Afgesloten van het Westen

Helaas, helaas, sinds vorige week zijn we onverwachts afgesloten van heel veel Westerse websites. Zo kunnen we niet meer op Facebook, op Blogger, op Twitter en op Youtube. Sites waar we veel gebruik van maakten! En natuurlijk zijn er nog veel meer...

Ook deze website kunnen we niet meer bereiken, dus hier is de link naar onze nieuwe site: www.mooievoeten.org

English Corner

Vorige week schreef ik al kort iets over de English corner (oefenklas gesproken Engels) die ik samen met een vriendin run. Nou ja, zij bereidt de boel voor en samen voeren we het uit. Afgelopen zaterdag kwam er weer een grote groep meiden opdagen. Opvallend is dat het alleen meiden zijn; waarom zouden jongens niet hun Engels willen oefenen? Wat ook opvalt is dat er dus een hele groep meiden is die komt, maar dat maar weinig van hen hun mond open durven te doen om Engels te praten. Begrijpelijk, want hun gesproken Engels is ook van een heel laag niveau. Maar aan de andere kant: waarom kom je dan naar een English Corner? Niet dat hun Engels slecht is hoor: zodra je begint te schrijven begrijpen ze je meteen. En als ze zich op schrift zouden mogen duidelijk maken, zouden ze zich veel beter kunnen uiten. Zo gaat dat hier: ze worden op school vooral getraind in lezen en schrijven, maar nauwelijks in spreken en luisteren (waarschijnlijk omdat de leraar/lerares zelf ook niet zo goed Engels spreekt). Het viel niet mee om met deze groep middelbare scholieren te werken, aangezien we ons voorgenomen hadden om alleen maar Engels te spreken. Maar ja, als je wilt dat ze een opdracht uitvoeren en ze begrijpen je gewoon niet, dan kun je hoog en laag springen, maar dan blijven ze je gewoon aanstaren zonder te reageren. Af en toe toch maar wat Chinees ertussendoor gooien, dan blijft het voor iedereen leuk.

Veel meiden komen van het platteland en wonen op de campus van de middelbare school. Eén keer per maand gaan ze terug naar huis. Verschillende hebben me al uitgenodigd om een keer mee te gaan naar het dorp waar ze vandaan komen, dus wie weet waar we de komende maanden allemaal zullen komen. Leuk!

Rolmodel

Vorige week haalde ik Zoë op van school en moest ik even wachten op de gang buiten haar klas terwijl de juf haar tas pakte. Ondertussen keek ik toe hoe één van Zoë's klasgenootjes een ander klasgenootje op de grond duwde en op hem in begon te trappen. Het ging er naar mijn idee een beetje te hard aan toe voor twee 3-jarigen. Maar toen bedacht ik me: hoe kan het ook anders? Dit is misschien wel wat ze thuis zien (zie post van vorige week over huiselijk geweld). En als ze het niet thuis zien, dan zien ze het wel op televisie, want om de een of andere reden zijn vrijwel alle tekenfilms op TV erg gewelddadig. Slechte rolmodellen dus wat betreft het omgaan met elkaar.

Onze oppas/helper Hanna woonde vorige week een 3-daagse training bij. Toen we haar op vrijdag vroegen hoe het was geweest zei ze dat het erg goed was, maar dat ze bij ons in huis ook veel leerde. Bijvoorbeeld van hoe Robin en ik met elkaar omgaan. Bijzonder om te horen dat de manier waarop wij met elkaar omgaan indruk om haar maakte!

Afgelopen zaterdag hielp ik een (buitenlandse) vriendin met een English corner die ze sinds vorige week elke zaterdagavond runt. Onverwachts kwamen er twintig meiden tussen de 12 en 17 jaar opdagen (in tegenstelling tot drie de week ervoor), waardoor het beroep op mij ineens groter werd dan ik had verwacht. Na afloop dromden ze zich met z'n allen om me heen en moest ik wel 10 minuten lang voor alle smartphones poseren. Verschrikkelijk. Maar toen ik op de fiets terug naar huis zat, realiseerde ik me wat een voorrecht het was om in deze kritieke periode van hun leven een rolmodel te mogen zijn voor deze meiden. Ik hoop een goed rolmodel.

 Dagje naar de dierentuin in Lente Stad

 Dat krijg je ervan als je 's middags niet wilt slapen

 Handig zo'n meegroeistoel

 Niks is meer veilig. Ik hou me trouwens aanbevolen voor een kinderslot voor de prullenbak: regelmatig zit Salomé met een weggegooide eierschaal (van een rauw ei) in haar hand.

Een week met een lach en een traan

Vorige week dinsdag, na 3,5 weken weg te zijn geweest, eindelijk weer thuisgekomen. De terugreis was er voor ons één om te onthouden, want na jarenlang werk was eindelijk een stuk snelweg klaar. Nu maakt dit op de gemiddelde lezer weinig indruk, denk ik, maar voor Robin en mij was het een (bijna) emotioneel moment. Tientallen keren hebben we dat rotstuk 2-baans weg gereden, de enige manier om van de oostkust naar Lente Stad te komen en dus een superdrukke weg met veel vrachtverkeer en bussen. Niet alleen ging het daardoor langzaam, maar er gebeurden ook altijd superveel ongelukken, waardoor we er altijd wel een paar uur vaststonden en de rit naar Lente Stad dus meestal wel een uur of 12 duurde. We konden onze ogen dan ook niet geloven toen we plotseling op een gloednieuwe snelweg reden en we erachter kwamen dat de snelweg diezelfde ochtend pas was geopend en wij dus één van de eersten waren die erop reden. Om half drie 's middags waren we thuis, in plaats van de verwachte zes uur 's avonds. Nu is het nog wachten op de voltooiing van de snelweg die helemaal tot Vrede Stad zal gaan.

Bij terugkomst troffen we een lege vissenkom aan; blijkbaar heeft het gewoon niet zo mogen zijn: wij en goudvissen. De kinderen werden op slag verkouden, maar verder is het elke keer weer heerlijk om te zien hoe ze van al het bekende genieten.

Donderdag belde een vrouw die we al eens eerder hadden ontmoet om te vragen of we bij haar en haar man op bezoek wilden komen. Goede gelegenheid om weer eens wat in relaties te investeren, na een drukke zomer. Maar toen we op zaterdagochtend bij haar aan de thee zaten, bleek al gauw dat er een verborgen agenda was: ze wilde graag dat wij in Pine Pollen Calcium Milk Powder zouden gaan handelen. Nee, ze wilde het niet gewoon graag, maar héél erg graag en ze was vastbesloten om ons ervan te overtuigen. Later bleek ook dat als haar business eenmaal goed liep, er een optocht van BMW's en belangrijke mensen naar haar huis zou komen, uiteraard gepaard met veel vuurwerk. Robin en ik hadden het idee dat het om een soort piramide-spel ging en gelukkig kwam er op het moment dat de druk wel heel erg hoog opliep net een buurvrouw met een kindje binnen, zodat we snel van onderwerp konden veranderen. Het was echt een beetje scary hoe fel deze vrouw te werk ging.

Tenslotte ook treurige gebeurtenissen deze week. Een man en een vrouw die al een jaar lang ruzie hebben, maar waar het vorige week zó hoog opliep dat de man zijn vrouw het ziekenhuis in sloeg, helemaal bont en blauw en met ernstige verwondingen. Lastige situatie, want als deze vrouw uit het ziekenhuis komt, zal ze gewoon weer terug gaan naar haar man. Zal het nog een keer gebeuren? Hoe kan de relatie tussen deze twee mensen weer hersteld worden? Huiselijk geweld is hier de normaalste zaak van de wereld en is blijkbaar niet strafbaar.
En dan nog een opa die op zijn kleinkind moest passen, maar die op een onbewaakt moment niet ziet dat zijn kleindochter van acht uit een boom valt en doodbloedt. Wat een onbeschrijflijk verdriet. Volgens de lokale traditie hier moet een overleden kind direct begraven worden, waardoor de ouders niet eens bij de begrafenis konden zijn. Men gelooft dat als iemand door een ongeluk om het leven komt, de geest van die persoon als een extra slechte geest terugkeert naar de aarde en het zou goed kunnen dat familieleden en buurtgenoten de opa hiervan de schuld gaan geven. Willen jullie aan hem denken?

Zo doen wij thuisschool

Het zal voor jullie geen verrassing zijn als ik vertel dat ik de laatste tijd veel met onderwijs bezig ben. Ik denk er zó veel over na, dat ik mezelf langzamerhand wel een onderwijsfilosoof kan noemen. Ik heb het idee dat ik er ook wel over na móet denken, aangezien ik geen achtergrond / ervaring in het onderwijs heb en we ervoor gekozen hebben om voor dit kleuterjaar geen pakket a 1.000 Euro aan te schaffen. Na een periode diep in de put gezeten te hebben en flinke heimwee naar Juda’s school in Harderwijk, zie ik het nu als een uitdaging hoe ik het beste uit deze situatie kan halen en doe ik erg mijn best om de voordelen ervan in te zien. Niet dat ik wil ontkennen dat er nadelen kleven aan het geven van thuisscholing, maar het heeft niet zoveel zin om daar ‘in te blijven hangen’. Ik móet verder en als het even kan met een positieve instelling.

