een boek ging het niet worden. Itunes beslaat met 5.000 nummers een groot deel van onze harde schijf, dus misschien was een nieuw muziek album ook niet echt nodig. Waar Robin zelf graag geld aan uitgeeft? Elektrische dingen (snoertjes, stekkertjes, computer accessoires etc.) en zo nu en dan wat gereedschap. Dat soort dingen kan hij beter zelf uitzoeken, leek me, en dat doet hij ook als het nodig is. Dus ik zat met mijn handen in het haar wat betreft een cadeau.
Gelukkig: op maandag arriveerde een pakketje van mijn moeder met daarin een blik met drop, een CD en een cadeaukaart (naast nog heel veel andere lekkere dingen). Drie prima cadeaus, zodat elk van de kinderen in ieder geval niet met lege handen stond op de ochtend van de 24e (uiteraard wist Robin donders goed dat dit cadeautjes van zijn schoonouders waren). En ik? Ik stopte al mijn liefde in een lekkere appeltaart; dat was dan mijn cadeau.
Misschien lag het toch niet aan mijn vader en is het gewoon een mannending: tevreden zijn met wat je hebt. Vrouwen daarentegen hebben altijd wel wat te willen, anders zou er toch ook geen lol te beleven zijn aan een dagje winkelen?!
Ik hoop maar dat Robin straks in Nederland één of andere leuke hobby ontwikkelt, anders worden de komende 40 jaar wel heel eentonig wat verjaardagscadeaus betreft.
 |
| Gelukkig hadden de kinderen op school iets leuks geknutseld voor Robin |
maandag 21 juli 2014
R.I.P. Hammie
Nadat we aan de kinderen verteld hadden dat we niet terug zouden keren naar China, vroegen we: "Wat zal je het meest missen in China?" We verwachtten als antwoord: "Lauren en Mia," hun Amerikaanse vriendinnen, maar Zoës antwoord was zonder twijfel: "De hamsters!" O nee, die stomme hamsters altijd! Want toen we ze in december kochten, leek het me een goed idee. Maar toen we erachter kwamen dat één van de twee bleek te bijten, durfden de kinderen beide hamsters niet meer vast te pakken en dus was de lol er snel af. Hoe wonderlijk zit dan het kinderbrein in elkaar, dat ze zich toch gaan hechten aan die beestjes waar ze bang voor zijn en die nooit hun kooitjes uitkomen.
Het was dan ook van groot belang dat Hammie en Doopie Woopie een goed thuis zouden krijgen na ons vertrek en veel andere opties dan Lauren en Mia hadden we niet. Maar hoe kun je nu een bijtende hamster aanbieden? Dus in stilte bad ik dat de bijtende hamster het niet zou halen, dat zou voor iedereen beter zijn. En tot mijn grote verbazing trof ik Hammie eergisteren met dichte oogjes aan in haar kooitje, nog wel actief rondlopend en klimmend. Maar gisteren was er weinig actie meer te bespeuren en stierf ze een stille dood. Wat een opluchting, voor mij dan. Toen Zoë en auntie Kelsey gisteravond samen Hammie in een plastic zakje deden en auntie Kelsey aan mij vroeg wat er met het diertje moest gebeuren, zei ik dan ook lacherig: "In de prullebak." Juda protesteerde: "Nee! Ik wil hem bewaren, hij is zo lekker zacht!" Maar uiteraard kwam daar niks van in. En dus werd ze in de prullenbak gegooid, werd de zak dichtgeknoopt en bij de deur gezet.
's Avonds wees Robin mij er -terecht- op dat ik wel wat gevoeliger om had mogen gaan met het overlijden van Zoës huisdier. Zo'n gebeurtenis kan voor een kind een heel traumatische ervaring zijn, zei hij. Oeps.... door mijn eigen vreugde was ik even de gevoelens van onze kinderen vergeten.
