Kerst

Afgelopen week ben ik me er meer bewust van geworden wat Kerst betekent in verschillende culturen.

Zo is Kerst hier in de lokale cultuur echt in opkomst en zagen we al veel meer kerstversieringen in winkels en restaurants in vergelijking met vorig jaar. Door de warenhuizen galmde het "We wish you a merry Christmas", "Jingle bells" en "Rudoph the rednosed reindeer" en hoewel de 25e voor iedereen een gewone werk- en schooldag was, verzamelden zich 's avonds in het stadscentrum hordes jongelui om te spuiten met sneeuw. Dát is voor de meeste jongelui de enige associatie met Kerst: uitgaan met vrienden en spuiten met sneeuw. Waarom Kerst hier zo in opkomst is? Omdat het een Westers feest is en dan is het per definitie modern en populair.

Zelf waren we op Kerstavond en op 1e Kerstdag uitgenodigd bij Amerikaanse vrienden om samen Kerst te vieren. Nu weet ik ook wat belangrijk is bij een Amerikaans Kerstfeest: cadeautjes, heel veel lekker eten en na het eten samen kerstliedjes zingen rond de kerstboom.

Helaas organiseerde ons 'zondagse huis' op kerstavond en op kerstmorgen geen dienst en dus besloten we om op kerstmorgen de 'kerststress' te ontvluchten en samen met vrienden de bergen in te gaan om een stukje te wandelen en te picknicken aan een meer. Heerlijk rustig en ontspannen! (om vervolgens na thuiskomst natuurlijk wel weer meteen gestresst de keuken in te duiken om twee gerechten voor 's avonds voor te bereiden :-) )

Nu we zo ver weg zitten van onze familie en van de hele kerstcultuur in Nederland, zijn we er automatisch wel meer stil bij gaan staan wat Kerst voor óns betekent. Back to our roots, om het zo maar even te zeggen. En we kwamen tot de conclusie dat we ervoor op moeten passen dat de kerstboom, het lekkere eten, de kerstliedjes en de gezelligheid niet de plek innemen van datgene waar Kerst écht om draait: GLORY TO THE NEW BORN KING!

Om onze lokale vriendinnen en leraressen kennis te laten maken met het echte kerstverhaal, organiseerden twee vriendinnen en ik op 2e Kerstdag een Christmas Party waarbij we onder andere een film over het kerstverhaal (The Nativity Story) keken. We kijken terug op een geslaagde avond!

We hopen dat Kerst hier in de toekomst meer zal gaan betekenen dan alleen "Jingle bells" en spuitsneeuwgevechten.

Monique

Dit keer een stukje over een bijzonder persoon in ons leven: Monique. We ontmoetten Monique een aantal jaar geleden voor het eerst in Ermelo: lange zwarte jas aan, Dr. Martens aan d’r voeten en een sigaret in haar hand. Al meteen werd duidelijk: dit is een heel bijzonder iemand, want hoewel ze eruit zag als iemand van onze leeftijd, had ze het denkvermogen van een kind. Niet lang daarna veranderde Monique’s leven radicaal en nadat ze zich bij onze jongerengroep had gevoegd werd ze een goede vriendin. Monique was zo iemand die...

... op vakantie honderden foto’s maakte, maar nooit geld had om de fotorolletjes te laten ontwikkelen

... nooit geld had, maar het toch klaar speelde om de reis van haar dromen naar Afrika te maken

... een make-up party bij zich thuis liet komen, zodat ze zich mooi kon laten opmaken door de consulente

... bijna maandelijks (voor m’n gevoel) wisselde van baan

Maar bovenal was Monique eerlijk, oprecht en trouw. Ze schaamde zich tegenover niemand voor haar geloof en als ze op straat een onbekende tegenkwam die in de put zat, vertelde ze zonder aarzelen over Degene die háár uit de put had gehaald en haar leven zo radicaal op z’n kop had gezet.

Op het afscheidsfeestje vlak voordat we naar Azië vertrokken gaf Monique ons een envelop met daarin twee Euro. “Voor de arme kinderen in Azië”, stond op de envelop. Ze vertelde erbij: “Als ik een keer vijf Euro over heb, dan stuur ik ze naar jullie, oké?”

Monique was zonder twijfel onze trouwste brievenschrijfster. Ellenlange verhalen schreef ze over haar vakanties, haar liefdes, haar ondeugende streken op haar werk en over haar gesprekken over ons met de Bovenbuurman, zoals ze die noemde.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over alle grappige, verrassende, mooie en gekke dingen die we met Monique beleefd hebben.

Maar Monique had geen gemakkelijk leven: ze worstelde met onrust in haar hoofd en met het feit dat ze vaak niet kon meekomen met de groep.

Afgelopen donderdag kregen we het trieste bericht dat Monique de dag ervoor de keuze had gemaakt om niet meer te willen leven. Robin en ik verkeren nog steeds in een staat van verbijstering en ongeloof, niet in de minste plaats omdat we dit verdriet op zo’n grote afstand moeten verwerken.

We kijken met dankbaarheid terug op datgene wat Monique voor zoveel mensen betekend heeft. Zij was het levende bewijs van het feit dat we moeten ‘worden als de kinderen`. De simpelheid van haar geloof en het enthousiasme waarmee ze haar geloof deelde met anderen waren een groot voorbeeld voor ons.

We zullen haar missen!

Hoogtepunten

Een verslagje van de hoogtepunten van de afgelopen tijd:

Sint

Hoewel ons hartje waarschijnlijk niet zó vol verwachting klopte als dat van jullie in Nederland (aangezien we hier niet helemaal meegenomen worden door de commercie en de TV), besloten we om toch íets te doen om onze Goedheiligman te herdenken. Dus op 5 december verzamelden nog drie andere Nederlanders en één Amerikaan zich bij ons thuis, waar we Sinterklaasliedjes zongen, pepernoten, marsepein en gevulde speculaas aten, en een Sinterklaas-dobbelspel speelden. We moesten onze Amerikaanse vriend er continu van overtuigen dat Sinterklaas echt heel iets anders was dan het Amerikaanse kerstfeest, want hij vond dat er wel heel erg veel overeenkomsten waren.

Nieuwe gast

Sinds afgelopen vrijdag hebben we weer een nieuwe gast in huis: Mirjam, een leuke Zeeuwse meid van 23 jaar oud. Naast het feit dat het erg gezellig is, is het natuurlijk ook handig om af en toe een extra paar handen te hebben om even met de kinderen bezig te zijn. Ze blijft waarschijnlijk tot Kerst bij ons.

Kefir

En zondag kregen we er nóg een ‘gast` bij: kefir. Kefir wil elke avond verse melk hebben en groeit relatief hard. Nee serieus. We kregen van vrienden een bakje met daarin een klompje kefir, wat lijkt op bloemkoolroosjes. Als je melk bij de kefir giet, dan is de melk 24 uur later veranderd in een soort yoghurtdrank die allerlei heilzame eigenschappen zou moeten hebben, met name voor mensen met darmproblemen zoals lactose-intolerantie en de ziekte van Crohn. We zullen wel zien hoe lang dit gist-achtige mechanisme het bij ons thuis overleeft.

Taalstudie

Vorige week hebben we besloten om onze taalstudie wat intensiever te maken, omdat we het anders niet redden qua tijd om volgende zomer te gaan verhuizen. Dus naast iedere morgen, hebben we nu wekelijks ook nog twee middagen les. Allemaal voor het goede doel, zullen we maar zeggen...

Eetgewoonten

Laatst zou onze oppas/helper voor ons koken terwijl wij 's ochtends les hadden. Voordat ze naar de markt vertrok vroeg ze aan mij wat we wilden eten. "Oh, dat maakt niet zoveel uit", antwoordde ik, aangezien wij voor Nederlandse begrippen niet echt moeilijke eters zijn. Toen we om 12.00 samen met onze lerares aan tafel schoven, was ik in de veronderstelling dat er een schaaltje gebakken spek op tafel stond. Terwijl ik met mijn stokjes een stukje in mijn mond stopte, vroeg ik onze helper wat voor vlees het eigenlijk was. Onze lerares (die al veel ervaring met buitenlanders heeft) begon te gniffelen en wees naar haar tong. Het duurde even voordat het kwartje viel bij mij, maar zodra ik begreep dat ik zat te kauwen op een varkenstong, verging de eetlust mij een beetje. De lerares legde uit aan onze helper dat Westerlingen alleen het vlees van een dier eten, en over het algemeen niet de ingewanden, de hersenen, het hoofd of de tenen. Onze helper was stomverbaasd: dat zijn toch juist de lekkerste delen van een dier?

De mensen hier hebben echt heel andere eetgewoonten. Naast kippen-, varkens- en rundvlees, is ook ezelsvlees, konijnenvlees en hondenvlees een gangbaar ingrediënt van een maaltijd. Om nog maar niet te spreken van het beenmerg dat je met een rietje uit een bot kunt zuigen.

Gisteren spraken we met een jong Amerikaans stel dat hier net twee weken is. Voor die tijd waren ze zelfs nog nooit buiten Amerika geweest. Toen we het hadden over al die verschillende soorten vlees, zei de jongen moedig: "Ik wil alles proberen!"
Waarom heb ik dat toch niet??

Vrede Stad, here we come!

Toen ik twee weken geleden het stukje over Vrede Stad schreef, waren alle indrukken nog heel erg vers en had ik nog niet eens tijd gehad om van gedachten te wisselen met Robin. Intussen zijn we twee weken verder en is ons duidelijk geworden dat we allebei het idee hebben dat Vrede Stad dé plek voor ons is. Toen we dit vorige week deelden met onze vrienden die daar al wonen, was hun enthousiaste reactie een extra bemoediging en bevestiging voor ons.

We zullen ons voorlopig nog even moeten richten op ons leventje hier in Lente Stad, want we hebben nog een aantal maanden taalstudie voor de boeg. In juni volgend jaar zullen we een paar weken in Thailand zijn voor tandartsbezoek, medische zaken, conferentie, bruiloft van goede vrienden en vakantie. En als we dan terugkomen: verhuizen!

Spannend hoor! Dan zullen we het moeten doen zónder internationale gemeenschap, redelijke gezondheidszorg, de Duitse groothandel en een kopje koffie op de hoek. Dan zullen we nóg meer worden nagestaard op straat, omdat we de enige blanken in het stadje zijn. Maar bovenal kijken we er erg naar uit, want dit is toch waarvoor we naar dit land zijn gekomen?!

Bootcamp

Toen we anderhalve week geleden op de trein stapten op weg naar J-stad, was het in Lente Stad nog heerlijk T-shirtjes-weer. Vijf dagen later was het weer ineens omgeslagen en kwamen we terug in een ijskoud Lente Stad.

Laten we nou net voor de dagen die volgden Juda's zindelijkheidstraining gepland hebben! Geen taalles, geen afspraken gepland, onze aandacht op één ding gevestigd: Juda op dat potje krijgen. Dus terwijl buiten een aantal sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden, liep Juda in zijn blote billen door het huis. Woensdag was dag 1 van dit 3-daagse bootcamp, ons aangeraden door vrienden van ons. Gewapend met M&M's, Bob de Bouwer-stickertjes en een paar cadeautjes begonnen we vol goede moed. Maar aan het eind van de dag was de moed ons in de schoenen gezonken, omdat we elke tien minuten op onze knieën zaten om een plasje op te ruimen. Misschien moesten we de training toch nog een paar maanden uitstellen?
Maar blijkbaar is er iets wonderlijks gebeurd in de nacht van woensdag op donderdag, want donderdagochtend leek het kwartje ineens gevallen te zijn en sindsdien loopt Juda netjes naar het potje als hij een plasje moet doen. Op één of twee 'ongelukjes' na gaat het perfect en onze zoon heeft ons boven verwachting verbaasd. Juda was alleen wel een beetje ontdaan toen hij ontdekte dat toen de M&M's op waren hij voortaan geen beloning meer zou krijgen voor elk plasje op het potje...

J-stad

Een paar weken geleden sprak ik iemand die woont in een klein stadje, J-Stad genaamd, in de provincie ten oosten van ons. Toen ik hoorde over J-Stad en het werk dat dit echtpaar er doet, dacht ik meteen: daar moeten we absoluut eens gaan kijken!
Zo gezegd, zo gedaan: afgelopen donderdag pakten we weer de koffers en stapten om 19.30u. op de nachttrein. We hadden een soft sleeper geboekt, maar ik vond er weinig soft aan: de bedden waren zó hard dat ik de hele nacht nauwelijks een oog heb dichtgedaan. Hoewel Zoë de hele nacht lekker heeft liggen slapen, besloot Juda om 23.30u. dat deze treinreis veel te spannend was om hem slapend door te brengen en bleef vervolgens tot 2.30u. wakker. Om 5.15u. werden we wakker gemaakt, want om 5.40u. zou de trein arriveren in het stadje Witte Kleur, waar we eruit moesten. Na een taxirit van nog eens 3 uur kwamen eindelijk aan op de plaats van bestemming, waar onze vrienden ons verwelkomden met een heerlijk ontbijt.
We brachten 4 heerlijke (koude!) dagen door in dit stadje dat omringd wordt door bergen die je altijd op plaatjes in reisgidsen ziet. We zagen veel van J-stad, maar hoorden ook veel over het werk dat dit echtpaar er doet en over de werkmogelijkheden voor ons. We stellen de definitieve keuze nog even uit, maar Robin en ik hebben allebei zoiets van: ja, dit zou het best wel eens kunnen zijn. We houden jullie op de hoogte!