Als ik de leerdoelen voor kleuters doorlees, ben ik me ervan bewust dat Juda’s sociaal-emotionele ontwikkeling niet voornamelijk op school zal plaatsvinden. Maar betekent dat dat hij zich helemaal niet op sociaal en emotioneel vlak zal ontwikkelen? Ik geloof het niet. Juist omdat we als gezin zoveel bij elkaar zijn en een hechte relatie hebben met onze teamleden, zie ik dat hij in die situaties veel oppikt. Daarnaast heeft hij in onze teamleden en hun kinderen geweldige rol-modellen om van te leren.

Ook gym is een uitdaging, want uiteraard beschik ik niet over al die attributen waarover een gemiddelde basisschool beschikt. Creatief zijn dan maar. Slapen we een nachtje in een hotel? Dan laat ik Juda met opzet lekker wat heen en weer springen tussen de twee bedden, die een flink eind uit elkaar staan. Lopen we in een park met een grote berg rotsblokken? Mooie gelegenheid om z’n klimkunsten te oefenen. En overal zijn wel stoepranden, muurtjes en stenen in de rivier om het evenwicht te trainen. Soms bouwen we de klas om tot een hindernisparcour: van de stoel op de kast klimmen, ervan afspringen, onder de kinderstoel doorkruipen, over de doos papier heenspringen, koprol op een oud ledikantmatras, door een grote doos heen kruipen, stukje klossen lopen.... Juda vindt dit echt geweldig. Zo zie je maar: met een beetje creativiteit kom je er wel.

De lijst met uitdagingen en gemissen is oneindig (denk aan kringgesprek, samen spelen op het schoolplein of in de bouwhoek), maar de lijst met mogelijkheden gelukkig ook.

Mocht je trouwens iemand kennen die voor een periode van minimaal een maand zou kunnen helpen met de thuisscholing (of ben je die persoon zelf) dan horen we graag van je. Want hoewel ik het leuk vind om Juda zelf les te geven, gaat er wel veel tijd in zitten en hou ik weinig tijd over voor andere zaken die belangrijk zijn. Bovendien heb ik op dit moment niet meer dan 2,5 uur per dag tijd om Juda les te geven en zit Juda zich 's middags vaak te vervelen. Een beetje meer uitdaging zou niet gek zijn voor hem.

Dan maar wat foto's

De training duurt nog altijd voort, nog twee dagen. Jammer dat er een einde aan komt, maar ook wel lekker om weer wat meer gezinstijd te hebben. Ik heb op dit moment weinig inspiratie, waarschijnlijk omdat mijn hoofd bomvol zit met nieuwe informatie. Dan maar wat nieuwe foto's:

 Op kraamvisite bij onze vrienden Walt en Mirjam

 De oppas van de cursus nam de kinderen een middagje mee naar de dierentuin: groot succes!

 Juda's vijfde verjaardag

 Middagje fietsen met vriendinnen toen Robin in Hong Kong was

 Toen waren ze nog met z'n tweetjes...

Mijn lichaam = weer van mij

69 maanden geleden, in december 2006, raakte ik zwanger van Juda. Drieënhalve zwangerschap (9+9+4+9=31 maanden) en ruim drie jaar (13+12+13=38 maanden) borstvoeding volgden. Als je dat optelt kom je precies op 69 maanden uit. Niet dat het rekensommetje helemaal klopt, want er zat bijvoorbeeld een overlap tussen de borstvoeding van Juda en de zwangerschap van Zoë, maar toch voor het idee: ik ben al bijna 6 jaar lang onophoudelijk óf zwanger óf voedend.

Nu was ik van plan geweest om met Salomé's eerste verjaardag te stoppen, maar omdat ze tussendoor helemaal niks wilde drinken, gaf ik haar tot vorige week toch nog twee voedingen per dag, waar Salomé nog heerlijk van genoot. Maar van het één op het andere moment besloot Salomé om het bijltje erbij neer te gooien, wat voor mij echt een schok was. Niet dat ik haar nog veel langer zelf had willen voeden, maar ik had die beslissing graag zelf genomen, zodat ik er bewust afscheid van kon nemen. Wat een sentimenteel gedoe, denk je natuurlijk. Maar niet alleen was het Salomé's laatste slok moedermelk, maar waarschijnlijk ook de laatste slok moedermelk die ik ooit produceerde. Anyway, het zit erop: eindelijk is mijn lichaam weer van mij en hoef ik het niet meer te delen met een baby. Eindelijk weer eens een lekker glaasje rode wijn (in theorie, want hier in Azië drinken we geen alcohol) en eindelijk eens proberen of die medicijnen die ik een paar maanden geleden van de dokter kreeg de gewenste uitwerking hebben.

Op dit moment volgen Robin en ik een steengoede 2-weekse training over het werk wat we doen. Zelden zulke inspirerende lessen gevolgd. De lesdagen zijn lang (8.00-18.00) en daarna volgt 's avonds nog een berg huiswerk, maar we gaan straks bemoedigd en vol nieuwe ideeën weer naar Vrede Stad terug. Voor de kinderen zijn het ook lange dagen bij de opvang (ik denk ook dat dat misschien de reden is dat Salomé een beetje in de war was), maar Juda en Zoë genieten ervan en het is goed voor hun Engels.

De weg naar succes?

Een paar weken geleden, op de dag dat we de verjaardag van Juda hadden gevierd, belde een vriendin me op en vertelde dat ze op straat twee middelbare scholieren was tegengekomen die graag in contact wilden komen met een buitenlander. Nu is deze vriendin zelf ook een buitenlandse, namelijk een Koreaanse, maar met een Aziatisch uiterlijk kom je voor de Chinezen niet in aanmerking voor de eretitel ‘buitenlander’. De vriendin vroeg of ik die avond tijd zou hebben om deze meiden thuis te ontvangen. Terwijl de laatste gasten nog niet eens de deur uit waren, het huis nog een bende was, de afwas er nog stond, de kinderen nog niet in bed lagen, Robin niet thuis was en ik helemaal dood-op was, stemde ik in met haar voorstel. Typisch zo’n geval waarbij ik na het neerleggen van de hoorn bij mezelf denk: Tanja, hoe zit het met je grenzen?!

Maar goed, de meiden waren erg lief en geïnteresseerd en het werd een gezellige avond. Ik liet ze foto’s van Nederland zien en liet ze een stuk zelfgemaakte pizza proeven (het was de eerste keer in hun leven dat ze pizza aten en dat ze mes en vork gebruikten). Het was een grote teleurstelling en verrassing voor ze dat de kinderen al sliepen, aangezien Chinese kinderen meestal pas om een uur of elf naar bed gaan. Natuurlijk hadden ze nog graag wat met de kinderen gespeeld. Toen ik voorstelde dat ze op een andere dag terug zouden komen om met de kinderen te spelen, bleek dit onmogelijk: deze meiden van 15 jaar zitten 7 dagen per week op school, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Zaterdagavond was het enige moment in de week dat ze geen les hadden. Hoewel ik wel wist dat de druk om te presteren op dit moment enorm hoog is onder de Chinese scholieren, wist ik niet dat ze het zó druk hadden. Ook begon ik me af te vragen wanneer we dan onze Engelse club konden gaan organiseren. Moesten we dat dan op zaterdagavond doen? Op de enige avond dat de studenten eens aan iets anders konden denken dan aan school? Waarschijnlijk gaat dat hem wel worden ja, maar ideaal is anders.

Het greep me erg aan, dat de huidige school-generatie gewoon vrijwel geen tijd heeft om tot rust te komen, bij te tanken en leuke dingen te doen. Wat zal er van deze generatie worden? Zullen het succesvolle, goed-verdienende volwassenen worden? Of zullen ze vóór die tijd al overspannen zijn?

p.s. afgelopen woensdag kwamen onze vijf paspoorten per post terug met vijf schitterende visa erin voor een jaar! Het spreekt voor zich dat we hier heel erg blij mee en dankbaar voor zijn.