Het was dan ook van groot belang dat Hammie en Doopie Woopie een goed thuis zouden krijgen na ons vertrek en veel andere opties dan Lauren en Mia hadden we niet. Maar hoe kun je nu een bijtende hamster aanbieden? Dus in stilte bad ik dat de bijtende hamster het niet zou halen, dat zou voor iedereen beter zijn. En tot mijn grote verbazing trof ik Hammie eergisteren met dichte oogjes aan in haar kooitje, nog wel actief rondlopend en klimmend. Maar gisteren was er weinig actie meer te bespeuren en stierf ze een stille dood. Wat een opluchting, voor mij dan. Toen Zoë en auntie Kelsey gisteravond samen Hammie in een plastic zakje deden en auntie Kelsey aan mij vroeg wat er met het diertje moest gebeuren, zei ik dan ook lacherig: "In de prullebak." Juda protesteerde: "Nee! Ik wil hem bewaren, hij is zo lekker zacht!" Maar uiteraard kwam daar niks van in. En dus werd ze in de prullenbak gegooid, werd de zak dichtgeknoopt en bij de deur gezet.
's Avonds wees Robin mij er -terecht- op dat ik wel wat gevoeliger om had mogen gaan met het overlijden van Zoës huisdier. Zo'n gebeurtenis kan voor een kind een heel traumatische ervaring zijn, zei hij. Oeps.... door mijn eigen vreugde was ik even de gevoelens van onze kinderen vergeten.
maandag 14 juli 2014
De droom teruggeven
Tja, en dan heb je ineens wel weer iets om over te schrijven, want the word is out.... we ronden onze tijd hier in China af. Iedereen bedankt voor alle lieve e-mails, fijn om te weten dat we met open armen weer in Nederland ontvangen worden. Drie dingen komen in vrijwel elke reactie terug:
- wat een verrassing, dat hadden we niet aan zien komen!
- wat moedig dat jullie deze beslissing hebben gemaakt
- het zal vast geen makkelijke beslissing zijn geweest
Ik had verwacht dat als het punt ooit daar zou komen dat we terug zouden gaan naar Nederland, dat ik in een euforische stemming zou zijn. Eindelijk een 'normaal' leven voor de kinderen. Eindelijk de kinderen kennis kunnen laten maken met het mooie Nederland en het fascinerende Europa. Eindelijk weer kunnen koken wat je lekker vindt. Eindelijk niet meer aangestaard worden en overal het onderwerp van gesprek zijn. Eindelijk kunnen de kinderen hun opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes leren kennen.
Maar ondanks al bovenstaande dingen, brengt onze terugkeer op dit moment vooral veel verdriet met zich mee. Ik dacht altijd dat weggaan uit Nederland moeilijk was, nu weet ik: terugkeren is nóg moeilijker. Toen we vertrokken uit Nederland gingen we het Grote Avontuur tegemoet, onze droom werd werkelijkheid. Ja, natuurlijk zouden we Nederland en de mensen van wie we hielden gaan missen, maar we wisten dat we Nederland weer terug zouden zien en onze geliefden ook. Het afscheid dat nu voor de deur staat voelt meer definitief: de plekken die we nu thuis noemen, zullen we misschien nooit meer zien. De mensen die we onze beste vrienden noemen, zullen we waarschijnlijk ook nooit meer zien. En de droom waaraan we 6,5 jaar gewerkt hebben en die nog eens 7 jaar voorbereidingstijd heeft gekost, moeten we nu teruggeven aan Degene die hem ons gaf.
Gelukkig voelt het niet als falen of als een mislukking. We weten dat we hier een mooie bijdrage hebben kunnen leveren aan het werk. We weten ook dat God ons allebei speciale gaven en talenten heeft gegeven om te gebruiken voor Zijn eer, het waren alleen helaas niet de gaven en talenten die hard nodig zijn voor het werk hier. We weten ook dat we in deze periode gegroeid zijn als persoon en een aantal belangrijke levenslessen hebben geleerd. Het was dus allemaal niet voor niets.