Kinderen in Lente Stad

Als je een kind was hier in Lente Stad, dan...
... droeg je geen luiers, maar had je een spleet in je broek
... werd je van jongs-af-aan al verteld "niet huilen, niet huilen"
... werd je als baby de hele dag door op de arm of op de rug gedragen
... werd je veel te warm aangekleed
... kon je als jongen ook gerust roze babykleertjes dragen
... werden vanaf je geboorte tot aan je eerste verjaardag je haren iedere maand afgeschoren (zodat je dikker en zwarter haar krijgt)
... had je geen broertjes en zusjes
... kreeg je een infuus in je voorhoofd als je ziek was en ging je daarmee ook over straat
... leerde je op straat lopen met behulp van een tuigje
... werd je door je opa en oma mee naar het park genomen wanneer je ouders aan het werk waren
... sliep je tot je 5e jaar bij je ouders in bed
... werd je behandeld als een klein prinsje/prinsesje en kreeg je (bijna) altijd je zin
... mocht je zelf weten hoe laat je 's avonds naar bed ging (wanneer wij naar bed gaan horen we vaak nog kleuters op straat spelen)
... vond je het stoer om tegen een buitenlander te zeggen "Hello!"
... ging je vanaf 6 jaar van 's ochtends 8 uur tot 's middags 5 uur naar school
... kreeg je vanaf 6 jaar bergen huiswerk mee naar huis
... moest je naar school toe altijd een rood sjaaltje om je nek
... deed je mee aan de rage van de wiebel-skate-boarden (hebben ze die in Nederland ook?)

Sportschool en schepje

Sportschool

In augustus schreef ik over mijn voornemen om te gaan sporten, in de hoop dat er in de toekomst net wat minder buik over de rand van mijn broek heen hangt als ik zit.... (en natuurlijk ook omdat sporten gewoon heel gezond is).
Lukt dat een beetje? Ja, een klein beetje. Ik maak gemiddeld één keer per week mijn gang naar de sportschool om me daar ruim een half uur lang in het zweet te werken. Waarschijnlijk is een half uur per week echt te weinig, want ik heb nog maar weinig resultaat geboekt, zowel qua conditie als qua gewicht.
We wonen hier in het land van de kleine, magere mensjes. Vorige week wilde ik een sportbroek gaan kopen en pakte dus een broek uit het rek met maatje M. Dat ging niet lukken, wist ik intussen uit ervaring. Dus ik vroeg de winkelbediende om een maatje L. Ze keek me bedenkend aan en kwam vervolgens terug met maatje XL. Gelukkig ging dat nét, dus mijn missie was geslaagd. Het komt echter ook regelmatig voor dat ik om de grootste maat vraag en dat zelfs de grootste maat nog te klein is. Een extra motivatie om toch maar door te zetten met die sportschool!
Na mijn winkelbezoek ben ik toch nog maar eens naar voedingscentrum.nl gesurft en mijn gewicht en lengte ingevoerd. Ja, naar Nederlandse maatstaven zit ik toch echt nog in het groene gedeelte waarbij staat 'gezond gewicht'...

Schepje

Ik was van plan om met Zoë over te stappen op flesvoeding, dus ik had een zak Frisomel opvolgmelk gekocht en er een schepje bijgevraagd. Al snel bleek echter dat Zoë meteen last had van verstopping zodra ik haar flesvoeding gaf. Echt heel zielig. Dus toch maar weer terug naar borstvoeding om de doorstroming weer op gang te brengen. Af en toe wel een schepje melkpoeder erbij om haar te laten wennen aan de smaak. Vorige week was eindelijk de zak melkpoeder leeg, dus ik kocht een nieuwe zak en vroeg ook om een nieuw schepje, want een extra schepje leeg me wel handig i.v.m. afwassen. Kreeg ik een heel ander schepje dat wel drie keer zo klein was! Bleek dus dat ze me vorige keer een schepje voor Frisomel no. 3 hadden gegeven i.p.v. no. 2. Ja, daar zou ik ook buikpijn van krijgen...

Afscheid nemen op afstand

Twee weken geleden: Robin is niet thuis en ik krijg onverwachts een telefoontje van mijn schoonvader met de mededeling dat Robins opa als gevolg van een hersenbloeding in het ziekenhuis is opgenomen en dat het er niet best uitziet voor hem. In de dagen erna belt Robin een aantal keer met zijn moeder, zus en oma om te horen hoe het met opa is, maar de situatie lijkt niet echt beter te worden.

Op vrijdag 16 oktober krijgen we een SMSje met daarin de boodschap dat Robins opa op 91-jarige leeftijd is overleden.

Dit is al de derde opa/oma die we verliezen sinds we vorig jaar in februari uit Nederland vertrokken. Toen we vóór ons vertrek afscheid namen van onze opa's en oma's stonden we er niet zo bij stil dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we ze zouden zien.

Wat ik het moeilijkste vind? Dat we het rouwen met andere familieleden, maar ook het troosten van elkaar moeten missen. Als we horen dat de rouwdienst zo mooi was en dat de familie zo veel aan elkaar had, dan voelt het een beetje alsof wij vanaf een afstandje toekijken. Ja, dit zijn de momenten dat we het liefst het vliegtuig naar Nederland zouden pakken om oma en de rest van de familie die achterblijft een dikke knuffel te kunnen geven.

Tot slot nog het gedichtje dat op de rouwkaart van opa stond, wat ik erg mooi vind:

Ik weet niet hoe het zal zijn in die dagen
Wanneer ik scheep ga voor de laatste reis
Mijn schip zal dan de laatste storm verdragen
En landen in Gods paradijs
Neem mij, Heer God, het roer dan maar uit handen
En laat mij zingend op de voorplecht staan
Dan zal mijn schip niet op rotsen stranden
Maar veilig in Uw haven gaan

Lente Stad-weetjes

• de stad ligt 1900 m boven zeeniveau
• er wonen ruim 3 miljoen mensen in deze stad (vergelijk Amsterdam: 762.057 inwoners).
• het is de tweede schoonste stad van dit land.
• de naam van onze provincie betekent letterlijk: ten zuiden van de wolken. De provincie kreeg deze naam omdat het in de provincie ten noorden van ons altijd bewolkt schijnt te zijn.
• de stad wordt in het noorden, oosten en westen omringd door bergen. Ten zuiden van de stad ligt een heel groot (vervuild) meer.
• deze provincie, Ten Zuiden van de Wolken, is 9,5 keer zo groot als Nederland.
• we hebben jaarlijks 2250 uren zon (vergelijk Nederland: 1524 uren) en 920 mm regen (vergelijk Nederland: 793 mm). We hebben dus én meer zon én meer regen.
• in sommige provincies van dit land is de man-vrouw ratio 1,35 man voor elke vrouw. In Lente Stad is de ratio echter 1,05 man voor elke vrouw. Een man heeft hier dus een relatief grotere kans om een vrouw te vinden dan elders in dit land.
• er wonen 25 minderheidsgroepen in deze provincie. De provincie is daarmee de meest ethnisch diverse provincie van dit land.
• er rijden meer dan 1,2 miljoen auto's in deze stad

Drie-talig?

Tijdens mijn opleiding Taalwetenschap vond ik het al interessant om te lezen over meertaligheid, omdat ik toen al wist dat áls we kinderen zouden krijgen, ze dan van jongs-af-aan meerdere talen zouden spreken.

Hoe gaat dat nu in de praktijk? Nou, Juda hoort dagelijks drie talen, maar ik denk niet dat hij onder de officiele definitie van meertaligheid valt, want zijn moedertaal is toch echt Nederlands. In de taal van dit land kan hij een 6-tal woorden zeggen (hallo, bedankt, tot ziens, neus, hand en konijn) en in het Engels komt hij nog niet veel verder dan 'bye bye'. Ongetwijfeld begrijpt hij al wel meer dan dat, aangezien onze lokale oppas elke ochtend met hem communiceert en de zondagsschool voornamelijk onder leiding van Amerikanen staat.

Zijn Nederlandse woordenschat groeit echter met de dag. Veel gehoorde uitingen zijn:
"Ayi, niet doen!" (tegen de oppas, die geen idee heeft wat het betekent en het interpreteert als "Ayi, dingdong") (Ayi = tante)
"Stil maar meisje" of "Niet huilen" (tegen Zoë)
"Au zeer!" (veel stoten en vallen hoort nou eenmaal bij een peuter die houdt van experimenteren, klimmen en de clown uithangen)
"Doekje pakken, schoonmaken" (om de haverklap gaat er een beker drinken om...)
"Boekje lezen", "Ander boekje pakken" en "Seelpoedje pakken" (tijdens het spelen)
"Nog meer melk" (Juda is gek op melk en drinkt tijdens een maaltijd zo een paar bekers weg. Gelukkig weet hij niet hoe lekker Nederlandse melk is, want daarmee vergeleken is de melk hier echt vies)
"Ou van pou" (= ik hou van jou) 

6 maanden

Afgelopen zaterdag was onze dochter Zoë alweer 6 maanden oud. Hoe gaat het nu met....

... voeden? We zijn voorzichtig begonnen met vaste voeding. De eerste dagen stonden rijstepap en appelmoes op het menu. Vanavond heb ik een half uur in de keuken gestaan om 8 potjes pompoenmoes klaar te maken, die zo de vriezer in kunnen. Nu herinner ik me weer hoe tijdrovend het is om zelf babyvoeding te maken! Verder uit pure wanhoop toch maar begonnen met flesvoeding, omdat Zoë best wel goed uit een flesje drinkt en ik de hele dag door alleen maar in de weer was met kolven en flesjes. In de babywinkel hier op de hoek kon ik zelfs echte Hollandse Frisomel kopen, wat ik eerlijk gezegd toch wel met een geruster hart geef dan de lokale flesvoeding (zeker na het melamine-schandaal van vorig jaar).

... slapen? Dankzij de flesvoeding 's avonds wordt Zoë nu 's nachts gelukkig nog maar één keer wakker. Ook leggen we haar sinds kort op haar buik te slapen, wat haar slaaptijd aanzienlijk verlengt.

... haar tandjes? Ze heeft nu twee tandjes: de eerste kwam door met 4 maanden en de tweede met 5 maanden. Wel een beetje vroeg en ze knaagt dan ook al maandenlang op alles wat binnen haar handbereik ligt.

... haar humeur? Het is echt een vrolijk meisje en lacht naar iedereen die z'n hoofd in de kinderwagen steekt. Ook is ze gek op haar vader, maar degene die haar het meest aan het lachen kan maken is toch wel haar grote broer Juda. Heerlijk om die twee samen lol te zien hebben.

Bezig

Wat houdt ons momenteel zoal bezig?

De vraag: Waar gaan we volgende zomer naartoe verhuizen? We zijn nu in twee stadjes geweest om te kijken wat de mogelijkheden zijn voor de toekomst. We hopen de komende drie maanden nog twee andere stadjes te bezoeken. We hopen vóór het eind van dit jaar een keuze te maken. Het valt niet mee om onze menselijke voorkeuren 'uit te schakelen' (wat betreft team, klimaat, aanwezige gezondheidszorg, bereikbaarheid, etc.) en te kijken naar wat Hij op ons hart legt.


Hoe zorgen we ervoor dat onze dochter wat meer regelmaat in haar drinkschema krijgt en de nachten gaat doorslapen? Zoals al eerder gezegd, Zoë is geen gemakkelijke drinker: ze drinkt per keer maar weinig, maar wil daardoor wel erg vaak drinken (elke 1,5 tot 2 uur). Ook 's nachts komt ze nog 1 a 2 keer, dus ik ben er maar druk mee...

Deze week neemt een vriendin van ons afscheid en verhuist naar het noorden van deze provincie. We hebben de afgelopen drie jaar met haar opgetrokken (in Engeland, Singapore en hier) en nu scheiden onze wegen zich. Zaterdag ben ik samen met Juda afscheid gaan nemen van haar konijn, want daar was Juda helemaal gek op.Gisteren kwam ze een cadeautje voor Juda brengen: een speelgoedkonijn dat kan lopen en geluidjes maakt. Natuurlijk gaat het er bij Juda niet in dat het konijn ook af en toe even moet slapen,  maar nadat ik voor het konijn een bedje had gemaakt en het konijn had toegedekt met een dekentje, konden we gelukkig toch even genieten van wat rust.

Volgende week krijgen we weer bezoek uit Nederland. 'Tante' Magda komt voor zes weken door dit land trekken en wij zullen haar een beetje op weg helpen.

En verder nog: telefoons die kapot gaan, taalstudie, contacten leggen met mensen in de buurt, internet dat vaak niet werkt, National Day (1 okt) en Mid-Autumn Festival (3 okt).

Buitenlander

Integreren: al jarenlang een hot discussie-item in de Haagse politiek. Buitenlanders zouden zich maar moeten aanpassen aan de Hollandse cultuur als ze in Nederland willen wonen.

Nu wij zelf in een ander land zijn gaan wonen, ervaren we een beetje hoe het moet zijn om een buitenlander in Nederland te zijn.

Zo kan ik me nu bijvoorbeeld best voorstellen dat er in de grote steden in Nederland concentraties van buitenlanders zijn ontstaan. Wij wonen hier ook in het Lombok/de Bijlmer van Lente Stad. Nu moet ik zeggen dat we deze plek niet zelf uitgekozen hebben om te wonen, maar dat deze wijk ons min of meer is toegewezen. Maar toch is het wel lekker om in de buurt een cafeetje te hebben waar je een kopje verse koffie kunt drinken en een winkeltje waar je bijvoorbeeld boter, westerse kruiden en mayonaise kunt kopen. Het percentage buitenlanders is hier echter niet zo hoog als in de Nederlandse grote steden: in deze wijk is misschien 1% buitenlander.