Huisdieren

Eén van de twee visjes was geen lang leven beschoren. Op zondag hadden we Zoë en Blub aangeschaft, woensdagmorgen dreef één van de twee al op z'n zijkantje. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen: wie kan er nou nog niet eens drie dagen een goudvis in leven houden?! Juda nam het gelukkig goed op en zei: "Dan was hij vast en zeker ziek." Ja, lieverd, laten we hopen dat dat het was, dacht ik in m'n hoofd. Zoë vroeg: "Is die van mij of van Juda dood gegaan?" Nu hadden de kinderen wel twee namen verzonnen, maar waren ze niet op het idee gekomen om die toe te kennen aan een specifieke vis (hoewel ze wel heel verschillend zijn). Gelukkig maar, anders was dat vast nog hééél vaak ter sprake gekomen. Intussen vraagt Juda al regelmatig: "Mam, als deze vis ook dood is, wat voor huisdier zullen we dan kopen?" En toen we vanavond na het eten tegen Zoë zeiden dat ze zelf mocht weten waarvoor ze wilde danken, bad ze: "Lieve Here God, dank u wel dat de vis veilig is doodgegaan." Blijkbaar ben ik er nog het rouwigst om.

Dan even iets heel anders. Vorige week zaten we met een aantal collega's bij ons thuis toen één van hen vertelde dat een lokale vriendin van haar zwanger was. Toen ze vroeg hoe deze vrouw genoeg voedingsstoffen binnen kon krijgen, antwoordde ik: "Af en toe een eitje wil wel helpen." Maar dat was echt not done, want volgens mijn collega zouden de meeste eieren hier nep zijn. WAT? NEP? Hoe kan een ei nou nep zijn? Ik weet dat de Chinezen alles namaken: kleding, auto's, speelgoed. Maar eieren? Nee, dat ging er bij mij niet in. Maar de andere aanwezige buitenlanders beaamden de uitspraak van mijn collega en waren er ook heilig van overtuigd dat er nep-eieren in de omloop waren. "De eieren van 7 mao per stuk zijn nep, die van 1 kuai zijn echt", was de bewering. Nu kosten vrijwel alle verkrijgbare eieren 7 mao, dus ik was vastbesloten om hier eens wat meer over op te zoeken. En ja hoor, als je Googlet op 'fake eggs China' krijg je een hele waslijst van hits die het verhaal van mijn college bevestigen. Na het lezen van een aantal artikelen was ik op de hoogte van het gerucht dat zich al jarenlang de ronde doet, maar overtuigd ben ik nog altijd niet. Oké, je kunt een rauw ei namaken, maar dat die na koken of bakken dan precies dezelfde geur-, kleur- en smaakeigenschappen zou hebben als een echt ei? Nou nee, ik geloof het nog steeds niet (maar ik ben geen scheikundige). Of dat je pannenkoeken of cakes met nep-eieren net zo lekker zouden smaken? Ik kan het me niet voorstellen.
Ben benieuwd wat jullie ervan denken.
Maar misschien weet ik intussen wel ons volgende huisdier: een kip op het balkon.

Tijdens Robins afwezigheid...

Terwijl Nederland weer in de ban lijkt van Boer Zoekt Vrouw (tenminste, dat maak ik op uit alle Facebook-posts) en van de laatste zomerdag, zit ik alweer aan m'n derde stroopwafel (met dank aan schoonmoeder!). Tja, ik heb wat in te halen, zullen we maar zeggen :-)
Eerst maar even iedereen geruststellen: we bevinden ons niet in het gebied dat getroffen is door de aardbeving. Of het dichtbij is? 't Is maar net hoe je het bekijkt: ruim 500km bij ons vandaan (vergelijk: de hoofdstad van dit land is hier ruim 2000km vandaan).

Ik ben blij dat dag nummer zes van deze vader-loze week er alweer bijna opzit. Het is flink aanpoten geblazen zo zonder Robin en aan het eind van de dag wil ik niks liever dan met de voeten omhoog languit op de bank, maar dan is ook juist de enige tijd dat ik even de computer open kan doen en wat achterstallige communicatie kan bijwerken. Maar tijdens dit soort dagen komt ook echt de team-spirit van de buitenlanders hier naar boven en van alle kanten wordt er hulp aan geboden. Vanmiddag heb ik zelfs twee uur met twee vriendinnen door de bergen kunnen fietsen, omdat de man van één van die vriendinnen aanbood om op de kinderen te passen. Wat een luxe.
Dat Robin een hele week weg is naar Hong Kong kwam totaal onverwachts. Hij vertrok op woensdag en rekende erop om zaterdag weer terug te zijn. Maar toen hij donderdagochtend zijn visumaanvraag indiende kreeg hij te horen dat Nederlanders niet meer gebruik kunnen maken van de express-service en dat hij dus pas op dinsdagochtend zijn visum op kon halen. Wat een tegenvaller, ook juist omdat we voor zaterdagmiddag een feestje voor Juda gepland hadden. Maar niet alleen dat, ook omdat Hong Kong zo ontzettend duur is om te verblijven en omdat het visum van mij en de kinderen a.s. donderdag verloopt en het dus nog spannend wordt of het allemaal gaat lukken om ons nieuwe visum vóór die tijd te regelen. We zullen zien...

Afgelopen weekend heb ik me ertoe gezet om ons gezin voor het eerst te voorzien van huisdieren (Juda vroeg daar regelmatig om). Nu is Robin daar geen voorstander van, dus ik besloot dat het dan maar moest gebeuren tijdens zijn afwezigheid, zodat we het later als verrassing aan hem konden presenteren (iemand leerde ons eens dat het soms beter is om achteraf om vergeving te vragen dan vooraf om toestemming). Nu zijn we dus in het bezit van twee goudvissen (ja, je moet niet te moeilijk beginnen). Juda en Zoë mochten allebei een naam verzinnen; Juda verzon Blub en toen ik aan Zoë vroeg wat ze een mooie naam vond, zei ze: "Zoë". Blub en Zoë dus, ik had zelf geen betere namen kunnen verzinnen ;-) Pas nadat we ze gekocht hadden, en daarbij een mooie kom, las ik op internet dat je goudvissen NOOIT in een kom moet houden, omdat ze dan niet de ruimte hebben om te zwemmen en dan doodongelukkig zullen worden. Nu kijk ik elke keer in de verdrietige ogen van de visjes (de kom staat hier naast mij op de keukentafel), terwijl ze me aankijken en elke seconde hun bek opendoen en lijken te zeggen "Help, help, help, help" (maar het kan ook "blub, blub, blub, blub" zijn). Heb ik er wel goed aan gedaan om twee goudvissen aan te schaffen??

Verjaardagen

Salomé werd afgelopen donderdag één jaar en ik ben zowel blij als een beetje verdrietig over het feit dat we nu officieel 'uit de baby's' zijn.

Een dag later ben ik (na vijf jaar luiers te hebben gebruikt) eindelijk overgestapt op stoffen luiers. Ja, ik ben een langzame leerling... Die stap had ik natuurlijk al veel eerder kunnen/moeten maken, maar pas nu was ik overtuigd. En met nog zeker anderhalf jaar luiers voor de boeg, haal ik het aankoopbedrag van 18 luiers er makkelijk uit.

En nu, een paar dagen later, staan we alwaar aan de vooravond van de volgende verjaardag: Juda wordt morgen vijf! De taart (appel-kruimel) is al gebakken, de slingers hangen al, alleen de cadeautjes moeten nog ingepakt worden. Vorig jaar had hij een geweldige ervaring in Nederland toen hij 4 jaar werd, dus ik hoop maar dat hij voor dit jaar niet te hoge verwachtingen heeft. Laatst zei hij: "Ik denk wel dat al mijn Nederlandse vrienden me een cadeautje gestuurd hebben." Ik heb braaf geknikt, maar in mijn achterhoofd dacht ik: ik ben bang van niet jongen. Hoewel Juda het nog dagelijks over zijn vriendjes (en juffen) van de basisschool heeft, weet ik dat daar het leven gewoon verder is gegaan zonder Juda en dat de meeste kleuters hem al vergeten zullen zijn. Pijnlijk, maar waar.
Maar om toch met een positieve noot af te sluiten: ondanks het feit dat hij wel (jongens)vriendjes om zich heen mist, geniet hij zichtbaar van de thuisschool en doet hij hartstikke goed mee. Elke ochtend is het een feest voor hem wanneer ik zeg: "Kom Juda, trek je schoenen aan, we gaan naar school." En zelf geniet ik er ook van om me elke ochtend anderhalf a twee uur ongestoord op hem te kunnen richten.

Ach we waren toch bij de fotograaf voor pasfoto's. Voor nog geen Euro maar meteen een foto van de kinderen laten maken.

Visum, Geestenfeest en tijdschriften

De perikelen rondom ons visum gaan nog steeds door. Vorige week is Robin 4 dagen op pad geweest naar een stad hier drie uur vandaan. Daarna zijn we met z'n allen nog 2 dagen in Zuid-Stad geweest, 5 uur rijden hier vandaan. En morgen moet Robin wéér naar Kleurenstad en als hij dan het gewenste resultaat heeft bereikt, moet hij nog op reis naar Hong Kong, dus dan ben ik hem weer een paar dagen kwijt. Robin zei net nog: "Ik hoop maar dat het ergens goed voor is!" Als we uiteindelijk inderdaad een visum voor een jaar kunnen krijgen, dan was het al deze tijd en moeite wel waard. Maar mocht het nergens op uitlopen, dan is het een hoop verspilde tijd en moeite geweest (nou ja, je weet natuurlijk nooit waar iets goed voor is).