Hoe ik me nu dan wél voel? Leeg. Ik heb er gewoon geen ander woord voor. Het is niet persé een negatief gevoel, gewoon een heel logisch gevoel. Je sluit een seizoen af, maar begint niet direct aan een nieuw seizoen. Eerst maar alles goed laten bezinken en verwerken, voordat we weer nieuwe dingen aanpakken, nieuwe uitdagingen aangaan. Nu dus in een vacuüm. Niet bedrukkend, maar juist heel vrij. Vrij om stil te zijn, om te reflecteren, om te huilen, om het allemaal een plek te geven.
En dan, ooit... zal er weer een Nieuwe Droom komen.
- wat een verrassing, dat hadden we niet aan zien komen!
- wat moedig dat jullie deze beslissing hebben gemaakt
- het zal vast geen makkelijke beslissing zijn geweest
Ik had verwacht dat als het punt ooit daar zou komen dat we terug zouden gaan naar Nederland, dat ik in een euforische stemming zou zijn. Eindelijk een 'normaal' leven voor de kinderen. Eindelijk de kinderen kennis kunnen laten maken met het mooie Nederland en het fascinerende Europa. Eindelijk weer kunnen koken wat je lekker vindt. Eindelijk niet meer aangestaard worden en overal het onderwerp van gesprek zijn. Eindelijk kunnen de kinderen hun opa's, oma's, ooms, tantes, neefjes en nichtjes leren kennen.
Maar ondanks al bovenstaande dingen, brengt onze terugkeer op dit moment vooral veel verdriet met zich mee. Ik dacht altijd dat weggaan uit Nederland moeilijk was, nu weet ik: terugkeren is nóg moeilijker. Toen we vertrokken uit Nederland gingen we het Grote Avontuur tegemoet, onze droom werd werkelijkheid. Ja, natuurlijk zouden we Nederland en de mensen van wie we hielden gaan missen, maar we wisten dat we Nederland weer terug zouden zien en onze geliefden ook. Het afscheid dat nu voor de deur staat voelt meer definitief: de plekken die we nu thuis noemen, zullen we misschien nooit meer zien. De mensen die we onze beste vrienden noemen, zullen we waarschijnlijk ook nooit meer zien. En de droom waaraan we 6,5 jaar gewerkt hebben en die nog eens 7 jaar voorbereidingstijd heeft gekost, moeten we nu teruggeven aan Degene die hem ons gaf.
Gelukkig voelt het niet als falen of als een mislukking. We weten dat we hier een mooie bijdrage hebben kunnen leveren aan het werk. We weten ook dat God ons allebei speciale gaven en talenten heeft gegeven om te gebruiken voor Zijn eer, het waren alleen helaas niet de gaven en talenten die hard nodig zijn voor het werk hier. We weten ook dat we in deze periode gegroeid zijn als persoon en een aantal belangrijke levenslessen hebben geleerd. Het was dus allemaal niet voor niets.
Hoe ik me nu dan wél voel? Leeg. Ik heb er gewoon geen ander woord voor. Het is niet persé een negatief gevoel, gewoon een heel logisch gevoel. Je sluit een seizoen af, maar begint niet direct aan een nieuw seizoen. Eerst maar alles goed laten bezinken en verwerken, voordat we weer nieuwe dingen aanpakken, nieuwe uitdagingen aangaan. Nu dus in een vacuüm. Niet bedrukkend, maar juist heel vrij. Vrij om stil te zijn, om te reflecteren, om te huilen, om het allemaal een plek te geven.