Ik herinner me ook nog een aantal jaar geleden, toen een asielzoeker uit Afrika bij ons in de woongroep in Amersfoort kwam wonen. Als je hem iets vroeg knikte hij altijd en deed alsof hij het begreep. Maar regelmatig bleek dan later dat hij er eigenlijk niks van had gesnapt. O, wat heb ik me daarover drukgemaakt: hoe kon hij nu zeggen dat hij het begreep, terwijl hij dat eigenlijk niet deed? Nu gebruiken wij dezelfde strategie om te overleven: gewoon knikken en glimlachen en doen alsof je alles begrijpt wat de mensen tegen je zeggen in het locale dialect en ondertussen denken: het zal wel. Want je weet dat als je zegt dat je ze niet begrijpt, dat ze dan harder gaan praten, maar beslist niet langzamer, duidelijker of meer standaard.

Als wij hier een inburgeringsexamen zouden moeten doen, zouden we zeker weten zakken. Hoe heet nu ook alweer de minister-president van dit land? En wat zijn de namen van alle provincies? Weet ik alle data van belangrijke feestdagen? Hoe zat het ook alweer met alle dynastieën van vroeger? Om nog maar te zwijgen over onze lees- en schrijfvaardigheid. Na anderhalf jaar kunnen we nog geen mededeling op de deur van onze flat lezen, laat staan een krantenartikel, een boek of de gebruiksaanwijzing van een product. We hebben nu ongeveer 400 karakters geleerd, maar de gemiddelde inwoner van dit land kent er zo'n 5.000.

Ja, en we praten thuis nog steeds gewoon Nederlands, hebben in ons huis een westers toilet, eten brood voor de lunch en geen rijst, geven nog steeds de voorkeur aan een gehaktbal in plaats van kippentenen en kunnen maar niet wennen aan het gerochel op straat.

Voor het geval dat we zelf zouden vergeten dat we buitenlanders zijn, herinnert de plaatselijke bevolking ons daar ook nog regelmatig aan. Wanneer we op straat of in een winkel lopen, stoten mensen elkaar vaak aan en fluisteren (net iets te hard): "Buitenlander", "Buitenlander", "Buitenlander". En kinderen zijn in staat om je 10 minuten lang te achtervolgen, terwijl ze continu roepen: "Buitenlander! Buitenlander! Buitenlander!"

Nee, integreren is zo eenvoudig nog niet....

Date

In een Amerikaans boek over baby's las ik dat één van je eerste prioriteiten na het krijgen van een baby moet zijn om je wekelijkse date-avond weer in ere te herstellen. Nou, die hebben we niet, dus er valt weinig in ere te herstellen.

In de afgelopen anderhalf jaar, sinds ons vertrek uit Nederland, zijn we welgeteld 3 keer samen 's avonds op stap geweest zonder kind(eren). De eerste keer was in Singapore, waar we samen naar de bioscoop zijn geweest. De tweede keer was ongeveer een jaar geleden, toen we naar een dansvoorstelling hier in de stad gingen (waarvan we de eerste helft misten, omdat we niet van huis weg wilden gaan voordat Juda sliep en Juda dat natuurlijk haarfijn aanvoelde en besloot om eerst een uur lang moeilijk te doen voordat hij in slaap viel). De derde keer was een paar weken geleden toen mijn ouders hier waren. Zij pasten op, terwijl wij bij een vriend thuis een bordspel speelden.

Sinds afgelopen zaterdag kunnen we onze vierde date aan bovenstaand rijtje toevoegen. Twee Nederlandse meiden kwamen oppassen en wij zouden met een ander stel uit eten gaan. Wel een beetje spannend, want dit was voor het eerst dat iemand anders dan Robin of ik Juda in bed zou leggen en Zoë de fles zou geven. We gingen om half zeven de deur uit en we hebben heerlijk ontspannen Indiaas kunnen eten op 'Foreigner Street' en leuke gesprekken kunnen hebben met onze vrienden. Even geen baby die gevoed of in slaap gewiegd hoefde te worden en even geen peuter die gecorrigeerd moest worden omdat hij wilde weten hoe zijn beker er van de onderkant uitzag, hij met zijn vork in zijn haar zat of een toren probeerde te bouwen van stukjes kip.

En toen we om kwart over negen weer thuiskwamen werden we door de meiden gerustgesteld dat de avond vlekkeloos was verlopen: Juda en Zoë hadden zich voorbeeldig gedragen.

Wat ons betreft is zo'n avondje dus voor herhaling vatbaar, hoewel ik niet denk dat het een wekelijks terugkerende gebeurtenis zal worden.

Herkansing

Nadat we vorig jaar Juda's eerste verjaardag min of meer hadden overgeslagen, hadden we afgelopen vrijdag de kans om het beter te doen: onze zoon werd alweer twee jaar.

De dag begon voor Juda op het grote bed, waar we voor hem zongen en hem zijn cadeautje gaven. We hadden voor 's ochtends onze lerares afgezegd, dus we konden lekker relaxed voorbereidingen treffen voor het bezoek dat 's middags en 's avonds zou komen: taarten kopen, slingers ophangen, opruimen, frisdrank inslaan en ballonnen opblazen.

Na de siësta arriveerden de gasten: drie van Juda's Nederlandse lievelingstantes (en aanhang) en nog een ander Nederlands echtpaar dat 9 kinderen meebracht. Het was dus een gezellig drukke boel. Kaarsjes uitblazen, met ballonnen spelen, taart eten, cadeautjes uitpakken en met zijn nieuwe speelgoed spelen: Juda was helemaal in zijn nopjes. Om 22.30 uur verliet de laatste gast ons huis, maar toen lag Juda gelukkig al lang op één oor.

De volgende ochtend kwamen nog twee van Juda's beste vriendjes met zijn nieuwe speelgoed spelen en een stukje taart eten. Ook dat was erg gezellig.

Terugkijkend realiseer ik me hoe anders ik nu tegen ons leven hier aankijk dan vorig jaar. Vorig jaar vond ik het niet de moeite om Juda's verjaardag uitgebreid te vieren, want wat is nu een verjaardag zonder opa's, oma's, ooms en tantes? Afgelopen vrijdag realiseerde ik me dat we hier nu ook 'familie' hebben en dat er voor Juda veel mensen zijn die dolgraag als oom, tante, opa of oma willen fungeren. Mensen die zelf ook hun neefjes, nichtjes of kleinkinderen in Nederland moeten missen en blij zijn dat ze hier in Lente Stad een 'surrogaat' neefje/kleinzoon en nichtje/kleindochter hebben.

Als twee druppels water, maar toch zó verschillend

De eerste dagen na Zoë's geboorte was het alsof ik het allemaal al een keer eerder had gezien: dat koppie, dat neusje, die oogjes..... net een flashback van de eerste weken na Juda's geboorte. En ook nu verbaas ik me er soms nog over hoeveel Zoë op haar grote broer lijkt qua uiterlijk.

Maar er zijn ook verschillen:

Juda sliep met 4 maanden al van 's avonds 10.00 tot 's ochtends 7.30, Zoë wordt elke nacht nog één of twee keer wakker voor een voeding.

Juda kon maar niet genoeg krijgen van de mama-melk (zoals wij dat noemen), met Zoë is het iedere keer een gevecht om haar aan de borst te krijgen.

Juda groeide dan ook als kool, terwijl Zoë een mager scharminkeltje blijft en ik me afvraag of ze wel genoeg binnen krijgt.

Juda moest niks van de fles hebben, waardoor ik nooit eens iemand achter kon laten met een flesje afgekolfde melk en zelf de hort op kon gaan. Zoë drinkt een flesje afgekolfde melk gretig leeg: Joehoe! Freedom!

Juda kon zich met moeite 10 minuten aaneengesloten vermaken in de box, terwijl Zoë er zo een uur lang in kan liggen rommelen met haar speelgoedjes.

Juda was op deze leeftijd (5 maanden) al enorm eenkennig en begon te brullen zodra iemand hem alleen al aankeek, Zoë kan ik op zondagochtend de hele ochtend in vertrouwde handen achterlaten in de crèche, zodat ik me zelf kan concentreren tijdens de dienst.

Jullie begrijpen het al: beide kinderen hadden/hebben zo hun punten van aandacht en hun eigenschappen van vreugde. Wat mooi dat onze Schepper deze schepseltjes met zoveel variatie heeft gemaakt.

Arm en rijk

Onze oppas vroeg laatst: waarom heeft dit land toch zoveel arme mensen? We vertelden haar dat veel mensen in Afrika nog veel armer zijn, aangezien die écht geen mobiel op zak hebben of een TV in de huiskamer hebben staan. Maar toch is het inderdaad wel zo dat er in deze stad veel arme mensen zijn en dat onze oppas ook bij deze groep hoort.

Het verschil tussen arm en rijk lijkt hier veel groter te zijn dan in Nederland. Tussen de onbetaalbare Audi's, Mercedesen en Prado's zie je overal arme mensen scharrelen: sommigen zijn straatvegers, anderen verzamelen afval dat gerecycled kan worden. Regelmatig zie je op straat mensen met hun handen in een afvalbak graaien op zoek naar iets waardevols en wanneer ik op weg naar de markt een zak vol vieze luiers in de vuilcontainer gooi, dan zie ik op de terugweg dat deze alweer is opengetrokken om te kijken of er misschien toch nog iets van waarde in zat.

Een paar weken geleden had Robin al onze DVD's in een map gedaan en hij had de hoesjes ervan in een tasje gedaan zodat ze weggegooid konden worden. Toen hij met dit tasje naar de vuilcontainer liep, kwam er vanaf de overkant van de straat een straatveegster aanrennen die blijkbaar dacht: als ik dát tasje te pakken krijg, dan ben ik voor de rest van de dag binnen. Dus Robin gaf haar het tasje en de vrouw straalde van geluk en bedankte Robin er hartelijk voor.

Dan voel je je echt beschaamd: als iemand een sprintje moet trekken voor jouw afval en je er nog voor bedankt ook. Dan realiseer je je hoe rijk je bent, ook al hebben we geen auto, geen vaatwasser, geen plasma-TV en wonen we in een flatje op 10 hoog.

Karaktertje

Twee jaar geleden deden Robin en ik de Meyers-Briggs persoonlijkheidstest. Eén van de uitkomsten was dat Robin op de grens zit tussen introvert en extravert en dat ik een echte introvert ben. Geen verbazingwekkende uitkomsten voor onszelf en gelukkig zijn we allebei blij met wie we zijn. We zijn allebei mensen die ons prima alleen kunnen vermaken en niet noodzakelijk de hele dag mensen om ons heen nodig hebben. Het is dan ook geen wonder dat Juda maar weinig aandacht nodig heeft wanneer hij 's ochtends eenmaal al zijn speelgoed op strategische wijze over de bank, de grond, de salontafel en ons bed heeft verspreid.

De afgelopen week werd ons nog eens extra duidelijk dat bij een kind van bijna twee het karakter al zo bepalend is voor zijn doen en laten. Het zoontje van de vrienden bij wie we in Mist Stad logeerden is ongeveer net zo oud als Juda, maar heeft een heel andere persoonlijkheid. Hij houdt ervan om zo dicht mogelijk bij andere mensen in de buurt te zijn en om zich te 'bemoeien' met andermans spel. Dus wanneer Juda lekker een puzzeltje aan het maken was, kwam hij ernaast staan om Juda te 'helpen'. Of wanneer Juda met de tractor aan het spelen was, wilde hij ook wel even een rondje rijden met diezelfde tractor.

De eerste dagen ging het prima tussen die twee en waren ze onafscheidelijk. Maar na een paar dagen was Juda het helemaal zat en straalde hij echt uit naar zijn leeftijdsgenootje: "Blijf uit mijn buurt!" En wanneer zijn 'vriendje' dan toch té dicht op z'n huid zat, gaf hij hem een flinke duw of een harde knijp. Daar zit je dan als ouders: aan de ene kant zie je de onmacht in de ogen van je kind, aan de andere kant wil je natuurlijk niet dat hij andere kinderen pijn doet.

We hebben in ieder geval geleerd dat Juda echt zijn persoonlijke ruimte en tijd alleen nodig heeft. Eenmaal weer thuisgekomen zagen we gelukkig alle frustratie en moeheid als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Tweede oriëntatiereis

Omdat we nog niet weten waar we gaan wonen en werken nadat we klaar zijn met de taalstudie, maken we deze week onze tweede oriëntatiereis. Onze eerste reis maakten we vorig jaar oktober naar een stadje in het zuidoosten van onze provincie, waar veel mensen tot de Zhuang-minderheidsgroep behoren.

Nadat we afgelopen dinsdag mijn ouders hadden uitgezwaaid, konden we ons meteen voorbereiden op het volgende avontuur. Op vrijdagmorgen om 8.00 uur kwam een vriend ons thuis ophalen: met hem konden we meerijden naar Mist Stad, een plek in het uiterste westen van onze provincie. Na een reis van 10 uur arriveerden we 's avonds om 18.00 uur bij het huis van onze vrienden. Hoewel ik van tevoren er best wel tegenop had gezien om deze lange autoreis te maken met onze twee kinderen, is het boven verwachting goed gegaan en heb ik onderweg erg genoten van de groene bergen, diepe valleien, watervallen, rijstterrassen en de kleine, eenvoudige huisjes die tegen de steile berghellingen gebouwd zijn. Ja, we wonen absoluut in een prachtige provincie (jammer dat we daar midden in Lente Stad zo weinig van meekrijgen).