Ondertussen maakt de bevolking van Vrede Stad zich klaar voor de viering van het jaarlijkse Geesten Festival. De hele zevende maand van de maankalender heet hier Geestenmaand, maar op de veertiende dag van de maankalender, aanstaande donderdag (Salomé's verjaardag) dus, gelooft men dat de geesten de levenden bezoeken. Op straat is men nu al druk bezig om een (levende) eend te bemachtigen, want die moet eind van deze week aan de geesten van de voorouders geofferd worden.

Tussen al het reizen door proberen we nog steeds één en ander op te ruimen (zo gaat dat altijd: de laatste paar dozen zijn niet zo urgent en blijven dus staan, totdat je al je moed verzameld hebt om er eens in te duiken en erachter te komen dat het meeste ervan wel weg kan). Zojuist een stapel van wel 40 babytijdschriften (Kinderen, Wij Jonge Ouders en Ouders van Nu) weggegooid. Ik weet nog dat toen ik zwanger was van Juda en Zoë, ik dit soort tijdschriften verslond. Maar nu ik ze weer inkijk denk ik: man, wat een geneuzel! Intussen ben ik erachter dat ik wat opvoeden betreft liever m'n eigen plan trek. Sowieso is de wereld die in zo'n tijdschrift beschreven wordt een ver-van-mijn-bed-show, want nee, mijn vriend is niet bij me weggegaan toen ik vier maanden zwanger was en nee, ik ga niet bakken met geld uitgeven aan de inrichting van de kinderkamer (aangezien het erop lijkt dat we elke twee jaar verhuizen) en nee, onze kinderen zitten niet vijf dagen per week bij het kinderdagverblijf. Toch moet ik bekennen dag ik het tijdschrift Groter Groeien wel leuk vind om te lezen, omdat het gaat over Juda's leeftijd en er wat zijn ontwikkeling betreft elke dag weer een nieuwe wereld voor me opengaat.

Een fris huis en andere ontwikkelingen

Een paar weken geleden schreef ik dat ik helemáál geen zin had in de verhuizing, maar nu het eenmaal achter de rug is, zijn we superblij met ons nieuwe plekje. Dat er van zonsopgang tot zonsondergang om ons heen gebouwd en geklust wordt, wen je heel snel aan.
Fijne bijkomstigheid van verhuizen is dat je nog eens kritisch door je hele huisraad heen gaat om te kijken wat weg kan, wat schoongemaakt moet worden, wat gerepareerd moet worden of wat opgeborgen kan worden. Geeft meteen een opgeruimd gevoel. Zo heb ik afgelopen week al het zachte speelgoed, al het Duplo, alle jassen en heel wat schoenen (Crocs, slippers en sloffen) in de wasmachine gedaan en zijn de overige schoenen en is het overige speelgoed grondig gepoetst. Dat was ook wel nodig, want zoals ik al eens eerder genoemd heb is schimmel hier een van onze grootste ergernissen. Nu de bekleding van de bank nog en dan is ons huis weer helemaal fris.

Hoewel we druk bezig waren met de voorbereidingen voor het opzetten van een eigen bedrijfje, lijkt het er nu op dat het ook een mogelijkheid is dat we mee gaan werken in een bestaand bedrijf. Dus ineens zijn we bezig met heel veel papierwerk, vertalingen en stempels. Maar als het lukt (wat nog onzeker is), dan scheelt dat een hoop gedoe.

En verder ben ik heel trots op Juda dat hij sinds vorige week zonder zijwieltjes kan fietsen. Bijna tot het eind heeft hij gezegd dat hij het niet kon en dat hij z'n zijwieltjes terug wilde, maar toen ik op een gegeven moment naast hem rende en tegen hem zei: "Juda, kijk eens naar mijn handen. Ik heb je niet meer vast." (wat hij zelf niet doorhad omdat ik het met een sjaal om z'n middel deed) was hij natuurlijk apetrots. Een goede boost voor zijn zelfvertrouwen, want Juda is niet zo'n durfal en zegt al snel dat hij iets niet kan. Daarnaast gaat hij op het moment helemaal op in het tekenen en sta ik versteld van wat hij allemaal produceert op papier. Misschien wel heel normaal voor een kind van die leeftijd, maar ik heb hier natuurlijk niet zo veel vergelijkingsmateriaal :-)

En tenslotte vragen we ons nog af wat we Salomé nou moeten geven voor haar eerste verjaardag (over tien dagen). Eigenlijk hebben we alles al aan peuterspeelgoed en -boeken. Misschien maar gewoon niks? Maar hoe zullen de andere twee dat vinden?

Hoezo verhuisstress?

Vorige week zaterdag gingen we spontaan langs bij onze nieuwe huurbazin om contant een jaar huur (in briefjes ter waarde van 12 Euro) aan haar te overhandigen. Zo gaat dat hier: alles contant en het grootste bankbiljet is ongeveer 12 Euro waard (zo hebben we dus destijds ook onze auto betaald). Maar de huurbazin zei dat we er nog niet in konden, omdat er nog een bed van hen zelf in stond, dus we moesten nog een weekje wachten. Aan het eind van de dag belde ze ons op met de mededeling dat we er toch per direct in konden en of we direct even konden komen (nog zoiets: hier in Azië heeft iedereen altijd wel tijd om direct even te komen). Huur betaald, sleutel gekregen en we konden gaan nadenken over de verhuizing. Oja, en de huurbazin noemde nog even dat we absoluut niet één van de twee hurk-WC's mochten vervangen door een Westers toilet. Da's wel even wennen, want tot nu toe hebben onze vorige appartementen altijd een Westers toilet gehad.

Zondag gerust. Ik vertelde aan een vriendin dat we ergens in de komende week zouden gaan verhuizen en ze keek verbaasd om zich heen in ons appartement: nog geen spoor te bekennen van verhuisdozen of lege kasten. Wanneer we zouden gaan verhuizen? Ach, dat wisten we nog niet precies. Maandagochtend de verhuisdozen tevoorschijn gehaald en binnen no-time had ik de meeste spullen in dozen zitten. Ondertussen zette Robin in ons nieuwe huis het nieuwe stapelbed van de kinderen in elkaar. Maandagavond hadden we een maaltijd met twee gepensioneerde Nieuw-Zeelandse vrienden uit Lente Stad die voor anderhalve dag op bezoek waren in Vrede Stad. En ja hoor: de volgende morgen om 10 uur stonden ze bij ons op de stoep en hebben de hele dag geholpen met het sjouwen van alle dozen en andere kleine dingen. Nu dus al de helft van onze spullen in ons nieuwe appartement stonden, leek het ons het beste om dan maar de volgende dag de verhuizing af te maken, dus om 6 uur 's avonds belde Robin een bevriende local die een soort tractor heeft of hij de volgende dag kon helpen verhuizen. Geen probleem.

Dus de volgende ochtend verhuisden we met 7 man de rest van onze spullen naar ons nieuwe appartement en om twee uur zat het zware werk erop. Waarschijnlijk de makkelijkste verhuizing ooit.
Is het niet geweldig dat twee vrienden hun enige dag in Vrede Stad opofferen om te helpen met sjouwen? En ik vind het ook heerlijk dat we hier zo met de dag kunnen leven: morgen zin in verhuizen? Dan regelen we dat toch even. Tenslotte was ik nog  ontroerd door de twee locals (man en vrouw) die allebei hun tijd en hun tractor voor ons wilden inzetten en toen we ze hiervoor wilden betalen bleven ze maar zeggen: "Ach nee joh, we zijn toch allemaal familie!"

De voorkant van ons nieuwe appartement (1e verdieping)

De achterkant. Zoals je ziet zijn de begane grond en de tweede verdieping nog niet bewoond, dus dat belooft nog wat herrie voor de toekomst, zodra zij het huis klaar gaan maken.

Grootste nadeel van ons nieuwe plekje: direct grenzend aan een enorme bouwput.

Maar aan de andere kant is het wijkje wel heel netjes aangelegd en de kinderen vinden het altijd heerlijk om een beetje bij het water te rommelen.

Juda helpt Robin bij het in elkaar zetten van het stapelbed

De verhuiswagen

De kookplaat in ons oude appartement (helaas kennen ze hier geen 4-pits fornuizen). Misschien moet je hem even aanklikken om het iets beter te zien, maar we hadden dus een fornuis van het merk Wa. Dieney. Blijkbaar heeft Summer Breeze ook iets te maken met koken en het is fijn om te weten dat er iemand van me houdt (gezien het I Love You in het midden). Tenslotte nog de slogan: INTHEARTWORLD Free your self like the dream. Lang gedacht dat er stond INT HEART WORLD (maar wat is dat??), maar er staat natuurlijk IN THE ART WORLD. Anyway, ik zal deze kookplaat missen...