En dan, ooit... zal er weer een Nieuwe Droom komen.
maandag 7 juli 2014
Sorry, weer niks boeiends
Het moge jullie al een paar weken lang duidelijk zijn: ik ben totaal inspiratieloos. Naast de gebruikelijke misselijkheid en vermoeidheid kampen we binnen ons gezin al wekenlang met allerlei kwaaltjes. Ik had gehoopt dat we er na de buikgriep-episode in Thailand weer even vanaf zouden zijn, maar Salomé heeft al voor de derde keer koorts deze maand, ikzelf ben ook een paar dagen grieperig geweest en vandaag voegde Juda zich bij de ziekenboeg. Met onze gedachten zijn we al half in Nederland en ondertussen spelen er persoonlijke zaken die ook de nodige tijd en energie vragen.
Tja, en dan schiet er niet zo makkelijk even een leuk onderwerp om over te schrijven in je hoofd.
Mijn leven in het kort:
- ik heb toch een deel van de wedstrijd Nederland-Costa Rica gekeken. Ik had een slapeloze nacht en hoopte dat het voetbal (begon om 4 uur 's ochtends) me moe zou maken. En het werkte: na de eerste helft viel ik in slaap, om vervolgens vóór de penalty's weer wakker te worden (6.30u.).
- volgens mij is het kakkerlakkenseizoen begonnen: continu lopen we dikke, vette kakkerlakken tegen het lijf in ons huis. We weten dat ze niks doen, maar toch....
- eind deze week begint de Cultural Exchange waarbij we betrokken zijn. De hoofdorganisatie is echter niet in onze handen en we weten nog niet eens waar dit evenement gaat plaatsvinden en wat de invulling van het programma wordt. Beetje frustrerend, maar we wachten af.
- gisteren weer een echo gehad. Gelukkig zag alles er nog steeds goed uit. De prijs was sinds mijn zwangerschap van Salomé verhoogd van 7 naar 14 Euro. Schandalig! ;-)
- van kinds-af-aan ben ik al een lezer geweest, maar sinds ik kinderen heb, kan ik maar slecht de tijd en de rust vinden om een boek te lezen. Of ik begin in een boek, maar lees het vervolgens niet uit. Maar sinds ik in deze 5-delige serie van Lynn Austin begon, was ik niet meer te stoppen. 5 boeken, 1750 bladzijden, in twee maanden. Heerlijk was het! Zoals gezegd, ik ben dan ook wel veel ziek, zwak en misselijk geweest en heb vakantie gehad, dus dat bood een mooie gelegenheid om wat vaker dan normaal een boek erbij te pakken.
Tja, en dan schiet er niet zo makkelijk even een leuk onderwerp om over te schrijven in je hoofd.
Mijn leven in het kort:
- ik heb toch een deel van de wedstrijd Nederland-Costa Rica gekeken. Ik had een slapeloze nacht en hoopte dat het voetbal (begon om 4 uur 's ochtends) me moe zou maken. En het werkte: na de eerste helft viel ik in slaap, om vervolgens vóór de penalty's weer wakker te worden (6.30u.).
- volgens mij is het kakkerlakkenseizoen begonnen: continu lopen we dikke, vette kakkerlakken tegen het lijf in ons huis. We weten dat ze niks doen, maar toch....
- eind deze week begint de Cultural Exchange waarbij we betrokken zijn. De hoofdorganisatie is echter niet in onze handen en we weten nog niet eens waar dit evenement gaat plaatsvinden en wat de invulling van het programma wordt. Beetje frustrerend, maar we wachten af.
- gisteren weer een echo gehad. Gelukkig zag alles er nog steeds goed uit. De prijs was sinds mijn zwangerschap van Salomé verhoogd van 7 naar 14 Euro. Schandalig! ;-)
 |
| Eerste boek gratis voor de Kindle, de andere 4 voor €1,50 op Amazon! |
maandag 30 juni 2014
Van suf naar cool
Loom
Toen we in Thailand waren ontving ik van mijn moeder een pakketje (ik moet waarschijnlijk eigenlijk zeggen: van mijn ouders, maar ik denk dat mijn vader weinig zeggenschap heeft in de samenstelling ervan, hij is slechts de financierder). Onderdeel van de inhoud was een zak met héél veel gekleurde elastiekjes en daarbij een boek hoe je er armbandjes van moest maken. Wat moet ik híer nou weer mee? dacht ik. Armbandjes maken van gekleurde elastiekjes? Wat suf (sorry, mam). Dus ik stopte ze in de koffer en dacht: daar kijk ik nog wel eens naar als we weer in Vrede Stad zijn.