De vrienden bij wie we deze week logeren kennen we nog uit Lente Stad en zij hebben een zoontje van Juda's leeftijd en een dochtertje van Zoë's leeftijd. Dus de jongens kunnen heerlijk met elkaar buiten spelen en de meiden liggen naast elkaar te kraaien in de box. Juda heeft voor het eerst kennis gemaakt met de zandbak en het badje in de tuin en bij Zoë verscheen eergister het eerste tandje.

De temperaturen zijn hier tropisch: overdag zo'n 35 graden en 's nachts ook nog zo'n 30 graden. Het stadje is niet zo groot en op straat zie je veel mensen van de Dai-minderheidsgroep. Ook is er een grote Birmese invloed, omdat we niet ver van de grens met Birma zitten.

Na een rustig weekend hebben we vanmorgen de dagopening van het AIDS-preventie-project bijgewoond. Leuk om een groep enthousiaste lokale jongeren te zien die regelmatig de afgelegen dorpen intrekken om de mensen daar voor te lichten over AIDS. Gedurende de rest van de week zullen we gesprekken hebben met de mensen die hier wonen en zullen we het stadje nog wat meer verkennen. Op vrijdag hopen we weer terug te rijden naar Lente Stad.

Moeke

Tijdens de zwangerschap zijn er bij mij weer de nodige kilootjes aangekomen. Volgens de bladen gaan die er vanzelf weer af als je borstvoeding geeft, maar bij mij gaat dat dus niet vanzelf. Sinds kort noemt Robin mij dan ook "moeke", omdat hij vindt dat ik met dat vet op mijn heupen die eerwaardige titel verdien. En aangezien Juda de leeftijd heeft om alles na te zeggen wat hij hoort, word ik momenteel door twee mensen in dit huis aangesproken als moeke.

Vorige week kwam Robin thuis met een cadeau voor mij: een zwarte, leren portemonnee. Mijn reactie was: "Mooi zeg, zo één heeft mijn oma ook!" Maar Robin vond dat een echte moeke ook een echte moeke-portemonnee moest hebben. Toen ik hem aan een vriendin liet zien, maakte ook zij dezelfde opmerking over haar oma, hoewel ze eraan toevoegde dat het ook een huishoudportemonnee zou kunnen zijn.

Gelukkig associeert Robin de term moeke niet alleen met een moeder met brede heupen, maar ook met een moeder die lekker kan koken. Hij kan het dan ook erg waarderen dat ik iedere middag weer de keuken induik om een gezonde en lekkere maaltijd op tafel te zetten voor ons gezin. In dat geval vind ik het dan weer niet zo erg om moeke genoemd te worden.

Ik ben benieuwd hoe lang ik nog in aanmerking kom voor deze titel, want binnenkort hoop ik serieus te gaan sporten. Afgelopen week heeft Robin bij de sportschool om de hoek een jaarabonnement voor twee personen gekocht (voor de prijs van wat je in Nederland voor een maandabonnement zou betalen), dus ik heb het goede voornemen om minstens één keer per week mezelf te gaan uitsloven op de loopband, op het roei-apparaat en op de fiets. Eens kijken of ik weer wat fitter kan worden!


Vertrek van mijn ouders

Morgenochtend om 6.30 uur brengen we mijn ouders naar het vliegveld, die dan naar Hong Kong zullen vliegen. Op woensdag zullen ze doorreizen naar mijn broer en schoonzus in Australië.

De 12 dagen dat mijn ouders hier waren zijn omgevlogen. We hebben dan ook best veel gedaan. Vorige week dinsdag zijn we naar de dierentuin geweest en woensdag naar het Stenen Woud. Het werd echter te laat om weer terug te rijden naar Lente Stad, dus hebben we een hotelletje in de buurt opgezocht en zijn we de volgende dag over onverharde wegen en door landelijke gehuchtjes teruggereden naar Lente Stad. Zaterdag hebben we nog een berg beklommen ten westen van de stad en zondag zijn we naar het grote park in het centrum van de stad geweest. Tenslotte hebben we vandaag een soort openluchtmuseum bezocht waar je kunt zien hoe de verschillende minderheden van deze provincie wonen en leven.

En natuurlijk heeft Juda heel veel boekjes gelezen, liedjes gezongen en spelletjes gedaan met zijn opa en oma en heeft Zoë lekker met hen gekroeld.

Nu moeten we weer 1,5 jaar wachten voordat we hen weer zien. Tja, dat zijn toch wel de lastige aspecten van het leven hier in Azië.

Verwend

Op donderdag is Robin geslaagd voor zijn rijbewijs: hij had 93 van de 100 vragen goed. Dus waarschijnlijk gaan we ons deze week maar eens in het verkeer wagen.

Diezelfde middag arriveerden mijn ouders in Lente Stad. Helaas stonden wij op weg naar het vliegveld vast in het verkeer, dus zij wachten óns op op het vliegveld in plaats van wij hén. Maar het weerzien was er natuurlijk niet minder om. Juda kende opa en oma wel van de Skype en van foto's en hij kon op de weg terug naar huis zijn ogen niet van hen af houden. En in de dagen erna werden we (maar vooral Juda) overladen met allerlei cadeaus en lekkers. Je kon je afvragen wie er nu eigenlijk jarig was.....

...dat was dus Robin: op vrijdag vierden we zijn 32e verjaardag. 's Middags en 's avonds hadden we een hele groep vrienden op visite met wie we samen Robins geboortedag herdachten.

Verder zijn we zaterdag de stad in geweest en werd Zoë op zondag opgedragen in de Internationale Gemeente. Vandaag zijn mijn ouders met z'n tweeën op pad gegaan en Robin is bezig om ons studentenvisum met één jaar te verlengen.

Van alles wat

Deze week van alles wat.

Nieuwe leraar

Via de universiteit hebben we een nieuwe leraar gekregen, omdat de vorige ermee ophield. Het is een hele gemotiveerde knul, maar hij heeft één groot nadeel: hij spreekt heel sterk dialect. Waarschijnlijk hebben ze op de universiteit niet eerst een sollicitatiegesprek met hem gehad, want ik kan me niet voorstellen dat ze hem anders hadden aangenomen. Ten eerste zijn de lessen een stuk uitdagender op deze manier, omdat we heel erg goed ons best moeten doen om wijs te worden uit zijn stroom van woorden (ja, hij praat ook nog eens heel snel). Ten tweede verbetert hij onze standaard-taal en hamert erop dat we de woorden uitspreken zoals in zijn dialect. Lastig hoor..... We kijken het nog een weekje aan en dan vragen we misschien aan de universiteit of ze ons een andere leraar kunnen geven.

Rijbewijs

We zijn de schok van het chaotische verkeer hier te boven en daarom hebben we besloten dat het toch wel handig zou zijn als Robin zijn rijbewijs haalt. Omdat hij al een Nederlands rijbewijs heeft, hoeft hij alleen zijn theorie-examen te doen. Afgelopen week is hij begonnen met het bestuderen van 1300 vragen en bijbehorende antwoorden, want de verkeersregels zijn hier niet helemaal hetzelfde als in Nederland. Helaas strookt de theorie vaak helemáál niet met de werkelijkheid; zo staat er dat je als automobilist moet stoppen wanneer een voetganger oversteekt bij een zebrapad. Nou, ik moet de eerste local nog ontmoeten die acht slaat op die witte strepen op de weg. Woensdag gaat hij een poging wagen en hopelijk kunnen we dan volgende week een auto huren wanneer mijn ouders op bezoek zijn.

Bezoek

Mijn ouders komen dus op bezoek. Aanstaande woensdag vliegen ze via Hong Kong naar Lente Stad, waar wij ze op donderdag hopen te verwelkomen. Ze blijven hier twee weken. Ik vind het vooral leuk voor Juda dat hij eindelijk zijn opa en oma kan leren kennen, aangezien hij vijf maanden oud was toen we uit Nederland vertrokken en hij zich daarvan ongetwijfeld niks meer zal herinneren. Maar natuurlijk is het ook leuk voor hen en voor onszelf!

Een dag in het leven van....

Hoe zien onze dagen eruit?

Voor mij begint de dag al vroeg: meestal rond 3.00 uur 's nachts voor een nachtvoeding van Zoë. Gelukkig valt ze daarna weer snel in slaap en kan ik ook nog even een paar uurtjes slaap pakken voordat Juda om stipt 7.00 uur vanuit zijn kamer roept "Mama! Mama!" (waarom moet hij altijd mij hebben?). Het eerste half uur doen we het rustig aan: ik voed Zoë, Juda rommelt wat met zijn 'blotjes' (=Duplo) en Robin ligt op de bank nog even goed wakker te worden (na 7 jaar huwelijk is hij nog steeds geen ochtendmens). Dit moment van rust en vrede duurt totdat ik het wel welletjes vind en kortdaat zeg: "Oké, aktie!" Dan komt alles in beweging en moeten we zelfs doorwerken om om 9.00 uur gedoucht, aangekleed en met het ontbijt achter de kiezen onze lerares en de oppas binnen te kunnen laten.

's Ochtends hebben Robin en ik dus les, terwijl de oppas met Juda speelt. Zoë slaapt een deel van de ochtend of ligt in de box. Ondertussen verspreidt zich door het huis de geur van versgebakken brood, dat we iedere ochtend bakken. Rond 12.30 lunchen we en daarna slaapt Juda tot ongeveer 15.00 uur. Als Zoë dan ook slaapt hebben we wat tijd voor onszelf, als ze wakker is kunnen we onze volledige aandacht even aan haar geven.

Elke dag om 15.30 uur maak ik mijn gang naar de markt. Ik doe heel bewust maar voor één dag boodschappen, zodat ik iedere middag 'gedwongen' word om even mijn neus in de buurt te laten zien. De mensen op de markt kennen ons intussen wel en ze vinden het altijd leuk om even wat aandacht aan Juda of Zoë te geven. En natuurlijk zijn ze ook blij met ons, omdat ze aan ons nét een dubbeltje meer kunnen verdienen.

Vervolgens is het mijn streven om om 16.30 uur te beginnen met koken en om om 17.30 uur aan tafel te zitten. Op die manier hoeven we ons na het eten niet al te veel te haasten tijdens Juda's avondritueel: in bad, pyjama aan, tanden poetsen, boekje lezen, bidden, liedje zingen en naar bed. Zoë ligt meestal rond 20.00 uur in bed. Na 's avonds nog wat tijd voor onszelf gehad te hebben, zoeken wij rond 22.30 uur ook ons bed op.

Nieuws in het kort

Vorige week donderdag werd onze provincie getroffen door een aardbeving met een kracht van 6,0 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op 200 km afstand van Lente Stad. Er vielen ruim 300 gewonden, zo'n 18.000 huizen werden verwoest en 250.000 mensen werden geëvacueerd (klik hier voor foto's). Het lijkt erop dat al onze vrienden hier in de stad de beving gevoeld hebben, behalve wij.

Afgelopen vrijdag 10 juli vierden we ons 7-jarig huwelijksjubileum. Robin kwam met een mooie bos rode rozen thuis en ik kocht bij de bakker een heerlijke taart in de vorm van een hart. Anderen moedigden ons aan om romantisch samen uit eten te gaan, maar Zoë's gedrag is nog zodanig onvoorspelbaar, dat we haar nog niet bij iemand achter durven te laten.

Zaterdagavond keken we de film Marley & Me. Echt een mooie film, die de realiteit van een groeiend gezin op een mooie manier neerzet. Vooral ouders van jonge kinderen en hondenliefhebbers zullen veel momenten van herkenning hebben. Ik citeer de hoofdrolspeelster, vlak na de bevalling van haar tweede kind: "I am not depressed, I am just exhausted!"

Op het potje

Dat we in het Westen pas beginnen met zindelijkheidstraining wanneer kinderen 2 jaar zijn, kunnen ze hier in Lente Stad niet begrijpen. Hier worden baby's al vanaf de geboorte getraind om controle te krijgen over desbetreffende spieren.

Maar eerst terug naar de westerse situatie. Voor Juda had ik twee boekjes gekocht om hem alvast kennis te laten maken met het "leven na de luier": Op het potje (een klassieker van al 30 jaar oud) en Bobbie op het potje. De eerste mag dan een klassieker zijn, Juda's voorkeur gaat toch uit naar Bobbie. Omdat Bobbie een rood potje heeft, kocht ik afgelopen donderdag voor Juda ook een rood potje, zodat hij zich kan identificeren met Bobbie. We zetten hem nu elke dag een half uur op het potje, soms terwijl hij een DVD'tje kijkt, soms terwijl hij rustig met de Duplo speelt. Gelukkig vindt hij het allemaal best. Meestal vissen we achter het net en blijft het potje droog, maar we hebben zowaar al twee keer een goede vangst gehad. Het begin is er....

Dan nu de oosterse situatie. Ik liep me al een jaar lang te verbazen over het feit dat baby's hier geen luiers dragen, totdat ik op internet aanliep tegen het boek Infant Potty Training, wat de oosterse manier van zindelijkheidstraining voor een westerse levensstijl beschrijft. Het principe is eigenlijk heel simpel: iedere keer dat je baby plast of poept geef je een bepaald signaal, meestal is dit "sssssssssssssss". Al vrij snel associeert de baby het signaal met plassen of poepen en zal alleen plassen of poepen zodra hij het signaal hoort. In theorie klinkt het mooi, maar dat het ook echt werkt, daar getuigen de miljoenen kinderen in dit land van. Zodra ik moed heb verzameld, ga ik het ook eens proberen met Zoë. Als het experiment lukt, dan scheelt dat in ieder geval een hoop geld en een hoop afval. En we hebben iedere ochtend een lokale oppas in huis die een handje kan helpen.