Maar gelukkig heeft ons nieuwe appartement ook een aantal geinige details, zoals de deur van de badkamer in de masterbedroom, met twee gouden trouwringen erop.

Of deze haakjes in de badkamer...

Om de verhuizing nog even visueel te maken: we zijn dus van blok 3 naar blok 17 verhuisd (alle flats met de blauwe daken vormen onze wijk)

Cultural exchange

In onze laatste nieuwsbrief schreef ik er al kort wat over, maar hieronder een iets uitgebreider verslag van de cultuuruitwisseling van vorige maand.

Omdat het hier nu ook zomervakantie is, is deze periode ideaal om iets te organiseren. Normaal gesproken zijn scholieren en studenten namelijk veel te druk met school, huiswerk en bijles. Dus al een paar jaar achter elkaar wordt in de zomervakantie een cultuuruitwisseling georganiseerd, zodat scholieren en studenten hun Engels kunnen oefenen. Voor mij was dit jaar voor het eerst dat ik aan de organisatie mee deed (aangezien we vorig jaar in NL waren).

Dus terwijl Robin de hort op was om aan 60 leraren les te geven, was ik ook druk. Het kwam mooi uit dat mijn vriendin Daniela er toen net was, zodat ze kon helpen en meedenken in de voorbereiding. Op maandagmiddag kwamen er 12 scholieren opdagen (waarvan slechts 1 jongen), hield ik een korte presentatie over Nederland (inclusief zelf gebakken bitterballen (thanx Arenda!)) en lieten we hen een persoonlijkheidstest maken (soort van DISC, maar dan met de golden retriever, bever, otter en leeuw). Als inleiding op de test vertelde ik over hoe belangrijk het voor mijzelf was geweest om meer over mijn eigen persoonlijkheid te ontdekken en erachter te komen wat daar de sterke en zwakke punten van zijn.

De tweede dag was de opkomst helaas gehalveerd, maar we hadden toch een hele leuke tijd. We kregen een introductie op Nieuw-Zeeland (en konden heerlijke pavlova proeven) en keken naar het verhaal van Max Lucado Niemand is zoals jij. Een goede les voor onszelf was dat persoonlijke vragen over meningen en gevoelens hier echt niet in de grotere groep werken. Hier in China hebben vragen in de grotere groep alleen betrekking op iets wat je weet en word je dus geacht om het juiste antwoord te geven. Maar toen wij een gesprek over hun persoonlijke mening op gang probeerden te krijgen, bleef het angstvallig stil.

Op de laatste dag ging de presentatie over Australie en keken we samen de korte film (20 min) The Butterfly Circus (echt de moeite waard om even te kijken!). Omdat we geleerd hadden van de dag ervoor, gingen we er verder niet heel erg diep op in (hoewel we dat wel graag gewild hadden). Tenslotte gingen we nog met z'n allen uit eten en sloten zo deze waardevolle drie dagen af.

En nu zijn de meesten alweer terug naar de grote steden om zich voor te bereiden op het komende schooljaar. Jammer dat deze scholieren maar twee keer per jaar naar 'huis' komen, waardoor het lastig is om contact te onderhouden.

Gezegend gezinnetje

Een paar weken geleden hadden we met een middelbare scholiere afgesproken die we een jaar geleden een keer in het park hadden ontmoet. We brachten lekker de middag buiten door, zittend op het gras en kletsend over onze levens. Eén van de eerste dingen die ze zei was: wat zijn jullie als gezin toch gezegend! Ik dacht: het zal wel, waarschijnlijk doelt ze op het feit dat we drie kinderen hebben (in plaats van de hier toegestane één). Maar even later vertelde ze dat haar moeder al een aantal jaar in een fabriek aan de oostkust werkt en slechts één keer per jaar naar huis komt. Haar vader woont soms in een afgelegen dorp, soms in Vrede Stad, haar tiener-broertje woont bij haar opa en oma op het platteland en zijzelf woont op de campus van de middelbare school. Opnieuw zei ze: jullie zijn echt een gezegend gezin, en pas toen realiseerde ik me dat het inderdaad een zegen is als je als gezin met elkaar opgroeit: vader, moeder en kinderen bij elkaar. Voor ons zo vanzelfsprekend, maar hier bijna een uitzondering.

Twee jaar geleden ontmoetten we een jonge meid die werkte als serveerster in de hoofdstad van dit land. Ze vertelde dat ze zelf ook een zoontje van 2 had, die bij zijn opa en oma woonde in een stad een paar duizend kilometer verderop. Ze ging één keer in de twee jaar naar huis.

Vorige week sprak ik ook nog met een andere middelbare scholiere. Ze vertelde dat ze op school zat een paar honderd kilometer bij Vrede Stad vandaan. Ik schrok: waarom dan? Ze hebben hier toch ook een middelbare school? Maar die ver weg gelegen school was de beste in de provincie (onthoud: een provincie hier is 72x zo groot als een Nederlandse provincie) en alleen het beste was blijkbaar goed genoeg voor hun dochter dat haar ouders haar daarheen hadden gestuurd.

Natuurlijk maak ik alles van een afstandje mee, dus ik kan ernaast zitten, maar ik heb het idee dat het gezonde gezinsleven hier redelijk op z'n gat ligt. Dus ja, de economische vooruitgang hier is enorm, maar natuurlijk eist het op een ander vlak z'n tol.

Toch verhuizen

Nee, schrik niet, we gaan niet onze wortels hier uit de grond trekken en ergens anders opnieuw beginnen, maar toch zijn we genoodzaakt om ons boeltje weer te pakken en op een nieuwe plek weer een thuis te maken. Want twee dagen voor onze vakantie in Thailand begon, kondigde onze huisbaas aan dat hij in september het appartement terug wil. Ik was er best verdrietig over, ten eerste omdat een huis zoeken veel werk is, ten tweede omdat een verhuizing veel werk is en ten derde omdat ik zo van dit plekje hou. Vooral van de keuken die als een soort woonkeuken functioneert en waarin we veel tijd in doorbrengen.

Zoals alles gaat ook het zoeken naar een huis hier anders dan in Nederland, dus ik liep al dagenlang elke middag een rondje door de wijk om maar met zo veel mogelijk mensen een praatje te maken en te laten weten dat we naar een nieuw huis zochten. Nu wil het geval dat onze wijk juist op dit moment uitgebreid wordt met 700 nieuwe appartementen, waardoor onze kans op succes vergroot werd. Dus vorige week zag ik in het nieuwe stuk van de wijk wat mensen op straat staan en ik dacht: laat ik maar weer gewoon eens de gekke buitenlander spelen, dus ik stapte meteen op ze af en zei: "Ik ben op zoek naar een huis." Ik zag de ogen van de vrouw meteen oplichten en ze vertelde dat een vriendin van haar nog een appartement had dat ze graag wilde verhuren. Na een kijkje in dit appartement te hebben genomen en de voordelen tegen de nadelen te hebben afgewogen, hebben we vorige week het contract voor 2 jaar getekend en maken we ons dus klaar voor de verhuizing half augustus. Voordelen van dit huis zijn: het bevindt zich in dezelfde wijk als waar we nu wonen, het is heel netjes afgewerkt en het is op de eerste verdieping. Nadelen zijn: het is iets kleiner dan waar we nu wonen (we doen toch iets verkeerd: met elk kind dat we erbij krijgen, gaan we er qua woonruimte op achteruit, want ons appartement in Lente Stad was weer groter dan ons huidige appartement in Vrede Stad), het grenst aan een grote bouwput en om ons heen wordt overal nog dag-in-dag-uit geklust om appartementen bewoonbaar te maken. Maar goed, we zijn heel erg blij dat we al zo snel iets vonden en dat het redelijk naar onze zin is.

Ik merk dat een verhuizing steeds minder impact op me gaat maken. Als ik een opsomming maakt van alle plekken waar we de afgelopen 10 jaar hebben gewoond, dan tel ik 13 plekken! (nee, in deze berekening heb ik géén vakantieplekken meegenomen). Met andere woorden: het went en waarschijnlijk heb ik geleerd om me niet meer zo te hechten aan een huis.

Dus zodra Robin terug is van zijn teacher-training, gaan we weer beginnen met inpakken en organiseren. Gelukkig is het maar 100 meter verderop...