Een week later waren we op de conferentie. Veel jonge gastjes en ook redelijk jonge leiders van over de hele wereld. Wat schetste mijn verbazing? Al die kinderen en tieners met zo'n gehaakt bandje om! Wist ik veel dat deze loom-bandjes zo'n rage waren, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd! Snel de pakjes met elastiekjes weer uit de koffer gevist en er een paar bandjes voor de kinderen van gehaakt. Tja, dan is het ineens niet meer suf, maar cool. En dan ben je je moeder ineens toch wel dankbaar dat ze je laat meedelen in iets wat blijkbaar razend populair is in Nederland.
Eenmaal terug in Vrede Stad ontdekte ik dat de loom-bandjes zelfs hun weg naar deze afgelegen en achtergebleven stad hadden gevonden en dat schoolkinderen er hier ook helemaal gek mee zijn.
Nog meer rages in Nederland waar ik geen weet van heb? Dingen die we móeten weten voordat we op 14 augustus op Nederlandse bodem landen?
Dansvoorstelling
Zoë danste dus al een paar weken op de school waaraan Robin lesgeeft, maar door onze reis naar Thailand was ze er in totaal vier weekjes tussenuit geweest. Toen ze vorige week woensdag weer bij de les verscheen, hoorden we: "overmorgen is er een voorstelling, voor de graduation ceremony" (jawel, op een peuter-/kleuterschool nog wel!). Woensdag, donderdag en vrijdag dus flink aan Zoë's danspasjes gesleuteld en dan ben je als moeder toch wel trots als je dochter op het podium staat te swingen, ook stond ze vooral naar het meisje naast zich te kijken wat ze ook alweer moest doen :-) Het blijft tenslotte je dochter...
Toen we in Thailand waren ontving ik van mijn moeder een pakketje (ik moet waarschijnlijk eigenlijk zeggen: van mijn ouders, maar ik denk dat mijn vader weinig zeggenschap heeft in de samenstelling ervan, hij is slechts de financierder). Onderdeel van de inhoud was een zak met héél veel gekleurde elastiekjes en daarbij een boek hoe je er armbandjes van moest maken. Wat moet ik híer nou weer mee? dacht ik. Armbandjes maken van gekleurde elastiekjes? Wat suf (sorry, mam). Dus ik stopte ze in de koffer en dacht: daar kijk ik nog wel eens naar als we weer in Vrede Stad zijn.
Een week later waren we op de conferentie. Veel jonge gastjes en ook redelijk jonge leiders van over de hele wereld. Wat schetste mijn verbazing? Al die kinderen en tieners met zo'n gehaakt bandje om! Wist ik veel dat deze loom-bandjes zo'n rage waren, niet alleen in Nederland, maar wereldwijd! Snel de pakjes met elastiekjes weer uit de koffer gevist en er een paar bandjes voor de kinderen van gehaakt. Tja, dan is het ineens niet meer suf, maar cool. En dan ben je je moeder ineens toch wel dankbaar dat ze je laat meedelen in iets wat blijkbaar razend populair is in Nederland.
Eenmaal terug in Vrede Stad ontdekte ik dat de loom-bandjes zelfs hun weg naar deze afgelegen en achtergebleven stad hadden gevonden en dat schoolkinderen er hier ook helemaal gek mee zijn.
Nog meer rages in Nederland waar ik geen weet van heb? Dingen die we móeten weten voordat we op 14 augustus op Nederlandse bodem landen?