Hoofdprijs

We wonen op een heel bijzonder stukje aarde.....

Zo gingen we afgelopen week twee tafels kopen voor het 'klaslokaal' dat we in ons flatje aan het inrichten zijn. We hadden van een vriend gehoord dat hij 9 Euro voor zo'n tafel betaald had, dus we vonden dat 15 Euro voor twee tafels een mooi prijsje was. Na de verkoopster betaald te hebben stonden we nog even te wachten op het mannetje dat de twee tafels achter op zijn fiets naar ons huis zou brengen. Komen er twee locals langslopen die informeren naar de prijs van twee van die tafels. Zegt de verkoopster: "Wacht maar even tot die buitenlanders vertrokken zijn, dan geef ik je een goede prijs." Uiteraard een lagere prijs dan wat wij ervoor betaald hadden. Robin en ik kijken elkaar met een veelbetekenende blik aan en glimlachen. Tja, dit is nu eenmaal het systeem waarin we zitten; als buitenlander betaal je altijd extra. Toeristenbelasting zullen we maar zeggen.

Even later loop ik over de markt om fruit te kopen. Bij het bananenvrouwtje stop ik om bananen te kopen. Tjonge, 50 cent per kilo, het was toch altijd 30 cent? Maar goed, het zal wel een slechte bananenoogst zijn geweest, denk ik, en ik betaal netjes de prijs die het bananenvrouwtje vraagt. Terwijl ik de bananen onderin de kinderwagen leg, hoor ik achter me iemand anders informeren naar de prijs van bananen. "40 cent per kilo," is het antwoord. Ik lach in mezelf en denk: Yes! Weer de hoofdprijs betaald!

Het mooie aan beide situaties vind ik dat we er nota bene naast stonden terwijl de verkoopsters de producten voor een lagere prijs aan locals aanboden.

Van 1 naar 2

Wat is er veranderd nu we twee kinderen hebben? En in welk opzicht ervaar ik de babytijd van Zoë anders dan de babytijd van Juda?

Met de geboorte van Zoë is Juda ineens geen baby meer. Ik realiseer me hoe groot, wijs en weerbaar hij al is en hoeveel hij al zelf kan.

Wanneer beide kinderen het tegelijk op een brullen zetten, zou ik af en toe wel even de deur achter me dicht willen trekken en een blokje om lopen. Eén huilend kind kan ik prima verdragen, maar iedere keer dat het in stereo gaat, denk ik dat het me een jaar van m'n leven kost.

Toen Juda een baby was, ging al onze aandacht naar hem uit. We konden de hele dag wel naar hem kijken en met hem bezig zijn. Hoewel we natuurlijk net zo veel van Zoë houden, krijgt zij niet onze onverdeelde aandacht en moet gewoon op haar beurt wachten als het gaat om een schone luier, aandacht en eten.

We zijn nu een stuk relaxter als ouders. Als we met Juda op pad gingen moest er standaard een luiertas met luiers, luierdoekjes, spuugdoekjes, hydrofiele luiers, schone kleertjes, cremetjes, enz. mee. Nu prop ik snel een luiertje, luierdoekjes en een spuugdoekje in m'n handtas en eigenlijk is dat altijd wel voldoende. Wanneer Juda sliep checkte ik ook regelmatig (lees: elk kwartier) of hij nog wel ademde, vanwege al die aandacht voor wiegendood. Nu heb ik er meer vertrouwen in dat ons meisje niet zómaar stikt (we roken tenslotte niet, drinken niet, slapen niet samen met haar in één bed, dekken haar niet toe met een dekbedje en weten dat ze nog niet om kan rollen). En als ze een dagje wat verhoging heeft, dan schiet ik niet meer meteen in de stress, maar denk: ach, morgen zal het vast wel weer beter gaan.

Ik kan nu beter accepteren dat er als moeder van twee kleine kinderen maar weinig tijd voor jezelf over blijft. Toen we alleen Juda hadden kon ik er flink van balen dat ik zo weinig tijd had voor sporten, een boek lezen, uitrusten, e-mails schrijven, enz. Nu weet ik dat dit nou eenmaal een fase in mijn leven is en kan ik extra genieten van mijn rol als moeder.

Nieuws in het kort

We waren echt ontroerd toen we woensdag langsgingen bij onze vriendin die we altijd het melkmevrouwtje noemen (omdat we onze melk en yoghurt bij haar kopen). Onze vrienden in Lente Stad hadden haar al eerder verteld dat Zoë geboren was en nu bleek dat ze vier knuffeltjes voor onze kinderen gebreid had. Zo lief!

Juda is 'getraumatiseerd' door de kinderopvang tijdens de conferentie vorige week. Hij heeft nu een soort verlatingsangst en zet het op een gillen als we even niet in de buurt zijn. Ik heb echt het idee dat we weer zijn vertrouwen moeten terugwinnen.

Gistermiddag hebben we lekker een rondje gewandeld door het park. Kregen we met één kind al veel aandacht, nu is dat nóg meer! Zodra je stilstaat verzamelt er binnen no time een groep mensen om je heen die z'n ogen uitkijkt naar onze twee blanke, blonde koters met blauwe ogen. Er werd onder andere gezegd/gevraagd: "Waarom heeft de baby blauwe ogen?" "Jullie baby is wit en heeft geel haar!" "Hebben jullie twee baby's?!" (hier mag een echtpaar slechts één kind hebben). Voorheen kon ik me ergeren aan al die mensen om me heen, maar nu genoot ik er wel van en dacht: ja, dit is echt Lente Stad, hier voel ik me thuis!

Deze week pakken we de taalstudie weer op. Gelukkig is er meer blijven hangen dan ik had verwacht en ik heb er zin in om datgene wat weggezakt is weer op te halen.

Puzzelstukjes

Sinds gistermiddag zijn we weer THUIS in Lente Stad. Heerlijk!

Vorige week maandag zijn we druk bezig geweest met het inpakken van onze spullen en dinsdag hebben we ons tijdelijke 'thuis' verlaten en ingewisseld voor een conferentiecentrum. Toen we 3 maanden geleden van Lente Stad naar Chiang Mai reisden hadden we 57 kilo aan ingecheckte baggage. Daarnaast hadden we nog 3 stuks handbaggage, één kind en een kinderwagen. Toen we vorige week alles ingepakt hadden bleek dat we 110 kilo aan baggage zouden moeten inchecken en daarnaast nog zouden reizen met 5 stuks handbaggage, twee kinderen, een kinderwagen, een Maxi Cosi en een reiswieg. Ja ja, jullie hebben goed je best gedaan met het sturen van pakketjes!! Naast het feit dat we 50 kilo boven het toegestane gewicht zaten, zag ik er ook erg tegenop om al dit spul mee te moeten slepen van hot naar her.

De 6-daagse conferentie was erg goed en gezellig. Naast het opbouwende programma hebben we veel collega's ontmoet en genoten van heerlijk eten. Juda ging iedere dag naar de kinderopvang. De eerste dag vond hij het prachtig, al dat nieuwe speelgoed. De tweede dag klampte hij zich aan me vast zodra we de speelzaal instapten. De derde dag begon hij onderweg al te piepen en weigerde om verder te lopen en aan het eind van de week was hij al in tranen voordat we de ontbijtzaal verlieten. Gelukkig was hij steeds na 10 minuutjes over zijn verdriet heen en heeft hij heerlijk gespeeld met leeftijdsgenootjes.

Afgelopen maandag nog Zoë's visum opgehaald en in het ziekenhuis 8 vaccinaties voor Zoë gekocht, die we meenamen in een doosje gevuld met ijsblokjes. Dit zijn alle vaccinaties die ze komend jaar moet krijgen, nu maar hopen dat we in Lente Stad een dokter kunnen vinden die haar wil vaccineren.

Maandagavond vlogen we van Chiang Mai naar Bangkok, waar we een nachtje in een guesthouse vlakbij het vliegveld zouden doorbrengen. Op het moment dat het vliegtuig zou landen, stormde het in Bangkok en kwam het vliegtuig terecht in hevige turbulentie. De landing was al ingezet, toen het vliegtuig ineens weer omhoog schoot. De stewardessen keken elkaar benauwd aan en maakten hun gordels nog eens extra goed vast. Wow, dit was best eng! Even later meldde de piloot dat het zulk noodweer was dat hij het niet aandurfde om te landen en dat hij zou wachten tot het weer beter werd. Na nog eens drie kwartier vliegen waagde hij nog een poging om te landen, dit keer met meer succes.

Dinsdagochtend vlogen we naar Lente Stad, waar we opgewacht werden door Nederlandse vrienden, die als verrassing bij hun thuis nog een klein geboortefeestje voor Zoë organiseerden. Dat was nog eens leuk thuiskomen! Ze hadden een taart gemaakt met Zoë's naam erop, een enorme bos (roze) bloemen gekocht en er lagen cadeautjes klaar. De echte thuiskomst was bijzonder: ineens leek het alsof alle puzzelstukjes op hun plaats vielen. Zoë en Juda kunnen allebei slapen in hun eigen bedjes, Zoë kan lekker liggen in de box of zitten in het wipstoeltje, ik kan voeden op de bank en we kunnen als gezinnetje aan onze eigen eettafel eten. Dat de drukke 10-baans rondweg die pal langs ons huis loopt intussen geopend is, nemen we maar op de koop toe.

nb. gelukkig waren er collega's die twee van onze koffers konden inchecken, waardoor we al onze baggage zonder problemen konden meenemen naar Lente Stad.

Myanmar

Om in Thailand te kunnen verblijven heb je een visum nodig. In Lente Stad hadden we een visum voor 90 dagen gekregen, maar toen wisten we al dat we een dag of 10 tekort zouden komen aan het eind van ons verblijf. Maar iedereen verzekerde ons: "Ach, daar doen ze niet zo moeilijk over." Intussen zijn we aan het eind van ons verblijf in Thailand gekomen en we moesten er dus voor zorgen dat we een verlenging van ons visum kregen. Koud kunstje, dachten we, en we verwachtten dat een bezoekje aan het immigratiekantoor hier in Chiang Mai voldoende zou zijn. Daar aangekomen bleek helaas dat we een verlenging van slechts 7 dagen zouden kunnen krijgen. Nét te weinig dus. Maar, zo werd ons verteld, aan de grens met Myanmar (= het vroegere Birma) zouden we een verlenging van 15 dagen kunnen krijgen. Een andere optie was om het land uit te vliegen en terug te komen; dat zou een nieuw visum van 30 dagen opleveren.

De gemakkelijkste optie was natuurlijk om twee keer een verlenging van 7 dagen in Chiang Mai aan te vragen, maar dat was ook de duurste optie (240 Euro). Met een goedkope luchtvaartmaatschappij het land uitvliegen zou wat goedkoper zijn (misschien zo'n 100 Euro), maar dat kon niet, aangezien Zoë nog geen paspoort had. Dus we kozen voor de meest bewerkelijke en goedkoopste optie: met de bus naar de grens. We kochten buskaartjes voor woensdagochtend en boekten twee nachtjes in een guesthouse op de terugweg. Juda was al een paar dagen een beetje koortsig, maar oogde helemaal niet ziek. Dinsdagavond was de koorts echter opgelopen tot 39,6 graden. Wat nu? We besloten om toch maar vast te houden aan ons plan en dus zaten we woensdag om 9.30 uur in de bus. Tijdens de 4 uur durende rit werd ik hoe langer hoe zenuwachtiger, want ik zag dat een rode uitslag zich verspreidde over Juda's romp. Tegen de tijd dat we bij de grens aankwamen zaten zijn benen, armen en gezicht ook onder de rode vlekjes. Best wel spannend, want wat als ze ons wél Myanmar in zouden laten, maar ze moeilijk gingen doen bij de Thaise immigratie vanwege Juda's toestand (zeker nu met de verspreiding van de Mexicaanse Griep)? Na een kwartiertje struinen over de markt met nep-merktassen en illegale DVD's in Myanmar, keerden we weer terug naar de grensovergang, waar we gelukkig zonder problemen weer Thailand in konden gaan en we 15 extra dagen kregen in ons paspoort. Een andere meevaller was dat ze er niet moeilijk over deden dat Zoë geen paspoort had, want anders hadden Robin en ik in toerbeurt de grens over gemoeten, omdat Zoë in Thailand had moeten blijven.

Hierna hebben we direct de bus gepakt naar Chiang Rai, de plek waar we voor twee nachtjes een guesthouse geboekt hadden. Bij aankomst meteen met Juda naar het ziekenhuis gegaan. Daar stelde de kinderarts ons gerust dat het waarschijnlijk om een virusje ging en dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Na twee heerlijke rustige dagen in Chiang Rai, keerden we vrijdagmiddag weer verfrist en uitgerust terug naar Chiang Mai.

Nieuws in het kort

Vrijdag zat Zoë's paspoort tussen de post! Hoera! Vanmorgen is Robin naar de ambassade geweest om een visum voor Lente Stad voor haar aan te vragen, zodat we die hopelijk volgende week maandag in ontvangst kunnen nemen.

Bedankt voor alle lieve felicitaties voor mijn verjaardag. Ik heb vorige week maandag een leuke dag gehad: 's ochtends zijn we met vrienden buiten de deur gaan ontbijten en hebben daarna in een ander tentje nog een verrukkelijke smoothie gedronken. 's Middags hoorde ik toevallig van iemand op het park dat er een masseuse kwam om haar te masseren, dus ik heb die middag ook een complete lichaamsmassage van een uur gehad (en dat voor 3 Euro!). En 's avonds heeft Robin ons als gezin mee uit eten genomen naar mijn favoriete restaurantje: Jerusalem Falafel.