Robin de hort op

Het komt gelukkig maar heel weinig voor dat Robin eens een nachtje niet thuis is. In tien jaar huwelijk waren we twee keer eerder voor langere tijd van elkaar gescheiden. De eerste keer was in 2007 vijf weken lang, toen Robin in Engeland zijn lesbevoegdheid Engels (TEFL/TESOL) haalde. De tweede keer was vorig jaar, toen Robin en mijn broer Remko drie weken naar Nepal gingen om een expeditie naar het Base Camp van Mount Everest te ondernemen. En dan staat nu de derde keer voor de deur: aanstaande donderdag vertrekt Robin voor tien dagen naar een stad vijf uur ten noorden naar ons om daar, samen met nog een paar anderen, les te geven aan zestig Engelse leraren. Ik weet zeker dat hij daar een geweldige tijd zal hebben (ook al zal hij ons zo nu en dan wel een beetje missen), want het moet toch heerlijk zijn om even tien dagen lang aan de rompslomp, ahum, correctie: feest (!) van het gezinsleven te kunnen ontsnappen (begrijp me niet verkeerd: ik hou HEEL VEEL van mijn kinderen, maar zo nu en dan een break zou ik echt niet erg vinden).

Eigenlijk wilde men (onze vrienden die deze training organiseren) graag dat ik en de kinderen ook mee zouden gaan, maar ik zag het echt niet zitten om tien dagen lang in een dorp zonder enig entertainment onze kinderen op een hotelkamer te moeten vermaken. Dus het leek ons beter als de kinderen en ik in Vrede Stad zouden blijven om het fort te bewaken.

Maar ook wij gaan vast een geweldige tijd hebben, want op de dag dat Robin vertrekt, arriveert een vriendin uit Nederland, Daniela, om een weekje bij ons door te brengen. Leuk om weer bij te praten, toeristische uitstapjes te maken en een indruk te geven van hoe we hier wonen.

School

Het leek zo'n mooi plan: ons kind groeit op onder de Chinezen, leert de taal spreken en maakt vriendjes met de locals. Juda was tenslotte vijf maanden oud toen we hierheen verhuisden en wist dus niet beter dan dat hij hier hoorde. Dus toen hij twee jaar en drie maanden oud was brachten we hem twee ochtenden per week naar de lokale peuter-/kleuterschool. Na onze verhuizing naar Vrede Stad, hij was toen ruim drie, brachten we hem weer elke ochtend naar de lokale peuter-/kleuterschool. In het begin huilde hij veel, maar na verloop van tijd begon hij zich thuis te voelen. Toen gingen we naar Nederland en na terugkomst in Vrede Stad was hij niet alleen negen maanden ouder, maar besefte hij zich waarschijnlijk veel beter dat hij Nederlander is en geen Chinees. En dit keer lukte het hem echt niet om te aarden. Hij vertelde dat als de kinderen aan het werk gingen hij nooit mee wilde doen, omdat hij geen Chinees spreekt. Hij weigert ook op school te eten (waar ik me ergens wel iets bij voor kan stellen), dus ook tijdens het ontbijt en de lunch zat hij aan een tafeltje aan de kant. Dus we hebben de knoop doorgehakt, ondanks het feit dat hij toch wel wat Chinees heeft opgepikt de afgelopen maanden en ondanks zijn twee hele lieve juffen: Juda gaat niet meer naar de Chinese school. Het heeft even geduurd voordat we tot dit punt gekomen zijn, maar we zien gewoon dat het hem geen goed doet en niet het resultaat oplevert waarop we gehoopt hadden. Toen ik dit vanmorgen aan zijn juffen uitlegde, begrepen ze me gelukkig helemaal en ze vertelden zelfs dat Juda elke keer moest huilen als ze hem vroegen of hij bij de rest van de groep wilde gaan zitten. Arme jongen; ik wist niet eens dat het zo erg was.

Dus nu ...
... is Juda weer 24 uur per dag thuis
... moet ik echt serieus aan de slag met thuisscholing
... gaat Zoë elke ochtend alleen naar school (kijken hoe lang ze dat pikt...)
... ben ik m'n lekkere rustige ochtend kwijt
... moeten we nadenken over hoe Juda op een andere manier de taal kan leren (want dat vinden we nog steeds wel belangrijk)

Het voelt als het afsluiten van een hoofdstuk, maar gelukkig begint er een nieuw hoofdstuk, waar ik eerlijk gezegd betere hoop voor heb.

Blijf nog maar even klein

We hebben twee stofzuigers in huis: eentje die we zo nu en dan tevoorschijn halen en een andere die full-time én volautomatisch zijn werk doet. Die eerste laat nog wel eens een kruimeltje liggen, maar die tweede doet zijn werk echt heel grondig.

Ik heb het natuurlijk over Salomé. Fijn dat een kind zich ontwikkelt, maar ergens wel lastig dat je haar veel meer in de gaten moet houden nu ze kruipt. Toen Juda ging kruipen was het makkelijk om het huis kind-veilig te maken. Toen Zoë ging kruipen was Juda net een peuter en was het huis dus ook nog zo goed als kind-veilig. Maar nu Salomé kruipt, slingeren overal in het huis stukjes Lego, Playmobil, scharen, waskrijtjes en kapotgetrokken kralenkettingen. En dus zitten Robin en ik de hele dag door dingen uit haar mond te vissen (want die keer dat mijn zusje als peuter een kraal in haar neus had gestopt en vervolgens naar het ziekenhuis moest en er een stuk of 5 mensen aan te pas moesten komen om die kraal eruit te krijgen, heeft op de één of andere manier heel veel indruk op me gemaakt).

Zet haar dan in de box, hoor ik je denken. Nu hebben we inderdaad met veel moeite een box van Nederland naar Vrede Stad verscheept, omdat Salomé een echt box-kindje was en zich prima urenlang kon vermaken in de box. Tot we naar Thailand gingen was dat ook zo. Maar na een maand lang van de vrijheid van het box-loze leven geproefd te hebben, staat ze alleen nog maar te brullen in de box, alsof het een gevangenis is. De aanhouder wint, zeggen ze, maar ik ben benieuwd wie in dit geval de aanhouder zal zijn en wie deze strijd dus zal winnen.

Sowieso moeilijk om de jongste groot te zien worden. Voor m'n gevoel heb je juist bij de jongste zoiets van: blijf nog maar even lekker klein, want ik geniet er zo van om met je te knuffelen, om je kleine lijfje tegen me aan te voelen als je na een voeding voldaan in slaap valt, om dat Pamper-kontje heen en weer te zien gaan als je door de gang kruipt. Maar de tijd is niet te stoppen en langzaamaan vinden de babyspullen hun weg naar nieuwe moeders, die nog aan het begin van dit avontuur staan. Nee, we sluiten het babytijdperk nog niet af, maar het einde is in zicht.
(maar er kan nog van alles veranderen; ik ben tenslotte pas net 30.....)

 6,5 maand oud

 6,5 maand oud

Zoë's derde verjaardag (3 april), waarop ze o.a. een nieuwe fiets en vlinder-vleugels kreeg

8 maanden oud

 8 maanden oud (toen was het nog dikke pret in de box)

8 maanden oud

Zoek de verschillen in de foto's hierboven (de linker is de foto die gemaakt werd, de rechter is de afdruk die we meekregen)

Ontwikkeling

Als we de expert van vorige week mogen geloven, dan zijn het roerige tijden voor het land waarin we wonen. Ze vergeleek het zelfs met het plot van een thriller. Op zo'n moment heb ik er spijt van dat ik het landelijke nieuws niet op de voet volg, want qua politiek ben ik helemaal niet op de hoogte.

Maar goed, twee weken geleden in Thailand zijn we dus een beetje bijgepraat. Elke vijf jaar komen de leiders met een nieuw vijf-jaren-plan, dit gebeurt al sinds 1953. Natuurlijk is er sindsdien veel veranderd in dit land, maar het einde is nog niet bereikt. Wat krijgen wij nu mee van de veranderingen in dit land? Ten eerste natuurlijk de economische groei. Zo werden vorig jaar in Vrede Stad een heuse 3D-bioscoop en een warenhuis in de stijl van de Bijenkorf geopend. Geen kip die één van beide plekken bezoekt natuurlijk, maar toch.... Wat me de laatste maanden opvalt is de toename van het aantal gezinnen met twee kinderen. Ineens zie ik moeders bij Juda en Zoë op school die hun peuter/kleuter komen brengen ook met een baby op de arm of met een dikke buik. De boete die voorheen relatief hoog was, is voor veel gezinnen nu waarschijnlijk een schijntje. Overigens blijft het doel van de beperking van de bevolkingsgroei nog steeds bestaan.

Toen we eind februari weer terug reden naar Vrede Stad werden we ook verbaasd door de aanleg van een treinrails en een snelweg naar onze stad; het verbeteren van de infrastructuur hoort ook bij de belangrijke doelen. Wow, wat zal dat betekenen voor de toeristische en bedrijfssector, als deze twee projecten afgerond zijn? Dan zijn we ineens bereikbaar voor de rest van de wereld!