Dansvoorstelling
Zoë danste dus al een paar weken op de school waaraan Robin lesgeeft, maar door onze reis naar Thailand was ze er in totaal vier weekjes tussenuit geweest. Toen ze vorige week woensdag weer bij de les verscheen, hoorden we: "overmorgen is er een voorstelling, voor de graduation ceremony" (jawel, op een peuter-/kleuterschool nog wel!). Woensdag, donderdag en vrijdag dus flink aan Zoë's danspasjes gesleuteld en dan ben je als moeder toch wel trots als je dochter op het podium staat te swingen, ook stond ze vooral naar het meisje naast zich te kijken wat ze ook alweer moest doen :-) Het blijft tenslotte je dochter...
maandag 23 juni 2014
Robin eenzaam op de bank
Ik kan wel gaan schrijven over wat er hier op dit moment leeft, maar dat is weinig boeiends: we pakken onze activiteiten weer op na drie weken afwezigheid en ik ben bezig om met Juda de laatste weken van groep 3 af te ronden. Verder voeren woorden als 'misselijk', 'brak' en 'bagger' de boventoon. Hopen dat dat over een week of drie minder wordt.
Dan maar aansluiten bij wat er op dit moment in Nederland (en de rest van de wereld) leeft: VOETBAL! Ja, het leeft in de rest van de wereld, behalve in China. Is het niet vreemd dat een klein land als België zich weet te plaatsen voor de achtste finales en dat het grootste land ter wereld (wat inwoners betreft) deze sport maar niet onder de knie kan krijgen? Dit land dat bovenaan de medaillelijst eindigde bij de Spelen van 2008 en dat een ijzersterke discipline aan de dag kan leggen op welk gebied dan ook. Tafeltennis, badminton, hockey, volleybal: ze kunnen het allemaal. Maar voetbal? Nou nee. Misschien komt het wel omdat de steden zó dichtbevolkt zijn dat er helemaal geen ruimte is voor een groot voetbalveld. Maar misschien komt het ook wel omdat ze hier niet zijn opgegroeid met Calvé Pindakaas.
En dan helpt het ook niet echt dat we midden in de nacht ons bed uit moeten om een wedstrijd te kunnen zien. Als we nou overdag konden kijken, dan zou Robin in Juda misschien nog mede-fanaat vinden. In ons huis dus geen oranje-koorts. In dit land ook geen WK-gekte. En dus zit Robin 's nachts eenzaam op de bank met zijn computer op zijn schoot Oranje aan te moedigen. In stilte natuurlijk, want ik ben niet bereid om mijn nachtrust ervoor op te offeren. Nóg niet; pas als ze in de finale staan...
Dan maar aansluiten bij wat er op dit moment in Nederland (en de rest van de wereld) leeft: VOETBAL! Ja, het leeft in de rest van de wereld, behalve in China. Is het niet vreemd dat een klein land als België zich weet te plaatsen voor de achtste finales en dat het grootste land ter wereld (wat inwoners betreft) deze sport maar niet onder de knie kan krijgen? Dit land dat bovenaan de medaillelijst eindigde bij de Spelen van 2008 en dat een ijzersterke discipline aan de dag kan leggen op welk gebied dan ook. Tafeltennis, badminton, hockey, volleybal: ze kunnen het allemaal. Maar voetbal? Nou nee. Misschien komt het wel omdat de steden zó dichtbevolkt zijn dat er helemaal geen ruimte is voor een groot voetbalveld. Maar misschien komt het ook wel omdat ze hier niet zijn opgegroeid met Calvé Pindakaas.