Morgen begint de conferentie waarvoor we nog zo lang in Thailand zijn gebleven. Ik zie er naar uit om collega's weer te zien en daarna eindelijk terug te keren naar Lente Stad.

Big Brother

Terugkijkend op de blogs die ik de afgelopen weken heb geschreven, realiseer ik me dat ik eigenlijk weinig tot niets over Juda heb geschreven.

Juda is nu 1 jaar en 9 maanden oud, weegt bijna 14 kilo en is 89 cm lang. Hij heeft zich sinds we in Thailand zijn razendsnel ontwikkeld (zoals waarschijnlijk alle kinderen van zijn leeftijd doen).

Ten eerste is er een wereld voor hem opengegaan wat betreft andere kinderen. In Lente Stad ontmoette hij op straat wel andere kinderen, maar dan bleef het bij even handje vasthouden en zwaaien. Bij de crèche en bij de 'playgroup' (beiden 1x per week) speelde hij voornamelijk alleen en had weinig oog voor wat er om hem heen gebeurde. Hier in Thailand heeft hij tijdens het eten en in het zwembad tientallen andere kinderen ontmoet en met sommigen van hen is hij echt vriendjes geworden. Hij weet hun namen en vindt het hartstikke leuk om na het eten samen met hen rond te rennen door de eetzaal, speelgoed met hen te delen en hun een dikke knuffel te geven.

Ten tweede is Juda sinds de geboorte van Zoë ineens begonnen met praten. Vóór die tijd vond hij dat blijkbaar nog niet zo nodig, want hij kreeg toch wel alle aandacht die hij wilde. Maar het lijkt erop dat hij zich sinds de komst van Zoë realiseert dat hij er nu echt iets voor moet doen om onze aandacht te krijgen. Hij kletst honderduit en benoemt alles wat hij ziet. Als er op straat bijvoorbeeld 10 auto's langsrijden, dan roept hij ook 10 keer "auto!". Hij heeft ook goed door dat mensen het prachtig vinden als hij naar hen zwaait en daarbij "Bye bye" zegt, dus dat doet hij de hele dag door. Hij geniet echt van de aandacht!

Tenslotte kan hij sinds een paar weken heel goed alleen spelen. Hij beleeft samen met zijn poppetjes en diertjes hele avonturen in de trein, de auto of het vliegtuig. Hij is dus gelukkig niet meer zo afhankelijk van ons voor zijn vermaak.

Wat vindt Juda leuk?

• Boekjes lezen, wat inhoudt: plaatjes kijken en benoemen
• Met water spelen, of dat nou onder de douche is, in bad, in het zwembad, buiten in een regenplas of met het water uit de beker die hij standaard aan tafel omgooit
• DVD kijken. Favoriet zijn: Paz, Pep, Toet en Vroep-vroep en Sesamstraat.
• Eten. Nog altijd gaat werkelijk álles erin, zij het in een tergend langzaam tempo. Hij neemt er echt de tijd voor en observeert ondertussen alles wat er om hem heen gebeurt.
• Buiten spelen. Hij is gefascineerd door blaadjes, stokken en stenen en op weg van ons huisje naar de eetzaal wordt er dus ook van alles verzameld. Ook schommelen en klimmen op het klimrek vindt hij erg leuk.
• Z'n zusje Zoë. Hij kan oneindig om haar heen hangen en haar kusjes geven. Hij deelt ook graag zijn speelgoed met haar, maar is dan wel teleurgesteld als ze het speelgoed niet aanpakt.
• Dansen. Zodra hij muziek hoort gaat hij staan swingen en gaan z'n handjes de lucht in.
• Alles met wielen: tractors, fietsen, auto's en brommers (of: broemers, zoals Juda ze noemt)
• Dieren, in het bijzonder hondjes. Maar als ze te dichtbij komen en aan zijn hand snuffelen zijn ze toch eigenlijk wel een beetje eng.

Wat vindt Juda niet leuk?

• Naar bed toe moeten. Maar gelukkig slaapt hij meestal snel in, wordt 's nachts zelden wakker en slaapt 's ochtends regelmatig tot een uur of 8.
• Luier verschonen
• Afdrogen na het douchen
• Tanden poetsen. Dit is echt het allerergste: hij krijst dan de hele boel bij elkaar en stopt pas zodra de borstel weer uit z'n mond is (iemand nog tips?)

Paspoort

Het verhaal van 9 mei over de aanvraag van Zoë's paspoort moest natuurlijk nog een vervolg krijgen, want zonder dat rode boekje komen we het land niet uit.

Ik was nog vergeten te vermelden dat de pasfoto die ik in Bangkok aan de Nederlandse Ambassade had voorgelegd afgekeurd werd, omdat Zoë's hoofd te groot op de foto stond. Deze vrouw achter de balie moest eens weten hoeveel tijd en energie het had gekost om onze drie weken oude dochter met dichte mond en open ogen recht in de camera te laten kijken!

Maar goed, regels zijn regels, dus vorige week gingen we in de herkansing voor de pasfoto. In de fotostudio wilden ze persé dat Zoë rechtop gehouden zou worden in verband met het licht. Hiervoor moest Robin haar nekje ondersteunen en het was onvermijdelijk dat zijn vingers op de foto kwamen, wat natuurlijk niet mag. Weet je met welke oplossing de fotostudio kwam? Gewoon de vingers wegwerken met Photoshop (wat natuurlijk óók niet mag).

Op deze foto stond Zoë echter met haar mond open en dat zat ons toch niet lekker. We waren er intussen achter dat het aanvragen van zoiets officieels als een paspoort geen sinecure is en volgens het 6 pagina's tellende document met richtlijnen voor paspoortfoto's moest de mond gesloten zijn. Dus afgelopen woensdag op pad gegaan voor een derde fotosessie. Opnieuw liepen we (bij een andere studio) tegen dezelfde problemen aan: rechtop zitten, recht in de camera kijken (terwijl Zoë's aandacht natuurlijk getrokken werd door de grote verlichte schermen aan de zijkanten), mond dicht, hoofd recht, schouders op gelijke hoogte.... hoe kun je dat nou van een baby van 7 weken verwachten?? Na zeker een uur proberen, was het nog niet gelukt om het juiste plaatje te schieten en intussen was Zoë het natuurlijk helemaal zat. Oplossing? Photoshop natuurlijk! Zoë's onderlip werd een stukje omhooggeplaatst, waardoor haar open mond in een dichte mond veranderde. Haar hoofd werd rechtgedraaid en de achtergrond werd ingekleurd met de juist grijze kleur. Resultaat? Een afschuwelijke, onnatuurlijke foto.

Donderdag kwam de Nederlandse Ambassade voor één dagje naar Chiang Mai om consulaire zaken in behandeling te nemen. Nu móest het dus goed gaan, anders zou het ons nóg een tripje naar Bangkok gaan kosten. We hebben beide foto's van afgelopen week ingeleverd en ze werden gelukkig door de dienstdoende ambtenaar geaccepteerd. Ze zei er nog bij: "Ach, met kinderen tot 5 jaar zijn ze niet zo streng." Hopen dat ze ook in Den Haag één van de twee pasfoto's goed zullen keuren. Nog een paar weekjes afwachten....

Bloggen

Meestal noem ik deze pagina onze website, maar feitelijk is het natuurlijk niet veel meer dan een blog. Wat is dan het verschil? Na een beetje surfen op het internet, kom ik tot de conclusie dat het hem vooral zit in het persoonlijke karakter, de chronologische presentatie en het frequente bijwerken.

Drieëneenhalf jaar geleden ben ik begonnen met het bijhouden van een weblog. Zoals trouwe lezers weten, ben ik al een paar keer veranderd van opzet en lay-out. Dit stukje (of in blog-taal ' deze post') gaat over mijn bevindingen en ervaringen in het bloggen.

Kort en simpel. Dit is voornamelijk vanuit mezelf geredeneerd: ik ben een luie internetgebruiker en een drukke huismoeder/taalstudent. Ik merk dat ik voldoe aan de kenmerken van de huidige generatie, die meestal niet langer dan 3 minuten wil besteden aan het lezen van een website. Triest, maar waar... Ook ben ik meestal te lui of te druk om verschillende pagina's binnen één website te bekijken of allerlei links te volgen. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om op deze website alles op één pagina te houden: eenvoudig en overzichtelijk; je ziet in één oogopslag of er iets nieuws te lezen of te bekijken valt. Daarnaast zouden de stukjes kort en krachtig moeten zijn, maar daar ga ik nu alweer de mist mee in.

Ik realiseer me dat het voor luie mensen zoals ik veel te veel werk is om één voor één de foto's hiernaast te moeten aanklikken om ze in het groot te kunnen bekijken. Daarom is mijn voornemen om voortaan één keer per twee weken een fotoserie op een aparte pagina te zetten en op de hoofdpagina een link daarnaartoe te plaatsen, zoals ik al heb gedaan met de foto's van het familiebezoek. Hopelijk vergroot dit het kijk-gemak voor jou als bezoeker.

Regelmatig bijhouden. Als je niet regelmatig iets nieuws te melden hebt, dan haken lezers af. Logisch, want als je als lezer een paar keer teleurgesteld bent, dan denk je op een gegeven moment: er zal waarschijnlijk toch niks nieuws op staan, dus ik neem niet eens meer de moeite om te kijken (er nog steeds vanuit gaande dat lezers net zo lui zijn als ik). Ik probeer dan ook om één keer per week iets te schrijven, zodat jullie niet te vaak teleurgesteld worden (tenzij je natuurlijk iedere dag onze site checkt). Om mezelf en jullie hierbij te helpen, noem ik mijn blog vanaf nu 'maandag-blog', zodat ik voor mezelf iedere week een deadline heb om iets te schrijven (heb ik echt nodig!) en jullie weten wanneer je een nieuwe post kunt verwachten.

Persoonlijke ervaringen i.p.v. feiten. Uit de reacties die we krijgen op de website maak ik op dat mensen liever lezen over persoonlijke ervaringen dan over feiten. Het zal jullie intussen duidelijk zijn dat deze website slechts één schrijver heeft en dat ben ik, Tanja. Verwacht hier dan ook geen opsomming van feiten, maar meer mijn persoonlijke ervaringen te lezen. Ik merk dat ik door de jaren heen er steeds meer handigheid in heb gekregen om mijn gevoelens 'op papier' te zetten en deze d.m.v. de website te delen met vrienden en familie.

Ik heb er over zitten denken om een statistisch programmaatje aan deze website toe te voegen waarmee ik kan zien hoeveel mensen dagelijks deze site bezoeken. Ik heb er namelijk helemaal geen idee van wie er regelmatig of af en toe een kijkje komen nemen. Maar al gauw bedacht ik me: ik wil het niet eens weten, want ik zou best teleurgesteld en gedemotiveerd zijn als bleek dat er bijna niemand komt kijken of als ik het aantal lezers terug zou zien lopen. Dus ik hou me maar aan het volgende uitgangspunt: ik reken erop dat mijn moeder en schoonmoeder trouwe lezers zijn en iedereen die daar nog bijkomt is mooi meegenomen.

Natuurlijk ontvang ik graag feedback over de website. Wat vind je interessante onderwerpen om over te lezen en wat helemaal niet? Na hoeveel regels tekst haak je af? Hoe vaak bezoek je onze website? Heb je nog tips?

Tenslotte wil ik nog noemen dat ik het bijhouden van deze website echt heel erg leuk vind. Als kind wilde ik altijd graag schrijfster worden en als tiener graag journaliste. Beide dromen zijn niet in vervulling gegaan, maar op deze manier kan ik toch uiting geven aan de behoefte om voor een (klein) publiek te schrijven.

Het gras is altijd groener...

Na bijna 4 weken familiebezoek is de rust wedergekeerd in Huize Kusters: afgelopen woensdag hebben we Robins ouders en zusje naar het vliegveld gebracht en daar afscheid genomen (dit ging uiteraard opnieuw gepaard met de nodige emoties).

Hoewel we natuurlijk héél erg genoten hebben van onze families, is het ook wel lekker om niet meer elke dag op pad te zijn, te sjouwen met twee kinderwagens, in restaurants te 'moeten' eten (wat een luxeprobleem!), Zoë tussen de bedrijven door te voeden en Juda in zijn buggy te laten slapen.

Met de familie is ook het warme weer vertrokken en daar waren we wel aan toe. Het regent al een paar dagen, waardoor de temperatuur gedaald is naar een comfortabele 32 °C.

Het fijne van een tijdje weg zijn van huis, is dat je extra gaat waarderen wat je hebt. Vóórdat we in maart naar Thailand kwamen hadden we geen goed woord over voor Lente Stad: de drukte, de smog, de droogte, het weinige groen, de lokale bevolking. We konden niet wachten om naar Thailand te vertrekken en te kunnen genieten van de warmte, het groen, de rust en de vriendelijke bevolking. Maar nu we al ruim twee maanden in Thailand zijn, kunnen we niet wachten om terug te gaan naar Lente Stad. We zijn het zweten, de airco ( > verkoudheid), de muggen(bulten), het kleine, donkere huisje en het leven uit een koffer best wel zat en verlangen naar ons heerlijke appartment in Lente Stad en naar onze vrienden daar.

"Don't it always seem to go

that you dont know what you've got till it's gone"

Puntjes kwijt

Afgelopen donderdag hadden de vrouwen een dagje uit: samen met Zoë zou ik 's ochtends naar Bangkok vliegen en 's avonds weer terugvliegen. Helaas niet om de toerist uit te hangen of te shoppen, maar om een paspoort voor Zoë aan te vragen bij de Nederlandse Ambassade. De mannen (Robin en Juda) bleven in Chiang Mai om geld te besparen. Eigenlijk had ik er best wel zin in: lekker met onze kleine meid op stap, 's ochtends het paspoort aanvragen en wie weet zou ik 's middags nog tijd hebben om een shopping mall in te duiken.