Een ander doel van het huidige vijf-jaren-plan is verstedelijking. Dit zien we om ons heen aan het toenemend aantal appartementencomplexen. Ook wil men zien dat het westen van het land mee gaat met de ontwikkeling die aan de oostkust al heeft plaatsgevonden. Om dat te bereiken worden mensen (werkers, studenten) van steden in het oosten naar steden in het westen gestuurd om daar te gaan wonen, werken en studeren. Hoewel Vrede Stad niet echt in het westen ligt, geldt het wel als onderontwikkeld gebied en zullen we hier waarschijnlijk dus ook meer mensen van de oostkust zien verschijnen. Natuurlijk hopen wij dat deze mensen méér zullen meenemen dan alleen kennis en welvaart.... Tegelijkertijd beseften we ons voor het eerst de (waarschijnlijke) eindigheid van ons verblijf hier. Als de ontwikkelingen zich inderdaad zullen afspelen zoals in het vijf-jaren-plan wordt beoogd, dan zal Vrede Stad niet langer een geïsoleerde, achtergebleven stad zijn op de grens met Vietnam. Voor het eerst stelden we ons de vraag: wat gaan we doen wanneer onze taak hier erop zit?

Maar goed, zo ver is het nog lang niet, dus we gaan nog even door met het schrijven van een bedrijfsplan, met het leren kennen van mensen, met het leren van de taal en met het 'denken aan' de lokale bevolking.

Ziekenhuis

Het was me het weekje wel. Vorige week maandag tot en met vrijdag elke dag naar het ziekenhuis geweest. Was het niet voor een bloedtest (waarna ik op de EHBO terechtkwam i.v.m. flauwvallen), dan wel voor een uitstrijkje of een bezoek aan de KNO-arts. Maar het lastigste was nog wel (sorry voor dit onderwerp) het vullen van een potje met urine en een potje met ontlasting van 5 gezinsleden. En dat moest dan natuurlijk "vers" (= max 1 uur oud) zijn, dus we hebben heel wat ritjes naar het ziekenhuis gemaakt om weer een potje af te leveren (want vooral kinderen doen zoiets natuurlijk niet op commando).

Ik heb dus ook eindelijk een KNO-arts gezien en ik ben weer wat wijzer. Nadat ik mijn klachten aan hem had uitgelegd, was zijn eerste vraag: "Hoe is het met je maag?" Ik dacht: wat een stomme vraag, het gaat toch om mijn luchtwegen? Maar nadat ik had verteld dat ik sinds mijn zwangerschappen best wat last had van mijn maag, was zijn conclusie dat de spieren in mijn hals/nek daardoor verkrampt waren. Klinkt eigenlijk wel logisch, dus ik hoop dat hij het bij het rechte eind heeft. Ik heb nu medicijnen voor mijn maag gekregen, maar ik kwam er later pas achter dat je die niet kunt gebruiken als je borstvoeding geeft. Maar ik kan in ieder geval beginnen met goed op mijn voeding te gaan letten (en daarnaast natuurlijk ook stress en vermoeidheid te vermijden). Hopen dat het binnenkort beter gaat.

Zaterdagochtend om half zes zaten we in de taxi op weg naar het vliegveld en 15 uur en drie vluchten later arriveerden we eindelijk bij ons vrienden in Lente Stad. Door die vermoeiende reis helemaal vaderdag vergeten, maar dat halen we nog wel in. Morgen nog het laatste stukje van de reis: terugrijden naar Vrede Stad, wat meestal een autorit van 10-12 uur betekent. En dan weer lekker in ons eigen bedje.
(een vriendin belde trouwens net dat ons appartement geen stroom heeft en dat al het eten in de vriezer (o.a. Nederlandse kaas!) bedorven is. Bah.)

Laatste paar dagen in Thailand

We zitten nog steeds in Thailand. Na onze vakantie volgde een week conferentie in Chiang Mai (noord-Thailand) en nu moeten we nog een aantal medische zaken afhandelen, zoals tandarts, inentingen en medische onderzoeken. We gaan ook nog even op kraamvisite bij vrienden die afgelopen nacht hun 7e (!) kind kregen.

Salomé kruipt intussen al twee weken vrolijk rond, waarmee ze de vroegste van de drie is. Ze vond het ook helemaal geen probleem om afgelopen week elke dag bij de oppas gebracht te worden, wat voor ons heerlijk was, want zo hadden we lekker onze handen vrij en konden we alle samenkomsten bijwonen.

Juda en Zoë hebben ook een heerlijke tijd gehad bij het kinderprogramma (wat ze zelf 'school' noemden), waar ze lekker konden spelen, knutselen, verhalen luisteren en zingen. En natuurlijk heeft hun Engels een flinke boost gehad. Toen we op een dag lunch hadden met één van zijn juffen vroeg ze: "Wie is Mieke?" We moesten even nadenken, maar al gauw kwam het aha-moment, want als Juda over ons gezin praat, vergeet hij Mika (het kindje dat we in 2010 na 17 weken zwangerschap verloren) nooit. Hij zegt ook altijd dat we thuis met z'n zessen zijn, terwijl we in de ogen van Robin en mij maar met z'n vijven zijn. Bijzonder om te zien dat die gebeurtenis zo'n indruk op zo'n jong ventje heeft gemaakt, want Robin en ik hebben het er verder eigenlijk nooit over.

Tot slot nog even een gesprekje dat ik laatst met Juda had toen ik hem naar bed bracht:
Juda: "Hoe kun je stikken?"
Ik: "Als er iets in je luchtpijp zit, zoals een pindaatje, of als je keel dichtgeknepen wordt."
Juda: "Waarom is dat dan zo?"
Ik: "Gewoon, dat heeft de Here God zo gemaakt."
Juda: "Waarom heeft Hij dat dan zo gemaakt?"
Ik: "Dat weet ik ook niet hoor. Maar nu moet je lekker gaan slapen."
Juda: "Mag ik nog één vraag stellen?"
Ik: "Oké, nog eentje dan. Maar dat is dan echt de allerlaatste."
Juda: "Hoe groot is Jezus?'

Haha, wat een denker is het ventje toch.

Have a break...

Voordat Robin en ik kinderen hadden, hielden we meestal een actieve vakantie: wandelen, steden bekijken, rondreizen. Ook mét kinderen stonden onze vakanties meestal in het teken van dingen dóen, omdat je op zo’n hotelkamer snel bent uitgekeken. Shoppen (al die dingen die in China niet verkrijgbaar zijn), toeristische attracties bekijken, ergens een kopje koffie drinken. Sowieso moet je er hier in Thailand (waar we de afgelopen vier jaar onze vakanties hebben doorgebracht) twee keer per dag over nadenken waar je je lunch en waar je je avondeten gaat nuttigen, want dat zit nooit bij het verblijf inbegrepen. En dus moesten twee keer per dag alle slabbetjes, drinkbekers, kinderzitjes, plastic lepels en bakjes, luiers, doekjes en schone kleding bij elkaar verzameld worden voordat we een eetplek op konden gaan zoeken.

Maar dan de vakantie die achter ons ligt. Het vakantiehuis waar we verbleven lag in the middle of nowhere en er waren geen restaurantjes, winkeltjes, koffietentjes of toeristische attracties op loopafstand. En aangezien we geen vervoersmiddel hadden, waren we 12 dagen lang aangewezen op die plek. We hóefden er ook niet op uit, want er werden drie maaltijden per dag verzorgd. En dan blijft er niks anders over dan: niks doen. Bah, wat een vies woord: niks doen. De eerste dagen was het even wennen, want bij het opstaan denk je automatisch: wat gaan we vandaag doen? Maar na een paar dagen merkte ik dat iedereen binnen ons gezin lekkerder in zijn vel ging zitten en dat de lontjes niet meer zo kort waren. Hé, eigenlijk zijn we best een leuk gezin, kwam ik achter.

De beheerder van het vakantiehuis zei het heel mooi: “You have to learn to take a break.” (je moet leren om tot rust te komen). Het was hem in de afgelopen jaren opgevallen dat dat ook cultuurgebonden is: zo zijn Australiërs er van nature veel beter in dan bijvoorbeeld mensen uit Singapore. En Koreanen schijnen de kroon te spannen wat hard werken betreft. Waar zouden wij als Nederlanders zitten? Hoe denken wij bijvoorbeeld over de siësta? In China is het middagdutje een standaard verschijnsel: tussen 12.00 en 15.30 uur hoef je eigenlijk niks van een Chinees te verwachten want dan is het xiuxi (sjoosie), rusttijd. Het hele leven ligt dan voor een paar uur stil. Of ik zelf ook tijdens die uren rust? Nooit! Zonde van mijn tijd, zegt mijn Nederlandse achtergrond; er zijn zóveel dingen die moeten gebeuren! (herinner je je nog wat ik schreef als aandachtspunt voor mensen met een hoge D-factor? Ze moeten meer plezier maken en meer ontspannen!) Maar toch begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat het de mens goed doet, zo’n break midden op de dag en dat het goed zou zijn voor de volksgezondheid (maar waarschijnlijk niet voor de economie, en die is toch belangrijker dan de volksgezondheid?).