En dan helpt het ook niet echt dat we midden in de nacht ons bed uit moeten om een wedstrijd te kunnen zien. Als we nou overdag konden kijken, dan zou Robin in Juda misschien nog mede-fanaat vinden. In ons huis dus geen oranje-koorts. In dit land ook geen WK-gekte. En dus zit Robin 's nachts eenzaam op de bank met zijn computer op zijn schoot Oranje aan te moedigen. In stilte natuurlijk, want ik ben niet bereid om mijn nachtrust ervoor op te offeren. Nóg niet; pas als ze in de finale staan...
maandag 16 juni 2014
Zeg nooit nooit
Wat vond ik het allemaal overweldigend: die eerste jaren van een jong gezin. Toevallig vielen de eerste jaren van ons gezin samen met de eerste jaren van ons wonen in Azië, dus dat zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan het achtbaangevoel.
Juda was vijf maanden oud toen we naar Azië vertrokken. Binnen een paar maanden was ik alweer zwanger en anderhalf jaar na Juda diende Zoë zich aan. Na een jaar borstvoeding was ik al gauw weer zwanger van de derde, een kind dat we helaas bijna halverwege de zwangerschap weer aan God terug moesten geven. Maar tien maanden later werden we verblijd met de komst van Salomé, geen vervanging van ons overleden kindje, maar wel een verzachting van het verdriet.
En toen.... was ik er HELEMAAL klaar mee. Voor mij geen zwangerschappen en baby’s meer, wist ik zeker. Dus ik gaf al mijn babyspullen en positiekleding weg en als we niet in zo’n afgelegen gebied hadden gewoond, dan was Robin intussen ongetwijfeld al ‘onschadelijk’ gemaakt.
Maar de gebroken nachten werden minder, het gesjouw met een kind op je arm hield op, er hoefden geen babyhapjes meer gemaakt te worden, er hoefde geen kind meer gevoerd te worden, er hoefden geen luiers meer verschoond te worden en ik verbaasde me erover dat er nog een andere wereld bestond buiten die oneindige oververmoeidheid.
En dus, na Salomé’s tweede verjaardag, realiseerde ik me: ik had de achtbaan achter me gelaten en was in rustiger vaarwater terechtgekomen.
Er was weer ruimte: in mijn hoofd, in mijn energievoorraad, in mijn tijd.
Deze hele inleiding was eigenlijk alleen maar bedoeld om jullie voor te bereiden op het nieuws dat we in januari opnieuw een kind in ons gezin hopen te verwelkomen. Natuurlijk heeft de ervaring uit het verleden ons geleerd dat we alleen maar kunnen zeggen ‘hopen’ en dat je ons niet zult horen zeggen: “In januari komt de baby.” Maar: ik ben nu 11 weken zwanger en: so far, so good (= tot nu toe alles goed).
Eerlijk gezegd had ik wel mijn twijfels over ruimte in ons budget. Onze manier van leven is uiteraard geen vetpot en natuurlijk brengt een extra kind ook extra kosten met zich mee. Zouden we nog wel rond kunnen komen? Maar ook hierin mocht ik al snel ‘ruimte’ ervaren: we zijn nog nooit iets tekort gekomen, God heeft altijd ruim voorzien in wat we nodig hadden! Zou God dan nu zeggen: “Tot drie kinderen zorg ik voor je, maar bij de vierde hou ik ermee op”. Gekheid natuurlijk! Zijn zorg is grenzeloos en zijn middelen zijn eindeloos. We hoeven niet te twijfelen aan zijn zorg voor ons, of we nu drie, vier of tien kinderen hebben!
Juda was vijf maanden oud toen we naar Azië vertrokken. Binnen een paar maanden was ik alweer zwanger en anderhalf jaar na Juda diende Zoë zich aan. Na een jaar borstvoeding was ik al gauw weer zwanger van de derde, een kind dat we helaas bijna halverwege de zwangerschap weer aan God terug moesten geven. Maar tien maanden later werden we verblijd met de komst van Salomé, geen vervanging van ons overleden kindje, maar wel een verzachting van het verdriet.
En toen.... was ik er HELEMAAL klaar mee. Voor mij geen zwangerschappen en baby’s meer, wist ik zeker. Dus ik gaf al mijn babyspullen en positiekleding weg en als we niet in zo’n afgelegen gebied hadden gewoond, dan was Robin intussen ongetwijfeld al ‘onschadelijk’ gemaakt.