Bepakt en bezakt met allerlei officiële documenten en pasfoto's ging ik 's ochtends om zeven uur op stap. De vlucht verliep prima en na een taxiritje van een uur belandde ik bij de Nederlandse Ambassade. Toen ik eindelijk aan de beurt was, vertelde de vrouw achter de balie me dat op de Engelse vertaling van de Thaise geboorte-akte nog een stempel van het Thaise Ministerie van Buitenlandse Zaken miste. Ze zei dat ik dus eerst naar dat ministerie zou moeten gaan om de geboorte-akte te laten legaliseren. Ja, maar dat had niemand mij verteld! Vervolgens wist ze te vermelden dat me dat op die dag niet meer ging lukken.

Ik kon wel janken: was ik helemaal speciaal naar Bangkok gekomen om te horen te krijgen dat ik geen paspoort aan kon vragen. Daar kwam nog eens bij dat de pasfoto's die we van Zoë hadden laten maken ook niet goed waren, dus die moest ik opnieuw laten maken. Mijn tranen bedwingend liep ik de ambassade uit en vroeg aan de poortwachter tot hoe laat het Ministerie van Buitenlandse Zaken open was. "Tot half vier," zei hij. Aangezien het pas half twaalf was, had ik goede hoop dat ik de aanvraag toch nog op diezelfde dag zou kunnen indienen.

Na opnieuw een taxirit van een uur, kwam ik bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken terecht in een hal met honderden wachtende mensen. Meteen zakte de moed me in de schoenen. En terecht, bleek achteraf, want pas 4 uur later kwam ik weer naar buiten met het felbegeerde stempel. Ik zal hierover niet te veel uitwijden, maar even leek het erop dat ik zelfs dit stempel niet op tijd zou krijgen, omdat de Engelse vertaling van het geboortecertificaat niet deugde. Dus een vertaalbureau in hetzelfde gebouw moest opnieuw een vertaling maken, maar die kon pas een week later klaar zijn. Opnieuw stond ik op het punt om in huilen uit te barsten en gelukkig kregen ze medelijden met me en zijn razendsnel aan de slag gegaan met vertalen.

En dat is waar het mis is gegaan met de puntjes. De vertaler zei dat hij op zijn computer niet de trema op de e kon zetten, dus het zou zonder moeten. Ik had eigenlijk geen tijd om erover na te denken en bovendien: dat stempel moest ik hoe dan ook hebben, dus ik stemde ermee in dat ze de puntjes weg zouden laten. Op alle officiele papieren zal Zoë dus voortaan door het leven gaan zonder puntjes....

Intussen was het kwart over vier en was ik genoodzaakt om alweer terug te keren naar het vliegveld, waar ik om zes uur moest zijn. Na opnieuw een voorspoedige vlucht was ik 's avonds om negen uur weer thuis.

Het goede nieuws is dat een delegatie van de ambassade op 22 mei naar Chiang Mai komt (ook dat had niemand ons eerder verteld) en dat we dan alsnog een paspoort voor Zoë aan kunnen vragen.

Aanvankelijk baalde ik nogal van het verloop van de dag, maar nu ik erop terugkijk ben ik blij dat ik in ieder geval dat stempel van Buitenlandse Zaken heb kunnen bemachtigen (wat echt alleen in Bangkok kon) en dat ik tijdens al dat wachten eindelijk weer eens wat heb kunnen lezen, waar ik al wekenlang niet aan toe was gekomen.

Koninginnedag in Chiang Mai

Hier in de stad zit een Benelux restaurantje en Remko en Kirsten hadden daar woensdag gevraagd of er nog iets georganiseerd zou worden i.v.m. koninginnedag. De eigenaar, een Belg, zei tot onze teleurstelling van niet. De volgende ochtend heb ik toch nog even gegoogles op Koninginnedag Chiang Mai en ontdekte dat de Nederlandse Vereniging wel degelijk een feest zou organiseren, maar op een andere lokatie in de stad.

Dus aan het eind van de middag vertrokken we met z'n allen (zowel Robins familie als mijn familie) naar het betreffende café waar we veel andere Nederlanders ontmoetten en ons tegoed deden aan kroketten en frikadellen. Het was best vreemd om voor het eerst in lange tijd weer ergens te zijn waar iedereen je verstaat (en je dus bewuster je gespreksonderwerp moet kiezen). Helaas hoorden we tijdens het eten over het drama in Apeldoorn, waardoor we natuurlijk erg geschokt waren. Maar op zo'n grote afstand lijkt zoiets ook wel een ver van je bed show, dus we hebben er nog wel een leuke avond van gemaakt.

Vanavond hebben we Remko, Eline, Kirsten en Jorgen op de trein naar Bangkok gezet. Net als het weerzien twee weken geleden, was ook het afscheid nemen weer emotioneel. Toen we een jaar geleden uit Nederland vertrokken wisten we nog niet hoe het zou zijn om onze familie lange tijd niet te zien, maar intussen weten we hoe pijnlijk het is en dat maakte het afscheid nemen dit keer misschien nog wel moeilijker.

Nog meer familie

Nadat mijn broer, zus en aanhang voor een paar dagen op jungle-tour waren gegaan, konden we opnieuw familie verwelkomen hier in Chiang Mai. Gisterochtend hebben we Robins ouders en Robins zusje van het vliegveld opgehaald en naar hun hotel gebracht. Natuurlijk was het weerzien opnieuw emotioneel en bijzonder, maar aan de andere kant voelde het binnen 10 minuten ook wel weer heel normaal en vertrouwd. We werden overstelpt met cadeautjes die door familie en vrienden waren meegegeven aan het reisgezelschap. Ook Juda heeft er een hele berg met speelgoed bij (hoe gaan we dat allemaal in Lente Stad krijgen??).

Post

Vorige week donderdag bracht ik een bezoekje aan het hoofdkantoor van onze organisatie en stiekem hoopte ik dat er ook al wat kaarten zouden zijn vanwege de geboorte van Zoë, het was tenslotte al bijna 2 weken geleden dat ze geboren was. Maar ons postvakje stelde me teleur: geen post.

Gisteren moesten we weer bij het hoofdkantoor zijn, maar dit keer had ik mijn verwachtingen bijgesteld en durfde ik eigenlijk niet te hopen op post. Maar zowaar: in 6 dagen tijd waren er 50 kaarten en een heel stel pakketjes gekomen. Wat een feest!

Bij deze wil ik iedereen alvast bedanken voor alle e-mails, kaarten en cadeautjes. Hopelijk kom ik er in de komende tijd aan toe om jullie persoonlijk te bedanken.

Hereniging

Het is gedaan met de rust: afgelopen vrijdag zijn mijn broer, schoonzus, zusje en zwager gearriveerd in Chiang Mai. We ontmoetten hen 's avonds in een restaurant en het was een bijzonder weerzien, want mijn zusje had ik in januari 2008 voor het laatst gezien. Met mijn broer en schoonzus hadden we afgelopen november nog 3 weken doorgebracht, maar natuurlijk was het ook leuk om hen weer te zien.

De afgelopen week hebben we iedere dag met hen doorgebracht: gekletst, gezwommen en geslenterd over de nightbazaar. Vandaag zijn we de hele dag op pad geweest. Eerst naar een olifantenkamp, vervolgens geluncht bij een tijgerpark, toen naar een apencentrum en tenslotte naar de watervallen. Leuk, maar vermoeiend, zeker met twee kinderen en een temperatuur van 38 graden!

Naam

Het leuke van het bekendmaken van een naam is dat het allerlei reacties oproept bij mensen. Bij Juda was een veelgehoorde reactie "Goh, dat hoor je niet zo vaak", maar ook: "Maarreh, Judas was toch niet echt een goed persoon in de Bijbel?". Gelukkig waren er ook veel mensen die, net zoals wij, de naam origineel en stoer vonden.

Met de aankondiging van de geboorte van Zoë kwamen er ook weer allerlei vragen en opmerkingen los: "Hoe komen jullie aan die naam?" "Is ze vernoemd?" "Hoe spreek je haar naam uit?" "Hoe spel je haar naam?" "Maar Zoë is toch geen Bijbelse naam?" "Ik dacht echt dat de volgende Hanna genoemd zou worden" "Lastig hoor, die puntjes op de e als je een e-mail tikt" "Die naam moet ik even goed oefenen" enz. enz.

Om jullie uit jullie onwetendheid te verlossen, hieronder de antwoorden op een aantal van bovenstaande vragen.

Nadat Juda geboren was kwam ik in het ziekenhuis naast iemand te liggen die ook net bevallen was van haar eerste kind, een meisje dat ze Zoë genoemd hadden. Ik dacht meteen: dat is ook een leuke naam! en het heeft me sindsdien niet meer losgelaten. En toen we het in de afgelopen maanden over namen hadden, bleek Robin het ook een leuke naam te vinden. Afgelopen week kwam ik er pas achter dat het in 2008 een vrij populaire naam was: de naam stond op nr. 26 in de meisjesnamen-top en is populairder geworden ten opzichte van 2007 (ik hou nou eenmaal van statistieken).

Of Zoë een Bijbelse naam is? Nee, het is geen Bijbelse naam, maar wel een woord dat vaak in het Nieuwe Testament gebruikt wordt. Zoë is namelijk Grieks voor 'leven' en die betekenis vinden we erg mooi.

En dan de puntjes. We hebben gekeken wat in Nederland de meest gangbare spelling is en dat is mét puntjes, dus we besloten om daarin maar gewoon de grote menigte te volgen, hoewel ze deze puntjes in het Engels helemaal niet kennen.

Hoewel we een hele lieve tante hebben die Grace heet, hebben we vooral vanwege de betekenis ('genade') gekozen voor deze naam als tweede naam van onze dochter.

Kraamtijd

Hoe ervaar ik dat nou, een kind krijgen in Thailand?

De bevalling zelf is op zich prima verlopen, dat moet je toch echt helemaal zelf doen. Zowel een Nederlandse als een Thaise zuster kan mijns inziens weinig verlichting brengen in de pijn die je ervaart. Wel was het een beetje jammer dat ik tot het moment dat ik volledige ontsluiting had gewoon in een grote hal lag, te kijk voor andere patienten en al het verplegend personeel. Mijn gynaecologe is echt een fantastisch mens, die ik in de afgelopen maanden al een paar keer gezien had. Ze is erg vriendelijk, spreekt goed Engels en is like-minded.

Direct na de bevalling wilden ze Zoë al meteen menemen naar de nursery, maar gelukkig kon ik de zustertjes ervan overtuigen dat ik graag eerst huid-op-huid contact wilde en haar wilde voeden. Daarna werd ons meisje meegenomen om pas 5 uur later weer teruggebracht te worden. Dat schijnt standaard procedure te zijn en hoe we ook protesteerden, we mochten haar niet eerder bij ons hebben.

De privékamer waarop ik lag was echt heel relaxed. De gewone privékamers waren allemaal vol, dus ik had geen andere keus dan een VIP kamer te nemen: eigen badkamer, keukentje, TV, DVD-speler, koelkast, magnetron en een bed waarop Robin kon slapen. Echt een soort hotelkamer dus, waarvoor ik slechts 16 Euro per nacht extra moest betalen.

Van Robin werd verwacht dat hij 's nachts bij mij zou blijven om voor me te zorgen. Hieruit blijkt het belang van familie in Azië, zelfs in het ziekenhuis. Hier hadden we niet op gerekend, maar gelukkig konden we oppas vinden voor Juda en is Robin de eerste nacht bij ons in het ziekenhuis gebleven. De tweede nacht is hij echter gewoon naar huis gegaan zonder dit te melden aan het verplegend personeel.

Zoals ik gisteren al schreef had ik best wel moeie met het gebrekkige Engels van de verpleegsters en met de gewoonte om Zoë regelmatig zomaar een uurtje weg te halen voor één of ander vaag onderzoek.

Tja, en dan mag je na 3 dagen naar 'huis', waar helemaal niks je eraan herinnert dat je in de kraamtijd zit. Geen kraamverzorgster, geen beschuit met muisjes, geen kraambezoek en geen kraamcadeautjes. Gelukkig had Robin wel roze vlaggetjes opgehangen die mij moeder opgestuurd had. Vond ik met Juda die onophoudelijke stroom kraambezoek eigenlijk veel te vermoeiend, nu komen we om in de rust. Aan de ene kant heerlijk, aan de andere kant ook wel eenzaam. Dat is dan ook wat ik het moeilijkste vind aan deze kraamperiode: dat er geen vaders, moeders, broers, zussen en goede vrienden zijn die ons mooie meisje komen bewonderen. Gelukkig hebben we vanaf volgende week een paar weken familie over de vloer, met wie we een klein kraamfeestje kunnen vieren :-)

Kraamtranen in het land van de glimlach

"Veel vrouwen krijgen op de derde of vierde dag van het kraambed de zogenaamde kraamtranen. Hiermee wordt een dag bedoeld waarbij je extreem emotioneel bent en plotseling in huilen kan uitbarsten. Het is heel gewoon en het gevolg van alle nieuwe indrukken en lichamelijke veranderingen (hormonen, stuwing, hechtingen, etc). Laten we eerlijk zijn, een bevalling is zowel lichamelijk als geestelijk een enorme ervaring."