Toevallig las ik afgelopen week een artikel in het tijdschrift Newsweek over de slaapachterstand die mensen in het westen opbouwen. 85% van de mensen heeft een wekker nodig om wakker te worden, wat aantoont dat het volgens je interne lichaamsklok nog geen tijd was om wakker te worden. 66% slaapt per nacht één uur te weinig, 16% twee uur en mensen die nachtdiensten draaien komen nóg meer slaap te kort. Uit onderzoek was gebleken dat een ernstig slaaptekort resulteerde in hoge suikerspiegels, wat weer resulteerde in diabetes. Daarnaast zorgde slaapgebrek ervoor dat mensen de voorkeur gaven aan ongezond en zoet eten, in plaats van groenten en fruit, terwijl ze minder energie hadden om te bewegen. Het resultaat ligt voor de hand: overgewicht.

Dusss.... mijn goede voornemen is om meer bewust tijd te nemen om op te laden en om op tijd naar bed te gaan. En dan maar hopen dat je nachtrust niet verstoord wordt door een kind dat wat wil drinken, of uit bed valt, of de slaap niet meer kan vatten, of gewoon even een knuffel van papa of mama nodig heeft...

Luxe

Ziet dit eruit als een leuk begin van een vakantie? Ik dacht het niet.

Op dinsdagmorgen ging de wekker om 5.00 uur, zodat we op tijd konden vertrekken en ook op tijd in Lente Stad konden zijn. Dus om kwart voor zeven reden we weg, maar na 1,5 uur rijden stopte de auto ermee. Daar sta je dan, 1,5 uur van huis, met nog zeker 8 uur rijden voor de boeg. Twee mannen die daar woonden hebben alles geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen, maar het mocht niet baten. En we hadden ook nog wel een beetje tijdstress, want de volgende ochtend om 7.00 uur moesten we op het vliegveld van Lente Stad zijn voor onze vlucht naar Thailand. Uiteindelijk besloten om maar een sleepbedrijf uit Vrede Stad in te schakelen en de auto terug te laten slepen naar huis. Gelukkig stond daar een auto van vrienden die op verlof zijn, dus om 16.00 uur reden we opnieuw weg uit Vrede Stad, om om 3.30 uur 's nachts bij het huis van onze vrienden te arriveren. Twee uurtjes slaap gepakt en daarna weer uit de veren en op naar het vliegveld. Ach, zo zie je maar weer: every disaster makes a good story... (elke ramp zorgt voor een goed verhaal).

En nu genieten we van een luxe vakantie aan het strand. Niet dat we ons op een 5-sterren-resort bevinden, waarschijnlijk zou deze locatie volgens de gangbare classificatie nog geen twee sterren verdienen (en daar is de prijs dan ook naar). De kamers zijn eenvoudig en zeer verouderd, het verblijf ligt in de middle of nowhere en tijdens de maaltijden (op gezette tijden) moet je gewoon eten wat de pot schaft. Maar toch is het voor ons een luxe vakantie, omdat...

• al je was hier dagelijks wordt gedaan
• drie maaltijden per dag worden verzorgd in de eetzaal, waar ook nog eens kinderstoelen beschikbaar zijn
• drinken en snacks altijd beschikbaar zijn voor tussendoor
• er een zwembad is met peuterbadje erbij. Om het zwembad heen staat een hek met twee kindveilige sloten en tussen het peuterbadje en het diepe bad staat ook een hek.
• er een grote, groene tuin is met een soort boomhut, schommels, glijbaan, trampoline, wipwappen, driewielers en andere fietsjes
• het hele complex omheind is en op alle hekken sloten zitten
• het complex direct grenst aan een mooi, rustig strand, waarvoor ook nog eens allerlei speelgoed aanwezig is
• er in de tuin andere kinderen zijn om mee te spelen
• er een speelruimte is met veel speelgoed en boekjes en ook nog een TV-ruimte met veel DVD's
• er vrienden zijn met wie we na de maaltijd gezellig kunnen natafelen of die even een oogje in het zeil kunnen houden als wij onze handen vol hebben
• je vanuit de lounge een overzicht hebt over het hele terrein, zodat je rustig een boek kunt lezen of achter de computer kunt zitten terwijl de kinderen zich vermaken in de tuin
• er dekens beschikbaar zijn die we overal waar we maar willen kunnen neerleggen om Salomé op te laten spelen
• we als bonus-feature 24 uur per dag genieten van het rustgevende geluid van golven die het strand oprollen

Zo zie je maar, gedurende je leven verandert je idee van luxe; luxe is een subjectief en relatief begrip. Op dit moment vinden we dit een luxe resort, omdat de kinderen er vriendjes hebben en zich er heel goed kunnen vermaken. Ook omdat je ze eigenlijk nauwelijks in de gaten hoeft te houden, want het strand, het zwembad en de weg zijn goed afgesloten. Als je kleine kinderen hebt zit je helemaal niet zo te wachten op restaurants, winkelcentra en uitgaansgelegenheden, dan wil je gewoon dat de kinderen zich goed vermaken, want dan kan jij je als ouder ook goed vermaken.
Wie weet, over een jaar of 30 zoeken we misschien wel een resort op waar juist géén kinderen toegestaan zijn en ervaren we dat als een luxe....

 

De speelruimte met een ruime selectie aan verkleedkleren

 De mannen (Robin, Juda, Mark en Levi) gingen met een roeibootje de zee op

 Juda maakt met een peddel een kunstwerk in het zand

 Salomé's eerste strandervaring

Ons gezin door de DISC-bril

Ik ben onlangs begonnen met het lezen van het boek "Different Children, different needs". Nu was ik al langer bekend met het DISC-model, maar om het eens toegespitst te zien op het gezin is erg verfrissend. Het ligt zo voor de hand, maar toch staan we er vaak niet bij stil dat wij zelf een bepaalde persoonlijkheid hebben en dat onze kinderen wel eens een heel andere persoonlijkheid kunnen hebben. En dat daardoor onze opvoedstijl misschien helemaal niet aansluit bij wat een kind nodig heeft. Zo scoor ik bijvoorbeeld hoog in de D-factor, wat o.a. staat voor controle. D's zien grote lijnen en maken snel beslissingen, ze zijn taakgericht en willen snel resultaat. Dat Juda niet alleen qua uiterlijk op zijn vader lijkt, maar ook qua persoonlijkheid wordt me des te duidelijker tijdens het lezen van dit boek. Juda is namelijk gevoelig, rustig en een echte denker. Hij denkt over álles na en is niet snel tevreden met een antwoord. Voor mij gaat het soms een beetje te langzaam met die mannen bij ons in huis, maar ze zitten gewoon allebei meer aan de 'onderkant' van het model en zijn meer gericht op details en willen graag een weloverwogen beslissing maken. Zoë daarentegen lijkt meer op mij, wat juist ook wel weer voor botsingen zorgt, want twee vrouwen onder één dak die graag de touwtjes in handen hebben gaat natuurlijk niet altijd goed. Overigens zegt het boek dat pas tussen de 6 en 8 jaar de persoonlijkheid van een kind pas echt duidelijk wordt, dus misschien is het nog wat vroeg om nu al conclusies te trekken.

Het mooie aan dit boek is dat het bepaalde persoonlijkheden niet als beter bestempeld, maar dat elke persoonlijkheid zijn eigen kracht en zijn eigen valkuilen heeft. Dit in tegenstelling tot het denken van deze maatschappij, waar eigenschappen als extravert en mensgericht zijn vaak als beter worden bestempeld.
Het advies in dit boek voor een D-ouder, zoals ik, is om relaxter te zijn en meer plezier te hebben. Herkenbaar: ik wil gewoon resultaat zien. Dus, nu doe ik meer m'n best om gewoon af en toe even de controle te laten gaan.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over de dingen die ik goed vind in dit boek, maar eigenlijk moet je het als ouder gewoon zelf lezen. (ook verkrijgbaar in het Nederlands: Ieder kind een eigen aanpak)

Tenslotte nog twee voorvallen die iets weergeven van de gevoelige aard van Juda:
Een paar weken geleden zaten we met een groep buitenlanders in een restaurant te eten en iemand had wormen besteld. Toen Juda de wormpjes, waar ogen en pootjes nog aan zaten, zag, was hij helemaal ontroostbaar. Hij vond het zo zielig voor de wormpjes! We hebben maar niet verteld dat de schaal ernaast hondenvlees was....
Een andere keer nam Joanne, die zo nu en dan nog een middagje bij ons thuis komt, Juda en Zoë mee naar buiten om te spelen. Beneden aan de trap lag een rupsje en Juda stond er gefascineerd naar te kijken. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, misschien dacht Joanne wel dat Juda de rups eng of vies vond, maar in ieder geval kwam Juda even later helemaal overstuur weer het huis binnen omdat Joanne de rups had doodgetrapt. Zoals jullie begrijpen is Joanne een beetje uit de gratie gevallen...