Maar de gebroken nachten werden minder, het gesjouw met een kind op je arm hield op, er hoefden geen babyhapjes meer gemaakt te worden, er hoefde geen kind meer gevoerd te worden, er hoefden geen luiers meer verschoond te worden en ik verbaasde me erover dat er nog een andere wereld bestond buiten die oneindige oververmoeidheid.
En dus, na Salomé’s tweede verjaardag, realiseerde ik me: ik had de achtbaan achter me gelaten en was in rustiger vaarwater terechtgekomen.
Er was weer ruimte: in mijn hoofd, in mijn energievoorraad, in mijn tijd.
Deze hele inleiding was eigenlijk alleen maar bedoeld om jullie voor te bereiden op het nieuws dat we in januari opnieuw een kind in ons gezin hopen te verwelkomen. Natuurlijk heeft de ervaring uit het verleden ons geleerd dat we alleen maar kunnen zeggen ‘hopen’ en dat je ons niet zult horen zeggen: “In januari komt de baby.” Maar: ik ben nu 11 weken zwanger en: so far, so good (= tot nu toe alles goed).
Eerlijk gezegd had ik wel mijn twijfels over ruimte in ons budget. Onze manier van leven is uiteraard geen vetpot en natuurlijk brengt een extra kind ook extra kosten met zich mee. Zouden we nog wel rond kunnen komen? Maar ook hierin mocht ik al snel ‘ruimte’ ervaren: we zijn nog nooit iets tekort gekomen, God heeft altijd ruim voorzien in wat we nodig hadden! Zou God dan nu zeggen: “Tot drie kinderen zorg ik voor je, maar bij de vierde hou ik ermee op”. Gekheid natuurlijk! Zijn zorg is grenzeloos en zijn middelen zijn eindeloos. We hoeven niet te twijfelen aan zijn zorg voor ons, of we nu drie, vier of tien kinderen hebben!
dinsdag 10 juni 2014
Vakantie in foto's
Na 11 dagen vakantie begint morgen de conferentie en daarna vliegen we op zondag direct terug naar Lente Stad. Hieronder een foto-impressie (die een beetje lang is geworden omdat we vandaag in zó'n leuk museum zijn geweest)
In de nachttrein naar Lente Stad. Zoë en Salomé deelden samen een bed.
Het leven is zwaar als je een peuter bent
Maar een ijsje is gelukkig altijd goed
Al talloze ritjes met de tuktuk gemaakt; de kinderen vinden het heerlijk
Boaz laat Salomé meekijken in zijn boekje
Zoë logeert een nachtje bij haar beste vriendinnetje, Leah, die ze één keer per jaar ziet
Met z'n allen een dagje naar een waterval. Ongelooflijk hoeveel plezier kinderen kunnen hebben aan een beetje water: ze hebben ruim drie uur lang een beetje gerommeld in een ondiep stroompje.
Maar de waterval beklimmen is natuurlijk ook erg leuk (voor de mannen)
Robin en Mark samen met de jongens op bezoek bij de vliegbasis.
Het zijn schatjes als ze wakker zijn, maar zo kan ik er toch ook echt wel van genieten
Tenslotte vandaag nog naar een kunstmuseum. Nu ben ik over het algemeen niet zo'n kunstliefhebber, maar dit was echt heel mooi gedaan. In veel gevallen kon je jezelf onderdeel maken van het schilderij. Ik had de kinderen van tevoren verteld dat ze moesten toneelspelen in dit museum en gelukkig deden ze (meestal) leuk mee.
(geen van deze foto's is gephotoshopped!)
Het kleed lijkt vrij te zijn van de grond, maar in werkelijkheid is het gewoon een tekening op de vloer
Abonneren op:
Posts (Atom)