Voor mij was dag drie van het kraambed afgelopen zondag, de dag waarop Zoë en ik het ziekenhuis mochten verlaten. Ik was het ziekenhuis na drie dagen ook meer dan zat: de Thaise gewoonten die soms zo anders zijn dan de Nederlandse en de moeizame communicatie met de zusters. We waren er al op voorbereid dat het verplegend personeel weinig Engels zou hebben, maar op het moment dat de hormonen door je lichaam gieren kan zo'n 'mug' ineens een enorme 'olifant' worden. Toen ze Zoë zondagmiddag meenamen voor de zoveelste bloedtest en mij niet eens duidelijk konden maken waarvoor het was, gingen de kranen met kraamtranen wijd open en zat ik zeker een uur lang te grienen als een klein kind en om te komen in zelfmedelijden vanwege het feit dat Zoë zo nodig in een Thais ziekenhuis ter wereld moest komen. Ik ben benieuwd wat de Thaise zusters van dat waterballet vonden, aangezien in Thailand alle verdriet, frustratie en woede verbloemd wordt door een glimlach; het is echt not done om je emoties te tonen.

Vanmorgen was het weer raak. We moesten terug naar het ziekenhuis om een kinderarts naar Zoë's tongriempje te laten kijken. De arts vond het riempje wel erg kort en besloot om meteen een 'operatie' (lees: klein sneetje) te doen. Wij zeiden dat het prima was, dus meteen werd de operatiekamer op de hoogte gesteld dat we eraan zouden komen. Maar eigenlijk twijfelde ik aan de noodzaak van deze ingreep en eenmaal buiten gekomen kon ik me niet meer inhouden. Tranen met tuiten, midden in de wachtkamer: dat arme meisje, net vijf dagen oud, en nu al onder het mes! Uiteindelijk besloten we om de ingreep toch door te laten gaan en eigenlijk viel het allemaal wel mee. We mochten niet mee naar de operatiekamer, maar na vijf minuten konden we Zoë alweer in onze armen sluiten en niet veel later kon ik haar alweer voeden. We gaan er maar vanuit dat ze ons op latere leeftijd dankbaar zal zijn dat ze gewoon haar tong uit kan steken ;-)

Een meisje!

Gistermiddag om 14.24 uur (plaatselijke tijd) is onze dochter Zoë Grace geboren!

Na overleg met de gynaecologe op donderdagavond werd besloten om de bevalling op vrijdagochtend in te leiden, omdat de hoeveelheid vruchtwater twee weken eerder al de minimumgrens was gepasseerd.

Dus gisterochtend moest ik me om 8.00 uur melden in het ziekenhuis en om 8.30 uur lag ik aan de weeënopwekkers. Tot 11.00 uur voelde ik niets tot weinig, maar daarna werden de weeën snel krachtiger. Om 11.30 uur checkte de gynaecologe m'n baarmoedermond: 3 cm ontsluiting. Dat wordt nog een lange dag! dacht ik. Maar al snel volgden de weeën elkaar in rap tempo op en om iets over tweeën bleek ik al volledige ontsluiting te hebben en had ik ook hevige persweeën. Ineens was er paniek in de zaal, want ik lag nog niet in de verloskamer en de gynaecologe was er ook nog niet. Terwijl ik (met moeite) een paar persweeën weg lag te zuchten maakte iedereen zich in razendsnel tempo klaar en kwam de gynaecologe aangerend. Twee minuten later werd onze dochter Zoë geboren.

Opnieuw: wat een bijzonder moment!! Met geen pen te beschrijven.

Onze zorgen over haar gewicht bleken nergens voor nodig te zijn geweest, want ze woog 3060 gram en is ongeveer 51 cm lang. Ze lijkt sprekend op Juda toen die net geboren was, maar is wel iets actiever en drinkt gelukkig beter aan de borst.

Weer een week voorbij

Voor de trouwe lezers van deze site even een teken van leven, hoewel er weinig nieuws te melden valt. Nog steeds geen nieuwe baby Kusters, nog steeds rustig aan doen en nog steeds héééél warm (35 graden Celcius). Gisteren werd er op het park aan de electriciteit gesleuteld en konden we in ons huisje geen ventilator en/of airco gebruiken. Na de lunch hebben we onze toevlucht genomen in de Starbucks, gewoon om te kunnen genieten van de airco. Pas nadat Robin telefonisch gecheckt had of de kust weer veilig was, zijn we teruggekeerd naar ons huisje.

Afgelopen vrijdag is baby nummer 3 geboren van de stellen die hier vanuit ons land zijn voor de geboorte van hun baby. Plotseling gingen de weeën heel snel en moest er met spoed naar het ziekenhuis geraced worden door de beheerder van ons park. Precies 5 minuten nadat het stel in het ziekenhuis aankwam, kwam de baby ter wereld. Mij werd door de beheerder vriendelijk doch nadrukkelijk verzocht om iets eerder aan de bel te trekken zodra het mijn beurt is.....

Sinds een paar dagen is Robin zich ook aan het voorbereiden op de aanstaande bevalling (misschien op zachtjes aandringen van mij??). Hij heeft een boek gelezen over hoe hij mij kan coachen tijdens de bevalling, heeft alle papieren doorgelezen die we afgelopen week tijdens een korte bevallingscursus hadden gekregen, verslindt alle Wij Jonge Ouders, Ouders van Nu en Kinderen die de afgelopen tijd per post zijn gekomen en heeft vanavond zelfs een bevallingstimer van internet op zijn zakcomputer gedownload. Je hoeft alleen maar op 'start' en 'stop' te drukken bij het begin en eind van een wee, en het programmaatje bengt het verloop van de weeën in kaart door middel van een tabel en een grafiek. Toys for boys :-) Ik ben in ieder geval blij dat hij iets heeft gevonden om de bevalling voor hem een beetje op te leuken.

Weekend!

Eindelijk is het weekend! Daar waren we wel aan toe zeg.... Nee, eerlijk gezegd zijn op dit moment onze dagen in Thailand allemaal "weekend-dagen". Hoewel het park waarop we verblijven absoluut geen luxe-oord is, worden er wel drie maaltijden per dag verzorgd, wordt de was voor je gedaan en wordt je huisje op verzoek schoongemaakt. Tja, wat blijft er dan nog over? Lezen, rusten, met Juda spelen, zwemmen en ons natuurlijk mentaal voorbereiden op de komst van de baby. Hieronder wat hoogtepunten van de afgelopen week.

Vorig weekend hebben we doorgebracht met vier vrienden die we kennen van onze opleiding in Engeland. Twee waren op doorreis, eentje woont hier en de vierde was speciaal vanuit Bangkok twee dagen overgekomen.

Ook nog een bizar moment meegemaakt toen Juda in het diepe van het zwembad viel terwijl Robin en ik allebei op de kant stonden. Het moment was te kort om echt te schrikken, maar het was in ieder geval een heel vreemd gezicht om je kind kopje onder te zien gaan en naar de bodem van het zwembad te zien zinken. Gelukkig sprong Robin er meteen achteraan en haalde hem weer boven water. Na een minuut was Juda bijgekomen van de schrik en leek hij zijn duikavontuur alweer vergeten te zijn

Tenslotte donderdag een bezoek gebracht aan de gynaecologe. De vermoedens die we in China al hadden bleken inderdaad te kloppen: het vruchtwater is erg weinig, namelijk 5 cm, wat het absolute minimum is. Hierdoor heeft de baby een groei-achterstand en zal waarschijnlijk dus een klein baby'tje zijn wanneer het ter wereld komt. Maar we wachten rustig af. De dokter zei dat zolang ik de baby nog goed voelde bewegen, er geen actie ondernomen zou worden. Aanstaande donderdag weer terug naar de kliniek voor een controle. We zouden het fijn vinden als jullie in deze spannende periode aan ons willen denken.

Robin de inpakheld

Afgelopen maandagmiddag zijn we aangekomen in Chiang Mai, waar we de komende drie maanden zullen doorbrengen.

Aan ons vertrek gingen nog een paar spannende dagen vooraf. Vrijdagavond had ik wat bloedverlies, iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Tja, en nu? Eerst maar even op Google gezocht. Hoewel het niets ernstigs hoefde te betekenen adviseerden alle websites om in ieder geval maar even contact op te nemen met je verloskundige. Intussen was het 23.30 uur, Robin lag al te slapen en ik wist niet wat ik moest doen. Diezelfde ochtend had ik toevallig van een vriendin het telefoonnummer van een Amerikaanse verloskundige in de stad gekregen; just in case… Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en deze voor mij volledig onbekende vrouw opgebeld en haar de zaak voorgelegd. Gelukkig was ze heel begripvol en behulpzaam en na wat doorgevraagd te hebben luidde haar advies: volledige bedrust totdat we naar Thailand zouden vetrekken. De moed zakte me al helemaal in de schoenen, want er was nog geen koffer ingepakt en het huis moest nog klaargemaakt worden voor de twee Nederlandse vriendinnen die drie maanden lang in ons huis zouden komen wonen.

Ik kon natuurlijk niet anders dan haar advies opvolgen, dus ik heb tot zondagmiddag op bed gelegen, terwijl Robin druk in de weer was in het huis. En zowaar, de koffers waren ruim op tijd ingepakt en alles wat we graag op wilden ruimen hebben we opgeruimd. Een vriendin bood aan om op zaterdagavond voor ons te koken, dus die zorg werd ons ook uit handen genomen.

Zondag rond lunchtijd vertrokken we naar het vliegveld en nog voor etenstijd waren we in Bangkok, waar we moesten overnachten omdat ik de kritieke grens van 34 weken zwangerschap was gepasseerd. De volgende middag doorgevlogen naar Chiang Mai, waar we intrek hebben genomen in ons nieuwe onderkomen: een houten huis op palen, bestaande uit twee slaapkamers. We werden warm welkom geheten door drie andere gezinnen uit Lente Stad, die hier allemaal zijn i.v.m. de geboorte van hun tweede kindje.

Babyshower

Deel uitmakende van een internationale gemeenschap kon ik er natuurlijk niet onderuit: er moest en zou een babyshower voor mij georganiseerd worden. Afgelopen woensdag was het zo ver: met 14 andere vrouwen/meiden brachten we de hele avond door met het doen van spelletjes, het praten over zwangerschap en geboorte, het eten van allerlei lekkere cakes, koekjes en ijs en natuurlijk het uitpakken van heel veel cadeautjes. Zoals ik al verwacht had was het echt typisch Amerikaans, maar ondanks dat hebben we veel met elkaar gelachen en heb ik er echt van genoten.

Overmorgen vertrekken we al naar Thailand, dus morgen hebben we nog even een drukke dag voor de boeg met het inpakken van de koffers en het klaarmaken van ons huis voor twee vriendinnen die drie maanden in ons huis gaan wonen. Gelukkig zijn de visa geregeld en hebben we een brief van het ziekenhuis die ervoor moet zorgen dat ze me het vliegtuig inlaten.

Onderuit

Drie weken geleden adviseerde de gyneacologe in het ziekenhuis mij om een diabetes-test te laten doen. Hiervoor moest ik een keer 's ochtends terug komen met een lege maag.

Een week later zat ik dus om 10 uur 's ochtends weer tegenover haar, met een lege, hongerige maag. Toen vertelde ze me dat ze eerst bloed zouden afnemen, dat ik daarna suikerwater moest drinken en twee uur later zouden ze weer wat bloed aftappen. Nou nee, na 12 uur pas ontbijten, dat zou ik niet trekken en bovendien hadden we nog een andere afspraak die ochtend, dus we zijn weer weggegaan.

Afgelopen zaterdag in de herkansing: dit keer zat ik om 8.30 uur tegenover haar, opnieuw met een nuchtere maag. Ik werd naar een kamertje gebracht waar ze het bloed zouden afnemen. Balen, geen bed, slechts een krukje! dacht ik, maar ging toch moedig en zelfverzekerd zitten en deed alsof bloed geven voor mij een koud kunstje was. Maar nadat de zuster een halve minuut lang met een naald in mijn arm had zitten rommelen (geen idee wat ze deed, want ik durfde natuurlijk niet te kijken), moest ik haar toch vertellen dat ik me echt niet goed voelde. De naald werd eruit gehaald, maar ik moest toch echt blijven zitten, terwijl ze bleef vragen: "Gaat het al wat beter?" "Nee," was mijn antwoord, "ik moet liggen!" Deze discussie duurde een minuut of vijf, terwijl de sterren en grijze vlekken voor mijn ogen zich in rap tempo vermeerderden. Uiteindelijk won ik de onderhandeling en de zuster was bereid om me mee te nemen naar een plek waar ik even kon gaan liggen.

Zover ben ik echter niet gekomen, want midden op de gang van het ziekenhuis ben ik flauwgevallen, om even later wakker te worden met een hele club zusters en doktoren om me heen. Met zijn zessen hebben ze me bij m'n armen en benen gepakt en naar een ziekenhuisbed gesjouwd, waar ik aan de bloeddruk- en hartslagmeter en aan het zuurstof werd gelegd. Ik protesteerde hevig tegen die slangetjes in m'n neus; flauwvallen is tenslotte routine voor mij en ze hebben me daarvoor nog nooit aan het zuurstof gelegd. Maar er was geen discussie over mogelijk, dus ik heb twee uur lang in een ziekenhuisbed doorgebracht met twee zuurstofslangetjes in mijn neus.

Twee uur later alsnog succesvol bloed geprikt (liggend!) en tegen die tijd waren Robin en Juda ook gearriveerd in het ziekenhuis. We hebben onszelf daarna heerlijk tegoed gedaan aan een uitgebreid ontbijt/lunch bij een restaurantje in de buurt.